Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/2007-04-23-Speech-1-169"

Predicate	Value (sorted: default)
rdf:type	lpv_eu:Speech⁶
dcterms:Date	"2007-04-23"^^xsd:date⁶
dcterms:Is Part Of	lp_eu:Consecinţele extinderilor viitoare asupra eficienţei politicii de coeziune (dezbatere)⁶
dcterms:Language	"pl"^^xsd:language⁶
lpv:document identification number	"en.20070423.19.1-169"⁶
lpv:hasSubsequent	lp_eu:2007-04-23-Speech-1-170⁶
lpv:speaker	lp:Jan Olbrycht⁶
lpv:spoken text	"Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@pl¹⁶
lpv:spokenAs	unknown; Platforma Obywatelska (2004-07-20--2009-07-13)²³ member_of_the_bureau; EPP-ED (2006-02-06--2009-07-13)²³ member; Delegation for relations with the People's Republic of China (2007-03-14--2009-07-13)²³ substitute; TRAN (2007-01-31--2007-12-11)²³ substitute; Delegation for relations with Australia and New Zealand (2007-03-15--2009-07-13)²³ vice-chair; REGI (2007-02-01--2009-07-13)²³
lpv:translated text	"Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@cs¹ "Hr. formand! Den betænkning, som vi drøfter i dag, er af særlig betydning, da den indeholder et forslag til Europa-Parlamentets første udtalelse om samhørighedspolitikken efter 2013. Det er blevet klart under debatten, at alle tolker denne betænkning forskelligt. Nogle mener, at den indeholder udtalelser om samhørighedspolitikken, mens andre mener, at den udelukkende handler om udvidelse og følgelig om EU's udenrigspolitik. Betænkningen rejser nye spørgsmål. Vi opfordres til at fastlægge den fremtidige politik. Vi stilles på ny over for spørgsmålet om en renationalisering af politikken samt spørgsmålet om, hvorvidt samhørighedspolitikken udelukkende skal rettes mod de mindst udviklede lande, eller om den også skal være en mekanisme til fremme af økonomisk vækst og skabelse af nye arbejdspladser som i øjeblikket. I sidstnævnte tilfælde skal den også være tilgængelig for mere aktive lande. Den første mulighed, dvs. at fokusere på de fattigste lande, rejser på ny spørgsmålet om kriterierne for identificering af de svageste regioner. Dette vil derfor også indebære en fremtidig drøftelse af de finansielle overslag. Det vil blive nødvendigt at beslutte, om vi først skal beregne de nødvendige ressourcer på grundlag af politiske retningslinjer og på grundlag af de behov, der opstår som følge af de anvendte kriterier, eller om vi først skal fastlægge, hvilke ressourcer, der er tilgængelige, og herefter tilpasse kriterierne og fordelingsmetoderne i overensstemmelse hermed. I løbet af 2007-2013 vil det sandsynligvis blive klart, at det var klogt at udvide samhørighedspolitikkens anvendelsesområde til at omfatte tiltag til støtte for Lissabon-strategien, men det vil være vanskeligt at foretage vurderinger og planlægge ændringer af denne politik i øjeblikket. I forbindelse med enhver politisk beslutning om fremtidige udvidelser skal der helt klart tages hensyn til samhørighedspolitikkens udformning efter en udvidelse. Fremtidige udvidelser vil medføre ændringer af samhørighedspolitikken, herunder af anvendelsesområdet og de retlige og finansielle instrumenter. En udvidelse er ikke en trussel mod denne politik. Der er ikke blot tale om en omkostning. Nuværende medlemsstater vil også drage visse fordele af en udvidelse. Samhørighedspolitikkens effektivitet bør tjene som incitament til at følge en konsekvent integrationspolitik gennem yderligere udvidelser. De finansielle og retlige instrumenter forbundet med disse udvidelser skal forberedes godt."@da² "Herr Präsident, der Bericht, den wir heute erörtern, ist sehr bedeutsam, da er einem Vorschlag für eine erste Erklärung des Europäischen Parlaments zur Kohäsionspolitik nach 2013 gleichkommt. Im Laufe der Aussprache ist klar geworden, dass jeder Einzelne in diesem Bericht etwas Anderes sieht. Einige erkennen Erklärungen zur Kohäsionspolitik, für andere behandelt er allein die Erweiterung und damit die Außenpolitik der Europäischen Union. Der Bericht wirft neue Fragen auf. Er fordert uns dazu heraus, die künftige Politik festzulegen. Wir stehen wieder einmal der Frage nach der Renationalisierung der Politik sowie der Frage gegenüber, ob die Kohäsionspolitik allein auf die am wenigsten entwickelten Länder ausgerichtet sein sollte, oder ob sie auch ein Instrument sein sollte, um das Wirtschaftswachstum zu unterstützen und neue Arbeitsplätze zu schaffen, wie dies derzeit der Fall ist. Im letzten Fall sollte sie auch den aktiveren Länder offen stehen. Die erste Möglichkeit, sich auf die ärmeren Länder zu konzentrieren, wirft noch einmal Fragen nach den Kriterien für die Ermittlung der schwächsten Länder auf. Daher wird es dabei auch um die künftige Diskussion der Finanziellen Vorausschau gehen. Es muss entschieden werden, ob zuerst die benötigten Mittel anhand der politischen Leitlinien und des Bedarfs ermittelt werden sollen, der sich aus den verwendeten Kriterien ergibt oder alternativ dazu, ob zunächst festgestellt werden soll, welche Mittel zur Verfügung stehen und danach die Kriterien und Methoden der Verteilung entsprechend angepasst werden. Zwischen 2007 und 2013 wird vermutlich deutlich werden, dass es klug war, den Geltungsbereich der Kohäsionspolitik auf Maßnahmen zur Unterstützung der Lissabon-Strategie auszuweiten, aber es wäre schwierig, Bewertungen und Änderungen des Plans für diese Politik derzeit vorzunehmen. Natürlich müssen politische Entscheidungen über die künftigen Erweiterungen die Durchführung der Kohäsionspolitik nach einer jeder solchen Erweiterung berücksichtigen. Künftige Erweiterungen werden Änderungen der Kohäsionspolitik, ihres Anwendungsbereichs und ihrer Rechts- und Finanzinstrumente einschließen. Erweiterungen sind keine Bedrohung dieser Politik. Sie sind nicht nur eine Ausgabe. Erweiterungen bringen auch gewisse Vorteile für Staaten, die bereits zur Union gehören. Die Effizienz der Kohäsionspolitik sollte als ein Anreiz dienen, eine konsequente Politik der Integration durch weitere Erweiterungen zu verfolgen. Letztere müssen in Hinblick auf Finanz- und Rechtsinstrumente gut vorbereitet sein."@de⁹ "Κύριε Πρόεδρε, η έκθεση που συζητούμε σήμερα είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς ισοδυναμεί με πρόταση της πρώτης δήλωσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου σχετικά με την πολιτική συνοχής μετά το 2013. Έχει καταστεί σαφές κατά τη διάρκεια της συζήτησης ότι το κάθε άτομο βλέπει κάτι διαφορετικό σε αυτήν την έκθεση. Ορισμένοι εντοπίζουν δηλώσεις για την πολιτική συνοχής, ενώ άλλοι θεωρούν ότι πραγματεύεται μόνον τη διεύρυνση και, συνεπώς, την εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η έκθεση θέτει νέα ερωτήματα. Μας προκαλεί να καθορίσουμε τη μελλοντική πολιτική. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι για μία ακόμη φορά με ζητήματα που αφορούν την επανεθνικοποίηση της πολιτικής και επίσης με ζητήματα σχετικά με το εάν η πολιτική συνοχής θα έπρεπε να απευθύνεται μόνον στις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες ή εάν θα έπρεπε να αποτελεί επίσης μηχανισμό στήριξης της οικονομικής ανάπτυξης και της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, όπως συμβαίνει επί του παρόντος. Στη δεύτερη περίπτωση, θα έπρεπε να είναι επίσης προσβάσιμη και στις πιο ενεργές χώρες. Η πρώτη εναλλακτική λύση, να επικεντρωθεί η προσοχή στις φτωχότερες χώρες, για μία ακόμη φορά εγείρει θέματα σχετικά με τα κριτήρια προσδιορισμού των πλέον αδύνατων περιφερειών. Θα περιλαμβάνει συνεπώς επίσης τη μελλοντική συζήτηση της δημοσιονομικής προοπτικής. Θα χρειαστεί η λήψη απόφασης σχετικά με το εάν πρέπει να ξεκινήσει υπολογίζοντας τους πόρους που απαιτούνται βάσει των πολιτικών κατευθυντήριων γραμμών και βάσει των αναγκών που προκύπτουν από τα κριτήρια που εφαρμόζονται ή εναλλακτικά εάν πρέπει να ξεκινήσει καθορίζοντας ποιοι πόροι είναι διαθέσιμοι και εν συνεχεία να προσαρμόσει τα κριτήρια και τις μεθόδους ανακατανομής αντιστοίχως. Κατά την περίοδο 2007-2013, θα καταστεί προφανώς σαφές ότι ήταν συνετή η διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής της πολιτικής συνοχής, προκειμένου να συμπεριλάβει δράσεις υπέρ της στρατηγικής της Λισαβόνας, αλλά θα είναι δύσκολο να αναληφθούν εκτιμήσεις και να σχεδιαστούν αλλαγές της εν λόγω πολιτικής επί του παρόντος. Σαφώς, οι πολιτικές αποφάσεις σχετικά με τις μελλοντικές διευρύνσεις πρέπει να λάβουν υπόψη την άσκηση της πολιτικής συνοχής μετά από οποιαδήποτε τέτοια διεύρυνση. Οι μελλοντικές διευρύνσεις θα επιφέρουν αλλαγές στην πολιτική συνοχής, το πεδίο εφαρμογής της και τα νομικά και χρηματοδοτικά της μέσα. Οι διευρύνσεις δεν αποτελούν απειλή για αυτήν την πολιτική. Δεν είναι απλώς μία δαπάνη. Οι διευρύνσεις αποφέρουν επίσης ορισμένα οφέλη σε κράτη που βρίσκονται ήδη στην Ένωση. Η αποτελεσματικότητα της πολιτικής συνοχής θα έπρεπε να χρησιμεύει ως κίνητρο για την υιοθέτηση μίας συνεκτικής πολιτικής όσον αφορά την ολοκλήρωση μέσω περαιτέρω διευρύνσεων. Οι τελευταίες θα πρέπει να είναι καλά προετοιμασμένες από την άποψη των δημοσιονομικών και νομικών μέσων."@el¹⁰ "Mr President, the report we are today debating is particularly significant, as it amounts to a proposal for the European Parliament’s first statement concerning cohesion policy after 2013. It has become clear in the course of the debate that each individual sees something different in this report. Some detect statements on cohesion policy, whilst others perceive it as dealing only with enlargement and consequently with the European Union’s foreign policy. The report poses new questions. It challenges us to define future policy. We are confronted once again with questions concerning the renationalisation of the policy and also with questions about whether cohesion policy should be aimed only at the least developed countries or whether it should also be a mechanism supporting economic growth and the creation of new jobs, as it currently is. In the later case it should also be accessible to the more active countries. The first alternative, to focus on the poorest countries, once again raises issues concerning the criteria for identifying the weakest regions. It will therefore also involve future discussion of the Financial Perspective. A decision would be called for on whether to begin by calculating the resources required on the basis of political guidelines and on the basis of the needs arising from the criteria applied or alternatively whether to begin by establishing what resources are available and then adjust the criteria and methods of distribution accordingly. During 2007-2013 it will probably become clear that it was wise to broaden the scope of cohesion policy to include action in support of the Lisbon Strategy, but it would be hard to undertake assessments and plan changes to that policy at present. Clearly, political decisions concerning future enlargements must take account of the conduct of cohesion policy after any such enlargement. Future enlargements will imply changes to cohesion policy, its scope and its legal and financial instruments. Enlargements are not a threat to this policy. They are not simply an expense. Enlargements also bring certain benefits for states already in the Union. The effectiveness of cohesion policy should serve as an incentive to follow a consistent policy on integration through further enlargements. The latter must be well prepared for in terms of financial and legal instruments."@en⁴ "Señor Presidente, el informe que debatimos hoy es especialmente significativo, pues propone la primera declaración del Parlamento Europeo sobre la política de cohesión para después de 2013. Ha quedado claro en el curso del debate que cada uno ve algo distinto en este informe. Algunos detectan manifestaciones sobre la política de cohesión, mientras que otros perciben que trata únicamente de la ampliación y, por consiguiente, de la política exterior de la Unión Europea. El informe plantea nuevas preguntas. Nos reta a que definamos la futura política. Una vez más, nos vemos confrontados con preguntas relativas a la renacionalización de la política, y también con preguntas sobre si la política de cohesión debería abarcar únicamente los países menos desarrollados o si también debería ser un mecanismo de apoyo al crecimiento económico y a la creación de nuevos empleos, como hace actualmente. En el último caso, también debería ser accesible a los países más activos. La primera alternativa, centrarse en los países más pobres, plantea una vez más cuestiones relativas a los criterios para identificar a las regiones más débiles. Por lo tanto, también implicará futuros debates sobre las perspectivas financieras. Haría falta decidir si comenzar calculando los recursos necesarios en función de las directrices políticas y de las necesidades derivadas de los criterios aplicados, o alternativamente, si comenzar estableciendo qué recursos hay disponibles y después ajustar los criterios y los métodos de distribución en función de los mismos. Durante 2007-2013 probablemente quede claro que ha sido una buena decisión ampliar el ámbito de la política de cohesión para que incluya acciones de apoyo a la Estrategia de Lisboa, pero hoy por hoy sería difícil realizar evaluaciones y cambiar de planes en esta política. Sin duda, las decisiones políticas relativas a ampliaciones futuras deben tener en cuenta la conducción de la política de cohesión después de cualquier ampliación. Las ampliaciones futuras implicarán cambios en la política de cohesión, en su ámbito de aplicación y en sus instrumentos financieros y jurídicos. Las ampliaciones no representan una amenaza para esta política. No son un simple gasto sin más. Las ampliaciones también conllevan ciertos beneficios para los Estados que ya forman parte de la Unión. La efectividad de la política de cohesión debe servir de incentivo para seguir una política coherente en materia de integración mediante ampliaciones sucesivas. Es preciso preparar muy bien los instrumentos jurídicos y financieros de cara a dichas ampliaciones."@es²¹ "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@et⁵ "Arvoisa puhemies, tänään käsiteltävä mietintö on erityisen merkittävä, sillä se on ehdotus Euroopan parlamentin ensimmäiseksi lausunnoksi vuoden 2013 jälkeisestä koheesiopolitiikasta. Keskustelun aikana on käynyt selväksi, että jokainen löytää jotain erilaista tästä mietinnöstä. Osa löytää koheesiopolitiikkaa koskevia kannanottoja, osan mielestä kyse on vain laajentumisesta ja sitä kautta Euroopan unionin ulkopolitiikasta. Mietinnöstä herää uusia kysymyksiä. Siinä haastetaan meidät laatimaan tulevaa politiikkaa. Joudumme jälleen pohtimaan kysymyksiä, jotka koskevat politiikan kansallistamista ja sitä, olisiko koheesiopolitiikka suunnattava vain vähiten kehittyneille maille, vai olisiko sillä myös tuettava talouskasvua ja uusien työpaikkojen perustamista, kuten tällä hetkellä. Jälkimmäisessä tapauksessa sen olisi oltava myös aktiivisempien maiden hyödynnettävissä. Ensimmäinen vaihtoehto, keskittyminen köyhimpiin maihin, panee jälleen pohtimaan heikoimmassa asemassa olevien alueiden määrittämisperusteita. Asian ohella onkin keskusteltava rahoituskehyksestä. Olisi päätettävä, aloitetaanko laskemalla, paljonko varoja tarvitaan poliittisten suuntaviivojen ja sovelletuista kriteereistä aiheutuvien tarpeiden perusteella, vai pitäisikö sen sijaan selvittää ensin, mitä varoja on käytettävissä, ja sovittaa kriteerit ja jakomenetelmät sen mukaisesti. Vuosina 2007–2013 käy todennäköisesti selväksi, että Lissabonin strategiaa tukevat toimet oli viisasta lisätä koheesiopolitiikkaan. Nyt olisi kuitenkin vaikeaa tehdä arvioita ja suunnitella politiikkaan muutoksia. Tulevia laajentumisia koskevissa poliittisissa päätöksissä on tietenkin otettava huomioon myös koheesiopolitiikan toteuttaminen laajentumisen jälkeen. Tulevat laajentumiset edellyttävät koheesiopolitiikan, sen soveltamisalan ja sen oikeudellisten välineiden ja rahoitusvälineiden muuttamista. Laajentumiset eivät uhkaa sitä. Laajentumiset eivät ole vain yksi suuri menoerä. Niistä koituu lisäksi hyötyä unionin nykyisille jäsenvaltioille. Tehokkaalla koheesiopolitiikalla olisi kannustettava noudattamaan yhtenäistä yhdentymispolitiikkaa tulevissa laajentumisissa. Yhdentymispolitiikan rahoitus ja oikeudelliset välineet on valmisteltava huolella."@fi⁷ "Monsieur le Président, le rapport dont nous discutons aujourd’hui est particulièrement important, puisqu’il équivaut à une proposition de première déclaration du Parlement européen au sujet de la politique de cohésion après 2013. Au cours du débat, il est devenu évident que chaque personne voit ce rapport différemment. Certains détectent des déclarations sur la politique de cohésion, tandis que d’autres considèrent qu’il ne traite que de l’élargissement et, par conséquent, de la politique étrangère de l’Union européenne. Le rapport soulève de nouvelles questions. Il nous met au défi de définir la future politique. Nous sommes à nouveau confrontés à des questions concernant la renationalisation de la politique ainsi qu’à la question de savoir si la politique de cohésion devrait concerner uniquement les pays les moins développés ou si elle devrait également être un mécanisme soutenant la croissance économique et la création d’emplois, comme c’est le cas actuellement. Dans ce cas, les pays plus actifs devraient également y avoir accès. La première solution, qui consiste à se concentrer sur les pays les plus pauvres, appelle d’autres questions concernant les critères permettant d’identifier quelles sont les régions les plus vulnérables. Elle demandera donc également un débat ultérieur sur les perspectives financières. Il faudra décider s’il convient de commencer par calculer les ressources nécessaires sur la base des orientations politiques et des besoins découlant des critères appliqués ou s’il faut commencer par identifier les ressources disponibles et puis ensuite ajuster en conséquence les critères et les méthodes de distribution. Au cours de la période 2007-2013, il deviendra probablement évident qu’il était judicieux d’élargir le champ de la politique de cohésion pour y inclure une action soutenant la stratégie de Lisbonne, mais il serait difficile de réaliser des évaluations et de planifier des modifications aujourd’hui. Il va de soi que les décisions politiques concernant les futurs élargissements doivent tenir compte de la manière dont la politique de cohésion sera mise en œuvre après ces élargissements. Les futurs élargissements nécessiteront que des changements soient apportés à la politique de cohésion, à son champ d’application et à ses instruments financiers. Les élargissements ne constituent pas une menace pour cette politique. Ils ne représentent pas qu’une dépense. Les élargissements peuvent également apporter certains bénéfices aux états qui font déjà partie de l’Union. L’efficacité de la politique de cohésion devrait servir d’encouragement pour suivre une politique d’intégration cohérente tout au long des futurs élargissements. Ces derniers doivent être bien préparés en ce qui concerne les instruments financiers et juridiques."@fr⁸ "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@hu¹¹ "Signor Presidente, la relazione di cui discutiamo oggi è particolarmente significativa, in quanto equivale a una proposta per la prima dichiarazione del Parlamento europeo sulla politica di coesione dopo il 2013. Nel corso del dibattito è emerso chiaramente che ognuno interpreta questa relazione a modo suo: alcuni vi scorgono prese di posizione sulla politica di coesione, mentre per altri essa si occupa solo dell’allargamento e di conseguenza della politica estera dell’Unione europea. La relazione pone nuovi problemi; essa ci stimola a definire la politica futura. Ancora una volta, dobbiamo confrontarci con i nodi della rinazionalizzazione della politica, e ancora una volta occorre chiedersi se la politica di coesione debba indirizzarsi solo ai paesi meno sviluppati oppure se – come avviene oggi – debba anche costituire un meccanismo di sostegno per la crescita economica e la creazione di posti di lavoro. Nella seconda alternativa tale politica dovrebbe diventare accessibile anche ai paesi più attivi. La prima opzione – quella di concentrarsi sui paesi più poveri – solleva nuovamente il problema del criterio da impiegare per individuare le regioni più deboli, e quindi in futuro comporterà una discussione sulle prospettive finanziarie. Bisognerebbe anzitutto decidere se iniziare calcolando le risorse richieste dagli orientamenti politici e dalle esigenze derivanti dai criteri impiegati, oppure – in alternativa – se iniziare da una valutazione delle risorse disponibili, e poi adeguare a questa criteri e metodi di distribuzione. Durante il periodo 2007-2013 risulterà probabilmente chiaro che quella di allargare la portata della politica di coesione, fino a includervi le azioni di sostegno alla strategia di Lisbona, è stata una decisione saggia; in questo momento però sarebbe arduo intraprendere valutazioni di tale politica o modificarne i piani. E’ chiaro che le decisioni politiche sui futuri allargamenti dovranno tener conto della gestione della politica di coesione dopo ogni allargamento. Gli allargamenti futuri implicheranno modifiche della politica di coesione, della sua portata e dei suoi strumenti giuridici e finanziari. Gli allargamenti non sono però una minaccia per tale politica: essi non costituiscono solamente una spesa, ma recano anche taluni vantaggi agli Stati già membri dell’Unione. L’efficacia della politica di coesione deve spronare a perseguire una coerente politica di integrazione tramite gli allargamenti futuri; e questi ultimi vanno accuratamente preparati dal punto di vista degli strumenti finanziari e giuridici."@it¹² "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@lt¹⁴ "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@lv¹³ "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@mt¹⁵ "Mijnheer de Voorzitter, het verslag dat we vandaag bespreken, is van buitengewoon belang. Het is een voorstel voor de eerste verklaring van het Europees Parlement over het cohesiebeleid na 2013. In de loop van het debat is duidelijk geworden dat ieder van ons het verslag op een andere manier interpreteert. Sommige afgevaardigden vinden er verwijzingen in naar het cohesiebeleid, terwijl anderen van mening zijn dat het uitsluitend over de uitbreiding gaat en bijgevolg over het buitenlands beleid van de Europese Unie. Dit verslag roept nieuwe vragen op. Het zet ons ertoe aan om het toekomstige beleid te definiëren. We worden niet alleen opnieuw geconfronteerd met vragen over de renationalisering van het beleid, maar ook met het dilemma of het cohesiebeleid zich uitsluitend op de minst ontwikkelde landen moet richten, of dat het tegelijkertijd een mechanisme moet zijn dat de economische groei en de creatie van nieuwe banen bevordert, zoals vandaag gebeurt. In dat laatste geval zou het cohesiebeleid ook voor actievere landen toegankelijk moeten zijn. Het eerste alternatief – een cohesiebeleid gericht op de armste landen – doet vervolgens de vraag rijzen naar de criteria op basis waarvan de zwakste regio’s zullen worden geselecteerd. Dat zal uiteraard ook nieuwe debatten over de financiële vooruitzichten met zich meebrengen. We moeten beslissen hoe we in de toekomst te werk willen gaan. Berekenen we eerst hoeveel middelen er nodig zijn op basis van politieke richtlijnen en van de behoeften die voortkomen uit de toegepaste criteria? Of bepalen we eerst wat de beschikbare middelen zijn en passen we vervolgens de criteria en verdeelmechanismen daaraan aan? In de loop van 2007-2013 zal ongetwijfeld duidelijk worden dat het een verstandige beslissing was om de werkingssfeer van het cohesiebeleid uit te breiden met maatregelen ter bevordering van de Lissabonstrategie. Het zou echter bijzonder moeilijk zijn om het beleid vandaag al te evalueren of om veranderingen te plannen. Het spreekt voor zich dat bij politieke beslissingen over toekomstige uitbreidingen rekening moet worden gehouden met de verdere uitvoering van het cohesiebeleid na elk van die uitbreidingen. De toekomstige uitbreidingen zullen een impact hebben op het cohesiebeleid, op zijn werkingssfeer en zijn financiële en juridische instrumenten. Deze uitbreidingen vormen echter geen bedreiging voor het beleid. Ze kosten immers niet alleen geld, maar leveren de landen die al lid zijn van de Unie ook een aantal voordelen op. De effectiviteit van het cohesiebeleid zou een stimulans moeten zijn die ervoor zorgt dat de volgende uitbreidingen gepaard gaan met een consequent integratiebeleid, dat goed voorbereid is op het vlak van de financiële en juridische instrumenten."@nl³ "Senhor Presidente, o relatório que estamos hoje a debater assume um significado especial, na medida em que constitui a proposta de uma primeira declaração do Parlamento Europeu sobre a política de coesão depois de 2013. O debate revela claramente que cada um interpreta à sua maneira o conteúdo deste documento. Alguns encontram nele tomadas de posição sobre a política de coesão, enquanto outros consideram que ele incide apenas no alargamento e, por conseguinte, na política externa da União Europeia. O relatório levanta novas questões. Desafia-nos a definir a política futura. Estamos mais uma vez perante questões que se prendem com a renacionalização da política e também com a questão de saber se a política de coesão se deve destinar exclusivamente aos países menos desenvolvidos ou se deve servir igualmente de instrumento de apoio ao crescimento económico e à criação de novos empregos, como hoje acontece. Neste último caso, ela deveria poder servir igualmente os países mais dinâmicos. A primeira alternativa, a de uma política centrada nos países mais pobres, volta a colocar questões relativas aos critérios de identificação das regiões mais desfavorecidas, e implicará por isso futuras discussões sobre as Perspectivas Financeiras. Deveria ser tomada a decisão de começar por calcular os recursos necessários, com base em orientações políticas e a partir das necessidades decorrentes dos critérios aplicados, ou, em alternativa, começar por definir quais os recursos que estão disponíveis para ajustar em seguida os critérios e métodos de distribuição. É provável que ao longo do período 2007-2013 se confirme o bem fundado da decisão de alargar o âmbito da política de coesão a iniciativas de apoio à Estratégia de Lisboa, mas difícil seria, no momento presente, fazer avaliações e planear mudanças nessa política. Deste modo, as decisões políticas respeitantes a futuros alargamentos devem ter em consideração o desempenho da política de coesão a seguir a cada alargamento. Os futuros alargamentos exigirão mudanças na política de coesão, em termos do âmbito desta e dos seus instrumentos legais e financeiros. Os alargamentos não constituem uma ameaça para esta política nem representam apenas despesa, pois também trazem benefícios aos países que já fazem parte da União. Uma política de coesão eficaz deve servir para incentivar o estabelecimento de uma política de integração coerente em relação a novos alargamentos, e bem preparada em termos de instrumentos financeiros e jurídicos."@pt¹⁷ "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@ro¹⁸ "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@sk¹⁹ "Panie Przewodniczący! Omawiane przez nas dzisiaj sprawozdanie ma istotne znaczenie, ponieważ stanowi propozycję pierwszej wypowiedzi Parlamentu Europejskiego w sprawie polityki spójności po roku 2013. Z przebiegu tej debaty widać, że każdy w tym sprawozdaniu znajduje coś innego. Jedni znajdują wypowiedzi na temat polityki spójności, inni tylko na temat poszerzenia i w związku z tym na temat polityki zagranicznej Unii Europejskiej. Sprawozdanie to stawia przed nami nowe pytania - jak powinna wyglądać ta polityka przyszłości. Powracają stare pytania dotyczące renacjonalizacji polityki, a także pytania o to, czy polityka spójności powinna być przeznaczona tylko dla krajów najmniej rozwiniętych, czy też, tak jak dzisiaj, ma być również mechanizmem wspierającym wzrost gospodarczy i tworzenie nowych miejsc pracy - w tym sensie powinna być również dostępna dla bardziej aktywnych. Wariant pierwszy - dla najbiedniejszych - stawia ponownie pytanie o kryteria wyróżnienia regionów najsłabszych i oczywiście w konsekwencji pociąga za sobą przyszłe debaty nad perspektywą finansową i rozstrzygnięcia, czy wyliczamy najpierw niezbędne środki na podstawie założeń politycznych i na podstawie potrzeb wynikających z zastosowanych kryteriów, czy też najpierw określamy dostępne środki, a następnie dostosowujemy do tego kryteria i sposoby dystrybucji. Lata 2007-2013 zapewne udowodnią, że słuszne było poszerzenie zakresu polityki spójności o działania na rzecz strategii lizbońskiej, ale dzisiaj trudno byłoby dokonywać ocen i planować zmiany w tej polityce. Jest oczywistym, że decyzje polityczne dotyczące przyszłych poszerzeń muszą brać pod uwagę prowadzenie polityki spójności po tych poszerzeniach. Nowe poszerzenia będą zmieniały politykę spójności, jej zakres i instrumenty finansowe i prawne. Poszerzenia nie zagrażają tej polityce, poszerzenia nie tylko kosztują, ale przynoszą określone korzyści dotychczasowym członkom. Skuteczność polityki spójności powinna być zachętą do prowadzenia konsekwentnej polityki integracji poprzez dalsze poszerzenia, dobrze przygotowane pod względem instrumentów finansowych i prawnych."@sl²⁰ "Herr talman! Det betänkande som vi diskuterar i dag är särskilt betydelsefullt, eftersom det är ett förslag till Europaparlamentets första ståndpunkt om sammanhållningspolitiken efter 2013. Under debatten har det klart framgått att var och en av oss ser olika saker i det här betänkandet. En del urskiljer uttalanden om sammanhållningspolitiken medan andra bara ser det som att det handlar om utvidgning och därmed om Europeiska unionens utrikespolitik. I betänkandet ställer man nya frågor. Man vill förmå oss att fastställa den framtida politiken. Än en gång ställs vi inför frågorna om en åternationalisering av EU-politiken och om sammanhållningspolitiken endast bör inriktas på de minst utvecklade länderna eller om den också bör vara en mekanism för att stödja ekonomisk tillväxt och skapandet av nya arbetstillfällen, som den är för närvarande. I det sistnämnda fallet bör den också vara tillgänglig för de aktivare länderna. Det första alternativet, att inrikta sig på de fattigaste länderna, väcker än en gång frågor om kriterierna för att identifiera de svagaste regionerna. Därför kommer detta också att föra med sig en framtida diskussion om budgetplanen. Ett beslut måste fattas om huruvida man ska börja med att beräkna vilka anslag som krävs på grundval av politiska riktlinjer och de behov som följer av de kriterier som tillämpas eller om man ska börja med att slå fast vilka de tillgängliga resurserna är och sedan anpassa fördelningskriterierna och fördelningsmetoderna efter dem. Under 2007–2013 kommer det förmodligen att visa sig att det var klokt att öka sammanhållningspolitikens räckvidd till att omfatta åtgärder till stöd för Lissabonstrategin, men det skulle vara svårt att utvärdera denna politik och planera förändringar för närvarande. I politiska beslut om framtida utvidgningar måste man självfallet ta hänsyn till vilken sammanhållningspolitik som ska föras efter sådana utvidgningar. Framtida utvidgningar kommer att medföra förändringar av sammanhållningspolitiken, dess räckvidd och dess rättsliga och finansiella instrument. Utvidgningar är inget hot mot denna politik. De är inte bara en kostnad. Utvidgningar medför också vissa fördelar för stater som redan tillhör unionen. Sammanhållningspolitikens effektivitet bör tjäna som ett incitament till att föra en konsekvent integrationspolitik genom framtida utvidgningar. Dessa måste förberedas noggrant med finansiella och rättsliga instrument."@sv²²
lpv:unclassifiedMetadata	"Jan Olbrycht (PPE-DE ). –"^{18,5,20,15,1,19,14,16,11,13}