Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/2003-05-14-Speech-3-267"
| Predicate | Value (sorted: default) |
|---|---|
| rdf:type | |
| dcterms:Date | |
| dcterms:Is Part Of | |
| dcterms:Language | |
| lpv:document identification number |
"en.20030514.11.3-267"4
|
| lpv:hasSubsequent | |
| lpv:speaker | |
| lpv:spoken text |
".
Mr President, Mrs Ferrer’s report provides very interesting ideas for developing the concept of capacity building and to describe the means to implement it. This is an area we have identified as a priority for our development cooperation. It is the main element in our overall policy statement dating back to November 2000, and adopted also by Parliament.
We are working to improve the strategic approach to European Union action on capacity building and are approaching it from the perspective of good governance.
The report is therefore timely, because it comes as we prepare the communication on governance in Community development policy. This being said, capacity building is typically an area that has to be mainstreamed in all our interventions, and is increasingly recognised as a key factor in all areas of development. Our communication will give priority attention to three specific topics
governance in general, political governance and economic governance
three themes which we see as part of the broader agenda of capacity building.
I fully agree with the approach followed in Mrs Ferrer’s report on searching for a definition. Particularly relevant are the need to adapt capacity building to the context and the rather broad notion of capacity building, which includes not only the 'classic' inputs such as 'training and materials', but also a range of innovative aspects.
The reference to the need to avoid imposing foreign models is also highly welcome
ownership has to be promoted. The different priority sectors mentioned also show an innovative approach to institutional development; the security issue, in particular, has indeed become one of the new political concerns.
The specific problem that we face is that of setting priorities within the area of capacity building, linked to the scaling-up of activities. The need for capacity building is accepted everywhere. There is interest in the issue and, in principle, there is a readiness to provide funds. However, when one takes a snapshot of what happens in practice in this area, one sees a patchwork of uncoordinated activities, usually very small-scale and attached to specific projects or programmes. If we really want to promote ownership, this situation has to change. What is needed is improved priority-setting by developing countries themselves and more coordination and harmonisation among donors to promote activities on a larger scale and over the longer term. In fact, the formula I keep using in addressing what needs to be done on capacity building is that instead of having it as an additional measure here and there in the actions we are implementing, we have to turn capacity building into hard-core, big-money development cooperation and not shy away also from agreeing to cover recurrent costs as part of the capacity building effort.
Finally, I agree with the criticism of the problems in assessing the impact of the Community-financed interventions within our statistics in the Commission. This problem is being addressed. It is one of many aspects of the same problem that we are working on. The communication will deal with this issue by devoting a chapter to current practices within the Commission and lessons learned. The recommendations of the rapporteur in this respect are very welcome.
I conclude by once again thanking the rapporteur."@en3
|
| lpv:translated text |
"Hr. formand, fru Ferrers betænkning indeholder nogle meget interessante idéer til udvikling af kapacitetsopbygningsbegrebet og til beskrivelse af de måder, hvorpå det kan gennemføres. Dette er et prioriteret område inden for vores udviklingssamarbejde. Det er hovedelementet i vores overordnede politiske redegørelse fra november 2000, der også blev vedtaget af Parlamentet.
Vi arbejder på at forbedre de strategiske retningslinjer for EU's aktion med hensyn til kapacitetsopbygning, og vi tager udgangspunkt i god regeringsførelse.
Betænkningen er derfor relevant, for den kommer samtidig med, at vi er ved at udarbejde meddelelsen om styreformer i forbindelse med EU's udviklingspolitik. Når det er sagt, er kapacitetsopbygning typisk et område, der skal være centralt i alle vores aktioner, og kapacitetsopbygning anerkendes i stigende grad som en nøglefaktor på alle udviklingsområder. I vores meddelelse vil der blive lagt særlig vægt på tre specifikke emner: styreformer i almindelighed, politiske styreformer og økonomiske styreformer - tre temaer, som vi betragter som en del af en mere omfattende dagsorden for kapacitetsopbygning.
Jeg er helt enig i udgangspunktet i fru Ferrers betænkning om, at der skal findes en definition. Behovet for at tilpasse kapacitetsopbygning til sammenhængen og den forholdsvis brede definition af kapacitetsopbygning, der omfatter ikke bare de "klassiske" bidrag som "uddannelse og materialer", men også en række innovative aspekter, er særligt relevante punkter.
Henvisningen til, at udenlandske modeller bør undgås, bifalder vi også - ejerskab skal fremmes. De forskellige prioriterede områder, der nævnes, viser også en innovativ tilgang til institutionel udvikling - navnlig er spørgsmålet om sikkerhed virkelig blevet et af de nye politiske problemer.
Det specifikke problem, vi står over for, er prioritering på kapacitetsopbygningsområdet set i sammenhæng med optrapningen af aktiviteterne. Nødvendigheden af kapacitetsopbygning accepteres overalt. Der er interesse for sagen, og i princippet er der vilje til at bevilge midler. Men hvis man tager et øjebliksbillede af, hvad der i praksis sker på området, ser man et virvar af ukoordinerede aktiviteter, ofte i lille målestok og tilknyttet specifikke projekter eller programmer. Hvis vi virkelig ønsker at fremme ejerskab, skal denne situation ændres. Der er behov for bedre prioritering fra udviklingslandenes side og mere koordinering og harmonisering blandt donorerne for at fremme aktiviteter i større målestok og over længere tid. Det, jeg plejer at sige, når talen falder på, hvad der skal gøres ved kapacitetsopbygning, er, at i stedet for at have det som en supplerende foranstaltning her og der i de aktioner, vi gennemfører, skal vi gøre kapacitetsopbygning til hårdt og kontant udviklingssamarbejde og heller ikke vige tilbage fra at blive enige om at dække de stående omkostninger som en del af kapacitetsopbygningsindsatsen.
Endelig er jeg enig i kritikken af problemerne med at vurdere virkningen af EU-finansierede aktiviteter i Kommissionens statistikker. Dette problem vil blive løst. Det er en af mange sider af det samme problem, som vi arbejder med. I meddelelsen vil dette spørgsmål blive behandlet i et kapitel om den nuværende praksis i Kommissionen og de erfaringer, der er blevet draget. Ordførerens anbefalinger på dette område er meget velkomne.
Jeg vil slutte med igen at takke ordføreren."@da1
"Κύριε Πρόεδρε, η έκθεση της κ. Ferrer περιλαμβάνει πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες για την ανάπτυξη της έννοιας της ενίσχυσης των ικανοτήτων, καθώς και για την περιγραφή των μέσων εφαρμογής της. Πρόκειται για έναν τομέα τον οποίο θεωρήσαμε προτεραιότητα της αναπτυξιακής μας συνεργασίας. Είναι το κεντρικό στοιχείο της δήλωσης γενικής πολιτικής στην οποία προβήκαμε τον Νοέμβριο του 2000, και την οποία υιοθέτησε και το Κοινοβούλιο.
Καταβάλλουμε προσπάθειες για τη βελτίωση της στρατηγικής προσέγγισης της δράσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την ενίσχυση των ικανοτήτων, προσεγγίζοντας το θέμα υπό το πρίσμα της χρηστής διακυβέρνησης.
Συνεπώς, η έκθεση είναι επίκαιρη, διότι έρχεται τη στιγμή που προετοιμάζουμε την ανακοίνωση σχετικά με τη διακυβέρνηση στο πλαίσιο της αναπτυξιακής πολιτικής της Κοινότητας. Τούτου λεχθέντος, η ενίσχυση των ικανοτήτων συνήθως είναι ένας τομέας ο οποίος πρέπει να χαρακτηρίζεται από την ένταξη της διάστασης του φύλου σε όλες μας τις παρεμβάσεις, πράγμα που αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ως βασικός παράγοντας σε όλους τους τομείς της ανάπτυξης. Η ανακοίνωσή μας θα δίνει προσοχή κατά προτεραιότητα σε τρία συγκεκριμένα ζητήματα –τη διακυβέρνηση εν γένει, την πολιτική διακυβέρνηση και την οικονομική διακυβέρνηση– τρεις τομείς τους οποίους θεωρούμε τμήματα του ευρύτερου σχεδιασμού της ενίσχυσης των ικανοτήτων.
Συμφωνώ πλήρως με την προσέγγιση που υιοθετείται στην έκθεση της κ. Ferrer σχετικά με την αναζήτηση ενός ορισμού. Ιδιαιτέρως σημαντική είναι η ανάγκη προσαρμογής της ενίσχυσης των ικανοτήτων στο πλαίσιο και την εν γένει έννοια της ενίσχυσης ικανοτήτων, η οποία δεν περιλαμβάνει μόνο “κλασικά” στοιχεία, όπως “κατάρτιση και υλικά”, αλλά και μια σειρά καινοτόμων πτυχών.
Η αναφορά στην ανάγκη αποφυγής της επιβολής ξένων προτύπων είναι επίσης εξαιρετικά ευπρόσδεκτη – η ιδιοκτησία πρέπει να προωθηθεί. Οι διάφοροι τομείς προτεραιότητας που αναφέρονται καταδεικνύουν επίσης μια καινοτόμο προσέγγιση στη θεσμική ανάπτυξη· το ζήτημα, κυρίως, της ασφάλειας έχει καταστεί ένα από τα νέα βασικά πολιτικά μελήματα.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε αφορά τον καθορισμό προτεραιοτήτων στο πλαίσιο της ενίσχυσης των ικανοτήτων, σε συνδυασμό με την αναβάθμιση των δραστηριοτήτων. Η ανάγκη ενίσχυσης των ικανοτήτων είναι αποδεκτή από όλους. Υπάρχει ενδιαφέρον επί του θέματος, καθώς και, καταρχήν, διάθεση παροχής χρηματοοικονομικών πόρων. Ωστόσο, εάν καταγράψει κανείς τι συμβαίνει στην πράξη σε αυτόν τον τομέα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, θα διαπιστώσει την ύπαρξη ενός μωσαϊκού ασυντόνιστων δραστηριοτήτων, οι οποίες είναι συνήθως πολύ μικρής κλίμακας και σχετίζονται αποκλειστικά με συγκεκριμένα σχέδια ή προγράμματα. Εάν επιθυμούμε πραγματικά να προαγάγουμε την ιδιοκτησία, αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Είναι απολύτως αναγκαίο να βελτιωθούν τόσο η διαδικασία καθορισμού των προτεραιοτήτων από τις ίδιες τις αναπτυσσόμενες χώρες, όσο και ο μεγαλύτερος συντονισμός και η εναρμόνιση των δράσεων μεταξύ των χορηγών, προκειμένου να προωθηθούν δραστηριότητες μεγαλύτερης κλίμακας και χρονικού ορίζοντα. Μάλιστα, εκείνο στο οποίο συστηματικά επιμένω όσον αφορά τις αναγκαίες ενέργειες στον τομέα της ενίσχυσης των ικανοτήτων είναι ότι, αντί να την χρησιμοποιούμε ως απλή προσθήκη στις διάφορες δράσεις που υλοποιούμε, οφείλουμε να μετατρέψουμε την ενίσχυση των ικανοτήτων σε κεντρική, υψηλού προϋπολογισμού, αναπτυξιακή συνεργασία, και να μην διστάζουμε επίσης να συμφωνούμε στην κάλυψη περιοδικών δαπανών στο πλαίσιο της προσπάθειας ανάπτυξης των ικανοτήτων.
Τέλος, συμφωνώ με τις επικρίσεις που διατυπώθηκαν ως προς τα προβλήματα που σχετίζονται με την αξιολόγηση των επιπτώσεων των παρεμβάσεων τις οποίες χρηματοδοτεί η Κοινότητα στο πλαίσιο των στατιστικών στοιχείων που συγκεντρώνει η Επιτροπή. Το συγκεκριμένο πρόβλημα αντιμετωπίζεται. Είναι μία από τις πολλές πτυχές του ιδίου προβλήματος, για την επίλυση του οποίου καταβάλλουμε προσπάθειες. Στην ανακοίνωση θα γίνεται αναφορά στο εν λόγω ζήτημα, αφιερώνοντας ένα κεφάλαιο στις τρέχουσες πρακτικές της Επιτροπής και στα διδάγματα που έχουν αντληθεί. Οι σχετικές συστάσεις της εισηγήτριας είναι, λοιπόν, ευπρόσδεκτες.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα για μία ακόμη φορά να ευχαριστήσω την εισηγήτρια."@el8
"Señor Presidente, el informe de la Sra. Ferrer aporta ideas muy interesantes para desarrollar el concepto de aumento de las capacidades y describir los medios para aplicarlo. Hemos considerado que este aspecto es una prioridad en nuestra cooperación al desarrollo. Es el elemento principal de nuestra declaración de política general de noviembre de 2000, que también aprobó el Parlamento.
Trabajamos para mejorar el enfoque estratégico de la acción de la Unión Europea en relación con el aumento de las capacidades y lo hacemos desde la perspectiva de la gobernanza.
Por lo tanto, el informe es oportuno, porque llega cuando estamos preparando la comunicación sobre gobernanza de la política de desarrollo de la Comunidad. Dicho esto, el aumento de las capacidades suele ser un área que debe integrarse en todas nuestras intervenciones y cada vez más se considera un factor básico en todas las áreas del desarrollo. Nuestra comunicación dará prioridad a tres cuestiones específicas: gobernanza en general, gobernanza política y gobernanza económica, tres temas que consideramos parte del plan más amplio de aumento de las capacidades.
Estoy totalmente de acuerdo con el enfoque que adopta el informe de la Sra. Ferrer en la búsqueda de una definición. Especialmente relevantes son la necesidad de adaptar el aumento de las capacidades al contexto y la noción bastante amplia de aumento de las capacidades, que incluye no solo las aportaciones «clásicas», como «formación y materiales», sino también una serie de aspectos innovadores.
También aplaudo la referencia a la necesidad de evitar la imposición modelos foráneos, y de promover la apropiación. Los diferentes sectores prioritarios mencionados también reflejan un enfoque innovador del desarrollo institucional; la cuestión de la seguridad, en particular, se ha convertido en una de las nuevas preocupaciones políticas.
El problema específico al que nos enfrentamos es el de fijar prioridades en el ámbito del aumento de las capacidades, relacionado con la ampliación de las actividades. En todas partes se acepta la necesidad de aumentar las capacidades. Esta cuestión interesa y, en principio, hay disposición a facilitar fondos. Sin embargo, cuando se toma una instantánea de lo que ocurre en la práctica en este ámbito, puede verse un mosaico de actividades sin coordinar, a menudo a escala muy pequeña y adscritas a proyectos o programas específicos. Si verdaderamente queremos promover la apropiación, esta situación ha de cambiar. Es preciso que los propios países en desarrollo fijen mejor las prioridades y que se potencie la coordinación y la armonización entre donantes para promover actividades a mayor escala y a más largo plazo. De hecho, la fórmula que siempre utilizo al abordar las necesidades en relación con el aumento de las capacidades es que en lugar de considerarlo una medida adicional en las actividades que desempeñamos, hemos de convertir el aumento de las capacidades en una cooperación al desarrollo a ultranza, bien financiada, y no rehuir el pago de costes recurrentes en el marco de la actividad de aumento de las capacidades.
Por último, estoy de acuerdo con la crítica de los problemas que se plantean a la hora de evaluar el impacto de las intervenciones financiadas por la Comunidad en nuestras estadísticas de la Comisión. Este problema se está abordando. Se trata de uno de entre varios aspectos del mismo problema que estamos abordando. La comunicación se ocupará de esta cuestión dedicando un capítulo a las prácticas actuales dentro de la Comisión y a las lecciones aprendidas. Las recomendaciones de la ponente a este respecto son bienvenidas.
Termino dando una vez más las gracias a la ponente."@es12
".
Arvoisa puhemies, esittelijä Ferrerin mietinnössä esitetään erittäin kiinnostavia ajatuksia siitä, kuinka toimintaedellytysten parantamisen käsitettä olisi kehitettävä sekä siitä, millaisia menetelmiä voitaisiin käyttää käsitteen toteuttamiseksi käytännössä. Olemme asettaneet tämän kehitysyhteistyömme painopisteeksi. Se on lisäksi olennaisin osa vuoden 2000 marraskuussa laadittua yleispoliittista julkilausumaa, jonka parlamenttikin hyväksyi.
Pyrimme kehittämään toimintaedellytysten parantamiseen tähtäävän Euroopan unionin toimen strategista lähestymistapaa hyvän hallintotavan näkökulmasta.
Mietintöä käsitellään sopivaan aikaan, koska valmistelemme juuri tiedonantoa yhteisön kehitysyhteistyöpolitiikan hallinnosta. Lisäksi on todettava, että toimintaedellytysten parantamista on pidettävä kaikkien toimiemme pääsuuntauksena. Toimintaedellytysten parantamista pidetään myös entistä useammin ratkaisevana tekijänä koko kehitysyhteistyössä. Tiedonannossamme kiinnitetään huomiota erityisesti kolmeen asiaan: yleishallintoon, poliittiseen hallintoon ja taloushallintoon. Nämä kolme asiaa ovat mielestämme keskeisiä toimintaedellytysten laaja-alaisen parantamisen kannalta.
Kannatan täysin esittelijä Ferrerin mietinnössä sovellettua lähestymistapaa määritelmän laatimiseksi. Erityisen olennaista on, että toimintaedellytysten parantamisen määritelmä kattaa koko toimintaedellytysten parantamisen laajan käsitteen, jolloin siihen sisältyy ”perinteisten” osa-alueiden, kuten ”koulutuksen ja aineiston”, lisäksi myös useita innovatiivisia näkökohtia.
Pidän myös erittäin myönteisenä viittausta, jonka mukaan meidän on vältettävä ulkomaisten mallien tyrkyttämistä, sillä meidän on edistettävä vastuullistamista. Mainitut ensisijaiset toiminta-alat osoittavat myös, että institutionaalista kehitystä tarkastellaan innovatiivisesti; erityisesti turvallisuuskysymykseen on alettu kiinnittää myös poliittista huomiota.
Eritysongelmanamme on määritellä sellaisia toimintaedellytysten parantamisen painopistealueita, jotka ovat yhteydessä toimien lisäämiseen. Kaikki kannattavat toimintaedellytysten parantamista. Asiasta ollaan kiinnostuneita, ja sitä ollaan periaatteessa valmiita rahoittamaan. Jos kuitenkin tarkastelemme käytännön toimintaa tässä asiassa, voimme todeta, että kyse on hyvin suppeiden ja tiettyihin hankkeisiin tai ohjelmiin liittyvien koordinoimattomien sekamelskasta. Tilanteen on muututtava, jos todellakin haluamme edistää vastuullistamista. Kehitysmaiden on määriteltävä painopisteensä paremmin, ja avunantajien on yhdenmukaistettava toimintaansa edistääkseen toimia yleisemmin ja pitkällä aikavälillä. Toteankin aina toimintaedellytysten parantamisesta keskusteltaessa, että siitä on tehtävä keskeinen kehitysyhteistyöhanke, johon myönnetään paljon määrärahoja sen sijasta, että se on vain toimiemme satunnainen lisä. Meidän on myös suostuttava kattamaan toimintaedellytysten parantamiseen liittyvät toistuvat kustannukset.
Haluan lopuksi todeta, että minäkin pidän ongelmana sitä, että yhteisön rahoittamien toimien vaikutuksia arvioidaan komission tilastojärjestelmien avulla. Ongelmaa yritetään ratkaista parhaillaan. Tämä on vain osa sitä samaa ongelmaa, johon haemme ratkaisua. Tiedonannossa on tätä ongelmaa käsittelevä luku, jossa tarkastellaan komission nykyisiä käytäntöjä ja opittuja asioita. Kannatan niitä suosituksia, joita esittelijä on esittänyt tässä asiassa.
Haluan lopuksi kiittää esittelijää vielä kerran."@fi5
"Monsieur le Président, le rapport de Mme Ferrer contient des idées très intéressantes pour le développement du concept de renforcement des capacités et décrit les moyens de le mettre en œuvre. Il s’agit d’un secteur que nous avons identifié comme étant prioritaire dans le cadre de notre coopération au développement. C’est l’élément essentiel de notre déclaration de politique générale datant de novembre 2000, également adoptée par le Parlement.
Nous nous employons à améliorer l’approche stratégique de l’action de l’Union européenne en matière de renforcement des capacités, une matière que nous abordons sous l’angle de la bonne gouvernance.
Ce rapport tombe dès lors à point nommé parce qu’il nous est présenté au moment où nous préparons notre communication sur la gouvernance dans le cadre de la politique de développement communautaire. Ceci dit, le renforcement des capacités est typiquement un secteur qui doit être intégré dans toutes nos interventions et de plus en plus reconnu comme un facteur essentiel dans tous les domaines de développement. Notre communication accordera une attention toute particulière à trois matières spécifiques - la gouvernance en général, la gouvernance politique et la gouvernance économique -, trois thèmes qui s’inscrivent, selon nous, dans le cadre d’un programme plus large de renforcement des capacités.
Je partage entièrement l’approche suivie par le rapport de Mme Ferrer en ce qui concerne la recherche d’une définition. La nécessité d’adapter le renforcement des capacités au contexte et la notion assez large de renforcement des capacités, qui inclut non seulement les apports "classiques" tels que "la formation et le matériel", mais également tout un éventail d’aspects novateurs, sont particulièrement pertinents.
La référence à la nécessité d’éviter l’imposition de modèles étrangers est également la bienvenue - la responsabilité doit être promue. Les différents secteurs prioritaires mentionnés montrent également une approche novatrice du développement institutionnel; la question de la sécurité notamment est en effet devenue l’une des nouvelles inquiétudes politiques.
Le problème spécifique auquel nous sommes confrontés est celui de la fixation de priorités dans le domaine du renforcement des capacités, liée à l’augmentation proportionnelle des activités. La nécessité de renforcer les capacités est acceptée partout. La question présente un intérêt et l’on est, en principe, prêt à apporter des fonds. Toutefois, lorsqu’on examine de près la situation telle qu’elle se présente dans ce domaine, on observe un patchwork d’activités mal coordonnées, généralement de très petite envergure et liées à des projets ou à des programmes spécifiques. Si nous voulons réellement promouvoir la responsabilité, cette situation doit changer. Ce qu’il faut c’est que les pays en développement améliorent eux-mêmes leur système de fixation de priorités, et davantage de coordination et d’harmonisation parmi les donateurs dans le but de promouvoir des activités à une plus grande échelle et à plus long terme. En fait, la formule que j’ai l’habitude d’employer lorsque je parle de ce qui doit être fait en termes de renforcement des capacités est qu’au lieu de le considérer comme une mesure de plus dans les actions que nous mettons en œuvre, nous devons faire du renforcement des capacités une coopération au développement inconditionnelle et brassant d’importantes sommes d’argent et ne pas répugner à accepter de couvrir les coûts récurrents dans le cadre des efforts consentis en matière de renforcement des capacités.
Enfin, je partage la critique formulée à l’égard des problèmes relatifs à l’évaluation de l’impact des interventions financées par la Communauté dans nos statistiques au sein de la Commission. Ce problème fait actuellement l’objet d’un examen. Il est l’un des nombreux aspects du même problème sur lequel nous planchons. La communication abordera cette question en consacrant un chapitre aux pratiques actuelles au sein de la Commission et aux enseignements qui ont été tirés. Les recommandations du rapporteur à cet égard sont les bienvenues.
Je conclus mon intervention en remerciant une fois encore le rapporteur."@fr6
"Signor Presidente, la relazione dell’onorevole Ferrer propone idee molto interessanti per sviluppare il concetto di rafforzamento delle capacità e per descrivere i mezzi idonei a tal fine. E’ un ambito che abbiamo ritenuto prioritario per la nostra cooperazione allo sviluppo. Esso costituisce l’elemento principale della nostra dichiarazione programmatica generale del novembre 2000, adottata anche dal Parlamento.
Ci stiamo adoperando per migliorare l’impostazione strategica dell’azione dell’Unione europea in materia di rafforzamento delle capacità e stiamo affrontando la questione nella prospettiva del buon governo.
La relazione è quindi tempestiva, perché giunge proprio mentre stiamo preparando la comunicazione sulla
nella politica di sviluppo comunitaria. Ciò detto, il rafforzamento delle capacità è tipicamente un elemento da integrare in tutti i nostri interventi, sempre più riconosciuto come uno dei fattori fondamentali in tutti i settori dello sviluppo. La nostra comunicazione esaminerà in via prioritaria tre argomenti specifici – la
in generale, la
politica e la
economica – tre temi che consideriamo parte integrante del programma più ampio di rafforzamento delle capacità.
Concordo pienamente con l’impostazione seguita nella relazione dell’onorevole Ferrer riguardo alla ricerca di una definizione. Particolarmente importanti sono la necessità di adattare il rafforzamento delle capacità al contesto specifico e la nozione molto ampia di rafforzamento delle capacità, che comprende non solo elementi “classici” come “formazione e materiali”, ma anche una serie di aspetti innovativi.
Anche il riferimento alla necessità di astenersi dall’imporre modelli stranieri è molto bene accolto: si deve promuovere l’appropriazione. I diversi settori prioritari menzionati dimostrano anch’essi un’impostazione innovativa nei confronti dello sviluppo istituzionale; la questione della sicurezza, in particolare, è effettivamente diventata una delle nuove preoccupazioni politiche.
Il problema specifico che dobbiamo affrontare è definire le priorità nell’ambito del rafforzamento delle capacità, insieme con un aumento progressivo delle attività. La necessità di un rafforzamento delle capacità è riconosciuta ovunque. Esiste interesse nei confronti della questione e, in linea di principio, vi è disponibilità a fornire fondi. Tuttavia, se si mette a fuoco ciò che avviene nella pratica in questo contesto, emerge un mosaico di attività non coordinate, di solito su scala molto ridotta e legate a progetti o programmi specifici. Se davvero vogliamo promuovere l’appropriazione, la situazione deve cambiare. E’ necessaria una migliore definizione delle priorità da parte degli stessi paesi in via di sviluppo, nonché maggiore coordinamento e armonizzazione tra i donatori, al fine di promuovere attività su più larga scala e a più lungo termine. Infatti, la formula che continuo a usare nell’affrontare le esigenze in materia di rafforzamento delle capacità è che, anziché introdurlo qui e là come misura accessoria nelle azioni che realizziamo, dobbiamo trasformare il rafforzamento delle capacità in elemento centrale della cooperazione allo sviluppo con finanziamenti concreti, e non rifuggire dal decidere di coprire i costi ricorrenti nell’ambito dello sforzo di rafforzamento delle capacità.
Infine, condivido le critiche sulla difficoltà di valutare l’impatto degli interventi finanziati dalla Comunità in base al sistema di statistiche della Commissione. Stiamo affrontando il problema. E’ uno dei numerosi aspetti dello stesso problema su cui stiamo lavorando. La comunicazione affronterà la questione dedicando un capitolo alle attuali prassi della Commissione e alle lezioni apprese. Le raccomandazioni della relatrice al riguardo sono accolte con molto favore.
Concludo, ringraziando ancora una volta la relatrice."@it9
".
Mr President, Mrs Ferrer’s report provides very interesting ideas for developing the concept of capacity building and to describe the means to implement it. This is an area we have identified as a priority for our development cooperation. It is the main element in our overall policy statement dating back to November 2000, and adopted also by Parliament.
We are working to improve the strategic approach to European Union action on capacity building and are approaching it from the perspective of good governance.
The report is therefore timely, because it comes as we prepare the communication on governance in Community development policy. This being said, capacity building is typically an area that has to be mainstreamed in all our interventions, and is increasingly recognised as a key factor in all areas of development. Our communication will give priority attention to three specific topics
governance in general, political governance and economic governance
three themes which we see as part of the broader agenda of capacity building.
I fully agree with the approach followed in Mrs Ferrer’s report on searching for a definition. Particularly relevant are the need to adapt capacity building to the context and the rather broad notion of capacity building, which includes not only the 'classic' inputs such as 'training and materials', but also a range of innovative aspects.
The reference to the need to avoid imposing foreign models is also highly welcome
ownership has to be promoted. The different priority sectors mentioned also show an innovative approach to institutional development; the security issue, in particular, has indeed become one of the new political concerns.
The specific problem that we face is that of setting priorities within the area of capacity building, linked to the scaling-up of activities. The need for capacity building is accepted everywhere. There is interest in the issue and, in principle, there is a readiness to provide funds. However, when one takes a snapshot of what happens in practice in this area, one sees a patchwork of uncoordinated activities, usually very small-scale and attached to specific projects or programmes. If we really want to promote ownership, this situation has to change. What is needed is improved priority-setting by developing countries themselves and more coordination and harmonisation among donors to promote activities on a larger scale and over the longer term. In fact, the formula I keep using in addressing what needs to be done on capacity building is that instead of having it as an additional measure here and there in the actions we are implementing, we have to turn capacity building into hard-core, big-money development cooperation and not shy away also from agreeing to cover recurrent costs as part of the capacity building effort.
Finally, I agree with the criticism of the problems in assessing the impact of the Community-financed interventions within our statistics in the Commission. This problem is being addressed. It is one of many aspects of the same problem that we are working on. The communication will deal with this issue by devoting a chapter to current practices within the Commission and lessons learned. The recommendations of the rapporteur in this respect are very welcome.
I conclude by once again thanking the rapporteur."@lv10
".
Mijnheer de Voorzitter, het verslag van mevrouw Ferrer bevat enkele uiterst interessante ideeën voor de ontwikkeling van het concept capaciteitsopbouw en voor het beschrijven van de middelen die nodig zijn om dit concept ten uitvoer te leggen. Het gaat hier om een terrein waaraan we prioriteit hebben gegeven binnen onze ontwikkelingssamenwerking. Het is het belangrijkste element uit onze algemene beleidsverklaring uit november 2002, die ook door het Parlement is aangenomen.
We proberen de strategische benadering van acties van de Europese Unie die gericht zijn op capaciteitsopbouw te verbeteren en benaderen deze kwestie vanuit het perspectief van goed bestuur.
Het verslag komt op een goed moment omdat we bezig zijn met de voorbereidingen voor onze mededeling over Good Governance in het communautaire ontwikkelingsbeleid. Capaciteitsopbouw is overigens typisch een terrein dat binnen al onze interventies meer aandacht moet krijgen en dat steeds meer wordt herkend als een doorslaggevende factor op alle ontwikkelingsterreinen. Onze mededeling zal bij uitstek aandacht besteden aan drie specifieke onderwerpen - bestuur in het algemeen, politiek bestuur en economisch bestuur – drie thema’s die wij zien als onderdeel van capaciteitsopbouw in bredere zin.
Ik ben het volledig eens met de benadering die in het verslag van mevrouw Ferrer gekozen wordt ten aanzien van het vinden van een definitie. Met name de noodzaak om capaciteitsopbouw aan een bepaalde context aan te passen is relevant, evenals het hanteren van een brede definitie van het begrip, waarin niet alleen de ‘klassieke’ zaken, zoals ‘opleidingen en materiaal’ worden opgenomen, maar ook een reeks innovatieve aspecten.
Ook de verwijzing naar de noodzaak om te voorkomen dat er buitenlandse modellen worden opgelegd is zeer welkom – toe-eigening moet worden bevorderd. De diverse vermelde sectoren waaraan prioriteit gegeven wordt, geven ook blijk van een innovatieve benadering van institutionele ontwikkeling; de veiligheidskwestie is hierbij bij uitstek een van de nieuwe politieke zorgen geworden.
Het specifieke probleem waarmee we te maken hebben is dat de prioriteiten op het terrein van de capaciteitsopbouw, die verbonden zijn met de uitbreiding van activiteiten, moeten worden vastgesteld. De noodzaak van capaciteitsopbouw wordt overal onderkend. Er is interesse voor deze kwestie en in principe bestaat ook de bereidheid hieraan financieel bij te dragen. Als je echter gaat bekijken wat er in de praktijk op dit gebied gebeurt, dan zie je een lappendeken van onsamenhangende activiteiten, vaak uiterst kleinschalig en verbonden aan specifieke projecten en programma’s. Als we toe-eigening echt willen bevorderen, dan moet deze situatie veranderen. Het is noodzakelijk dat de ontwikkelingslanden zelf hun prioriteiten beter vaststellen en dat donoren meer doen aan coördinatie en harmonisatie ter bevordering van activiteiten op een grotere schaal en langere termijn. Wat ik voortdurend zeg als het gaat over wat er moet gebeuren op dit terrein is dat capaciteitsopbouw geen aanvullende maatregel meer dient te zijn bij de acties die we ten uitvoer leggen, maar dat we capaciteitsopbouw tot topprioriteit moeten omvormen binnen de ontwikkelingssamenwerking. Dat betekent ook dat er veel geld voor uitgetrokken moet worden en we mogen er dan ook niet voor terugdeinzen akkoord te gaan met het financieren van terugkerende kosten die deel uit maken van inspanningen op het gebied van capaciteitsopbouw.
Tot slot deel ik de kritiek op de problemen bij het beoordelen van de effecten van de door de Gemeenschap gefinancierde bijdragen binnen de statistieken van de Commissie. Aan deze kwestie wordt op dit moment gewerkt. Het is een van de vele aspecten van hetzelfde probleem waar we aan werken. De mededeling zal deze kwestie behandelen door een hoofdstuk te wijden aan de huidige praktijken binnen de Commissie en de inmiddels geleerde lessen. De aanbevelingen van de rapporteur komen in dit opzicht buitengewoon goed van pas.
Ik wil tot besluit de rapporteur nogmaals bedanken."@nl2
"Senhor Presidente, o relatório da senhora deputada Ferrer contém ideias muito interessantes para o desenvolvimento do conceito de reforço das capacidades próprias nos países em desenvolvimento e sobre as formas de o levar à prática. Esta é uma área que identificámos como prioritária no contexto da nossa cooperação para o desenvolvimento. Trata-se do principal elemento da nossa declaração política geral, de Novembro de 2000, que foi adoptada também pelo Parlamento.
Estamos a trabalhar com vista a melhorar a abordagem estratégica da acção da União Europeia em matéria de reforço das capacidades próprias nos países em desenvolvimento, e estamos a fazê-lo do ponto de vista da boa governação.
Assim, este relatório é oportuno, pois é apresentado numa altura em que estamos a elaborar a comunicação sobre boa governação na política de desenvolvimento da União. Posto isto, o reforço das capacidades próprias é um domínio sobre o qual devemos reflectir forçosamente em todas as nossas intervenções e que, cada vez mais, é reconhecido como um factor crucial na totalidade das áreas do desenvolvimento. A nossa comunicação prestará prioritariamente atenção a três aspectos específicos – a governação em geral, a governação política e a governação económica -, três temas que concebemos como parte da agenda mais geral relativa ao reforço das capacidades próprias.
Concordo plenamente com a abordagem seguida no relatório da senhora deputada Ferrer, no que respeita à procura de uma definição. Particularmente importantes são a necessidade de adaptar o reforço das capacidades próprias ao contexto e a noção, algo abrangente, do reforço das capacidades próprias, que inclui não só contributos "clássicos", tais como "formação e materiais", mas também uma variedade de aspectos inovadores.
A referência à necessidade de evitar a imposição de modelos estrangeiros é também extremamente bem-vinda – terá de promover-se a responsabilidade e controlo dos projectos. Os diversos sectores prioritários referidos mostram também uma abordagem inovadora ao desenvolvimento institucional; em especial, a questão da segurança tornou-se, na verdade, uma das nossas preocupações políticas.
O problema específico que enfrentamos é o da identificação das prioridades no contexto do reforço das capacidades próprias e que se prende com a hierarquização das actividades. A necessidade do reforço das capacidades próprias é unanimemente aceite. Existe interesse nesta questão e, em princípio, há prontidão para disponibilizar fundos. No entanto, quando se faz a fotografia da realidade nesta área, deparamo-nos com uma manta de retalhos de actividades descoordenadas, normalmente com uma escala muito pequena, coladas a programas e projectos específicos. Se quisermos promover verdadeiramente a responsabilidade e controlo dos projectos, será preciso alterar esta situação. O que é necessário é a alteração das prioridades por parte dos próprios países em desenvolvimento e uma maior coordenação e harmonização entre os doadores, de molde a promover actividades a uma escala mais alargada e durante um período mais extenso. Com efeito, a fórmula que costumo usar para me referir ao que precisamos de fazer em matéria de reforço das capacidades próprias é a seguinte: em vez de vermos o reforço das capacidades próprias como uma medida complementar, aqui e ali, das acções que levamos a cabo, teremos de o colocar no centro de uma verdadeira cooperação para o desenvolvimento, dotada de recursos financeiros consideráveis, não nos escusando também a concordar em cobrir as despesas correntes como parte do esforço para reforçar as capacidades próprias.
Por último, concordo com as críticas aos problemas colocados pela aferição, nas estatísticas da própria Comissão, do impacto das intervenções financiadas pela Comunidade. Este problema está a ser abordado. Trata-se de um dos muitos aspectos do mesmo problema, sobre o qual temos estado a trabalhar. A comunicação abordará esta questão, dedicando um capítulo às actuais práticas no seio da Comissão e às ilações daí retiradas. As recomendações da relatora a este respeito são muito louváveis.
Concluo, agradecendo, uma vez mais, à relatora."@pt11
"Herr talman! Ferrers betänkande innehåller mycket intressanta idéer för att utveckla begreppet kapacitetsuppbyggnad och för att beskriva sätten att genomföra det på. Detta är ett område som vi har identifierat som en prioritering för vårt utvecklingssamarbete. Det är det viktigaste inslaget i vår allmänpolitiska förklaring som går tillbaka till november 2000, och som även har antagits av parlamentet.
Vi arbetar med att förbättra strategin för Europeiska unionens åtgärder för kapacitetsuppbyggnad och gör det utifrån ett perspektiv av god förvaltning.
Därför kommer betänkandet lägligt, för det kommer samtidigt som vi håller på att utarbeta meddelandet om styrelseformer i gemenskapens utvecklingspolitik. Kapacitetsuppbyggnad är i typfallet ett område som måste ingå i alla våra åtgärder, och det erkänns allt mer som en nyckelfaktor på alla utvecklingsområden. Vårt meddelande kommer att prioritera tre frågor – styrelseformer i allmänhet, politiska styrelseformer och ekonomiska styrelseformer – tre teman som vi betraktar som en del av det större programmet kapacitetsuppbyggnad.
Jag är fullständigt överens med det tillvägagångssätt för att söka efter en definition som har följts i Ferrers betänkande. Särskilt relevant är nödvändigheten att anpassa kapacitetsuppbyggnad till sammanhanget och det tämligen vida begreppet kapacitetsuppbyggnad, vilket inkluderar inte bara ”klassiska” input som till exempel ”utbildning och materiel”, utan även en hel serie innovativa aspekter.
Hänvisningen till nödvändigheten av att undvika att påtvinga utländska modeller är också mycket välkommen – ägande måste främjas. De olika prioriterade sektorer som nämns visar även en innovativ strategi för institutionell utveckling; i synnerhet säkerhetsfrågan har verkligen blivit ett av de nya politiska problemen.
Det konkreta problem vi står inför är att göra prioriteringar inom området kapacitetsuppbyggnad, kopplade till upptrappningen av verksamheten. Behovet av kapacitetsuppbyggnad accepteras allmänt. Det finns ett intresse för frågan, och det finns, i princip, en beredvillighet att avsätta medel. Men om man tar en ögonblicksbild av vad som händer i praktiken på det här området ser man ett lappverk av verksamheter utan samordning, vanligtvis mycket småskaliga och knutna till specifika projekt eller program. Om vi verkligen vill främja ägande så måste den situationen förändras. Det som krävs är en förbättrad förmåga att göra prioriteringar hos utvecklingsländerna själva och mer samordning och harmonisering bland givare för att främja verksamheter i större skala och på längre sikt. Den formulering som jag ständigt använder för att tala om vad som behöver göras i fråga om kapacitetsuppbyggnad är att vi i stället för att ha kapacitetsuppbyggnad som en kompletterande åtgärd här och där i de verksamheter vi genomför måste förvandla det till nyckelprojekt med stora anslag inom utvecklingssamarbete och inte rygga tillbaka för att även gå med på att täcka återkommande kostnader som en del av kapacitetsuppbyggnaden.
Till sist vill jag säga att jag instämmer i kritiken av problemen med att bedöma effekterna av gemenskapsfinansierade åtgärder utifrån kommissionens statistiska system. Detta är ett problem som vi arbetar på. Det är en av många aspekter av samma problem som vi arbetar med. Meddelandet kommer att behandla denna fråga genom att ägna ett kapitel åt nuvarande praxis inom kommissionen och erfarenheter av den. Föredragandens rekommendationer i detta avseende är mycket välkomna.
Jag avslutar med att än en gång tacka föredraganden."@sv13
|
| lpv:unclassifiedMetadata |
"Commission"10,3
"Nielson,"10,3
|
Named graphs describing this resource:
The resource appears as object in 2 triples