Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/2008-03-13-Speech-4-013"

Predicate	Value (sorted: default)
rdf:type	lpv_eu:Speech⁶
dcterms:Date	"2008-03-13"^^xsd:date⁶
dcterms:Is Part Of	lp_eu:Provocarea pe care o reprezintă politica de cooperare pentru dezvoltare a UE pentru noile state membre (dezbatere)⁶
dcterms:Language	"pl"^^xsd:language⁶
lpv:document identification number	"en.20080313.2.4-013"⁶
lpv:hasSubsequent	lp_eu:2008-03-13-Speech-4-014⁶
lpv:speaker	lp:Filip Kaczmarek⁶
lpv:spoken text	"Panie Przewodniczący! W styczniu zeszłego roku, podczas zorganizowanego w Parlamencie Europejskim przesłuchania publicznego na temat nowych donatorów w Unii Europejskiej uczestnicy tegoż spotkania wyrazili nadzieję, że dyskusja na temat polityki rozwojowej nowych państw członkowskich w Unii Europejskiej znajdzie swoją kontynuację w pracach podejmowanych na forum parlamentów krajowych oraz w dalszych działaniach Parlamentu Europejskiego. Dlatego z dużą satysfakcją witam pierwsze w historii parlamentu sprawozdanie, sprawozdanie pani poseł Budreikaitè, będące próbą analizy stopnia obecnego zaangażowania nowych krajów członkowskich w politykę rozwojową Unii Europejskiej oraz stojących przed nimi wyzwań. Trudno podsumować wszystkie wyzwania stojące przed nowymi donatorami Europy w kształtowaniu krajowej polityki rozwojowej oraz modernizacji polityki rozwojowej na szczeblu wspólnotowym. Pozwolę sobie na wskazanie tylko kilku kluczowych moim zdaniem kwestii. Po pierwsze, jest konieczne wzmacnianie znaczenia parlamentów krajowych w kształtowaniu pomocy rozwojowej w nowych krajach członkowskich. Bez solidnych podstaw prawnych tworzonych przez parlamenty narodowe nie będzie możliwe prowadzenie efektywnej polityki rozwojowej, a za tym idzie sprawna koordynacja w kwestiach planowania i zarządzania pomocą dla krajów rozwijających się. W niektórych krajach prace nad ustawą toczą się od 2004 roku i nadal nie zostały sfinalizowane. To skutkuje tym, że np. nie ma agend wykonawczych w tych krajach. Potrzebna jest dalsza praca nad świadomością – i tu się zgadzam z panem komisarzem Michelem odnośnie do wrażliwości opinii społecznej w nowych krajach członkowskich w kwestii znaczenia polityki rozwojowej. W takiej przemianie istotną rolę mogą odegrać edukacja dla rozwoju, szerokie konsultacje społeczne, masowe środki przekazu, prowadzone kampanie uświadamiające. Bez tego trudno będzie uzyskać zgodę podatników na zwiększanie wydatków finansowych z budżetów państw członkowskich przeznaczonych na politykę rozwojową. Im większa będzie świadomość, tym większa będzie akceptacja też wysiłku finansowego. Zgadzam się też z panem komisarzem odnośnie do europejskiej solidarności w zakresie polityki rozwojowej. Powinniśmy koordynować płaszczyznę współpracy i uczyć się od siebie nawzajem. Z jednej strony zaangażowanie i wiedza płynąca z historii i okresu transformacji nowych krajów członkowskich może pomóc całej Unii w rozwoju i umacnianiu demokracji tych państw, które przechodzą okresy transformacyjne. Z kolei wiedza płynąca z doświadczeń starych krajów członkowskich, a w szczególności pomocy dla najbiedniejszych krajów świata, może zwiększyć i ukierunkować pomoc rozwojową dla tych, którzy najbardziej jej potrzebują, czyli np. dla Afryki Subsaharyjskiej, która wśród nowych krajów członkowskich nie jest głównym celem pomocy. Ta wzajemna edukacja i wzajemna pomoc może zwiększyć skuteczność polityki rozwojowej całej Unii Europejskiej."@pl¹⁶
lpv:spokenAs	substitute; Delegation for relations with the countries of Central America (2007-03-14--2009-07-13)²³ member; EPP-ED (2004-07-20--2009-07-13)²³ substitute; Delegation for relations with the Gulf States, including Yemen (2007-03-14--2009-07-13)²³ unknown; Platforma Obywatelska (2004-07-20--2009-07-13)²³ member; DEVE (2007-01-31--2009-07-13)²³ substitute; IMCO (2007-01-31--2009-07-13)²³ member; Delegation to the ACP-EU Joint Parliamentary Assembly (2004-09-15--2009-07-13)²³ substitute; Delegation for relations with the countries of Southeast Asia and the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) (2007-06-19--2009-07-13)²³
lpv:translated text	". Pane předsedající, na veřejném slyšení o nových dárcích v EU, které se uskutečnilo v Evropském parlamentu loni v lednu, vyjádřili účastníci naději, že bude ve vnitrostátních parlamentech nadále pokračovat diskuse o rozvojové politice nových členských států EU a že se této problematice bude dále věnovat i Evropský parlament. Proto s velkým potěšením vítám zprávu paní Budreikaiteové, neboť jde o první zprávu v historii Evropského parlamentu, která se snaží analyzovat odhodlání, s jakým nové členské státy provádějí rozvojovou politiku EU, a výzvu, kterou tato politika pro nové členské státy představuje. Není snadné shrnout všechny výzvy, s nimiž se noví evropští dárci musejí při formulování národních rozvojových politik a modernizaci rozvojové politiky na úrovni Společenství vyrovnat. Proto se zaměřím pouze na několik hlavních bodů. Zaprvé, je třeba zesílit úlohu vnitrostátních parlamentů při utváření politiky nových členských států v oblasti rozvojové pomoci. Pokud vnitrostátní parlamenty nevytvoří pevný právní základ, nebude možné provádět účinnou rozvojovou politiku a nastolit odpovídající koordinaci při plánování a řízení podpory poskytované rozvojových zemím. V některých zemích probíhá tvorba nezbytných právních předpisů již od roku 2004 a tyto předpisy nebyly dosud dokončeny. Výsledkem mimo jiné je, že tyto země nemají žádný prováděcí program. Je třeba klást větší důraz na zvyšování povědomí a v tomto směru souhlasím s panem komisařem Michelem, pokud jde o citlivost veřejnosti v nových členských státech vůči významu rozvojové politiky. V takovémto přechodném období jsou velice důležitými faktory vzdělávání k rozvoji, rozsáhlé společenské konzultace, masové sdělovací prostředky a informační kampaně. Bez nich bude obtížné zabezpečit souhlas daňových poplatníků se zvýšenými veřejnými výdaji na rozvojovou politiku. Čím silnější bude veřejné povědomí, tím snadněji společnost přijme finanční zátěž. Rovněž s panem komisařem souhlasím v tom, že k rozvojové politice je třeba evropská solidarita. Musíme naši spolupráci koordinovat a navzájem si vyměňovat zkušenosti. Na jedné straně mohou odhodlání a zkušenosti, které nové členské státy získaly z historie a během přechodného období, pomoci celé Evropské unii rozvíjet a posilovat demokracii v zemích, které procházejí změnou. Na druhé straně mohou poznatky plynoucí ze zkušeností starých členských států a zejména z jejich pomoci nejchudším zemím světa pomoci zvýšit a usměrnit rozvojovou pomoc zemím, které ji nejvíce potřebují – např. zemím v subsaharské Africe, kterou nové členské státy nepovažují za hlavního příjemce pomoci. Takovéto vzájemné vzdělávání se a vzájemná pomoc mohou zvýšit efektivitu rozvojové politiky Evropské unie jako celku."@cs¹ "Hr. formand! I januar sidste år i forbindelse med en offentlig høring organiseret i Europa-Parlamentet om de nye EU-donorer udtrykte mødets deltagere håb om, at diskussionen om EU's nye medlemsstaters udviklingspolitik vil blive fortsat med det arbejde, som de nationale parlamenter udfører, samt med Europa-Parlamentets videre aktiviteter. Jeg hilser derfor med stor tilfredshed fru Budreikaitės betænkning velkommen. Det er den første betænkning i Parlamentets historie, der indeholder et forsøg på at analysere omfanget af de nye mellemlandes nuværende engagement i EU's udviklingspolitik og de udfordringer, som landene står over for. Det er svært at opsummere alle de udfordringer, som Europas nye donorer står over for i forbindelse med indretningen af den nationale udviklingspolitik samt moderniseringen af udviklingspolitikken på EU-plan. Jeg tillader mig blot at henvise til et par forhold, som jeg synes, er de vigtigste. Det er for det første nødvendigt at styrke de nationale parlamenters betydning i forbindelse med indretningen af udviklingsbistanden i de nye medlemslande. Hvis de nationale parlamenter ikke skaber et solidt lovgivningsmæssigt fundament, er det ikke muligt at føre en effektiv udviklingspolitik, hvorfor det heller ikke er muligt på effektiv vis at koordinere planlægningen og forvaltningen af bistanden til udviklingslandene. I nogle lande har lovgivningsarbejdet fundet sted siden 2004, og det er fortsat ikke fuldendt. Det skyldes bl.a., at der ikke findes noget gennemførelsesprogram i disse lande. Det er fortsat nødvendigt at arbejde med bevidstheden - og her er jeg enig med kommissær Michel i, at offentligheden i de nye medlemsstater er følsom over for forhold, der har betydning for udviklingspolitikken. I denne overgangsperiode kan uddannelse om udvikling, omfattende offentlige høringer, massemedierne og gennemførte oplysningskampagner spille en vigtig rolle. I modsat fald bliver det svært at sikre, at skatteyderne accepterer større finansielle udgifter afsat til udviklingspolitikken i de nye medlemsstaters budgetter. Jo større bevidstheden er, desto større er accepten af de finansielle byrder. Jeg tilslutter mig også kommissærens holdning om den europæiske solidaritet i forbindelse med udviklingspolitikken. Vi skal koordinere de områder, som vi samarbejder om, og lære fra hinanden. På den ene side kan de nye medlemsstaters engagement og viden, der stammer fra historien og overgangsperioden, hjælpe hele EU i udviklingen og styrke demokratiet i de stater, der gennemgår en overgangsperiode. Den viden, som stammer fra de gamle medlemslandes erfaringer, især vedrørende bistand til de fattigste lande i verden, kan på den anden side styrke udviklingsbistanden og rette den mod dem, der mest har behov for den, f.eks. de afrikanske lande i området syd for Sahara, som ikke opfattes som det vigtigste bistandsmål af de nye medlemslande. Denne gensidige uddannelse og gensidige hjælp kan gøre hele EU's udviklingspolitik mere effektiv."@da² ". Herr Präsident! Im Rahmen einer öffentlichen Anhörung zum Thema der neuen EU-Geberländer, die im Europäischen Parlament im Januar vergangenen Jahres stattfand, äußerten die Teilnehmer die Hoffnung, die Debatte über die Entwicklungspolitik der neuen EU-Mitglieder würde in den einzelstaatlichen Parlamenten und der weiteren Arbeit des Europäischen Parlaments ihre Fortsetzung finden. Deshalb begrüße ich voller Genugtuung den Bericht von Frau Budreikaitè, wird doch darin zum ersten Mal in der Geschichte des Europäischen Parlaments der Versuch unternommen, das Engagement der neuen Mitgliedstaaten für die Entwicklungspolitik der EU und die damit für sie verbundenen Herausforderungen zu beleuchten. Es ist nicht einfach, sämtliche Herausforderungen aufzuzählen, denen die neuen europäischen Geber bei der Formulierung ihrer nationalen Entwicklungspolitik und der Reform der Entwicklungspolitik auf EU-Ebene gegenüberstehen. Daher möchte ich mich auf einige wenige Schlüsselthemen konzentrieren. Erstens muss die Rolle der nationalen Parlamente bei der Gestaltung der Entwicklungshilfe in den neuen Mitgliedstaaten gestärkt werden. Ohne die Schaffung einer soliden Rechtsgrundlage durch die Nationalparlamente sind eine wirksame Entwicklungspolitik und eine sachgerechte Koordinierung der Planung und Verwaltung der Hilfe für die Entwicklungsländer nicht möglich. In einigen Ländern sind die Arbeiten an der erforderlichen Gesetzgebung, die seit 2004 laufen, immer noch nicht abgeschlossen, das heißt, es fehlt diesen Ländern unter anderem an einer Agenda für die Umsetzung. An der Schärfung des öffentlichen Bewusstseins muss ebenfalls noch gearbeitet werden. In puncto Sensibilisierung der Öffentlichkeit in den neuen Mitgliedstaaten für die Bedeutung der Entwicklungspolitik stimme ich mit Herrn Kommissar Michel überein. In einer Übergangszeit wie dieser spielen die Erziehung zum Verständnis für Entwicklungsarbeit, eine breitangelegte Konsultation der Öffentlichkeit, Massenkommunikation und Informationskampagnen eine wichtige Rolle. Ohne dem wird es schwer, die Steuerzahler von der Notwendigkeit höherer öffentlicher Ausgaben für die Entwicklungspolitik zu überzeugen. Je stärker die Sensibilisierung des öffentlichen Bewusstseins, desto eher wird die Gesellschaft die finanzielle Belastung akzeptieren. Ich teile auch die Meinung des Herrn Kommissars, dass wir in der Entwicklungspolitik europäische Solidarität brauchen. Wir müssen unsere Zusammenarbeit koordinieren und voneinander lernen. Einerseits können sich die aus der Geschichte und der Übergangszeit in den neuen Mitgliedstaaten abgeleiteten Verpflichtungen und das gesammelte Wissen für die gesamte EU bei der Entwicklung und Stärkung der Demokratie in den im Wandel befindlichen Ländern als nützlich erweisen. Andererseits können die Erfahrungen der alten Mitgliedstaaten, vor allem jene, die aus Hilfeleistungen für die ärmsten Länder der Welt gewonnen wurden, dazu beitragen, die Entwicklungshilfe zu verstärken und dorthin zu lenken, wo sie am Dringendsten gebraucht wird, beispielsweise im subsaharischen Afrika – eine Region, die in den neuen Mitgliedstaaten nicht als Hauptziel für Hilfen angesehen wird. Eine solche gegenseitige Anleitung und Unterstützung kann die Effektivität der Entwicklungspolitik der Europäischen Union insgesamt steigern."@de⁹ "Κύριε Πρόεδρε, σε δημόσια ακρόαση σχετικά με το θέμα των νέων χορηγών βοήθειας της ΕΕ που διεξήχθη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον Ιανουάριο του προηγούμενου έτους, οι συμμετέχοντες εξέφρασαν την ελπίδα ότι η συζήτηση σχετικά την αναπτυξιακή πολιτική των νέων κρατών μελών θα συνεχιζόταν στα εθνικά κοινοβούλια και στις περαιτέρω εργασίες του ίδιου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Επικροτώ συνεπώς με μεγάλη ικανοποίηση την έκθεση της κ. Budreikaitè, που αποτελεί την πρώτη έκθεση στην ιστορία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η οποία επιχειρεί να αναλύσει τη δέσμευση των νέων κρατών μελών ως προς την αναπτυξιακή πολιτική της ΕΕ και την πρόκληση που συνεπάγεται για αυτά. Δεν είναι εύκολο να συνοψίσουμε όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι νέοι ευρωπαίοι χορηγοί βοήθειας σχετικά με τη διαμόρφωση εθνικών αναπτυξιακών πολιτικών και τον εκσυγχρονισμό της αναπτυξιακής πολιτικής σε κοινοτικό επίπεδο. Θα περιοριστώ επομένως σε μερικά βασικά θέματα. Πρώτον, πρέπει να ενισχυθεί ο ρόλος των εθνικών κοινοβουλίων στη διαμόρφωση της αναπτυξιακής βοήθειας στα νέα κράτη μέλη. Χωρίς τη θέσπιση σταθερής νομικής βάσης από τα εθνικά κοινοβούλια θα είναι αδύνατο να επιδιώξουμε αποτελεσματική αναπτυξιακή πολιτική και να επιτύχουμε τον κατάλληλο συντονισμό του σχεδιασμού και της διαχείρισης της βοήθειας προς τις αναπτυσσόμενες χώρες. Σε ορισμένες χώρες οι εργασίες σχετικά με την απαραίτητη νομοθεσία πραγματοποιούνται από το 2004 και δεν έχουν ακόμα οριστικοποιηθεί. Ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, οι εν λόγω χώρες δεν διαθέτουν εκτελεστικό πρόγραμμα. Απαιτείται περισσότερη εργασία για την ευαισθητοποίηση του κοινού – και εδώ θα συμφωνήσω με τον Επίτροπο Michel σχετικά με την ευαισθησία του κοινού στα νέα κράτη μέλη όσον αφορά τη σημασία της αναπτυξιακής πολιτικής. Σε μια μεταβατική περίοδο όπως αυτή, η αναπτυξιακή εκπαίδευση, η ευρεία κοινωνική διαβούλευση, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και οι εκστρατείες ενημέρωσης μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο. Χωρίς αυτά, θα είναι δύσκολο να διασφαλισθεί η συναίνεση των φορολογουμένων για αύξηση των δημόσιων δαπανών για την αναπτυξιακή πολιτική. Όσο μεγαλύτερη είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού, τόσο πιο πρόθυμα θα αποδεχθεί η κοινωνία το οικονομικό βάρος. Συμφωνώ με τον Επίτροπο ως προς την ανάγκη για ευρωπαϊκή αλληλεγγύη στην αναπτυξιακή πολιτική. Πρέπει να συντονίσουμε τη συνεργασία μας και να αξιοποιήσουμε τις εμπειρίες μας. Αφενός, η δέσμευση και οι γνώσεις που απορρέουν από την ιστορία και τη μεταβατική περίοδο στα νέα κράτη μέλη μπορεί να βοηθήσουν ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση να αναπτύξει και να ενισχύσει τη δημοκρατία σε χώρες που βρίσκονται σε μεταβατικό στάδιο. Αφετέρου, οι γνώσεις που απορρέουν από την εμπειρία των παλαιών κρατών μελών, συγκεκριμένα από τη βοήθειά τους προς τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, μπορούν να συμβάλουν στην αύξηση και στην καθοδήγηση της αναπτυξιακής βοήθειας προς τις χώρες που την χρειάζονται περισσότερο – στην υποσαχάρια Αφρική, για παράδειγμα, που δεν θεωρείται ο κύριος προορισμός της βοήθειας στα νέα κράτη μέλη. Η εν λόγω αμοιβαία εκπαίδευση και βοήθεια μπορεί να καταστήσει την αναπτυξιακή πολιτική ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης πιο αποτελεσματική."@el¹⁰ "Mr President, at a public hearing on the subject of new EU donors, held in the European Parliament in January last year, the participants expressed the hope that the discussion on the development policy of the new EU Member States would continue in the national parliaments and in the further work of the European Parliament itself. I am therefore very pleased to welcome Mrs Budreikaitè’s report, which is the first report in the history of the European Parliament that attempts to analyse the commitment of the new Member States to EU development policy and the challenge it involves for them. It is not easy to summarise all the challenges facing the new European donors in formulating national development policies and modernising development policy at Community level. I shall therefore confine myself to a few key issues. First, the role of national parliaments in shaping development aid in the new Member States needs to be strengthened. Without the establishment of a firm legal basis by the national parliaments it will be impossible to pursue an effective development policy and arrive at proper coordination of the planning and management of aid to the developing countries. In some countries work on the necessary legislation has been going on since 2004 and has still not been finalised. As a result, among other things, those countries have no implementing agenda. More work is need on raising public awareness – and here I agree with Commissioner Michel about public sensitivity in the new Member States with regard to the importance of development policy. In a transition period of this kind, education for development, wide-ranging social consultation, mass communications and information campaigns have an important role to play. Without them, it will be hard to secure taxpayers’ consent for increased public expenditure on development policy. The greater the public awareness, the more readily will society accept the financial burden. I also agree with the Commissioner on the need for European solidarity in development policy. We must coordinate our cooperation and learn from each other. On the one hand, the commitment and knowledge derived from history and the transition period in the new Member States can help the whole European Union to develop and strengthen democracy in countries in transition. On the other, the knowledge derived from the experience of the old Member States, and in particular from their aid to the world’s poorest countries, can help to increase and steer development aid to those countries most in need of it – in sub-Saharan Africa, for example, which is not seen as the main destination for aid in the new Member States. Such mutual education and mutual assistance can make the development policy of the whole European Union more effective."@en⁴ "Señor Presidente, en una audiencia pública sobre la cuestión de los nuevos donantes de la UE, celebra en el Parlamento Europeo en enero del año pasado, los participantes expresaron la esperanza de que el debate sobre la política de desarrollo de los nuevos Estados miembros de la UE continúe en los parlamentos nacionales y en el trabajo ulterior del propio Parlamento Europeo. Por tanto, me complace enormemente manifestar mi favorable acogida del informe de la señora Budrekaitë, el primero en la historia del Parlamento Europeo en el que se intenta analizar el compromiso de los nuevos Estados miembros con la política de desarrollo de la UE, y el reto que ésta supone para ellos. No es fácil resumir todos los retos que afrontan los nuevos donantes europeos en la formulación de políticas de desarrollo nacionales, y en la modernización de la política de desarrollo a escala comunitaria. Por tanto, me limitaré a unas cuantas cuestiones fundamentales. En primer lugar, el papel de los parlamentos nacionales en la conformación de la ayuda al desarrollo en los nuevos Estados miembros ha de fortalecerse. Sin el establecimiento de una base jurídica firme por los parlamentos nacionales, resultará imposible llevar a cabo una política de desarrollo eficaz y procurar una coordinación adecuada de la planificación y la gestión de la ayuda a los países en desarrollo. En algunos países, las tareas relativas a la legislación necesaria se iniciaron en 2004 y no han finalizado aún. Como resultado, entre otras cosas, tales países carecen de temario de ejecución. Es necesario más trabajo de concienciación pública, y en este caso convengo con el Comisario Michel en lo que atañe a la sensibilidad pública en los nuevos Estados miembros, en cuanto a la importancia de la política de desarrollo. En un período de transición de este tipo, la educación para el desarrollo, la consulta social de amplio alcance, la comunicación de masas y las campañas de información deben desempeñar un papel importante, Sin ellas, resultará difícil obtener el consentimiento de los contribuyentes para un aumento del gasto público en políticas de desarrollo. Cuanto mayor sea la concienciación de la población, más dispuesta estará la sociedad a aceptar la carga financiera. Convengo asimismo con el Comisario en la necesidad de la solidaridad europea en la política de desarrollo. Debemos coordinar nuestra cooperación y aprender unos de otros. Por un lado, el compromiso y el conocimiento derivados de la Historia y del período de transición en los nuevos Estados miembros puede ayudar a la Unión Europea en su conjunto a desarrollar y reforzar la democracia en países en transición. Por el otro, los conocimientos derivados de la experiencia de los antiguos Estados miembros, y en particular, de su ayuda a los países más pobres del mundo, puede contribuir al refuerzo y la orientación de la ayuda al desarrollo a aquéllos países que más la necesitan (en el África subsahariana, por ejemplo, que no se percibe como el destino principal de la ayuda en los nuevos Estados miembros). Estas educación y asistencia mutuas pueden dotar de mayor eficacia a la política de desarrollo de la Unión Europea en su conjunto."@es²¹ "Hr juhataja, eelmise aasta jaanuaris Euroopa Parlamendis peetud avalikul arutelul uute ELi doonorite teemal väljendasid osalejad lootust, et uute ELi liikmesriikide arengupoliitika teemaline arutelu jätkub riikide parlamentides ja ka Euroopa Parlamendi enda edaspidises töös. Seetõttu on mul väga hea meel tervitada Danutė Budreikaitė raportit, mis on Euroopa Parlamendi ajaloos esimene raport, milles püütakse analüüsida uute liikmesriikide panust ELi arengupoliitikasse ja väljakutset, mida see nende jaoks kujutab. Ei ole kerge võtta kokku kõiki väljakutseid, mis uutel Euroopal doonoritel riikliku arengupoliitika kujundamisel ja arengupoliitika ühenduse tasandil kaasajastamisel ees seisavad. Seepärast piirdun mõne peamise küsimusega. Esiteks tuleb tugevdada riikide parlamentide rolli uute liikmesriikide arenguabi kujundamisel. Ilma kindla õigusliku aluse loomiseta riikide parlamentides on võimatu edendada tõhusat arengupoliitikat ja kooskõlastada nõuetekohaselt arenguriikidele antava abi kavandamist ja juhtimist. Mõnedes riikides on töö vajalike õigusaktidega käinud alates 2004. aastast ja seda ei ole ikka veel lõpetatud. Seetõttu ei ole nendel riikidel muu hulgas rakenduskava. Rohkem tuleb teha tööd üldsuse teadlikkuse tõstmiseks – ja siinkohal nõustun volinik Micheliga, et uued liikmesriigid on arengupoliitika olulisuse osas väga tundlikud. Seda tüüpi üleminekuperioodil on oluline roll arenguharidusel, laiaulatuslikel sotsiaalsetel konsultatsioonidel, massiteabel ja teabekampaaniatel. Ilma nendeta on keeruline saada maksumaksjate heakskiitu riiklike kulutuste suurenemisele. Mida suurem on üldsuse teadlikkus, seda rohkem on ühiskond valmis rahalist koormust aktsepteerima. Samuti nõustun volinikuga, et Euroopa vajab arengupoliitikas solidaarsust. Meil tuleb oma koostööd koordineerida ja üksteiselt õppida. Ühest küljest võivad uute liikmesriikide pühendumus ning minevikus ja üleminekuperioodil saadud teadmised aidata kogu Euroopa Liidul arendada ja tugevdada demokraatiat üleminekuriikides. Teisest küljest võivad vanade liikmesriikide kogemustest ammutatud teadmised, eriti nende abikogemustest maailma vaeseimatele riikidele, suurendada ja suunata arenguabi riikidesse, kus seda kõige rohkem vajatakse – näiteks Sahara-tagusesse Aafrikasse, mida uutes liikmesriikides peamise abi sihtkohana ei käsitleta. Selline vastastikune harimine ja vastastikune abi võib muuta kogu Euroopa Liidu arengupoliitika tõhusamaks."@et⁵ "Arvoisa puhemies, uusia EU:n avunantajia koskevassa julkisessa kuulemisessa, joka pidettiin Euroopan parlamentissa viime vuoden tammikuussa, osallistujat ilmaisivat toiveen, että EU:n uusien jäsenvaltioiden kehitysyhteistyöpolitiikkaa koskeva keskustelu jatkuisi jäsenvaltioiden parlamenteissa ja itse Euroopan parlamentin tulevassa toiminnassa. Olen siksi erittäin tyytyväinen Danutė Budreikaitėn mietintöön, joka on Euroopan parlamentin historian ensimmäinen mietintö, jossa pyritään analysoimaan uusien jäsenvaltioiden sitoumusta EU:n kehitysyhteistyöpolitiikkaan ja haasteita, joita niille aiheutuu. Ei ole helppoa tiivistää kaikkia haasteita, joita uusiin eurooppalaisiin avunantajiin kohdistuu kansallisen kehitysyhteistyöpolitiikan muotoilussa ja yhteisön kehitysyhteistyöpolitiikan uudenaikaistamisessa. Keskityn siksi muutamaan keskeiseen kysymykseen. Ensinnäkin kansallisten parlamenttien osaa kehitysavun muotoilussa uusissa jäsenvaltioissa on vahvistettava. Jos kansalliset parlamentit eivät luo vahvaa oikeusperustaa, on mahdotonta toteuttaa tehokasta kehitysyhteistyöpolitiikkaa ja koordinoida asianmukaisesti kehitysmaille annettavan avun suunnittelua ja hallintaa. Joissakin maissa tarvittavaa lainsäädäntöä koskeva työ on jatkunut vuodesta 2004, eikä sitä ole vieläkään saatu valmiiksi. Sen seurauksena kyseisillä mailla ei ole esimerkiksi täytäntöönpanosuunnitelmaa. Kansalaisille tiedottamista on lisättävä – ja tässä asiassa olen samaa mieltä komission jäsenen Michelin kanssa uusien jäsenvaltioiden kansalaisten herkkyydestä kehitysyhteistyöpolitiikan merkitykselle. Tällaisen siirtymäkauden aikana kehitysapua koskeva koulutus, laajat sosiaaliset kuulemiset, joukkotiedotusvälineet ja tiedotuskampanjat ovat tärkeässä osassa. Ilman niitä veronmaksajat on vaikea saada hyväksymään kehitysyhteistyöpolitiikan kasvavat julkiset menot. Mitä enemmän tiedotusta on, sitä valmiimpi yhteiskunta on hyväksymään taloudellisen rasitteen. Olen komission jäsenen kanssa samaa mieltä siitä, että kehitysyhteistyöpolitiikassa tarvitaan eurooppalaista solidaarisuutta. Meidän on koordinoitava yhteistyötä ja opittava toisiltamme. Toisaalta historiasta johdettu sitoumus ja tieto sekä uusien jäsenvaltioiden siirtymäkausi voivat auttaa koko Euroopan unionia kehittämään ja vahvistamaan demokratiaa siirtymävaiheessa olevissa maissa. Toisaalta vanhojen jäsenvaltioiden kokemuksista sekä erityisesti niiden maailman köyhimmille maille antamasta avusta saatu tieto voi auttaa lisäämään ja ohjaamaan kehitysapua niille maille, jotka sitä eniten tarvitsevat – esimerkiksi Saharan eteläpuolisessa Afrikassa, jota ei pidetä uusissa jäsenvaltioissa avun pääkohteena. Tällainen molemminpuolinen koulutus ja avunanto voi tehdä koko Euroopan unionin kehitysyhteistyöpolitiikasta entistä tehokkaampaa."@fi⁷ "M. le Président, lors d’une audition publique consacrée aux nouveaux donateurs communautaires, qui s’est tenue au Parlement européen en janvier de l’année dernière, les participants ont exprimé l’espoir que le débat sur la politique de développement menée par les nouveaux États membres de l’Union se poursuivrait au sein des parlements nationaux et dans le cadre des futurs travaux du Parlement européen lui-même. C’est pourquoi je félicite Mme Budreikaitè pour son rapport, qui est le premier, dans l’histoire du Parlement européen, à tenter d’analyser l’engagement des nouveaux États membres de l’Union envers la politique de développement et le défi que celle-ci représente pour eux. Il n’est pas aisé de résumer tous les enjeux auxquels font face les nouveaux donateurs européens lorsqu’il s’agit de formuler des politiques de développement nationales et de moderniser la politique de développement au niveau communautaire. Je me limiterai donc à quelques questions clés. Premièrement, le rôle des parlements nationaux dans le façonnement de l’aide au développement dans les nouveaux États membres doit être renforcé. Sans l’établissement d’une base juridique solide par les parlements nationaux, il sera impossible de poursuivre une politique de développement efficace et d’obtenir une coordination adéquate de la planification et de la gestion de l’aide aux pays en développement. Dans certains pays, les travaux législatifs nécessaires ont été entrepris dès 2004 et ne sont pas encore finalisés. Par conséquent, ces pays ne disposent pas, entre autres, d’un calendrier de mise en œuvre. Il faut en faire plus pour sensibiliser le public et ici, je suis d’accord avec le Commissaire Michel concernant e fait de sensibiliser les citoyens des nouveaux États membres à l’importance de la politique de développement. Dans une période transitoire de ce genre, l’éducation au développement, la consultation sociale à large échelle, les communications de masse et les campagnes d’information ont un rôle important à jouer. Sans ces instruments, il sera difficile de s’assurer le consentement des contribuables à l’égard d’une augmentation des dépenses publiques consacrées à la politique de développement. Plus le public sera sensibilisé, plus la société acceptera facilement cette charge financière. Je me range également à l’avis du Commissaire en ce qui concerne la nécessité d’une solidarité européenne dans la politique de développement. Nous devons coordonner notre coopération et apprendre les uns des autres. D’une part, l’engagement et les connaissances obtenus au cours de l’histoire et de la période de transition dans les nouveaux États membres peuvent aider l’ensemble de l’Union européenne à développer et à renforcer la démocratie dans les pays en transition. D’autre part, les connaissances acquises à travers l’expérience des anciens États membres, et en particulier en ce qui concerne l’aide qu’ils octroient aux pays les plus pauvres du monde, peuvent les aider à accroître et à orienter l’aide au développement vers les pays qui en ont le plus besoin – en Afrique subsaharienne, par exemple, qui n’est pas considérée comme le principal destinataire de l’aide pour les nouveaux États membres. Une telle éducation et assistance mutuelles sont susceptibles d’accroître l’efficacité de la politique de développement de l’ensemble de l’Union européenne."@fr⁸ "a Tisztelt elnök úr! Az új uniós adományozók témakörében az Európai Parlamentben tavaly januárban tartott nyilvános meghallgatáson a résztvevők kifejezték abbéli reményüket, hogy az új uniós tagállamok fejlesztési politikájáról szóló vita a nemzeti parlamentekben és az Európai Parlament további munkájában folytatódni fog. Éppen ezért nagy örömmel üdvözlöm Budreikaitè asszony jelentését, amely az első olyan jelentés az Európai Parlament történetében, amely megkísérli elemezni az új tagállamoknak az EU fejlesztési politikája iránti elkötelezettségét, valamint azt a kihívást, amelyet ez a fejlesztési politika jelent számukra. Nem egyszerű összefoglalni mindazokat a kihívásokat, amelyekkel az új európai adományozóknak szembe kell nézniük nemzeti fejlesztési politikáik kialakítása, valamint a fejlesztési politika közösségi szintű modernizálása kapcsán. Ezért csak néhány kulcsfontosságú témakörre szorítkozom. Először is meg kell erősíteni az új tagállamok nemzeti parlamentjeinek a fejlesztési támogatások kialakításában betöltött szerepét. Lehetetlen lesz hatékony fejlesztési politikát folytatni, ha a nemzeti parlamentek nem alakítanak ki szilárd jogi hátteret, és lehetetlen lesz megvalósítani a fejlődő országoknak nyújtott támogatások tervezésének és kezelésének megfelelő összehangolását. Néhány országban már 2004 óta dolgoznak a szükséges jogszabályokon, de a munka még nem fejeződött be. Ennek következtében ezeknek az országoknak egyebek mellett a végrehajtásra sincs ütemtervük. További munkára van szükség a lakossági tudatosság növelése tekintetében – és itt egyetértek Michel biztossal abban, hogy az új tagállamok közvéleménye érzékenyen reagál a fejlesztési politika jelentőségével kapcsolatos kérdésekre. Egy ilyen átmeneti időszakban a fejlesztéssel kapcsolatos tájékoztatás, a széles körű társadalmi konzultáció, a tömegkommunikáció és a tájékoztatási kampányok fontos szerepet töltenek be. Mindezek nélkül nehéz lesz biztosítani az adófizetők beleegyezését a fejlesztési politikára fordított közkiadások növeléséhez. Minél nagyobb fokú a lakossági tudatosság, annál inkább elfogadja a társadalom a pénzügyi terhet. Abban is egyetértek a biztos úrral, hogy a fejlesztési politika terén európai szolidaritásra van szükség. Össze kell hangolnunk az együttműködésünket, és tanulnunk kell egymástól. Egyrészt, az új tagállamokban a történelemből és az átmeneti időszakból eredő elkötelezettség és tapasztalat segítséget nyújthat az egész Európai Uniónak abban, hogy ki tudja alakítani és meg tudja erősíteni a demokráciát az átalakulóban levő országokban. Másrészt, a régi tagállamok különösen a világ legszegényebb országainak nyújtott támogatások kapcsán szerzett tapasztalataiból származó tudás segítséget nyújthat ahhoz, hogy a fejlesztési támogatásokat növeljék és azokba az országokba irányítsák, amelyek a leginkább rászorulnak – például Afrika Szaharától délre fekvő államaiba, amelyek az új tagállamok esetében nem képezik a támogatások fő rendeltetési helyeit. Az ilyen kölcsönös tájékoztatás és segítségnyújtás az egész Európai Unióban hatékonyabbá teheti a fejlesztési politikát."@hu¹¹ ". Signor Presidente, in un’audizione pubblica sulla questione dei nuovi donatori dell’UE, tenuta in quest’Aula nel gennaio dello scorso anno, i partecipanti hanno espresso l’auspicio che la discussione sulla politica di sviluppo dei nuovi Stati membri continuasse nei parlamenti nazionali e negli ulteriori lavori dello stesso Parlamento europeo. Sono quindi molto lieto della relazione dell’onorevole Budreikaitè, la prima relazione nella storia di quest’Assemblea che tenta di analizzare l’impegno dei nuovi Stati membri per quanto riguarda la politica di sviluppo dell’UE e la sfida che essa comporta per tali Stati. Non è facile sintetizzare tutte le sfide che i nuovi donatori dell’UE devono affrontare in termini di formulazione delle politiche di sviluppo nazionali e di ammodernamento della politica di sviluppo a livello comunitario. Mi limiterò quindi ad alcune questioni più importanti. La prima: il ruolo dei parlamenti nazionali nella determinazione degli aiuti allo sviluppo nei nuovi Stati membri deve essere rafforzato. Senza la creazione di una solida base legale da parte dei parlamenti nazionali, sarà impossibile portare avanti una politica di sviluppo efficace e arrivare ad un adeguato coordinamento della pianificazione e della gestione degli aiuti per i paesi in via di sviluppo. In alcuni paesi, i lavori sulla necessaria legislazione vanno avanti dal 2004 e non sono stati ancora completati. Di conseguenza, fra l’altro, in quei paesi manca un’agenda di attuazione. E’ necessario lavorare di più per sensibilizzare l’opinione pubblica – e qui concordo con il Commissario Michel sulla sensibilizzazione del pubblico nei nuovi Stati membri in relazione all’importanza della politica di sviluppo. In un periodo transitorio di questo tipo, l’educazione allo sviluppo, una vasta consultazione sociale, la comunicazione di massa e le campagne di informazione possono svolgere un ruolo importante. In mancanza di tali azioni/politiche/iniziative, sarà difficile garantire il consenso dei contribuenti ad aumentare la spesa pubblica in favore della politica di sviluppo. Maggiore sarà la consapevolezza del pubblico, più disposta sarà la società ad accettare l’onere finanziario. Concordo con il Commissario anche sulla necessità della solidarietà europea nella politica di sviluppo. Dobbiamo coordinare la nostra cooperazione e imparare gli uni dagli altri. Da un lato, l’impegno, la conoscenza derivata dalla storia e il periodo transitorio nei nuovi Stati membri possono aiutare l’intera Unione europea a sviluppare e a rafforzare la democrazia. Dall’altro, la conoscenza derivata dall’esperienza dei vecchi Stati membri, e in particolare dai loro aiuti ai paesi più poveri del mondo, può contribuire ad aumentare e indirizzare gli aiuti allo sviluppo verso quei paesi che ne hanno più bisogno – nell’Africa subsahariana ad esempio, che non è vista come la principale destinazione degli aiuti nei nuovi Stati membri. L’educazione e l’assistenza reciproca possono rendere più efficace la politica di sviluppo dell’intera Unione."@it¹² "Pone Pirmininke, viešojo posėdžio dėl naujųjų ES donorių, vykusio pernai sausį Europos Parlamente metu, dalyviai išreiškė viltį, kad diskusija dėl naujųjų ES valstybių narių vystymosi politikos bus pratęsta nacionaliniuose parlamentuose. Todėl džiaugiuosi, galėdamas pritarti D. Budreikaitės pranešimui, kadangi tai pirmas pranešimas Europos Parlamento istorijoje, kuriame siekiama išanalizuoti naujųjų valstybių narių įsipareigojimus vykdant ES vystymosi politiką, ir su kokiais iššūkiais jos susiduria. Nėra lengva apibendrinti visų iššūkių, su kuriais susiduria naujosios Europos donorės, formuodamos nacionalinę vystymosi politiką ir modernizuodamos vystymosi politiką Bendrijos lygmeniu. Todėl paminėsiu tik kelis pagrindinius dalykus. Pirmiausia, turėtų būti stiprinamas nacionalinių parlamentų vaidmuo formuojant vystymosi pagalbą naujosiose valstybėse narėse. Nacionaliniams parlamentams nesukūrus stiprios teisinės bazės, nebus įmanoma vykdyti veiksmingą vystymosi politiką ir tinkamai suderinti pagalbos tiekimo besivystančioms šalims planavimą ir valdymą. Kai kuriose šalyse darbai, kuriant reikalingus teisės aktus, vyksta nuo 2004 metų ir vis dar nėra pasibaigę. Dėl to, šalia kitų dalykų, šios valstybės nėra sudarę įgyvendinimo darbotvarkės. Reikia daugiau dirbti, kad didėtų visuomenės sąmoningumas. Sutinku su Komisijos nario L. Michel žodžiais dėl visuomenės jautrumo naujosiose valstybėse narėse, kai kalbama apie vystymosi politikos svarbą. Tokiu pereinamuoju laikotarpiu svarbus vaidmuo tenka švietimo vystymuisi, įvairioms socialinėms konsultacijoms, žiniasklaidai ir informacinėms kampanijoms. Be jų būtų sunku gauti mokesčių mokėtojų sutikimą padidinti viešąsias išlaidas vystymosi politikos vykdymui.. Kuo didesnis visuomenės sąmoningumas, tuo lengviau ji prisiims finansinę naštą. Taip pat sutinku su Komisijos nariu, kad vystymosi politikoje būtinas Europos solidarumas. Privalome derinti mūsų bendradarbiavimą ir mokytis vieni iš kitų. Iš vienos pusės, įsipareigojimas ir iš istorijos gautos žinios bei pereinamasis laikotarpis naujosiose valstybėse narėse gali padėti visai Europos Sąjungai vystyti ir stiprinti demokratiją pereinamosios ekonomikos šalyse. Iš kitos pusės, senųjų valstybių narių patirtis, ypač tiekiant pagalbą skurdžiausioms pasaulio šalims, gali padėti didinti ir nukreipti vystymosi pagalbą į šalis, kuriose ji yra labiausiai reikalinga – pavyzdžiui, su Sacharos dykuma besiribojančiose Afrikos šalyse, kadangi naujosios valstybės narės nemano, kad joms labiausiai reikalinga pagalba. Esant tokiam abipusiam švietimui ir paramai, vystymosi politikos vykdymas visoje Europos Sąjungoje gali tapti daug veiksmingesnis."@lt¹⁴ "Priekšsēdētāja kungs! Sabiedriskajā uzklausīšanā par jauno ES devēju valstu tematu, kas notika Eiropas Parlamentā pagājušā gada janvārī, dalībnieki pauda cerību, ka diskusija par ES jauno dalībvalstu attīstības politiku turpināsies valsts parlamentos un Eiropas Parlamenta turpmākajā darbā. Tādēļ es ar lielu prieku apsveicu kundzes ziņojumu – pirmo ziņojumu Eiropas Parlamenta vēsturē, kurš cenšas analizēt jauno dalībvalstu ieguldījumu ES attīstības politikā un problēmas, ko tas sagādā šīm valstīm. Nav viegli apkopot visas problēmas, ar kurām saskaras jaunās Eiropas atbalsta sniedzēja valstis, nosakot valsts attīstības politiku un modernizējot attīstības politiku Kopienas līmenī. Tādēļ man jāpievēršas tikai dažiem galvenajiem jautājumiem. Pirmkārt, ir jāpastiprina dalībvalstu parlamentu nozīme attīstības atbalsta veidošanā jaunajās dalībvalstīs. Ja dalībvalstu parlamenti neizveidos stingru tiesisko pamatu, nebūs iespējams īstenot efektīvu attīstības politiku un panākt pienācīgu koordināciju jaunattīstības valstīm sniegtā atbalsta plānošanā un pārvaldībā. Dažās valstīs darbs pie vajadzīgajiem tiesību aktiem turpinās jau kopš 2004. gada un vēl joprojām nav pabeigts. Tā rezultātā šīm valstīm nav arī īstenošanas grafika. Vairāk jāstrādā, lai paaugstinātu sabiedrības informētību – un šeit es piekrītu komisāram par jauno dalībvalstu sabiedrības jutīgumu attiecībā uz attīstības politikas nozīmi. Šāda veida pārejas periodā svarīga nozīme ir izglītībai attīstībai, plaša mēroga sabiedriskai apspriešanai, plašsaziņas un informācijas kampaņām. Ja to nebūs, būs grūti nodrošināt nodokļu maksātāju piekrišanu valsts izdevumu palielināšanai attīstības politikai. Jo lielāka ir sabiedrības informētība, jo labvēlīgāk sabiedrība uztvers finanšu slogu. Esmu vienisprātis ar komisāru arī attiecībā uz Eiropas solidaritātes nepieciešamību attīstības politikā. Mums ir jāsaskaņo sadarbība un jāmācās vienam no otra. No vienas puses, iesaistīšanās un zināšanas, ko devusi vēsture un pārejas periods jaunajās dalībvalstīs, var palīdzēt visai Eiropas Savienībai veidot un nostiprināt demokrātiju pārejas periodā esošās valstīs. No otras puses, zināšanas, kas gūtas no veco dalībvalstu pieredzes it īpaši attiecībā uz to sniegto atbalstu pasaules nabadzīgākajām valstīm, var palīdzēt palielināt un virzīt attīstības atbalstu tām valstīm, kurām tas vajadzīgs visvairāk, piemēram, Āfrikas reģioniem uz dienvidiem no Sahāras, kurus jaunajās dalībvalstīs neuzskata par atbalsta galveno mērķi. Šāda abpusēja izglītība un palīdzība var paaugstināt visas Eiropas Savienības attīstības politikas efektivitāti."@lv¹³ "Panie Przewodniczący! W styczniu zeszłego roku, podczas zorganizowanego w Parlamencie Europejskim przesłuchania publicznego na temat nowych donatorów w Unii Europejskiej uczestnicy tegoż spotkania wyrazili nadzieję, że dyskusja na temat polityki rozwojowej nowych państw członkowskich w Unii Europejskiej znajdzie swoją kontynuację w pracach podejmowanych na forum parlamentów krajowych oraz w dalszych działaniach Parlamentu Europejskiego. Dlatego z dużą satysfakcją witam pierwsze w historii parlamentu sprawozdanie, sprawozdanie pani poseł Budreikaitè, będące próbą analizy stopnia obecnego zaangażowania nowych krajów członkowskich w politykę rozwojową Unii Europejskiej oraz stojących przed nimi wyzwań. Trudno podsumować wszystkie wyzwania stojące przed nowymi donatorami Europy w kształtowaniu krajowej polityki rozwojowej oraz modernizacji polityki rozwojowej na szczeblu wspólnotowym. Pozwolę sobie na wskazanie tylko kilku kluczowych moim zdaniem kwestii. Po pierwsze, jest konieczne wzmacnianie znaczenia parlamentów krajowych w kształtowaniu pomocy rozwojowej w nowych krajach członkowskich. Bez solidnych podstaw prawnych tworzonych przez parlamenty narodowe nie będzie możliwe prowadzenie efektywnej polityki rozwojowej, a za tym idzie sprawna koordynacja w kwestiach planowania i zarządzania pomocą dla krajów rozwijających się. W niektórych krajach prace nad ustawą toczą się od 2004 roku i nadal nie zostały sfinalizowane. To skutkuje tym, że np. nie ma agend wykonawczych w tych krajach. Potrzebna jest dalsza praca nad świadomością – i tu się zgadzam z panem komisarzem Michelem odnośnie do wrażliwości opinii społecznej w nowych krajach członkowskich w kwestii znaczenia polityki rozwojowej. W takiej przemianie istotną rolę mogą odegrać edukacja dla rozwoju, szerokie konsultacje społeczne, masowe środki przekazu, prowadzone kampanie uświadamiające. Bez tego trudno będzie uzyskać zgodę podatników na zwiększanie wydatków finansowych z budżetów państw członkowskich przeznaczonych na politykę rozwojową. Im większa będzie świadomość, tym większa będzie akceptacja też wysiłku finansowego. Zgadzam się też z panem komisarzem odnośnie do europejskiej solidarności w zakresie polityki rozwojowej. Powinniśmy koordynować płaszczyznę współpracy i uczyć się od siebie nawzajem. Z jednej strony zaangażowanie i wiedza płynąca z historii i okresu transformacji nowych krajów członkowskich może pomóc całej Unii w rozwoju i umacnianiu demokracji tych państw, które przechodzą okresy transformacyjne. Z kolei wiedza płynąca z doświadczeń starych krajów członkowskich, a w szczególności pomocy dla najbiedniejszych krajów świata, może zwiększyć i ukierunkować pomoc rozwojową dla tych, którzy najbardziej jej potrzebują, czyli np. dla Afryki Subsaharyjskiej, która wśród nowych krajów członkowskich nie jest głównym celem pomocy. Ta wzajemna edukacja i wzajemna pomoc może zwiększyć skuteczność polityki rozwojowej całej Unii Europejskiej."@mt¹⁵ ". Mijnheer de Voorzitter, tijdens een openbare hoorzitting in het Europees Parlement van januari vorig jaar over de nieuwe EU-donorlanden, spraken de deelnemers de hoop uit dat de discussie over het ontwikkelingsbeleid van de nieuwe EU-lidstaten zou worden voortgezet in de nationale parlementen en in het verdere werk van het Europees Parlement zelf. Om die reden ben ik dan ook zeer verheugd met het verslag van mevrouw Budreikaité, het eerste verslag in de geschiedenis van het Europees Parlement dat een poging doet te analyseren in welke mate de nieuwe lidstaten hun verplichtingen in het kader van het EU-beleid inzake ontwikkelingssamenwerking nakomen en welke uitdagingen dit voor hen met zich meebrengt. Het is niet eenvoudig om een samenvatting te geven van alle uitdagingen waarmee de nieuwe Europese donorlanden worden geconfronteerd bij het opstellen van een nationaal ontwikkelingsbeleid en het moderniseren van het ontwikkelingsbeleid op gemeenschapsniveau. Daarom zal ik mij beperken tot een paar kernpunten. De rol die de nationale parlementen spelen bij het vorm geven aan de ontwikkelingshulp van de nieuwe lidstaten moet worden uitgebreid. Als de nationale parlementen geen stevige wettelijke basis leggen, zal het onmogelijk zijn een doelmatig ontwikkelingsbeleid uit te voeren en de planning en het management van de hulp aan ontwikkelingslanden op behoorlijke wijze te coördineren. In sommige landen is de benodigde wetgeving nog steeds niet aanwezig, hoewel er al sinds 2004 aan wordt gewerkt. Dat houdt onder meer in dat deze landen geen agenda hebben voor de tenuitvoerlegging van het beleid. Er moet meer worden gedaan om de bevolking bewust te maken – en ik ben het met commissaris Michel eens dat de bevolking in de nieuwe lidstaten bewust moet worden gemaakt van het belang van het ontwikkelingsbeleid. Voorlichting over ontwikkelingssamenwerking, uitgebreide raadpleging van maatschappelijke groepen, massacommunicatie en informatiecampagnes zijn belangrijke instrumenten in een overgangsfase als deze. Zonder deze instrumenten wordt het heel lastig om de verhoogde overheidsuitgaven ten behoeve van het ontwikkelingsbeleid, waarmee de belastingbetaler heeft ingestemd, te consolideren. Als de bevolking beter op de hoogte is, zal de samenleving ook eerder bereid zijn de financiële lasten te dragen. Verder ben ik het eens met de commissaris dat het ontwikkelingsbeleid gebaat is bij Europese solidariteit. We moeten onze samenwerking op elkaar afstemmen en van elkaar leren. Enerzijds kunnen de betrokkenheid en de kennis die we uit de geschiedenis hebben verkregen en de overgangsperiode van de nieuwe lidstaten er toe bijdragen dat de gehele Europese Unie voortaan landen die zich in een overgangsfase bevinden kan helpen bij het ontwikkelen en versterken van de democratie. Anderzijds kan de kennis die is verkregen uit de ervaringen van de oude lidstaten, met name op het gebied van hulpverlening aan de armste landen in de wereld, er toe bijdragen dat de ontwikkelingshulp wordt verhoogd en wordt gericht op landen die de hulp het hardst nodig hebben – zoals de Afrikaanse landen bezuiden de Sahara, die voor de nieuwe lidstaten niet de belangrijkste bestemming van hulp zijn. Het beleid van de gehele Europese Unie inzake ontwikkelingssamenwerking kan door zulke onderlinge voorlichting en wederzijdse steun doelmatiger worden."@nl³ "Senhor Presidente, numa audição pública realizada no Parlamento Europeu, em Janeiro do ano passado, sobre o tema dos novos doadores da UE, os participantes mostravam-se esperançados de que a discussão sobre a política de desenvolvimento dos novos Estados-Membros da UE prosseguisse nos parlamentos nacionais e nos trabalhos subsequentes do próprio Parlamento Europeu. Deste modo, é com grande satisfação que acolho o relatório da senhora deputada Budreikaitè, que é o primeiro relatório na história do Parlamento Europeu em que se tenta analisar o compromisso dos novos Estados-Membros para com a política de desenvolvimento da UE e o desafio que ela representa para os mesmos. Não é fácil resumir todos os desafios que se deparam aos novos doadores europeus em matéria de formulação de políticas de desenvolvimento nacionais e de modernização da política de desenvolvimento ao nível comunitário. Assim sendo, limitar-me-ei a abordar algumas questões importantes. Em primeiro lugar, é necessário reforçar o papel dos parlamentos nacionais dos novos Estados-Membros em matéria de formulação da ajuda ao desenvolvimento. Se os parlamentos nacionais não estabelecerem uma base jurídica sólida, será impossível levar por diante uma política de desenvolvimento eficaz e realizar uma boa coordenação do planeamento e da gestão da ajuda aos países em desenvolvimento. Alguns países trabalham na legislação necessária desde 2004 e esse trabalho ainda não chegou ao fim. Consequentemente, esses países não possuem, entre outras coisas, uma agenda de aplicação. De igual modo, é preciso continuar a trabalhar no sentido de aumentar a sensibilização do público. Quanto a este ponto, estou de acordo com as palavras do Senhor Comissário Michel sobre a sensibilização do público dos novos Estados-Membros para a importância da política de desenvolvimento. Num período de transição como o actual, a educação para o desenvolvimento, uma ampla consulta social e as campanhas de comunicação e informação de massas têm um importante papel a desempenhar. Sem elas, será difícil obter a anuência dos contribuintes para com o acréscimo de despesas públicas da política de desenvolvimento. Quanto mais o público estiver sensibilizado, mais rapidamente a sociedade aceitará esta obrigação financeira. Concordo também com o Senhor Comissário quanto à necessidade de uma solidariedade europeia em matéria de política de desenvolvimento. Temos de coordenar a nossa cooperação e aprender uns com os outros. Por um lado, o compromisso e o conhecimento que derivam da história e o período de transição vivido nos novos Estados-Membros podem ajudar toda a União Europeia a desenvolver e cimentar a democracia nos países em transição. Por outro lado, o conhecimento que advém da experiência dos antigos Estados-Membros, nomeadamente da ajuda por eles prestada aos países mais pobres do mundo, pode ajudar a incrementar e direccionar a ajuda ao desenvolvimento para os países que mais dela necessitam. É o caso, por exemplo, da África Subsariana, que não é vista pelos novos Estados-Membros como o principal destino a dar a essa ajuda. Esta reciprocidade ao nível da educação e da assistência pode contribuir para uma maior eficácia da política de desenvolvimento da União Europeia no seu todo."@pt¹⁷ "Panie Przewodniczący! W styczniu zeszłego roku, podczas zorganizowanego w Parlamencie Europejskim przesłuchania publicznego na temat nowych donatorów w Unii Europejskiej uczestnicy tegoż spotkania wyrazili nadzieję, że dyskusja na temat polityki rozwojowej nowych państw członkowskich w Unii Europejskiej znajdzie swoją kontynuację w pracach podejmowanych na forum parlamentów krajowych oraz w dalszych działaniach Parlamentu Europejskiego. Dlatego z dużą satysfakcją witam pierwsze w historii parlamentu sprawozdanie, sprawozdanie pani poseł Budreikaitè, będące próbą analizy stopnia obecnego zaangażowania nowych krajów członkowskich w politykę rozwojową Unii Europejskiej oraz stojących przed nimi wyzwań. Trudno podsumować wszystkie wyzwania stojące przed nowymi donatorami Europy w kształtowaniu krajowej polityki rozwojowej oraz modernizacji polityki rozwojowej na szczeblu wspólnotowym. Pozwolę sobie na wskazanie tylko kilku kluczowych moim zdaniem kwestii. Po pierwsze, jest konieczne wzmacnianie znaczenia parlamentów krajowych w kształtowaniu pomocy rozwojowej w nowych krajach członkowskich. Bez solidnych podstaw prawnych tworzonych przez parlamenty narodowe nie będzie możliwe prowadzenie efektywnej polityki rozwojowej, a za tym idzie sprawna koordynacja w kwestiach planowania i zarządzania pomocą dla krajów rozwijających się. W niektórych krajach prace nad ustawą toczą się od 2004 roku i nadal nie zostały sfinalizowane. To skutkuje tym, że np. nie ma agend wykonawczych w tych krajach. Potrzebna jest dalsza praca nad świadomością – i tu się zgadzam z panem komisarzem Michelem odnośnie do wrażliwości opinii społecznej w nowych krajach członkowskich w kwestii znaczenia polityki rozwojowej. W takiej przemianie istotną rolę mogą odegrać edukacja dla rozwoju, szerokie konsultacje społeczne, masowe środki przekazu, prowadzone kampanie uświadamiające. Bez tego trudno będzie uzyskać zgodę podatników na zwiększanie wydatków finansowych z budżetów państw członkowskich przeznaczonych na politykę rozwojową. Im większa będzie świadomość, tym większa będzie akceptacja też wysiłku finansowego. Zgadzam się też z panem komisarzem odnośnie do europejskiej solidarności w zakresie polityki rozwojowej. Powinniśmy koordynować płaszczyznę współpracy i uczyć się od siebie nawzajem. Z jednej strony zaangażowanie i wiedza płynąca z historii i okresu transformacji nowych krajów członkowskich może pomóc całej Unii w rozwoju i umacnianiu demokracji tych państw, które przechodzą okresy transformacyjne. Z kolei wiedza płynąca z doświadczeń starych krajów członkowskich, a w szczególności pomocy dla najbiedniejszych krajów świata, może zwiększyć i ukierunkować pomoc rozwojową dla tych, którzy najbardziej jej potrzebują, czyli np. dla Afryki Subsaharyjskiej, która wśród nowych krajów członkowskich nie jest głównym celem pomocy. Ta wzajemna edukacja i wzajemna pomoc może zwiększyć skuteczność polityki rozwojowej całej Unii Europejskiej."@ro¹⁸ "Vážený pán predsedajúci, na verejnom vypočutí o nových darcoch EÚ, ktoré sa v Európskom parlamente uskutočnilo v januári minulého roku, jeho účastníci vyjadrili nádej, že diskusia o rozvojovej politike nových členských štátov EÚ bude mať pokračovanie v národných parlamentoch a v ďalšej činnosti samotného Európskeho parlamentu. S potešením teda vítam správu pani Budreikaitëovej, ktorá je v histórii Európskeho parlamentu prvým pokusom o analýzu záväzku nových členských štátov voči rozvojovej politike EÚ a výzvy, ktorú táto politika pre ne predstavuje. Nie je jednoduché zhrnúť všetky výzvy, pred ktorými stoja európski darcovia pri formulovaní národných rozvojových politík a modernizácii rozvojovej politiky na úrovni Spoločenstva. Preto sa zameriam len na niekoľko kľúčových otázok. V prvom rade sa musí posilniť postavenie národných parlamentov pri formovaní rozvojovej pomoci v nových členských štátoch. Národné parlamenty musia položiť pevný právny základ; bez neho nebude možné uskutočňovať efektívnu rozvojovú politiku a dopracovať sa k riadnej koordinácii plánovania a riadenia pomoci rozvojovým krajinám. V niektorých krajinách začali s vypracúvaním potrebných právnych predpisov už v roku 2004 a ešte stále neskončili. V dôsledku toho tieto krajiny nemajú žiadny program plnenia. Ďalej je potrebné popracovať aj na zvyšovaní informovanosti verejnosti, súhlasím s pánom komisárom Michelom v tom, že v nových členských štátoch je verejnosť citlivá na otázku významu rozvojovej politiky. V takomto období prechodu zohrávajú dôležitú úlohu osveta v prospech rozvoja, rozsiahle sociálne konzultácie, kampaň v masovokomunikačných prostriedkoch a informačná kampaň. Čím viac je verejnosť informovaná, tým ochotnejšie spoločnosť prijme finančné bremeno. S pánom komisárom sa zhodneme aj pokiaľ ide o názor, že rozvojová politika sa nezaobíde bez európskej solidarity. Musíme koordinovať našu spoluprácu a učiť sa jeden od druhého. Na jednej strane záväzky a poznatky vyplývajúce z histórie a z obdobia prechodu, ktorým prešli nové členské štáty, môžu pomôcť celej Európskej únii rozvinúť a posilniť demokraciu v prechodových krajinách, na strane druhej vedomosti starých členských štátov získané skúsenosťami, a predovšetkým v súvislosti s ich pomocou najchudobnejším krajinám sveta, môžu prispieť k zvýšeniu rozvojovej pomoci a k jej lepšiemu nasmerovaniu do tých krajín, ktoré ju najviac potrebujú – napríklad do krajín subsaharskej Afriky, ktorú nové členské štáty nepovažujú za hlavnú destináciu pomoci. Takéto vzájomné poučenie a podpora môžu zefektívniť rozvojovú pomoc celej Európskej únie."@sk¹⁹ "Gospod predsednik, na javnem zasedanju v zvezi s vprašanjem novih darovalk EU, ki je potekalo v Evropskem parlamentu januarja lani, so sodelujoči izrazili upanje, da se bo razprava o razvojni politiki novih držav članic EU nadaljevala v nacionalnih parlamentih in v nadaljnjem delu samega Evropskega parlamenta. Z zadovoljstvom pozdravljam poročilo gospe Budreikaitë, prvo v zgodovini Evropskega parlamenta, ki poskuša analizirati zavezanosti novih držav članic razvojni politiki EU in izzive, ki jih ta za njih predstavlja. Ni lahko povzeti vse izzive, s katerimi se soočajo nove evropske darovalke pri oblikovanju nacionalnih razvojnih politik in posodabljanju razvojne politike na ravni Skupnosti. Svoje pripombe bom omejil na nekaj ključnih vprašanj. Najprej je treba okrepiti vlogo nacionalnih parlamentov pri oblikovanju razvojne pomoči v novih državah članicah. Brez dobre pravne podlage, ki jo vzpostavijo nacionalni parlamenti, ne bo možno izvajati učinkovite razvojne politike in primerno usklajevati načrtovanje in upravljanje pomoči za države v razvoju. V nekaterih državah poteka delo v zvezi s potrebno zakonodajo že od leta 2004 in še ni končano. Posledica tega je med drugim tudi to, da te države nimajo izvedbenega načrta. Več je treba narediti za ozaveščanje javnosti, pri čemer se v zvezi z občutljivostjo javnosti v novih državah članicah glede pomembnosti razvojne politike strinjam s komisarjem Michelom. V takšnem prehodnem obdobju so izobraževanje za razvoj, obsežna družbena posvetovanja, množične komunikacije in informacijske kampanje pomembni. Brez tega je težko pridobiti soglasje davkoplačevalcev za povečane javne izdatke, namenjene razvojni politiki. Večja je javna ozaveščenost, prej bo družba sprejela finančno obremenitev. Strinjam se s komisarjem glede potrebe po evropski solidarnosti v zvezi z razvojno politiko. Naše sodelovanje moramo usklajevati in se medsebojno učiti. Hkrati lahko z zavezanostjo in znanjem, pridobljenim iz zgodovine in tranzicijskega obdobja v novih državah članicah, pomagamo celotni Evropski uniji pri razvijanju in krepitvi demokracije v državam, ki so v tranziciji. Tudi z znanjem, pridobljenim iz izkušenj starih držav članic zlasti njihove pomoči najrevnejšim državam na svetu, lahko povečamo in usmerimo razvojno pomoč tistim državam, ki jo najbolj potrebujejo, kot je na primer podsaharska Afrika, ki ji nove države članice prednostno ne namenjajo pomoči. Takšno skupno učenje in pomoč lahko naredita razvojno politiko celotne Evropske unije bolj učinkovito."@sl²⁰ "Herr talman! Vid en offentlig utfrågning om nya EU-givare i Europaparlamentet i januari förra året framförde deltagarna förhoppningen att diskussionen om de nya EU-medlemsstaternas utvecklingspolitik skulle fortsätta i de nationella parlamenten och i Europaparlamentet. Det gläder mig därför verkligen att kunna välkomna Danutė Budreikaitės betänkande, som är det första betänkandet i Europaparlamentets historia i vilket man försöker analysera de nya EU-medlemsstaternas åtaganden angående EU:s utvecklingspolitik och den utmaning denna innebär för dem. Det är inte lätt att sammanfatta alla utmaningar som de nya EU-givarna står inför när det gäller att utarbeta en nationell utvecklingspolitik och modernisera utvecklingspolitiken på gemenskapsnivå. Jag kommer därför att begränsa mig till ett par centrala frågor. För det första måste de nationella parlamentens roll stärkas när det gäller att utforma utvecklingsbiståndet i de nya medlemsstaterna. Om de nationella parlamenten inte inför en stabil rättslig grund kommer det att vara omöjligt att föra en effektiv utvecklingspolitik och nå en verkligt samordnad planering och hantering av biståndet till utvecklingsländerna. I vissa länder har arbetet med den nödvändiga lagstiftningen pågått sedan 2004 och pågår fortfarande. Dessa länder har följaktligen bland annat ingen dagordning för genomförandet. Fler insatser behövs när det gäller att öka allmänhetens kunskap – och i detta sammanhang håller jag med kommissionsledamot Michel om allmänhetens mottaglighet i de nya medlemsstaterna när det gäller vikten av utvecklingspolitiken. I en övergångsperiod av detta slag spelar utbildning för utveckling, omfattande sociala samråd, masskommunikation och informationskampanjer en viktig roll. Utan dessa kommer det att vara svårt att säkra skattebetalarnas samtycke till ökade offentliga utgifter för utvecklingspolitiken. Ju mer allmänheten känner till desto lättare kommer samhället att acceptera den finansiella bördan. Jag håller också med kommissionsledamoten om behovet av en europeisk solidaritet för utvecklingspolitiken. Vi måste samordna vårt samarbete och lära av varandra. Å ena sidan kan de åtaganden och den kunskap som följer av historien och övergångsperioden i de nya medlemsstaterna hjälpa hela Europeiska unionen att utveckla och stärka demokratin i de länder som befinner sig i övergångsfasen. Å andra sidan kan kunskapen tack vare erfarenheterna i de gamla medlemsstaterna, och i synnerhet tack vare deras bistånd till världens fattigaste länder, bidra till att öka och styra utvecklingsbiståndet till de länder som behöver det mest – Afrika söder om Sahara, till exempel, som inte betraktas som det huvudsakliga målet för biståndet i de nya medlemsstaterna. En sådan ömsesidig utbildning och ett sådant ömsesidigt stöd kan göra hela EU:s utvecklingspolitik mer effektiv."@sv²²
lpv:unclassifiedMetadata	"Filip Kaczmarek,"^18,15,15,16 "Michel"¹³ "w imieniu grupy PPE-DE"^18,15,16