Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/2007-10-24-Speech-3-492"
| Predicate | Value (sorted: default) |
|---|---|
| rdf:type | |
| dcterms:Date | |
| dcterms:Is Part Of | |
| dcterms:Language | |
| lpv:document identification number |
"en.20071024.45.3-492"6
|
| lpv:hasSubsequent | |
| lpv:speaker | |
| lpv:spoken text |
"Pani Przewodnicząca! Przepisy w zakresie prawa egzekucyjnego często określa się mianem pięty achillesowej europejskiego wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych. Do tej pory nie zgłoszono żadnego wniosku legislacyjnego w sprawie samych środków egzekucji wyroków i wykonanie nakazu sądowego po stwierdzeniu jego wykonalności w innym państwie członkowskim pozostaje wyłączną domeną prawa krajowego.
Panujące obecnie zróżnicowanie zasad egzekwowania należności w poszczególnych państwach członkowskich Unii Europejskiej znacząco utrudnia ściąganie długów za granicą. Wierzyciele dążący do egzekucji nakazu w innym kraju stają wobec nieznanych im systemów prawnych, wymogów proceduralnych, a także wobec bariery językowej, która powoduje dodatkowe koszty i opóźnienia w postępowaniu egzekucyjnym. Problemy ze ściąganiem długów zagranicznych stanowią przeszkodę w swobodnym przepływie nakazów zapłaty w Unii oraz utrudniają prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Opóźnione oraz niezrealizowane płatności zagrażają zarówno interesom firm, jak i konsumentów.
Dlatego też propozycja Komisji dotycząca wprowadzenia jednolitego europejskiego aktu prawnego występującego autonomicznie i równolegle do przepisów krajowych wydaje się być niezbędna, a nawet konieczna. Podstawę prawną tego dokumentu stanowić może artykuł 65 punkt c Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
W związku z tym zgodnie z założeniem zielonej księgi wierzyciel powinien mieć możliwość złożenia wniosku o wydanie nakazu zajęcia rachunków bankowych również przed wszczęciem postępowania głównego. Z uwagi na doraźny charakter procedury wierzyciel powinien być jednak zobowiązany do uwiarygodnienia istnienia swojego roszczenia, a także pilności wydania nakazu zajęcia. Nieuzasadnione zajęcie może mieć bowiem dla dłużnika bardzo poważne konsekwencje, nawet pozbawiające go podstaw egzystencji.
Dodatkowo ważną kwestią jest prawo dłużnika do złożenia sprzeciwu oraz ustalenie wysokości kwoty egzekucji. Nie wydaje się być dobrym pomysłem ustalenie jednolitego limitu kwoty zwolnionej z egzekucji na szczeblu Unii Europejskiej. Tę decyzję należy pozostawić w gestii prawodawstwa kraju dłużnika.
W kwestii doręczenia postanowień o zajęciu wierzytelności z rachunków bankowych ważnym jest zapewnienie stworzenia jednolitych norm w Unii Europejskiej dotyczących komunikacji między sądami i bankami. Regulacja problemu odzyskiwania długów za granicą, w drodze przyjęcia odnośnego aktu prawnego, wydaje się być niezbędna. Nie można jednak zapomnieć o konieczności przeprowadzenia uprzednio dogłębnej analizy regulacji już stosowanych w poszczególnych krajach Wspólnoty oraz rozważenia skuteczności rozwiązań alternatywnych wobec przepisów europejskich.
Na koniec pragnę pogratulować sprawozdawcy panu Lechnerowi bardzo dobrze przygotowanego i wyważonego sprawozdania."@pl16
|
| lpv:spokenAs | |
| lpv:translated text |
"Vážená paní předsedající, o ustanoveních souvisejících s exekučním právem se často mluví jako o Achillové patě soudního systému Evropské unie pro občanské případy. Doposud nebyl předložený žádný návrh legislativního usnesení, který by se zabýval konkrétními prostředky výkonu soudních rozhodnutí. Výkon soudního příkazu, který byl vyhlášený vykonatelným v jiném státu, i nadále zůstává ve výlučné pravomoci vnitrostátních soudních orgánů.
Současné odlišnosti v zásadách vymáhání dluhů v jednotlivých členských státech Evropské unie jsou pro přeshraniční vymáhání dluhů vážnou překážkou. Věřitelé, kteří se snaží o výkon soudního příkazu v jiné zemi, narážejí na neznámé právní systémy a právní požadavky. Kromě toho musí překonávat jazykové bariéry, což přináší další výdaje a zdržení v exekučním jednání. Problémy spojené s přeshraničním vymáháním dluhů brzdí volný pohyb platebních příkazů v rámci Unie a mají negativní vliv na samotný chod vnitřního trhu. Zmeškané nebo nikdy neuskutečněné platby ohrožují zájmy společností i spotřebitelů.
Návrh Komise zavést jednotný evropský právní nástroj, který by byl nezávislý na vnitrostátních právních předpisech a existoval by paralelně s nimi, se proto jeví jako úplně vhodný, pokud ne klíčový. Základem pro takový dokument by mohl být čl. 65 písm. c) Smlouvy o založení Evropského společenství.
V této souvislosti by měl mít v souladu s ustanoveními zelené knihy věřitel právo podat žádost o příkaz na obstavení bankovních účtů ještě před zahájením hlavního jednání. Vzhledem k předběžné povaze tohoto postupu by se však mělo požadovat, aby věřitel svůj požadavek odůvodnil a dokázal, že vydání příkazu na zablokování je naléhavé. Neopodstatněné obstavení může mít pro dlužníka velmi vážné důsledky a dokonce ho může připravit o prostředky, které potřebuje na uspokojení svých základních potřeb.
Dalšími důležitými otázkami jsou právo dlužníka příkaz napadnout a určení výšky splatné dlužné sumy. Určit fixní výšku sumy, která má být vyloučená z odstavení, na úrovni Evropské unie asi není dobrý nápad. Taková rozhodnutí by měla zůstat v pravomoci příslušných orgánů v domácí zemi dlužníka.
Pokud jde o vykonávání příkazů na exekuci majetku z bankovních účtů, je potřebné zabezpečit, aby byly v rámci Evropské unie stanoveny jednotné normy pro komunikaci mezi bankami a soudy. Zdá se, že je mimořádně důležité regulovat záležitosti přeshraničního vymáhání dluhů přijetím příslušného právního předpisu. Je důležité, abychom nepřehlédli nutnost nejprve podrobně přezkoumat ustanovení, která už jsou v současnosti platná v jednotlivých zemích Společenství a zhodnotit účinnost alternativních řešení v souvislosti s evropskými právními předpisy.
Na závěr bych chtěla panu Lechnerovi poděkovat za promyšlenou a dobře připravenou zprávu."@cs1
"Fru formand! Bestemmerne i fuldbyrdelseslovgivningen kaldes ofte for det europæiske retsvæsens akilleshæl i forbindelse med civilretlige processer. Der er hidtil ikke fremsat lovgivningsforslag for egentlige fuldbyrdelsesforanstaltninger. Fuldbyrdelsen af en retsafgørelse, efter at den er blevet erklæret eksigibel i en anden medlemsstat, sker fortsat udelukkende efter de nationale retsbestemmelser.
De nuværende afvigende regler for inddragelse af gældsposter i de forskellige EU-medlemsstater besværliggør i stor grad indkrævningen af gæld i udlandet. Fordringshavere, der ønsker at fuldbyrde en kendelse i et andet land, møder ukendte retssystemer, procedurekrav samt en sprogbarriere, der medfører yderligere udgifter og forsinkelser i fuldbyrdelsesproceduren. Vanskelighederne ved grænseoverskridende inddrivelse af gæld udgør en hindring for den frie bevægelighed for betalingspålæg inden for EU og dermed for et velfungerende indre marked. Betalingsforsinkelser og manglende betaling skader såvel virksomhedernes som forbrugernes interesser.
Kommissionens forslag om at indføre en fælles europæisk retsakt, der gælder selvstændigt og parallelt med de nationale regler, forekommer derfor fornuftig og endog nødvendig. EF-traktatens artikel 65, litra c), synes at være egnet som retsgrundlag.
Det bør i overensstemmelse med målsætningen i grønbogen til enhver tid være muligt for fordringshaveren at fremsætte en begæring om udlæg, altså også inden anlæg af hovedsagen. Man skal kræve, at fordringshaveren i en summarisk procedure sandsynliggør sit krav og godtgør, at der foreligger en uopsættelighed, der begrunder, at der foretages udlæg. Et uberettiget udlæg kan få alvorlige og ligefrem eksistenstruende konsekvenser for skyldneren.
Et andet vigtigt spørgsmål vedrører skyldnerens ret til appel og fastsættelse af udlæggets størrelse. Det forekommer ikke at være en god idé at indføre EU-regler om beløb, der ikke kan gøres udlæg i. Den lovgivende myndighed i skyldnerens hjemland skal have mulighed for art træffe denne beslutning.
I forbindelse med oversendelse af udlægskendelser er det vigtigt at sikre, at der indføres fælles standarder inden for EU for kommunikationen mellem retter og banker. Vedtagelsen af denne retsakt synes nødvendig for at regulere inddrivning af udenlandsk gæld. Man må dog ikke glemme behovet for at gennemføre en forudgående, tilbundsgående analyse af den allerede anvendte lovgivning i Fællesskabets forskellige stater og overveje effektiviteten af alternative løsningsmodeller til de europæiske bestemmelser.
Jeg vil sluttelig gerne lykønske ordfører Lechner med den meget velforberedte og afbalancerede betænkning."@da2
"Frau Präsidentin! Die Bestimmungen zu den Vollstreckungsvorschriften werden mit Blick auf zivilrechtliche Fälle häufig als Achillesferse des europäischen Rechtssystems bezeichnet. Bis heute ist kein Gesetzesentwurf zu den derzeitigen Instrumenten für die Vollstreckung von Urteilen vorgelegt worden. Die Vollstreckung eines richterlichen Beschlusses nach Festlegung seiner Vollstreckbarkeit in einem anderen Land unterliegt noch immer der ausschließlichen Zuständigkeit des nationalen Rechts.
Die derzeitigen Unterschiede zwischen den Prinzipien zur Schuldeneintreibung in den einzelnen EU-Mitgliedstaaten erweisen sich bei der Eintreibung von Forderungen in einem anderen Mitgliedstaat als äußerst hinderlich. Gläubiger, die die Vollstreckung eines Beschlusses in einem anderen Land anstreben, werden mit unbekannten Rechtssystemen und Rechtsvorschriften konfrontiert. Sie müssen überdies mit der Sprachbarriere zurechtkommen, was zusätzliche Kosten und eine Verzögerung des Vollstreckungsverfahrens nach sich zieht. Die Probleme im Zusammenhang mit der Eintreibung von Forderungen in einem anderen Mitgliedstaat beeinträchtigen den freien Verkehr von Zahlungsbefehlen innerhalb der Union und den Binnenmarkt in seiner Funktionsweise. Verzögerte oder nicht geleistete Zahlungen gefährden sowohl die Interessen der Unternehmen als auch die der Verbraucher.
Der Vorschlag der Kommission, ein europäisches Rechtsinstrument einzuführen, das unabhängig von den innerstaatlichen Rechtsvorschriften wäre und sie ergänzen würde, ist deshalb vollkommen angebracht, wenn nicht sogar von grundlegender Bedeutung. Artikel 65 (c) des Vertrags zur Gründung der Europäischen Gemeinschaft könnte die Rechtsgrundlage für ein solches Dokument sein.
In diesem Zusammenhang und gemäß den Bestimmungen des Grünbuchs sollte der Gläubiger das Recht haben, einen Beschluss zu beantragen, der vor Beginn des Hauptverfahrens zur Pfändung eines Bankkontos ergehen würde. Aufgrund des vorläufigen Charakters des Verfahrens könnte der Gläubiger allerdings aufgefordert werden, seine Forderung und die dringende Notwendigkeit zur Ausstellung eines Pfändungsbeschlusses zu rechtfertigen. Eine ungerechtfertigte Pfändung kann natürlich sehr schwerwiegende Folgen für einen Schuldner haben und ihm sogar die Mittel vorenthalten, die er zur Befriedigung seiner Grundbedürfnisse benötigt.
Weitere wichtige Fragen betreffen das Recht des Schuldners, den Beschluss anzufechten und den zu zahlenden Betrag festzulegen. Eine Grenze für den Betrag festzulegen, der von einer Vollstreckung auf Ebene der Europäischen Union ausgenommen wird, ist vermutlich keine gute Idee. Solche Entscheidungen sollten in den Zuständigkeitsbereich des Rechtssystems des Heimatlandes des Gläubigers fallen.
Zur Vollstreckung von Beschlüssen zur Beschlagnahmung von Vermögenswerten von Bankkonten muss sichergestellt sein, dass zwischen den Gerichten und den Banken in der Europäischen Union einheitliche Kommunikationsstandards eingeführt werden. Es ist sicher von grundlegender Bedeutung, dass die Regulierung der Frage der Eintreibung von Forderungen in einem anderen Mitgliedstaat durch die Annahme entsprechender Rechtsakte erfolgt. Allerdings dürfen wir auch nicht außer Acht lassen, dass die bereits in den einzelnen Ländern der Gemeinschaft gültigen Bestimmungen eingehend untersucht und die Effizienz alternativer Lösungen im Zusammenhang mit europäischen Bestimmungen geprüft werden müssen.
Abschließend möchte ich Herrn Lechner für seinen ausgereiften und gut vorbereiteten Bericht danken."@de9
"Κυρία Πρόεδρε, οι διατάξεις αναφορικά με τη νομοθεσία που διέπει την εκτέλεση έχουν συχνά χαρακτηριστεί ως η «Αχίλλειος πτέρνα» του ευρωπαϊκού συστήματος δικαιοσύνης όσον αφορά τις αστικές υποθέσεις. Μέχρι σήμερα, δεν έχει υποβληθεί καμία νομοθετική πρόταση σχετική με μέτρα εκτέλεσης αποφάσεων. Η εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης η εκτελεστότητα της οποίας έχει διαπιστωθεί σε κάποια άλλη χώρα συνιστά ακόμα αποκλειστική αρμοδιότητα της εθνικής νομοθεσίας.
Οι τρέχουσες διαφορές μεταξύ των επιμέρους αρχών είσπραξης απαιτήσεων στα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρακωλύουν σημαντικά τη διασυνοριακή είσπραξη απαιτήσεων. Οι δανειστές που επιδιώκουν την εκτέλεση απόφασης σε κάποια άλλη χώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με άγνωστα νομικά συστήματα και νομικές απαιτήσεις. Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν το γλωσσικό εμπόδιο το οποίο συνεπάγεται συμπληρωματικά έξοδα και καθυστερεί τη διαδικασία εκτέλεσης. Οι δυσκολίες που συνδέονται με τη διασυνοριακή είσπραξη απαιτήσεων παρακωλύουν την ελεύθερη κυκλοφορία των διαταγών πληρωμής στο εσωτερικό της Ένωσης και έχουν αρνητική επίδραση στην καλή λειτουργία της εσωτερικής αγοράς. Η καθυστέρηση των πληρωμών και η απουσία πληρωμών διακυβεύουν τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και των καταναλωτών.
Η πρόταση της Επιτροπής για τη θέσπιση μιας ενιαίας ευρωπαϊκής πράξης, αυτόνομης σε σχέση με την εθνική νομοθεσία, που θα ισχύει παράλληλα με αυτήν, μοιάζει απολύτως σκόπιμη, αν όχι αναγκαία. Το άρθρο 65, στοιχείο (γ) της Συνθήκης ΕΚ θα μπορούσε να αποτελέσει τη νομική βάση για το εν λόγω έγγραφο.
Στο ανωτέρω πλαίσιο, σύμφωνα με τις διατάξεις της Πράσινης Βίβλου, ο δανειστής θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να υποβάλει αίτηση για την έκδοση διαταγής κατάσχεσης τραπεζικών λογαριασμών πριν κινηθεί η διαδικασία της κύριας υπόθεσης. Ενόψει του προσωρινού χαρακτήρα της διαδικασίας, ο δανειστής, ωστόσο, θα πρέπει να αιτιολογήσει την απαίτησή του καθώς και την επείγουσα ανάγκη έκδοσης διαταγής κατάσχεσης. Μια αδικαιολόγητη κατάσχεση μπορεί φυσικά να έχει πολύ σοβαρές συνέπειες για τον οφειλέτη, και μάλιστα μπορεί να στερήσει από τον τελευταίο τα μέσα για την ικανοποίηση των βασικών αναγκών του.
Άλλα σημαντικά ζητήματα είναι το δικαίωμα του οφειλέτη να προσβάλει την απόφαση και ο καθορισμός του προς καταβολή ποσού. Ο καθορισμός ενός ενιαίου ορίου για το ποσό που θα εξαιρείται εκτέλεσης σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν φαίνεται καλή ιδέα. Τέτοιου είδους αποφάσεις θα πρέπει να παραμείνουν στην αρμοδιότητα του νομικού συστήματος της χώρας προέλευσης του οφειλέτη.
Όσον αφορά την κοινοποίηση διαταγών κατάσχεσης των περιουσιακών στοιχείων τραπεζικών λογαριασμών, είναι σημαντική η διασφάλιση της θέσπισης ενιαίων προτύπων στην Ευρωπαϊκή Ένωση αναφορικά με την επικοινωνία μεταξύ δικαστηρίων και τραπεζών. Φαίνεται απαραίτητη η ρύθμιση του ζητήματος της διασυνοριακής είσπραξης απαιτήσεων μέσω της έγκρισης της σχετικής νομικής πράξης. Εντούτοις, οφείλουμε να μην παραβλέψουμε την ανάγκη εκπόνησης καταρχάς εμπεριστατωμένης μελέτης των ήδη ισχυουσών διατάξεων στα επιμέρους κράτη της Ένωσης και να εκτιμήσουμε την αποτελεσματικότητα εναλλακτικών λύσεων σε σχέση με ευρωπαϊκές διατάξεις.
Ευχαριστώ, τέλος, τον κ. Lechner για μία καλά τεκμηριωμένη και προετοιμασμένη έκθεση."@el10
"Madam President, the provisions relating to enforcement legislation are often described as the Achilles’ heel of the European system of justice concerning civil cases. To date, no legislative motion has been submitted regarding the actual means of enforcing judgments. Enforcing a court order after establishing its enforceability in another country is still the exclusive competence of national law.
The current variations between the principles for debt recovery in individual Member States of the European Union seriously hinder the recovery of cross-border debts. Creditors seeking enforcement of an order in another country are confronted with unfamiliar legal systems and legal requirements. They also have to cope with the language barrier, which entails additional costs and delays the enforcement procedure. Difficulties relating to the recovery of cross-border debts hinder the free movement of payment orders within the Union and impact negatively on the proper operation of the internal market. Payments that are delayed or never made endanger the interests of companies and consumers alike.
The Commission’s proposal to introduce a single European legal instrument that would be independent of national legislation and stand alongside it therefore seems to be entirely appropriate, if not essential. Article 65(c) of the Treaty establishing the European Community could serve as the legal basis for such a document.
In this connection, pursuant to the provisions of the Green Paper, the creditor should have the right to submit an application for an order to be issued for the attachment of bank accounts before the start of the main proceedings. In view of the provisional nature of the procedure, the creditor should, however, be required to justify his or her claim and also the urgent need for an attachment order to be issued. Unjustified attachment can of course have very serious implications for a debtor, and can even deprive the latter of the means with which to satisfy his or her basic needs.
Other important issues are a debtor’s right to contest the order and setting the amount to be paid. Setting a single limit for the sum to be exempted from enforcement at European Union level does not seem to be a good idea. Such decisions should remain within the competence of the legal system of the debtor’s home country.
As regards serving orders for the seizure of assets from bank accounts, it is important to ensure that uniform standards concerning communication between courts and banks are established within the European Union. It seems essential to regulate the matter of recovery of cross-border debts by way of adoption of the relevant legal act. It is, however, important not to overlook the need to first undertake an in-depth study of the provisions already in force in individual Community countries and to assess the effectiveness of alternative solutions in relation to European provisions.
I should like to conclude by thanking Mr Lechner for a well-considered and well-prepared report."@en4
"Señora Presidenta, las disposiciones relativas a la ejecución de las resoluciones judiciales suelen describirse como el talón de Aquiles del ordenamiento jurídico europeo en materia civil. Hasta la fecha no se ha presentado ninguna moción legislativa sobre medidas concretas dirigidas a ejecutar dichas resoluciones. La ejecución de una orden judicial después de haber verificado su aplicabilidad en otro país sigue siendo competencia exclusiva de los tribunales nacionales.
La actual diversidad de los criterios relativos a la recuperación de deudas en los diferentes Estados miembros de la Unión Europea dificulta seriamente dicha recuperación cuando se trata de deudas transfronterizas. Los acreedores que pretenden la ejecución de una orden emitida en otro país se enfrentan a sistemas y requisitos jurídicos desconocidos. También tienen que habérselas con la barrera del idioma, que supone costes adicionales y retrasa el procedimiento ejecutivo. Las dificultades para la recuperación de las deudas transfronterizas constituyen un obstáculo a la libre circulación de pagos dentro de la Unión, e inciden negativamente sobre el correcto funcionamiento del mercado interior. Los pagos que se retrasan o que no se hacen ponen en peligro por igual los intereses de las empresas y de los consumidores.
Por consiguiente, la propuesta de la Comisión sobre la introducción de un único instrumento legal europeo, independiente de la legislación nacional pero que funcione en paralelo con ésta, parece completamente apropiada, cuando no esencial. El artículo 65, apartado (c) del Tratado por el que se establece la Comunidad Europea podría servir de base legal para un instrumento similar.
En este sentido, con arreglo a las disposiciones del Libro Verde, el acreedor tendría derecho a solicitar la emisión de una orden de embargo de las cuentas corrientes antes de iniciar el proceso judicial principal. Sin embargo, considerando el carácter provisional de la medida, el acreedor estaría obligado a fundamentar tanto su pretensión como la urgencia de la orden de embargo. Obviamente, un embargo injustificado podría tener graves consecuencias para el deudor, privándole incluso de los medios necesarios para atender a sus necesidades básicas.
Otras cuestiones importantes son el derecho del deudor a impugnar la orden y la determinación del importe adeudado. El establecimiento de un límite único a nivel de toda la Unión Europea para los importes no sujetos a las medidas ejecutivas no parece una buena idea. Estas decisiones deberían seguir perteneciendo al ámbito jurisdiccional del país de origen del deudor.
Por cuanto se refiere a la ejecución de las órdenes de embargo de activos bancarios, es importante lograr que dentro de la Unión Europea se establezcan normas comunes sobre las notificaciones entre tribunales y a las entidades financieras. Parece esencial reglamentar el problema de la recuperación de deudas transfronterizas mediante la adopción de la norma jurídica pertinente. No obstante, es importante no perder de vista la necesidad de emprender previamente un estudio pormenorizado de las disposiciones actualmente vigentes en cada país de la Comunidad, valorando la eficacia de otras soluciones alternativas frente a dichas disposiciones europeas.
Quisiera terminar agradeciendo al señor Lechner su meditado y bien preparado informe."@es21
"Proua juhataja, täitemenetluse õigusakte nimetatakse tsiviilasjade puhul tihti Euroopa õigussüsteemi Ahilleuse kannaks. Tänaseni ei ole esitatud ühtki õigusloomega seotud ettepanekut kohtuotsuste täitmise tegelike vahendite kohta. Kohtuotsuse täitmine pärast selle täitmise võimalikkuse kindlaks tegemist teises riigis on ikkagi üksnes siseriikliku õiguse pädevuses.
Praegused erinevused Euroopa Liidu liikmesriikide võlgade sissenõudmise põhimõtetes takistavad oluliselt piiriüleste võlgade sissenõudmist. Teises riigis täitmist nõudvad võlausaldajad on silmitsi tundmatu õigussüsteemi ja õigusalaste nõuetega. Nad peavad tulema toime keelebarjääriga, mis tähendab lisakulusid ja viivitusi täitemenetluses. Piiriüleste võlgade sissenõudmisega seotud raskused takistavad maksekorralduste vaba liikumist liidus ja mõjuvad negatiivselt siseturu nõuetekohasele toimimisele. Maksetega viivitamine või nende üldse mitte tegemine ohustab sarnaselt nii äriühingute kui tarbijate huvisid.
Euroopa Komisjoni ettepanek kehtestada ühine Euroopa õigusakt, mis oleks siseriiklikest õigusnormidest eraldi ja seisaks selle kõrval, tundub seega täiesti asjakohane, kui mitte hädavajalik. Selle dokumendi õiguslik alus võiks olla Euroopa Ühenduse asutamislepingu artikli 65 punkt c.
Sellega seoses peaks vastavalt rohelise raamatu sätetele olema võlausaldajal õigus esitada taotlus pangakontode arestimise korralduse andmiseks enne põhikohtuasja algust. Pidades silmas menetluse ajutist laadi, peaks võlausaldaja olema siiski kohustatud põhjendama oma nõuet ja ka arestimise korralduse vajadust. Põhjendamatul arestil võivad olla võlgniku jaoks väga tõsised tagajärjed ja see võib isegi jätta inimese ilma oma põhivajaduste rahuldamise vahenditest.
Muud olulised küsimused on võlgniku õigus korraldus vaidlustada ja võlasumma tasuda. Ühtse summa kehtestamine Euroopa Liidu tasandil, mis ei kuulu täitmisele, ei tundu olevat hea mõte. Sellised otsused peaksid jääma võlgniku päritoluriigi õigussüsteemi pädevusse.
Mis puutub varade pangakontodel aresti määruste kätteandmisse, siis on oluline tagada, et Euroopa Liidus kehtiksid kohtute ja pankade vahelise suhtluse kohta ühesugused standardid. Tundub, et piiriüleste võlgade sissenõudmise küsimus tuleb reguleerida asjakohase õigusakti vastuvõtmisega. Samas on oluline, et ei eirataks vajadust kõigepealt analüüsida praegu ühenduse riikides kehtivaid sätteid ja hinnata alternatiivsete lahenduste tõhusust võrreldes Euroopa õigusaktiga.
Tahaksin lõpetada tänusõnadega Kurt Lechnerile hästi läbimõeldud ja koostatud raporti eest."@et5
"Arvoisa puhemies, täytäntöönpanolainsäädännön säännöksiä kuvaillaan usein Euroopan siviilioikeusjärjestelmän Akilleen kantapääksi. Tuomioiden käytännön täytäntöönpanoa koskevaa lainsäädäntöehdotusta ei ole tehty tähän päivään mennessä. Vaikka tuomioistuimen määräyksen täytäntöönpanokelpoisuus toisessa valtiossa on todettu, sen täytäntöönpano kuuluu edelleen kansallisen lainsäätäjän yksinomaiseen toimivaltaan.
Velanperintään Euroopan unionin jäsenvaltioissa sovellettavat erilaiset periaatteet haittaavat suuresti rajat ylittävää velkojen perintää. Hakiessaan määräyksen täytäntöönpanoa toisessa maassa velkojat törmäävät vieraaseen oikeusjärjestelmään ja menettelyihin. Myös kielimuuri aiheuttaa lisäkustannuksia ja viivyttää täytäntöönpanoa. Vaikeudet rajat ylittävässä velkojen perinnässä haittaavat maksumääräysten vapaata liikkuvuutta unionin sisällä ja vaikeuttavat sisämarkkinoiden toimintaa. Myöhästyneet tai kokonaan suorittamattomat maksut vaarantavat sekä yritysten että kuluttajien edun.
Komission ehdottama kansallisesta lainsäädännöstä riippumaton ja sen rinnalla sovellettava yhteinen eurooppalainen säädös on siksi täysin paikallaan, ellei jopa välttämätön. Euroopan yhteisön perustamissopimuksen 65artiklan ckohtaa voitaisiin käyttää säädöksen oikeusperustana.
Vihreän kirjan mukaisesti velkojan olisi voitava hakea talletusten takavarikointia ennen pääasian vireillepanoa. Menettelyn väliaikaisen luonteen huomioon ottaen velkoja olisi kuitenkin velvoitettava todistamaan vaatimuksensa sekä takavarikointimääräyksen kiireellisyys. Perusteettomalla takavarikoinnilla voi olla velalliselle raskaita, jopa tämän perustoimeentulon vaarantavia seuraamuksia.
Muita tärkeitä kysymyksiä ovat velallisen oikeus hakea muutosta sekä maksettavan summan määrittäminen. Yhteisen rajan asettaminen Euroopan unionin sisällä takavarikoinnista vapautettavalle määrälle ei vaikuta hyvältä ajatukselta. Tällaisten päätösten olisi kuuluttava edelleen velallisen kotimaan oikeusjärjestelmän toimivaltaan.
Talletusten takavarikointipäätösten toimittamista varten on varmistettava, että Euroopan unionissa laaditaan yhdenmukaiset normit tuomioistuinten ja pankkien väliselle viestinnälle. On välttämätöntä säännellä rajat ylittävää velkojen perintää antamalla tarvittava säädös. On kuitenkin tärkeää tutkia ensin perusteellisesti yhteisön jäsenvaltioissa nykyisin sovellettavia säännöksiä ja arvioida eurooppalaisten säännösten osalta vaihtoehtoisten ratkaisujen tehokkuutta.
Haluaisin lopuksi kiittää Kurt Lechneriä harkitusta ja perusteellisesti valmistellusta mietinnöstä."@fi7
"Madame la Présidente, les dispositions relatives à la législation d’exécution sont souvent décrites comme le talon d’Achille du système judiciaire européen en matière civile. À ce jour, aucune proposition législative n’a été présentée concernant les moyens concrets d’exécuter les décisions de justice. Exécuter l’ordonnance d’un tribunal après avoir établi sa force exécutoire dans un autre pays relève encore exclusivement du droit national.
Les actuelles variations entre les principes de recouvrement de dettes dans les différents États membres de l’Union européenne entravent sérieusement le recouvrement des créances transfrontalières. Les créanciers qui veulent faire exécuter une ordonnance dans un autre pays sont confrontés à des systèmes judiciaires et à des dispositions juridiques qu’ils ne connaissent pas. Ils doivent également faire face à la barrière de la langue, qui implique des coûts supplémentaires et retarde la procédure d’exécution. Les difficultés relatives au recouvrement de créances transfrontalières entravent la libre circulation des ordres de paiement au sein de l’Union et ont un impact négatif sur le bon fonctionnement du marché intérieur. Les payements qui sont retardés ou jamais exécutés compromettent les intérêts des entreprises comme ceux des consommateurs.
La proposition de la Commission d’introduire un instrument juridique européen unique qui serait indépendant des législations nationales et fonctionnerait en parallèle de celles-ci semble dès lors tout à fait appropriée, sinon essentielle. L’article 65, point c), du Traité instituant la Communauté européenne pourrait servir de base juridique à ce document.
À cet égard, en vertu des dispositions du livre vert, le créancier devrait avoir le droit d’introduire une demande afin qu’une ordonnance de saisie d’avoirs bancaires soit délivrée avant le début de la procédure principale. Au vu de la nature provisoire de la procédure, le créancier devrait toutefois être tenu de justifier sa créance ainsi que la nécessité urgente de délivrer une ordonnance de saisie. Une saisie injustifiée peut, bien sûr, avoir de graves conséquences pour un débiteur, et peut même priver ce dernier des moyens nécessaires pour couvrir ses besoins de base.
Parmi les autres points importants se trouvent le droit du débiteur de contester l’ordonnance et la fixation du montant à payer. Fixer une limite unique au montant à exempter de l’exécution au niveau de l’Union européenne ne semble pas être une bonne idée. Ce genre de décisions devrait continuer à relever de la compétence du système judiciaire du pays d’origine du débiteur.
En ce qui concerne l’exécution des ordonnances de saisie d’avoirs bancaires, il est important de veiller à ce que des normes uniformes en matière de communication entre les tribunaux et les banques soient mises en place au sein de l’Union européenne. Il semble essentiel de réglementer la question du recouvrement des créances transfrontalières en adoptant un acte juridique opportun. Il est toutefois important de ne pas négliger la nécessité de d’abord entreprendre une étude approfondie des dispositions déjà en vigueur dans les différents pays de la Communauté et d’évaluer l’efficacité de solutions alternatives en ce qui concerne les dispositions européennes.
Je voudrais conclure en remerciant M. Lechner pour son rapport bien étudié et bien préparé."@fr8
"Elnök asszony, a végrehajtási jogszabályokkal kapcsolatos rendelkezéseket gyakran úgy jellemzik, mint az európai polgári igazságszolgáltatási rendszer Achilles-sarkát. Mostanáig nem nyújtottak be jogalkotási indítványt az ítéletek végrehajtásának tényleges módjait illetően. Egy bírósági végzés végrehajtása azt követően, hogy annak végrehajthatóságát másik tagállamban megállapítják, még mindig a nemzeti jog kizárólagos hatásköre.
Az egyes uniós tagállamokban az adósságbehajtás elve közt fennálló eltérések súlyosan veszélyeztetik a határon átnyúló adósságbehajtást. Az egy végzés végrehajtását másik országban kérő hitelezők előtt ismeretlen jogrendszerek és jogi követelmények állnak. Ezeknek emellett a nyelvi akadállyal is meg kell küzdeniük, ami kiegészítő költségeket jelent, és késlelteti a végrehajtási eljárást. A határon átnyúló adósságok behajtásának nehézségei akadályozzák az Unión belül a fizetési meghagyások szabad mozgását, és kedvezőtlenül érintik a belső piac működését. A késleltetett vagy nem teljesített fizetések veszélyeztetik a társaságok érdekeit és a fogyasztókét is.
A Bizottság egységes európai jogi eszköz bevezetésére irányuló javaslata, mely független a nemzeti jogtól, és azzal párhuzamos, tehát teljesen helyénvaló, ha nem elengedhetetlen. Az Európai Közösséget létrehozó szerződés 65. cikkének c) pontja egy ilyen dokumentum jogalapja lehet.
Ezzel összefüggésben a Zöld Könyv rendelkezései szerint a hitelezőnek joga kell, hogy legyen kérelem benyújtására a bankszámla letiltása iránt az alapeljárás megindítása előtt. Az eljárás ideiglenes jellegére tekintettel a hitelező számára azonban elő kell írni, hogy kérelmét indokolja, és sürgősen szükséges letiltási végzést kiadni. Az indokolatlan letiltás természetesen igen súlyos következményekkel jár az adósra, és meg is foszthatja alapvető szükségletei kielégítésére rendelkezésre álló eszközeitől.
További fontos kérdés a hitelező joga a végzés kifogásolására, illetve a fizetendő összeg megállapítására. Az Európai Unió szintjén a végrehajtás alól mentesítendő összeg tekintetében egységes korlát megállapítása nem tűnik jó ötletnek. Ilyen döntések az adós anyaországa jogi rendszerének hatáskörében kell, hogy maradjanak.
Ami a bankszámlaösszegek letiltására vonatkozó végzések kézbesítését illeti, fontos biztosítani, hogy az Európai Unión belül egységes kommunikációs normákat állapítsanak meg a bíróságok és a bankok között. Elengedhetetlennek tűnik a határon átnyúló adósságok beszedése kérdésének szabályozása a vonatkozó jogi aktus elfogadásával. Mindenesetre fontos, hogy ne tekintsünk el annak szükségességétől, hogy először alaposan megvizsgáljuk az egyes közösségi országokban már hatályos rendelkezéseket, illetve az európai rendelkezésekkel kapcsolatban az alternatív megoldások eredményességét értékeljük.
Köszönetet kívánok végül mondani Lechner úrnak alapos és jól elkészített jelentéséért."@hu11
".
Signora Presidente, le disposizioni relative all’applicazione della normativa sono spesso descritte come il tallone d’Achille dell’ordinamento giuridico europeo riguardante le cause civili. Finora, non è stata presentata alcuna risoluzione legislativa in merito agli attuali strumenti di esecuzione delle sentenze. Eseguire un ordine del tribunale dopo aver stabilito la sua applicabilità in un altro paese è ancora di competenza esclusiva del diritto nazionale.
Le attuali disparità tra i principi per il recupero crediti nei singoli Stati membri dell’Unione europea ostacolano seriamente il recupero di crediti transfrontalieri. I creditori che chiedono l’esecuzione di un ordine in un altro paese, si confrontano con ordinamenti giuridici sconosciuti e requisiti giuridici. Devono inoltre affrontare la barriera linguistica, che comporta costi aggiuntivi e ritarda la procedura di esecuzione. Le difficoltà connesse al recupero di crediti transfrontalieri intralciano la libera circolazione degli ordini di pagamento nell’Unione e influenzano negativamente il corretto funzionamento del mercato interno. I pagamenti rinviati o mai eseguiti mettono a repentaglio gli interessi di imprese e consumatori.
La proposta della Commissione di introdurre un unico strumento giuridico europeo indipendente dalla normativa nazionale e che la affianchi, sembra quindi essere del tutto appropriata, se non essenziale. L’articolo 65, lettera c), del Trattato che istituisce la Comunità europea potrebbe rappresentare la base giuridica per tale documento.
A questo proposito, conformemente alle disposizioni del Libro verde, il creditore dovrebbe godere del diritto di intentare un’azione per spiccare un ordine di sequestro conservativo dei conti bancari prima dell’inizio dei principali procedimenti. Nell’ottica della natura preventiva della procedura, tuttavia, si dovrebbe chiedere al creditore di giustificare la sua rivendicazione, nonché l’urgente necessità di spiccare un ordine di sequestro. Un sequestro ingiustificato può, naturalmente, avere implicazioni molto gravi per un debitore, e può persino privarlo dei mezzi con cui soddisfare le proprie esigenze di base.
Altre questioni importanti sono il diritto del debitore di contestare l’ordine e l’importo della somma da versare. Fissare una limitazione unica per la somma da esonerare dall’esecuzione a livello dell’Unione europea non sembra essere una buona idea. Tali decisioni dovrebbero restare nell’ambito del competenze dell’ordinamento giuridico del paese d’origine del debitore.
Per quanto riguarda gli ordini di confisca dei beni da conti bancari, è importante garantire la creazione di
uniformi relativi alla comunicazione tra tribunali e banche nell’Unione europea. Sembra essenziale regolamentare la questione del recupero di crediti transfrontalieri mediante l’adozione di atti giuridici pertinenti. Tuttavia, è fondamentale non trascurare l’esigenza di intraprendere innanzi tutto uno studio approfondito delle disposizioni già in vigore nei singoli paesi della Comunità e valutare l’efficacia di soluzioni alternative riguardo alle normative europee.
Vorrei concludere ringraziando l’onorevole Lechner per una relazione ragionevole e ben preparata."@it12
"Gerb. pirmininke! Vykdymo procesas dažnai yra apibūdinamas kaip Europos teismų civilinės teisės srities Achilo kulnas. Iki šiol nebuvo pateikta jokio teisėkūros akto pasiūlymo dėl esamų nutarčių vykdymo priemonių. eismo sprendimo, kuris buvo paskelbtas vykdytinu kitoje valstybėje narėje, vykdymą reglamentuoja tiktai nacionalinė teisė.
Dabartinė atskirų valstybių narių nacionalinių skolos išieškojimo taisyklių įvairovė labai trukdo surinkti tarpvalstybines skolas. Kreditoriai, norintys įvykdyti sprendimą kitoje valstybėje narėje, susiduria su skirtingomis teisinėmis sistemomis, procesiniais reikalavimais ir kalbų sunkumais, dėl kurių atsiranda papildomų išlaidų ir yra vilkinamas vykdymo procesas. Įsiskolinimų išieškojimo per sieną problemos Tarpvalstybinių skolų atgavimo rizikos problemos yra kliūtis laisvam vykdomųjų raštų dėl piniginių mokėjimų judėjimui Europos Sąjungoje ir trukdo tinkamai veikti vidaus rinkai. Pavėluotas mokėjimas ir nemokėjimas taip pat kenkia verslininkų ir vartotojų interesams.
Todėl Komisijos pasiūlymas dėl vieningos Europos teisinės priemonės, kuri būtų nepriklausoma nuo nacionalinių teisės aktų ir taikoma lygiagrečiai jiems, regis, yra reikalinga. Tokio dokumento teisinis pagrindas gali būti Europos bendrijos steigimo sutarties 65 straipsnio c punktas.
Todėl, vadovaujantis žaliosios knygos nuostatomis, kreditoriui turėtų priklausyti teisė teikti paraišką dėl banko sąskaitų arešto vykdomojo rašto išdavimo prieš pradedant pagrindinį teismo procesą. Tačiau, kadangi ši procedūra yra laikino pobūdžio, kreditorius privalėtų pagrįsti savo reikalavimą ir vykdomojo rašto išdavimo skubumą. Nepagrįstas areštas gali turėti skolininkui labai rimtų pasekmių, ir jam gali nelikti lėšų netgi pagrindiniams poreikiams užtikrinti.
Kitas svarbus klausimas – tai skolininko teisė užprotestuoti vykdomąjį raštą ir išieškotinos sumos dydžio nustatymas. Neatrodo, kad nustatyti vieną nuo išieškojimo atleistinos sumos limitą visoje Europos Sąjungoje būtų geras sumanymas. Tokį sprendimą reikėtų palikti skolininko šalies teisinei sistemai.
Dėl vykdomųjų raštų dėl bankų sąskaitų areštavimo įteikimo – svarbu užtikrinti, kad Europos Sąjungoje būtų sukurti vieningi teismų ir bankų tarpusavio ryšių palaikymo standartai. Regis, labai svarbu, kad skolų išieškojimas kitapus sienos būtų reglamentuotas išleidžiant įstatymą. Tačiau nereikia pamiršti, kad iš pradžių būtina parengti išsamią studiją dėl atskirose Bendrijos šalyse jau galiojančių taisyklių ir įvertinti Europos taisyklėms alternatyvių sprendimų veiksmingumą.
Baigdama noriu pasveikinti K. Lechnerį su gerai apgalvotu ir parengtu pranešimu."@lt14
"Priekšsēdētājas kundze, noteikumi attiecībā uz izpildes tiesību aktiem bieži tiek dēvēti par Eiropas tiesu sistēmas Ahileja papēdi civillietu jomā. Līdz šim nav iesniegti normatīvi priekšlikumi par faktiskajiem lēmumu izpildes veidiem. Tiesas sprieduma izpilde pēc tam, kad ir konstatēta to piemērojamība citā valstī, joprojām attiecas tikai uz valstu tiesību aktiem.
Pašreizējie atšķirīgie principi parādu piedziņas jomā dažādās Eiropas Savienības dalībvalstīs nopietni apdraud pārrobežu parādu piedziņu. Kreditori, kuri vēlas panākt, lai spriedums tiktu izpildīts citā valstī, saskaras ar citām tiesību sistēmām un juridiskajām prasībām. Problēma ir arī valodas barjera, kas rada papildu izmaksas un kavē sprieduma izpildi. Problēmas saistībā ar pārrobežu parādu piedziņu apdraud maksājuma rīkojumu brīvu apriti Eiropas Savienībā un negatīvi ietekmē iekšējo tirgu. Novēloti maksājumi vai izvairīšanās no maksājumiem apdraud gan uzņēmumu, gan patērētāju intereses.
Komisijas priekšlikums ieviest Eiropā vienotu tiesisko instrumentu, kas darbotos neatkarīgi no valstu tiesību aktiem un tomēr pastāvētu paralēli – tas šķiet ļoti labs vai pat nepieciešams risinājums. Eiropas Kopienu dibināšanas līguma 65.c) apakšpunkts var būt pamats šādam dokumentam.
Šajā sakarā, Zaļās grāmatas noteikumi paredz, ka kreditors drīkst iesniegt pieprasījumu piemērot arestu bankas kontiem vēl pirms galvenās procedūras uzsākšanas. Lai gan šī ir pagaidu procedūra, kreditoram tomēr ir jāpamato sava prasība un steidzamā nepieciešamība pieprasīt konta arestu. Nepamatots arests, protams, var nopietni ietekmēt parādnieku, un var liegt tam līdzekļus savu pamatvajadzību nodrošināšanai.
Vēl viens būtisks jautājums ir parādnieka tiesības apstrīdēt šo spriedumu un noteikt atmaksas summu. Nebūtu prātīgi noteikt vienu summas robežu, kas netiktu piemērota Eiropas Savienības līmenī. Šis lēmums ietilpst parādnieka izcelsmes valsts tiesību sistēmas kompetencē.
Attiecībā uz spriedumu izpildi par bankas kontu līdzekļu atsavināšanu, ir būtiski Eiropas Savienībā saskaņot saziņu tiesu un banku starpā. Ir būtiski reglamentēt pārrobežu parādu piedziņas jautājumu, pieņemot attiecīgus tiesību aktus. Taču ir būtiski vispirms padziļināti izpētīt tos noteikumus, kuri jau ir spēkā atsevišķās Kopienas valstīs, un novērtēt alternatīvo risinājumu efektivitāti saistībā ar noteikumiem, kas ir spēkā Eiropā.
Nobeigumā es vēlos pateikties
par pārdomātu un labi sagatavotu ziņojumu."@lv13
"Pani Przewodnicząca! Przepisy w zakresie prawa egzekucyjnego często określa się mianem pięty achillesowej europejskiego wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych. Do tej pory nie zgłoszono żadnego wniosku legislacyjnego w sprawie samych środków egzekucji wyroków i wykonanie nakazu sądowego po stwierdzeniu jego wykonalności w innym państwie członkowskim pozostaje wyłączną domeną prawa krajowego.
Panujące obecnie zróżnicowanie zasad egzekwowania należności w poszczególnych państwach członkowskich Unii Europejskiej znacząco utrudnia ściąganie długów za granicą. Wierzyciele dążący do egzekucji nakazu w innym kraju stają wobec nieznanych im systemów prawnych, wymogów proceduralnych, a także wobec bariery językowej, która powoduje dodatkowe koszty i opóźnienia w postępowaniu egzekucyjnym. Problemy ze ściąganiem długów zagranicznych stanowią przeszkodę w swobodnym przepływie nakazów zapłaty w Unii oraz utrudniają prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Opóźnione oraz niezrealizowane płatności zagrażają zarówno interesom firm, jak i konsumentów.
Dlatego też propozycja Komisji dotycząca wprowadzenia jednolitego europejskiego aktu prawnego występującego autonomicznie i równolegle do przepisów krajowych wydaje się być niezbędna, a nawet konieczna. Podstawę prawną tego dokumentu stanowić może artykuł 65 punkt c Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
W związku z tym zgodnie z założeniem zielonej księgi wierzyciel powinien mieć możliwość złożenia wniosku o wydanie nakazu zajęcia rachunków bankowych również przed wszczęciem postępowania głównego. Z uwagi na doraźny charakter procedury wierzyciel powinien być jednak zobowiązany do uwiarygodnienia istnienia swojego roszczenia, a także pilności wydania nakazu zajęcia. Nieuzasadnione zajęcie może mieć bowiem dla dłużnika bardzo poważne konsekwencje, nawet pozbawiające go podstaw egzystencji.
Dodatkowo ważną kwestią jest prawo dłużnika do złożenia sprzeciwu oraz ustalenie wysokości kwoty egzekucji. Nie wydaje się być dobrym pomysłem ustalenie jednolitego limitu kwoty zwolnionej z egzekucji na szczeblu Unii Europejskiej. Tę decyzję należy pozostawić w gestii prawodawstwa kraju dłużnika.
W kwestii doręczenia postanowień o zajęciu wierzytelności z rachunków bankowych ważnym jest zapewnienie stworzenia jednolitych norm w Unii Europejskiej dotyczących komunikacji między sądami i bankami. Regulacja problemu odzyskiwania długów za granicą, w drodze przyjęcia odnośnego aktu prawnego, wydaje się być niezbędna. Nie można jednak zapomnieć o konieczności przeprowadzenia uprzednio dogłębnej analizy regulacji już stosowanych w poszczególnych krajach Wspólnoty oraz rozważenia skuteczności rozwiązań alternatywnych wobec przepisów europejskich.
Na koniec pragnę pogratulować sprawozdawcy panu Lechnerowi bardzo dobrze przygotowanego i wyważonego sprawozdania."@mt15
"Mevrouw de Voorzitter, de tenuitvoerleggingswetgeving wordt vaak beschouwd als de achilleshiel van het Europese civiel rechtsstelsel. Er is top op heden geen ontwerpwetgeving ingediend voor de werkelijke tenuitvoerlegging van rechterlijke beslissingen. De tenuitvoerlegging van een rechterlijke beslissing nadat is vastgesteld dat het mogelijk is om deze te handhaven in een ander land, behoort nog steeds tot de exclusieve bevoegdheid van de nationale wetgeving.
De huidige discrepanties tussen de beginselen voor schuldvordering in de verschillende lidstaten van de Europese Unie vormen een ernstige belemmering voor de grensoverschrijdende invordering van schulden. Schuldeisers die de tenuitvoerlegging van een rechterlijke beslissing in een ander land willen afdwingen, krijgen te maken met onbekende rechtsstelsels en wettelijke vereisten. Ook moeten ze de taalbarrière overwinnen, hetgeen extra kosten met zich meebrengt en de tenuitvoerleggingsprocedure vertraagt. Moeilijkheden omtrent de invordering van grensoverschrijdende schulden belemmeren het vrije verkeer van betalingsopdrachten in de Unie en tasten de werking van de interne markt aan. Laattijdig of niet betalen schaadt de belangen van zowel ondernemingen als consumenten.
Het voorstel van de Commissie om een gemeenschappelijk Europees rechtsinstrument in te voeren, onafhankelijk van en naast de nationale wetgeving, lijkt dan ook volkomen gepast, zo niet noodzakelijk. Artikel 65, onder c), van het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap zou als de rechtsgrondslag voor een dergelijk document kunnen dienen.
In dit opzicht zou de schuldeiser, overeenkomstig de bepalingen van het Groenboek, het recht moeten hebben om een verzoek tot een conservatoir beslagleggingsbevel in te dienen vóór de start van de bodemprocedure. Gezien het voorlopige karakter van de procedure moet de schuldeiser echter zijn of haar vordering wel aannemelijk maken, evenals de dringende noodzaak van een beslagleggingsbevel. Onrechtvaardige beslaglegging kan natuurlijk ernstige gevolgen hebben voor een schuldenaar en kan deze zelfs beroven van de mogelijkheid om in zijn of haar basisbehoeften te voorzien.
Andere belangrijke kwesties zijn het recht van de schuldenaar om bezwaar te maken tegen de beslissing en de bepaling van het te betalen bedrag. De vaststelling van een gemeenschappelijk maximumbedrag dat is uitgezonderd van grensoverschrijdende beslaglegging lijkt mij geen goed idee. Dergelijke beslissingen zouden moeten blijven behoren tot de bevoegdheid van het rechtsstelsel van het thuisland van de schuldenaar.
Met betrekking tot de betekening van beslissingen tot rekeningbeslag moet worden gezorgd voor gemeenschappelijke normen voor de communicatie tussen rechtbanken en banken binnen de Europese Unie. Het lijkt essentieel om de inning van grensoverschrijdende schulden te reguleren middels aanneming van een wetstekst. Het is echter belangrijk om te onderkennen dat het eerst nodig is om de bepalingen die reeds van kracht zijn in de afzonderlijke lidstaten grondig te onderzoeken en de doeltreffendheid van alternatieve oplossingen in samenhang met de Europese voorschriften te beoordelen.
Ik zou willen afsluiten door de heer Lechner te bedanken voor een weloverwogen en doortimmerd verslag."@nl3
"Senhora Presidente, as disposições legislativas respeitantes à execução são muitas vezes descritas como o calcanhar de Aquiles do sistema de justiça europeu em matéria civil. Não foi apresentada até à data qualquer proposta legislativa relativa aos meios actuais de execução de decisões judiciais. A execução de uma decisão judicial após a sua confirmação noutro país continua a ser da competência exclusiva da legislação nacional.
As disparidades existentes nos meios de recuperação de dívidas nos Estados-Membros da União Europeia constituem um entrave sério à recuperação de dívidas transfronteiras. Um credor que pretenda a execução de uma ordem noutro país ver-se-á confrontado com sistemas e requisitos legais que desconhece. Enfrenta igualmente uma barreira linguística, que implica custos adicionais e demoras no procedimento de execução. Os problemas ligados à recuperação de dívidas transfronteiras prejudicam a livre circulação de ordens de pagamento no interior da União, e representam um obstáculo ao bom funcionamento do mercado interno. Os pagamentos que são demorados ou que não chegam a ser feitos comprometem os interesses das empresas e dos consumidores.
A proposta da Comissão de introduzir um instrumento legal único da UE, independente da legislação de cada Estado-Membro e funcionando a par das disposições nacionais, parece-nos, deste modo, uma medida inteiramente justificada e mesmo essencial. A alínea c) do artigo 65.º do Tratado que institui a Comunidade Europeia poderia servir de base jurídica para tal documento.
Neste contexto, de acordo com as disposições do Livro Verde, o credor deve ter o direito, antes do início dos procedimentos principais, de submeter um requerimento para a emissão de uma ordem de penhora de contas bancárias. Considerando a natureza temporária do procedimento, o credor deve, no entanto, provar que o seu pedido é fundamentado e demonstrar o carácter urgente da medida. Uma penhora injustificada pode ter consequências graves para o devedor, ou mesmo destruir os seus meios de subsistência.
Outros aspectos relevantes são o direito de contestação do devedor e a fixação do montante a pagar. Não parece aconselhável fixar um limiar único para toda a União, abaixo do qual um montante ficaria isento de execução. As decisões nesta matéria devem permanecer da alçada legal do país de residência do devedor.
No tocante à emissão de ordens de congelamento de activos depositados em contas bancárias, importa definir normas respeitantes à comunicação entre tribunais e instituições bancárias no interior da União Europeia. Julgamos que é essencial regulamentar a questão da recuperação de dívidas transfronteiras através da adopção de um acto jurídico relevante. Não devemos, no entanto, esquecer a necessidade de proceder primeiro a uma análise aprofundada das disposições que já vigoram em cada Estado-Membro individual, e avaliar a eficácia de soluções alternativas às disposições comunitárias.
Permita-me concluir agradecendo ao senhor deputado Lechner a excelente qualidade do seu relatório."@pt17
"Pani Przewodnicząca! Przepisy w zakresie prawa egzekucyjnego często określa się mianem pięty achillesowej europejskiego wymiaru sprawiedliwości w sprawach cywilnych. Do tej pory nie zgłoszono żadnego wniosku legislacyjnego w sprawie samych środków egzekucji wyroków i wykonanie nakazu sądowego po stwierdzeniu jego wykonalności w innym państwie członkowskim pozostaje wyłączną domeną prawa krajowego.
Panujące obecnie zróżnicowanie zasad egzekwowania należności w poszczególnych państwach członkowskich Unii Europejskiej znacząco utrudnia ściąganie długów za granicą. Wierzyciele dążący do egzekucji nakazu w innym kraju stają wobec nieznanych im systemów prawnych, wymogów proceduralnych, a także wobec bariery językowej, która powoduje dodatkowe koszty i opóźnienia w postępowaniu egzekucyjnym. Problemy ze ściąganiem długów zagranicznych stanowią przeszkodę w swobodnym przepływie nakazów zapłaty w Unii oraz utrudniają prawidłowe funkcjonowanie rynku wewnętrznego. Opóźnione oraz niezrealizowane płatności zagrażają zarówno interesom firm, jak i konsumentów.
Dlatego też propozycja Komisji dotycząca wprowadzenia jednolitego europejskiego aktu prawnego występującego autonomicznie i równolegle do przepisów krajowych wydaje się być niezbędna, a nawet konieczna. Podstawę prawną tego dokumentu stanowić może artykuł 65 punkt c Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
W związku z tym zgodnie z założeniem zielonej księgi wierzyciel powinien mieć możliwość złożenia wniosku o wydanie nakazu zajęcia rachunków bankowych również przed wszczęciem postępowania głównego. Z uwagi na doraźny charakter procedury wierzyciel powinien być jednak zobowiązany do uwiarygodnienia istnienia swojego roszczenia, a także pilności wydania nakazu zajęcia. Nieuzasadnione zajęcie może mieć bowiem dla dłużnika bardzo poważne konsekwencje, nawet pozbawiające go podstaw egzystencji.
Dodatkowo ważną kwestią jest prawo dłużnika do złożenia sprzeciwu oraz ustalenie wysokości kwoty egzekucji. Nie wydaje się być dobrym pomysłem ustalenie jednolitego limitu kwoty zwolnionej z egzekucji na szczeblu Unii Europejskiej. Tę decyzję należy pozostawić w gestii prawodawstwa kraju dłużnika.
W kwestii doręczenia postanowień o zajęciu wierzytelności z rachunków bankowych ważnym jest zapewnienie stworzenia jednolitych norm w Unii Europejskiej dotyczących komunikacji między sądami i bankami. Regulacja problemu odzyskiwania długów za granicą, w drodze przyjęcia odnośnego aktu prawnego, wydaje się być niezbędna. Nie można jednak zapomnieć o konieczności przeprowadzenia uprzednio dogłębnej analizy regulacji już stosowanych w poszczególnych krajach Wspólnoty oraz rozważenia skuteczności rozwiązań alternatywnych wobec przepisów europejskich.
Na koniec pragnę pogratulować sprawozdawcy panu Lechnerowi bardzo dobrze przygotowanego i wyważonego sprawozdania."@ro18
"Vážená pani predsedajúca, o ustanoveniach súvisiacich s exekučným právom sa často hovorí ako o Achillovej päte súdneho systému Európskej únie pre občianske prípady. Doposiaľ nebol predložený žiadny návrh legislatívneho uznesenia, ktorý by sa zaoberal konkrétnymi prostriedkami výkonu rozsudkov. Výkon súdneho príkazu, ktorý bol vyhlásený za vykonateľný v inom štáte, aj naďalej ostáva vo výlučnej právomoci vnútroštátnych súdnych orgánov.
Súčasné odlišnosti v zásadách vymáhania dlhov v jednotlivých členských štátoch Európskej únie sú pre cezhraničné vymáhanie dlhov vážnou prekážkou. Veritelia, ktorí sa snažia o výkon súdneho príkazu v inej krajine, narážajú na neznáme právne systémy a právne požiadavky. Okrem toho musia prekonávať jazykové bariéry, čo prináša ďalšie výdavky a zdržanie v exekučnom konaní. Problémy spojené s cezhraničným vymáhaním dlhov brzdia voľný pohyb platobných príkazov v rámci Únie a majú negatívny vplyv na samotný chod vnútorného trhu. Omeškané alebo nikdy neuskutočnené platby ohrozujú záujmy spoločností i spotrebiteľov.
Návrh Komisie zaviesť jednotný európsky právny nástroj, ktorý by bol nezávislý od vnútroštátnych právnych predpisov a existoval by paralelne s nimi, sa preto javí ako úplne vhodný, ak nie kľúčový. Základom pre takýto dokument by mohol byť článok 65 písm. c) Zmluvy o založení Európskeho spoločenstva.
V tejto súvislosti, v súlade s ustanoveniami zelenej knihy, by mal mať veriteľ právo podať žiadosť o príkaz na zablokovanie bankových účtov ešte pred začatím hlavného konania. Vzhľadom na predbežnú povahu tohto postupu by sa však malo požadovať, aby veriteľ svoju požiadavku odôvodnil a dokázal, že vydanie príkazu na zablokovanie je naliehavé. Neopodstatnené zablokovanie môže mať pre dlžníka veľmi vážne dôsledky a dokonca ho môže pripraviť o prostriedky, ktoré potrebuje na uspokojenie svojich základných potrieb.
Ďalšími dôležitými otázkami sú právo dlžníka príkaz napadnúť a určenie výšky splatnej dlžnej sumy. Určiť fixnú výšku sumy, ktorá má byť vylúčená zo zablokovania na úrovni Európskej únie, asi nie je dobrý nápad. Takéto rozhodnutia by mali zostať v právomoci príslušných orgánov v domácej krajine dlžníka.
Pokiaľ ide o vykonávanie príkazov na exekúciu majetku z bankových účtov, je potrebné zabezpečiť, aby boli v rámci Európskej únie stanovené jednotné normy pre komunikáciu medzi bankami a súdmi. Zdá sa, že je mimoriadne dôležité regulovať záležitosti cezhraničného vymáhania dlhov prijatím príslušného právneho predpisu. Je dôležité, aby sme neprehliadli potrebu najprv podrobne preskúmať ustanovenia, ktoré už sú v súčasnosti platné v jednotlivých krajinách Spoločenstva a zhodnotiť účinnosť alternatívnych riešení v súvislosti s európskymi ustanoveniami.
Na záver by som sa chcela pánovi Lechnerovi poďakovať za premyslenú a prepracovanú správu."@sk19
"Gospa predsednica, določbe v zvezi z izvršilno zakonodajo so pogosto opisane kot ahilova peta evropskega pravosodnega sistema v civilnih zadevah. Do danes ni bil predložen noben zakonodajni predlog v zvezi z dejanskimi sredstvi za izvrševanje sodb. Izvrševanje sodnega naloga po določitvi njegove izvršljivosti v drugi državi je še vedno v izključni pristojnosti nacionalnega prava.
Sedanje razlike med načeli za izterjavo dolgov v posameznih državah članicah Evropske unije resno ovirajo izterjavo čezmejnih dolgov. Upniki, ki poskušajo izvršiti nalog v drugi državi, se soočajo z neznanimi pravnimi sistemi in pravnimi zahtevami. Prav tako se morajo spopadati s jezikovno oviro, ki doprinese dodatne stroške in odloži postopek izvrševanja. Težave v zvezi z izterjavo čezmejnih dolgov ovirajo prosti pretok plačilnih nalogov znotraj Unije in negativno vplivajo na ustrezno usmeritev notranjega trga. Plačila, ki zamujajo ali niso nikoli izvršena ogrožajo interese podjetij in potrošnikov.
Predlog Komisije za uvedbo enotnega evropskega pravnega instrumenta, ki bi bil neodvisen od nacionalne strategije in bi bil povsem samostojen, se zato zdi povsem ustrezen, če ne bistven. Člen 65(c) Pogodbe o ustanovitvi Evropske skupnosti se lahko uporablja kot pravna podlaga za takšen dokument.
V zvezi s tem in v skladu z določbami zelene knjige mora imeti upnik pravico, da predloži vlogo za izdajo naloga za zaplembo bančnih računov, pred začetkom osrednjih postopkov. Ob upoštevanju začasne narave postopka je treba od upnika zahtevati, da upraviči svoj zahtevek in nujno potrebo po izdaji naloga za zaplembo. Neupravičena zaplemba ima lahko seveda zelo resne posledice za dolžnika ter mu lahko celo odvzame sredstva za kritje osnovnih življenjskih potreb.
Druga pomembna vprašanja zadevajo pravico dolžnika, da izpodbija nalog in poravna znesek, ki ga je dolžan. Določitev enotnega limita za znesek, ki se izvzame iz izvrševanja na Evropski ravni, ni dobra zamisel. Takšne odločitve morajo ostati v pristojnosti pravnega sistema domače države dolžnika.
Kar zadeva izročitev nalogov za zaseg sredstev z bančnih računov, je pomembno zagotoviti enotne standarde v zvezi s komunikacijo med sodišči in bankami znotraj Evropske unije. Zdi se, da je bistveno urediti vprašanje izterjave čezmejnih dolgov, in sicer s sprejetjem zadevnih pravnih aktov. Vendar je pomembno, da ne spregledamo potrebe po tem, da se najprej opravi poglobljena študija določb, ki že veljajo v posameznih državah Skupnosti, ter se ocenijo nadomestne rešitve v zvezi z evropskimi določbami.
Na koncu se želim zahvaliti gospodu Lechnerju za dobro premišljeno in dobro pripravljeno poročilo."@sl20
"Fru talman! Bestämmelserna i lagstiftningen om verkställighet beskrivs ofta som det europeiska rättssystemets akilleshäl när det gäller civilmål. Hittills har inget lagstiftningsförslag lagts fram om de nuvarande möjligheterna att verkställa domar. Att verkställa ett domstolsbeslut efter det att verkställigheten har fastställts i ett annat land är fortfarande uteslutande en behörighet för nationell lagstiftning.
De nuvarande variationerna mellan principerna för indrivning av skulder i enskilda medlemsstater i EU hindrar allvarligt indrivningen av gränsöverskridande skulder. Borgenärer som försöker genomdriva ett beslut i ett annat land ställs inför obekanta rättssystem och rättsliga krav. De måste också klara av språkhindren, vilket medför extra kostnader och försenar den rättsliga åtgärden. Svårigheter med indrivning av gränsöverskridande skulder hindrar den fria rörligheten för betalningsbeslut inom unionen och har en negativ inverkan på den egentliga verksamheten på den inre marknaden. Betalningar som är försenade eller som aldrig utförs innebär en fara, både för företagens och för konsumenternas intressen.
Kommissionens förslag att införa ett enda europeiskt rättsligt instrument som är oberoende av den nationella lagstiftningen och som existerar jämsides med den förefaller därför vara helt lämpligt eller rent av väsentligt. Artikel 65c i EG-fördraget skulle kunna utgöra den rättsliga grunden för ett sådant dokument.
I detta sammanhang bör borgenären, enligt bestämmelserna i grönboken, ha rätt att lämna in en ansökan om att beslut om kvarstad på bankmedel ska utfärdas innan huvudförhandlingarna inleds. Med tanke på förfarandets preliminära natur bör man emellertid kräva att borgenären motiverar sin fordran och även det brådskande behovet av att beslut om kvarstad ska utfärdas. Fall då bankmedel orättfärdigt beläggs med kvarstad kan naturligtvis få mycket allvarliga konsekvenser för en gäldenär och kan till och med leda till att gäldenären berövas medel för att klara av sina grundläggande behov.
Andra viktiga frågor är gäldenärens rätt att överklaga beslutet och att bestämma vilket belopp som ska betalas. Att fastställa en enda gräns för den summa som ska undantas från verkställandet på EU-nivå förefaller inte vara någon bra idé. Sådana beslut bör även fortsättningsvis omfattas av behörigheten för rättsystemet i gäldenärens hemland.
När det gäller att verkställa beslut om att spärra tillgångar på bankkonton är det viktigt att se till att enhetliga standarder för kommunikationen mellan domstolar och banker fastställs inom EU. Det förefaller vara väsentligt att reglera frågan om indrivning av gränsöverskridande skulder genom att anta den relevanta rättsakten. Det är emellertid viktigt att inte förbise behovet av att först genomföra en ingående studie av de bestämmelser som redan gäller i enskilda gemenskapsländer och att bedöma effektiviteten av alternativa lösningar i förhållande till EU-bestämmelserna.
Jag vill avsluta med att tacka Kurt Lechner för ett väl avvägt och väl förberett betänkande."@sv22
|
| lpv:unclassifiedMetadata |
Named graphs describing this resource:
The resource appears as object in 2 triples