Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/2002-10-09-Speech-3-160"
| Predicate | Value (sorted: default) |
|---|---|
| rdf:type | |
| dcterms:Date | |
| dcterms:Is Part Of | |
| dcterms:Language | |
| lpv:document identification number |
"en.20021009.12.3-160"4
|
| lpv:hasSubsequent | |
| lpv:speaker | |
| lpv:spoken text |
". – I am privileged to present this report on behalf of my colleague from the Fisheries Committee, Michael Holmes. Members may be aware that Mr Holmes recently underwent major surgery and I am sure that the House will join me in wishing him a speedy recovery.
Firstly, I congratulate Mr Holmes on his excellent work in compiling this report. We are dealing with this issue against a background of collapsing fish stocks throughout the European Union. Indeed, at the recent World Summit on Sustainable Development in Johannesburg, the issue of over-fishing in international waters was recognised by countries around the world. They committed themselves to limiting fishing to sustainable levels and to taking steps to restore fish stocks by 2015, a position fully supported by Commissioner Fischler. Indeed, he expressed the view that the EU should achieve these targets long before that date and he pledged decisive action against illegal and unregulated fisheries practices.
That is why I find it bizarre and even astonishing that the Commission agreed to a Council compromise last June which effectively paves the way for a total allowable catches (TACs) and quotas to be applied to deepwater stocks. Although this was judged by Mr Arias Cañete, the Spanish President-in-Office of the Council at that time, to be one of the highlights of the Spanish Presidency, it requires closer examination.
The science in relation to deep-sea stocks is not yet fully developed. However, we know that these fish live at great depths – over 1 200 metres – and we know that they are slow-maturing, not reaching breeding age until they are at least 25 years old. We also know that they have a very low reproductive capacity, and that there are around 87 different species of fish swimming together at these great depths, of which only around eight are edible or marketable. As a result, we know that fishermen in these waters regularly dump around 90% of all the fish they catch, dead, back into the sea. Out of every 100 tonnes of fish caught, 90 tonnes are being thrown back dead into the water.
Applying TACs and quotas to these deepwater stocks for the first time, as Mr Holmes points out forcefully in his report, will invite disaster. TACs and quotas are the root cause of the two million tonnes of good, fresh fish which are currently dumped dead into the sea every year in the EU. TACs and quotas only control what is landed, they do not control what is caught. If this House votes tomorrow for the application of TACs and quotas to these deepwater stocks, then I can predict with some confidence that this valuable fishery will be destroyed perhaps within as little as five years.
As the Holmes report points out, the only way to regulate this fishery in a sustainable way is by effort limitation, by limiting the number of days during which a vessel may put to sea. If a fishing boat is not at sea, then it is not fishing and if it is not fishing, then the fish are not being caught. This is the only logical and realistic approach to achieving a sustainable deepwater fishery. That is why this is also the approach favoured by the scientists and by the fishing communities on whose future the survival of these stocks depends.
Furthermore, it is essential that we apply strict controls to the type of gear being used in these deepwater fisheries. Gill nets are strung out at huge depths on the sea bed, sometimes stretching for up to 100 kilometres, and are then left anchored for days at a time while the parent fishing vessel returns to port. They can cause massive damage to these highly vulnerable species. Sometimes, these nets can also break loose and continue ghost-fishing for decades. These nets should be banned.
Similarly, rock hoppers which bounce across obstacles on the seabed to avoid nets becoming snagged can cause enormous damage to delicate corals and sea mounts which are an essential part of the marine ecosystem. We cannot allow such unsustainable practices to continue unchecked. Needless to say, these ideas are not favoured by those Member States whose attitude to fishing is based on a short-term, dash-for-profit philosophy. They have no concern for the marine environment, for sustainability, nor for the massive socio-economic impact which will result if we allow these fisheries to collapse.
I therefore urge this House to accept the amended proposals recommended by Mr Holmes in his report and I commend the report to the House."@en3
|
| lpv:spokenAs | |
| lpv:translated text |
"Jeg føler mig privilegeret over at kunne præsentere betænkningen på vegne af min kollega fra Fiskeriudvalget, Michael Holmes. Mange medlemmer ved, at hr. Holmes for nylig har gennemgået en større operation, og jeg er sikker på, at Parlamentet sammen med mig ønsker ham god bedring.
Først og fremmest vil jeg gerne takke hr. Holmes for hans fremragende betænkning. Vi behandler dette spørgsmål på baggrund af udtyndingen af fiskebestande i hele Europa. På det nylige verdenstopmøde i Johannesburg om bæredygtig udvikling blev spørgsmålet om overfiskeri i internationale farvande anerkendt som et problem af lande over hele verden. Landene forpligtede sig til at begrænse fiskeriet til bæredygtige niveauer og tage skridt til genoprettelse af fiskebestandene med udgangen af 2015, en holdning, der blev støttet fuldt ud af kommissær Fischler. Han gav endda udtryk for, at EU skulle nå disse mål inden den pågældende dato, og han lovede at træffe målrettede foranstaltninger imod ulovligt fiskeri.
Derfor finder jeg det besynderligt og meget overraskende, at Kommissionen i juni indgik et forlig med Rådet, som effektivt banede vejen for de samlede tilladte fangstmængder (TAC) og kvoter for dybhavsbestande. Selv om det af hr. Arias Cañete, den spanske formand for Rådet på det pågældende tidspunkt, blev betragtet som et af højdepunkterne i det spanske formandskab, kræver det nærmere undersøgelse.
Der er endnu ikke tilstrækkelige videnskabelige oplysninger om dybhavsfiskeri. Vi ved dog, at disse fisk lever i over 1.200 meters dybde, og vi ved, at de udvikles langsomt og ikke når ynglealderen, før de er mindst 25 år. Vi ved også, at de har en meget ringe forplantningsevne, og at der er ca. 87 forskellige arter af fisk, der svømmer sammen i disse dybder, hvoraf kun otte er spiselige og salgbare. Derfor ved vi, at fiskere i disse farvande regelmæssigt smider ca. 90% af fangsten ud, efter at fiskene er døde. Ud af de 100 t fisk, der fanges, smides 90 t fisk ud i havet igen.
Fastsættelse af TAC og kvoter for dybhavsbestandene vil, som hr. Holmes understreger kraftigt i betænkningen, få katastrofale konsekvenser. TAC og kvoter er årsagerne til, at der hvert år smides to millioner tons gode og friske fisk ud i havet, efter at de er døde. TAC og kvoter kontrollerer kun det, der landes, ikke det, der fanges. Hvis Parlamentet i morgen stemmer for fastsættelse af TAC og kvoter for disse dybhavsarter, kan jeg med rimelig sikkerhed forudsige, at dette værdifulde fiskeri vil blive ødelagt, måske allerede i løbet af de næste fem år.
Som beskrevet i Holmes-betænkningen er den eneste måde, hvorpå man opnå bæredygtigt fiskeri, at begrænse antallet af dage, som et fartøj må være til havs. Hvis et fiskerfartøj ikke er til havs, fiskes der ikke, og hvis der ikke fiskes, fanges der heller ikke fisk. Det er den eneste logiske og realistiske fremgangsmåde til opnåelse af bæredygtigt dybhavsfiskeri. Derfor er det også den fremgangsmåde, der foretrækkes af videnskabsmænd og fiskerisektoren, hvis fremtid afhænger af disse bestande.
Det er endvidere vigtigt, at vi indfører streng kontrol med udstyret til dybhavsfiskeri. Hildingsnet sættes ud dybt nede på havbunden, nogle gang i en længde på op til 100 km og efterlades i dage ad gangen, mens fiskerfartøjet sejler i havn. Nettene kan forårsage stor skade på disse sårbare arter. De kan også rive sig løs og fortsætte med at indfange fisk i årtier. Disse net bør forbydes.
Fiskeredskaber, der kan forcere forhindringer på havbunden for at undgå, at nettene vikles ind i noget, kan ligeledes forårsage stor skade på koralrev og undersøiske bjerge, der er en vigtig del af havets økosystem. Vi må indføre kontrol. Disse forslag er naturligvis ikke faldet i god jord hos de medlemsstater, der fisker ud fra en kortsigtet økonomisk fordelagtig filosofi. De bekymrer sig ikke om miljøet, bæredygtighed eller den kolossale socioøkonomiske virkning, som ødelæggelsen af dette fiskeri vil medføre.
Derfor opfordrer jeg indtrængende Parlamentet til at acceptere forslagene i HoImes-betænkningen."@da1
".
Ich habe die Ehre, diesen Bericht im Namen meines Kollegen aus dem Ausschuss für Fischerei, Michael Holmes, vorzustellen. Die Abgeordneten wissen vielleicht, dass sich Herr Holmes vor kurzem einer größeren Operation unterzogen hat, und ich bin sicher, dass ihm dieses Haus ebenso wie ich eine baldige Genesung wünscht.
Zunächst beglückwünsche ich Herrn Holmes zu seiner hervorragenden Arbeit bei der Erstellung dieses Berichts. Wir beschäftigen uns mit diesem Thema vor dem Hintergrund rapide abnehmender Fischbestände in allen Gewässern Europäischen Union. Auf dem Weltgipfel zur nachhaltigen Entwicklung, der vor kurzem in Johannesburg stattfand, wurde das Problem der Überfischung internationaler Gewässer von Ländern in allen Teilen der Welt anerkannt. Sie verpflichteten sich zu einer Beschränkung der Fischerei auf ein Maß, das den Fortbestand nicht gefährdet, sowie zu Schritten zum Wiederaufbau von Fischbeständen bis 2015; dies ist ein Standpunkt, der die volle Unterstützung von Kommissionsmitglied Fischler hat. Er äußerte sogar die Ansicht, dass die EU schon deutlich vor Ablauf der Frist diese Ziele erreichen sollte, und sprach sich für ein entschiedenes Vorgehen gegen illegale und unregulierte Fischereipraktiken aus.
Aus diesem Grund finde ich es seltsam und sogar erstaunlich, dass die Kommission im vergangenen Juni einem Kompromiss des Rates zugestimmt hat, mit dem praktisch der Weg für zulässige Gesamtfangmengen (TAC) und Quoten für Tiefseebestände geebnet wird. Auch wenn dies von Herrn Arias Cañete, dem damaligen amtierenden spanischen Ratspräsidenten, als einer der Höhepunkte des spanischen Ratsvorsitzes bezeichnet wurde, muss der Sachverhalt näher betrachtet werden.
In Bezug auf Tiefseebestände ist die Forschung noch nicht zu endgültigen Schlussfolgerungen gelangt. Wir wissen jedoch, dass diese Fische in großen Tiefen – über 1200 Meter – leben und dass sie sich langsam entwickeln und erst mit mindestens 25 Jahren ihr reproduktionsfähiges Alter erreichen. Wir wissen ebenso, dass ihre Reproduktionsfähigkeit sehr gering ist und dass in diesen großen Tiefen etwa 87 verschiedene Fischarten zusammenleben, von denen nur etwa acht genießbar oder marktfähig sind. Infolgedessen wissen wir, dass Fischer in diesen Gewässern regelmäßig etwa 90 % ihrer Gesamtfänge wieder tot in das Meer kippen. Von 100 Tonnen gefangenem Fisch werden 90 Tonnen wieder tot ins Wasser geworfen.
Eine erstmalige Festsetzung von TAC und Quoten für diese Tiefseebestände würde, wie Herr Holmes in seinem Bericht nachdrücklich betont, zu einer Katastrophe führen. TAC und Quoten sind die Grundursache dafür, dass in der EU derzeit jedes Jahr zwei Millionen Tonnen guter, frischer Fisch tot ins Meer gekippt werden. TAC und Quoten erfassen nur die angelandeten Mengen, sie erfassen nicht, was gefangen wird. Wenn dieses Haus morgen für die Festsetzung von TAC und Quoten für die Tiefseebestände stimmt, dann kann ich getrost voraussagen, dass dieser bedeutende Zweig der Fischerei vielleicht schon in fünf Jahren am Ende sein wird.
Wie es im Bericht Holmes heißt, besteht der einzige Weg zu einer nachhaltigen Regulierung der Tiefseefischerei in Aufwandsbeschränkungen durch die Beschränkung der Anzahl der Tage, an denen ein Schiff auslaufen darf. Wenn ein Fischerboot nicht auf See ist, dann fischt es nicht, und wenn es nicht fischt, dann werden auch keine Fische gefangen. Dies ist der einzig logische und realistische Ansatz, um zu einer nachhaltigen Tiefseefischerei zu gelangen. Deshalb wird dieser Ansatz auch von den Wissenschaftlern und dem Fischereisektor, von dessen Zukunft das Überleben dieser Bestände abhängt, unterstützt.
Darüber hinaus ist es unverzichtbar, dass wir strenge Kontrollen durchführen, welche Art von Fanggerät bei der Tiefseefischerei verwendet wird. Kiemennetze werden in großen Tiefen auf dem Meeresboden ausgelegt, wobei sie sich manchmal auf bis zu 100 Kilometer erstrecken, und werden dann mehrere Tage dort verankert gelassen, während das Mutterschiff zum Hafen zurückkehrt. Sie können diesen hochempfindlichen Arten großen Schaden zufügen. Manchmal können sich diese Netze auch lösen und jahrzehntelang unkontrolliert im Meer treiben. Diese Netze sollten verboten werden.
In ähnlicher Weise können auch „rock hoppers“, die Hindernisse auf dem Meeresgrund überspringen, um ein Verhaken der Netze zu verhindern, empfindlichen Korallen und unterseeischen Bergen, die ein wesentlicher Bestandteil des marinen Ökosystems sind, enormen Schaden zufügen. Wir dürfen nicht zulassen, dass diese umweltschädigenden Praktiken unkontrolliert fortgeführt werden. Diese Ansichten werden freilich nicht von jenen Mitgliedstaaten geteilt, deren Haltung zur Fischerei auf kurzfristige und schnelle Profite ausgerichtet ist. Sie kümmern sich weder um die Meeresumwelt und die Nachhaltigkeit noch um die massiven sozioökonomischen Folgen, die entstehen werden, wenn wir diese Fischereizweige zusammenbrechen lassen.
Ich fordere deshalb das Parlament nachdrücklich auf, den von Herrn Holmes in seinem Bericht empfohlenen Änderungen der Vorschläge zuzustimmen. Ich empfehle den Bericht dem Hohen Haus."@de7
".
Tengo el privilegio de presentar este informe en nombre de mi colega Michael Holmes, de la Comisión de Pesca. Puede que algunas de Sus Señorías sepan que el Sr. Holmes fue recientemente objeto de una operación quirúrgica importante, y estoy seguro de que este Parlamento le desea, al igual que yo, una pronta recuperación.
En primer lugar, felicito al Sr. Holmes por el excelente trabajo realizado en la confección de este informe. Nos planteamos esta cuestión en un momento en que sucumben poblaciones de peces en toda la Unión Europea. De hecho, en la reciente Cumbre Mundial sobre Desarrollo Sostenible de Johanesburgo, países de todo el mundo han reconocido que existe una sobrepesca en aguas internacionales. Dichos países se comprometieron a limitar la pesca a niveles sostenibles y a dar los pasos necesarios para restaurar las poblaciones de peces de aquí a 2015, postura apoyada plenamente por el Comisario Fischler. De hecho, él expresó la opinión de que la UE debería lograr estos objetivos mucho antes de la citada fecha, y prometió realizar acciones decisivas en contra de la práctica pesquera ilegal y no regulada.
Por esto me parece extraño, e incluso asombroso, que la Comisión aceptara el pasado mes de junio una solución de compromiso del Consejo que allana el camino a la aplicación de los totales admisibles de captura (TAC) y cuotas a las poblaciones de aguas profundas. A pesar de que el Ministro español Arias Cañete, a la sazón Presidente en ejercicio del Consejo, situara esta cuestión entre los principales aspectos de la Presidencia española, el asunto requiere un examen más detenido.
En materia de poblaciones de aguas profundas, el conocimiento científico es todavía parcial. Sin embargo, sabemos que estos peces viven a grandes profundidades –más de 1 200 metros– y sabemos que crecen lentamente, sin alcanzar la edad de reproducción hasta los 25 años como mínimo. También sabemos que su capacidad de reproducción es baja, y que existen alrededor de 87 especies diferentes de peces que nadan juntos a estas grandes profundidades de las que tan sólo unas ocho son comestibles o comercializables. Por tanto, sabemos que los pescadores de estas aguas normalmente devuelven muertos al mar alrededor de un 90% de los peces que capturan. Es decir, de cada 100 toneladas de peces capturados, 90 toneladas se devuelven al mar en forma de peces muertos.
Aplicar los TAC y las cuotas a estas poblaciones de aguas profundas por primera vez, como señala enérgicamente el Sr. Holmes en su informe, llevará al desastre. Los TAC y las cuotas son la causa principal de los dos millones de toneladas de pescado bueno y fresco que normalmente se devuelve muerto al mar cada año en la UE. Los TAC y las cuotas sólo controlan lo que llega a puerto, no lo que se captura. Si este Parlamento vota mañana a favor de la aplicación de TAC y cuotas a estas poblaciones de aguas profundas, puedo predecir con cierta seguridad que esta pesca tan valiosa quedará destruida quizás dentro de tan sólo cinco años.
Tal y como se indica en el informe Holmes, la única manera de regular esta pesca de modo sostenible es limitando el esfuerzo, limitando el número de días en que un buque puede salir al mar. Si un barco de pesca no está en el mar, entonces no está pescando, y si no está pescando no se capturan peces. Éste es el único enfoque lógico y realista para alcanzar una pesca sostenible en aguas profundas. Por esta razón, éste es también el enfoque preferido por los científicos y las comunidades pesqueras, de cuyo futuro depende la supervivencia de estas poblaciones de peces.
Es más, resulta esencial que apliquemos controles estrictos al tipo de artes que se utilizan en esta pesca de aguas profundas. Las redes de enmalle se sueltan a enormes profundidades sobre el lecho marino, y a veces se extienden hasta unos 100 kilómetros y se dejan ancladas durante días al tiempo que el buque pesquero regresa a puerto. Estas redes pueden causar daños graves a las especies muy vulnerables. A veces, las redes también se rompen y se quedan pescando durante décadas. Debería prohibirse el uso de estas redes.
De la misma manera, las tolvas que rebotan en los obstáculos del mar para evitar que las redes se enreden pueden causar daños enormes a los delicados corales y montes submarinos que forman una parte esencial del ecosistema marino. No podemos permitir que se sigan realizando estas prácticas insostenibles sin que exista un control sobre ellas. Sobra decir que estas ideas no gozan del apoyo de los Estados miembros cuya actitud hacia la pesca se basa en una filosofía a corto plazo que buscan un beneficio inmediato. A ellos no les importa el medio ambiente marino, ni la sostenibilidad, ni el enorme impacto socioeconómico que resultará si permitimos que estas pesquerías desaparezcan.
Por lo tanto, insto a este Parlamento a que acepte las propuestas de enmienda formuladas por el Sr. Holmes en su informe y encomiendo el informe al Parlamento."@es12
". – Minulla on etuoikeus esitellä mietintö kalatalousvaliokuntaan kuuluvan kollegani Michael Holmesin puolesta. Parlamentin jäsenet ehkä tietävät, että Holmesille tehtiin hiljattain suuri leikkaus, ja parlamentti haluaa varmasti toivottaa kanssani hänelle pikaista toipumista.
Ensinnäkin onnittelen Holmesia siitä, että hän on tehnyt erinomaista työtä laatiessaan tämän mietinnön. Käsittelemämme kysymyksen taustalla on kalakantojen romahtaminen koko Euroopan unionissa. Johannesburgissa äskettäin pidetyssä kestävän kehityksen huippukokouksessa monet maailman maat tunnustivat liikapyynnin harjoittamisen kansainvälisillä vesillä. Ne sitoutuivat rajoittamaan kalastusta kestävälle tasolle ja toteuttamaan toimia kalakantojen elvyttämiseksi vuoteen 2015 mennessä. Komission jäsen Fischler tuki kyseistä kantaa täysin. Hänen näkemyksensä mukaan EU:n tosin pitäisi saavuttaa nämä tavoitteet paljon ennen kyseistä määräaikaa, ja hän lupasi päättäväisiä toimia laittomien ja sääntelemättömien kalastuskäytäntöjen torjumiseksi.
Siksi onkin mielestäni outoa ja jopa yllättävää, että komissio hyväksyi viime kesäkuussa neuvoston kompromissiehdotuksen, jonka tavoitteena on suurimpien sallittujen saaliiden ja kiintiöiden soveltaminen syvänmeren kantoihin. Vaikka neuvoston silloinen puheenjohtaja Arias Cañete pitikin tätä yhtenä Espanjan puheenjohtajakauden huippukohdista, sitä on tarkasteltava lähemmin.
Syvänmeren kantojen tutkimus on vielä keskeneräistä. Tiedämme kuitenkin, että nämä kalat elävät hyvin syvällä – yli 1200 metrissä – ja että ne kehittyvät hitaasti ja voivat lisääntyä vasta, kun ne ovat vähintään 25-vuotiaita. Tiedämme myös, että niiden lisääntymiskyky on alhainen ja että näissä syvyyksissä elää noin 87 eri kalalajia, joista vain noin kahdeksan kelpaa syötäväksi tai myyntiin. Kyseisillä vesillä kalastajat heittävätkin säännöllisesti noin 90 prosenttia saaliistaan kuolleena takaisin mereen. Jokaisesta pyydetystä sadasta tonnista kalaa heitetään 90 tonnia kuolleena takaisin mereen.
Kuten Holmes mietinnössään voimakkaasti korostaa, suurimpien sallittujen saaliiden ja kiintiöiden soveltaminen ensimmäistä kertaa syvänmeren kantoihin saa aikaan suurta tuhoa. Suurimmat sallitut saaliit ja kiintiöt ovat perimmäinen syy siihen, että EU:ssa heitetään nykyään vuosittain kaksi miljoonaa tonnia tuoretta kalaa kuolleena takaisin mereen. Suurimmilla sallituilla saaliilla ja kiintiöillä valvotaan vain purettua saalista, ei sitä, kuinka paljon on saatu pyydetyksi. Jos parlamentti huomisessa äänestyksessä puoltaa suurimpien sallittujen saaliiden ja kiintiöiden soveltamista syvänmeren kantoihin, voin melko varmasti ennustaa, että tämä hyödyllinen kalastus häviää kenties jo viidessä vuodessa.
Kuten Holmesin mietinnössä todetaan, ainoa tapa säännellä tätä kalastusta kestävällä tavalla on pyynnin rajoittaminen rajoittamalla niiden päivien määrää, jolloin alus voi lähteä merelle. Jos alus ei ole merellä, se ei kalasta, ja jos se ei kalasta, kalat eivät jää pyydyksiin. Tämä on ainoa johdonmukainen ja realistinen menettelytapa, jolla syvänmerenkalastuksesta voidaan tehdä kestävää. Siksi tätä menettelyä kannattavat myös tutkijat ja kalastajayhteisöt, joiden tulevaisuus on kiinni näiden kantojen säilymisestä.
Lisäksi on oleellista, että syvänmerenkalastukseen käytettäviä pyydystyyppejä valvotaan tarkasti. Verkot levitetään hyvin syvälle merenpohjaan, joskus jopa sadan kilometrin matkalle ja jätetään paikoilleen päiväkausiksi sillä aikaa, kun emoalus palaa satamaan. Ne voivat aiheuttaa valtavia tuhoja näille erittäin haavoittuville lajeille. Joskus verkot voivat irrota, jolloin kalat tarttuvat niihin kymmenienkin vuosien ajan. Tällaiset verkot on kiellettävä.
Samoin ”rock hopper” -pyydykset, jotka kimpoavat merenpohjassa esteiden yli, jotta verkot eivät repeytyisi, voivat aiheuttaa valtavaa tuhoa herkille koralleille ja merenalaisille vuorille, jotka ovat olennainen osa meren ekosysteemiä. Emme voi antaa tällaisten kestämättömien käytäntöjen jatkua tarkistamatta. Tarpeetonta sanoakin, että jäsenvaltiot, jotka suhtautuvat kalastukseen lyhytnäköisesti, periaatteenaan saada voittoa keinoja kaihtamatta, eivät kannata näitä ajatuksia. Ne eivät ole huolissaan meriympäristöstä, kestävästä kehityksestä tai niistä valtavista sosioekonomisista seurauksista, joita aiheutuu, jos kyseisen kalastuksen annetaan romahtaa.
Kehotan siis parlamenttia hyväksymään muutetut ehdotukset, joita Holmes suositteli mietinnössään, ja suosittelen mietintöä parlamentille."@fi5
"J'ai l'honneur de présenter ce rapport au nom de mon collègue Michael Holmes, de la commission de la pêche. Les membres de cette Assemblée sont peut-être au courant que M. Holmes a subi il y a peu une opération chirurgicale importante, et je suis sûr que l'Assemblée se joindra à moi pour lui souhaiter un prompt rétablissement.
Premièrement, je félicite M. Holmes pour son excellent travail de compilation pour ce rapport. Nous traitons de cette question dans le contexte de l'effondrement des stocks de poissons à travers toute l'Union européenne. En effet, au récent Sommet mondial sur le développement durable de Johannesburg, le problème de la surpêche dans les eaux internationales a été reconnu par les pays du monde entier. Ces derniers se sont engagés à limiter la pêche à des niveaux soutenables et à prendre des mesures pour reconstituer les stocks de poissons d'ici à 2015. Cette position a entièrement été soutenue par le commissaire Fischler. En effet, il a émis l'opinion selon laquelle l'UE devrait atteindre ces objectifs bien avant cette date, et il a promis une action décisive contre les pratiques de pêche illégales et non réglementées.
C'est la raison pour laquelle je trouve étrange et même étonnant que la Commission ait approuvé le compromis atteint par le Conseil en juin dernier et qui ouvre la voie à des TAC et des quotas à appliquer aux stocks d'eau profonde. Bien que ce compromis ait été considéré par M. Arias Cañete, à l'époque président en exercice du Conseil, comme un des faits marquants de la présidence espagnole, il demande un examen plus attentif.
La science portant sur les stocks d'eau profonde n'est pas encore entièrement développée. Toutefois, nous savons que ces poissons vivent à de très grandes profondeurs - plus de 1 200 mètres - et qu'ils grandissent très lentement, n'atteignant pas l'âge adulte avant d'avoir au moins 25 ans. Nous savons également qu'ils ont une très faible capacité de reproduction, et qu'il existe environ 87 espèces différentes de poissons évoluant dans ces grandes profondeurs, dont seulement huit sont comestibles et commercialisables. Par conséquent, nous savons que, dans ces eaux, les pêcheurs rejettent régulièrement 90 % des poissons pêchés, morts, dans la mer. Sur 100 tonnes de poissons pêchés, 90 tonnes de ces poissons sont rejetés morts dans la mer.
Comme M. Holmes le souligne avec force dans son rapport, appliquer pour la première fois des TAC et des quotas dans ces stocks d'eau profonde risque de provoquer un désastre. Les TAC et les quotas sont la cause principale des deux millions de tonnes de bons poissons frais qui sont actuellement déversés morts dans la mer chaque année. Les TAC et les quotas contrôlent uniquement ce qui est débarqué, pas ce qui est capturé. Si cette Assemblée vote demain en faveur de l'application des TAC et des quotas à ces stocks d'eau profonde, je peux alors prédire avec une certaine assurance que cette pêcherie de grande valeur sera détruite en moins de cinq ans peut-être.
Comme le souligne le rapport Holmes, la seule manière de réglementer cette pêcherie de manière durable passe par une restriction de l'effort de pêche, par une limitation du nombre de jours durant lesquels un vaisseau peut sillonner la mer. Si un bateau de pêche n'est pas en mer, il ne pêche pas, et s'il ne pêche pas, le poisson n'est pas capturé. C'est la seule approche logique et réaliste permettant de garantir la durabilité de la pêcherie d'eau profonde. C'est la raison pour laquelle c'est également l'approche favorisée par les scientifiques et les communautés de pêche dont l'avenir dépend de la survie de ces stocks.
En outre, il est essentiel que nous appliquions des contrôles stricts du type de matériel utilisé pour ces pêcheries d'eau profonde. Les filets maillants sont posés dans les grandes profondeurs du fond de la mer, parfois sur une longueur allant jusqu'à 100 kilomètres, et sont ensuite laissés ancrés au même endroit pendant des jours, tandis que les vaisseaux de pêche qui les ont placés rentrent au port. Ils peuvent causer de sérieux dommages à ces espèces hautement vulnérables. Parfois, ces filets peuvent également se détacher et continuer à dériver pendant des décennies. Ils devraient être interdits.
De même, les dispositifs
qui rebondissent entre les obstacles du fond de la mer pour éviter que les filets ne s'accrochent peuvent causer de sérieux dommages aux coraux et aux monts sous-marins, qui constituent une part essentielle de l'écosystème marin. Nous ne pouvons pas permettre que de telles pratiques non durables perdurent sans contrôle. Il est évident que ces idées ne sont pas défendues par les États membres dont l'attitude en matière de pêche s'appuie sur une philosophie à court terme et du profit à tout crin. Ils ne se préoccupent pas de l'environnement marin, du caractère durable de la pêche, pas plus qu'ils ne s'inquiètent de l'impact socio-économique grave qui en résultera si nous laissons ces pêcheries chuter.
Je demande donc expressément à cette Assemblée d'accepter les amendements recommandés par M. Holmes dans son rapport et recommande ce rapport à l'Assemblée."@fr6
"Ho il privilegio di presentare la relazione in oggetto a nome del collega della commissione per la pesca, onorevole Holmes. I deputati forse sapranno che l’onorevole Holmes ha subito di recente un delicato intervento chirurgico e sono sicuro che l’Assemblea voglia unirsi a me nell’augurargli un pronto recupero.
In primo luogo, mi congratulo con l’onorevole Holmes per l’ottimo lavoro svolto nell’elaborare la relazione. Affrontiamo la questione in un contesto di netto declino degli
ittici in tutta l’Unione europea. In effetti, al recente Vertice mondiale sullo sviluppo sostenibile svoltosi a Johannesburg, la questione dell’eccessiva attività di pesca nelle acque internazionali è stata riconosciuta dai paesi di tutto il mondo, che si sono impegnati a limitare la pesca a livelli sostenibili e ad adottare misure volte a ripristinare gli
ittici entro il 2015. Tale posizione gode del pieno sostegno del Commissario Fischler, che infatti ha espresso il parere che l’Unione europea deve raggiungere tali obiettivi molto prima di tale data ed ha raccomandato di intraprendere azioni decisive contro le pratiche di pesca illegali e non regolamentate.
Per questo motivo trovo strano e addirittura sorprendente che la Commissione abbia acconsentito lo scorso giugno ad un compromesso del Consiglio che apre la strada all’applicazione di totali di catture ammissibili (TAC) e di contingenti agli
di acque profonde. Pur essendo stato definito dall’allora Presidente in carica spagnolo del Consiglio Arias Cañete uno dei punti forti della Presidenza spagnola, tale compromesso richiede un esame più approfondito.
La scienza relativa agli
di acque profonde non ha ancora raggiunto il pieno sviluppo. Sappiamo tuttavia che queste specie di pesce vivono a grandi profondità, oltre i 1 200 metri, e che hanno una crescita lenta in quanto raggiungono l’età riproduttiva solo quando hanno almeno 25 anni. Sappiamo altresì che hanno una ridotta capacità riproduttiva, e che vi sono circa 87 specie di pesci diverse che vivono insieme a queste grandi profondità, di cui solo otto circa sono commestibili o commerciabili. Sappiamo pertanto che i pescatori che svolgono la loro attività in tali acque gettano regolarmente in mare, morto, il 90 per cento circa del pesce che catturano. Su ogni 100 tonnellate di catture, vengono rigettate in mare 90 tonnellate di pesci morti.
Applicare per la prima volta TAC e contingenti agli
di acque profonde, come l’onorevole Holmes sottolinea con forza nella relazione, avrebbe effetti disastrosi. TAC e contingenti sono la causa profonda che sta alla base dei due milioni di tonnellate di buon pesce fresco che attualmente viene rigettato morto in mare ogni anno nell’Unione europea. TAC e contingenti consentono di controllare solo ciò che viene sbarcato, non ciò che viene catturato. Se l’Assemblea voterà domani a favore dell’applicazione di TAC e contingenti agli
di acque profonde, posso prevedere con una certa sicurezza che questo prezioso settore della pesca sarà distrutto forse in meno di cinque anni.
Come la relazione Holmes sottolinea, l’unico modo per regolamentare quest’attività di pesca in modo sostenibile è ridurre lo sforzo di pesca, limitando il numero di giorni nei quali una barca può uscire in mare. Se una barca non è in mare non pesca, e se non pesca il pesce non viene catturato. Si tratta dell’unico modo logico e realistico per arrivare ad un’attività di pesca in acque profonde sostenibile. Per questo motivo si tratta anche della soluzione preferita dagli scienziati e dalle comunità di pescatori dal cui futuro dipende la sopravvivenza di tali
.
Inoltre, è fondamentale applicare controlli rigorosi al tipo di dispositivo utilizzato nelle attività di pesca in acque profonde. Le reti da imbrocco vengono collocate a profondità elevate sul fondale marino e si estendono su una superficie che talvolta può arrivare fino a 100 chilometri; inoltre vengono lasciate ancorate per diversi giorni mentre il peschereccio di appoggio ritorna in porto. Tali reti possono causare enormi danni a queste specie estremamente vulnerabili, e talvolta possono addirittura staccarsi e continuare a catturare pesci per decenni. Se ne deve vietare l’uso.
Allo stesso modo, i dispositivi utilizzati per passare per evitare che le reti rimangano impigliate nelle rocce o in altri ostacoli che si trovano sul fondale marino possono causare enormi danni ai delicati coralli ed alle montagne sottomarine che costituiscono una parte fondamentale dell’ecosistema marino. Non possiamo consentire che tali pratiche insostenibili continuino ad essere applicate senza alcun controllo. Inutile dire che tali idee non godono del favore di quegli Stati membri il cui atteggiamento nei confronti della pesca è basato sulla filosofia di una corsa al profitto a breve termine, senza alcuna preoccupazione per l’ambiente marino, la sostenibilità e l’enorme impatto socioeconomico che ne deriverà se consentiamo il crollo di queste attività di pesca.
Invito pertanto l’Assemblea ad approvare le proposte modificate presentate dall’onorevole Holmes nella relazione e raccomando la relazione all’Assemblea."@it9
". – I am privileged to present this report on behalf of my colleague from the Fisheries Committee, Michael Holmes. Members may be aware that Mr Holmes recently underwent major surgery and I am sure that the House will join me in wishing him a speedy recovery.
Firstly, I congratulate Mr Holmes on his excellent work in compiling this report. We are dealing with this issue against a background of collapsing fish stocks throughout the European Union. Indeed, at the recent World Summit on Sustainable Development in Johannesburg, the issue of over-fishing in international waters was recognised by countries around the world. They committed themselves to limiting fishing to sustainable levels and to taking steps to restore fish stocks by 2015, a position fully supported by Commissioner Fischler. Indeed, he expressed the view that the EU should achieve these targets long before that date and he pledged decisive action against illegal and unregulated fisheries practices.
That is why I find it bizarre and even astonishing that the Commission agreed to a Council compromise last June which effectively paves the way for a total allowable catches (TACs) and quotas to be applied to deepwater stocks. Although this was judged by Mr Arias Cañete, the Spanish President-in-Office of the Council at that time, to be one of the highlights of the Spanish Presidency, it requires closer examination.
The science in relation to deep-sea stocks is not yet fully developed. However, we know that these fish live at great depths – over 1 200 metres – and we know that they are slow-maturing, not reaching breeding age until they are at least 25 years old. We also know that they have a very low reproductive capacity, and that there are around 87 different species of fish swimming together at these great depths, of which only around eight are edible or marketable. As a result, we know that fishermen in these waters regularly dump around 90% of all the fish they catch, dead, back into the sea. Out of every 100 tonnes of fish caught, 90 tonnes are being thrown back dead into the water.
Applying TACs and quotas to these deepwater stocks for the first time, as Mr Holmes points out forcefully in his report, will invite disaster. TACs and quotas are the root cause of the two million tonnes of good, fresh fish which are currently dumped dead into the sea every year in the EU. TACs and quotas only control what is landed, they do not control what is caught. If this House votes tomorrow for the application of TACs and quotas to these deepwater stocks, then I can predict with some confidence that this valuable fishery will be destroyed perhaps within as little as five years.
As the Holmes report points out, the only way to regulate this fishery in a sustainable way is by effort limitation, by limiting the number of days during which a vessel may put to sea. If a fishing boat is not at sea, then it is not fishing and if it is not fishing, then the fish are not being caught. This is the only logical and realistic approach to achieving a sustainable deepwater fishery. That is why this is also the approach favoured by the scientists and by the fishing communities on whose future the survival of these stocks depends.
Furthermore, it is essential that we apply strict controls to the type of gear being used in these deepwater fisheries. Gill nets are strung out at huge depths on the sea bed, sometimes stretching for up to 100 kilometres, and are then left anchored for days at a time while the parent fishing vessel returns to port. They can cause massive damage to these highly vulnerable species. Sometimes, these nets can also break loose and continue ghost-fishing for decades. These nets should be banned.
Similarly, rock hoppers which bounce across obstacles on the seabed to avoid nets becoming snagged can cause enormous damage to delicate corals and sea mounts which are an essential part of the marine ecosystem. We cannot allow such unsustainable practices to continue unchecked. Needless to say, these ideas are not favoured by those Member States whose attitude to fishing is based on a short-term, dash-for-profit philosophy. They have no concern for the marine environment, for sustainability, nor for the massive socio-economic impact which will result if we allow these fisheries to collapse.
I therefore urge this House to accept the amended proposals recommended by Mr Holmes in his report and I commend the report to the House."@lv10
".
Het is mij een eer dit verslag in te leiden namens mijn collega van de Commissie visserij, Michael Holmes. Zoals mijn collega’s wellicht weten, heeft de heer Holmes onlangs een grote operatie ondergaan en ik wens hem, ongetwijfeld namens u allen, een spoedig herstel.
In de eerste plaats wens ik de heer Holmes geluk met dit uitstekende verslag. Wij behandelen dit onderwerp tegen de achtergrond van instortende visbestanden in de gehele Europese Unie. Sterker nog, tijdens de recente wereldtop in Johannesburg inzake duurzame ontwikkeling werd het probleem van overbevissing in internationale wateren erkend door landen overal ter wereld. Zij beloofden de visserij terug te brengen tot duurzame niveaus en stappen te ondernemen om de visbestanden voor 2015 te herstellen, een streven waar commissaris Fischler volkomen achter staat. Hij was zelfs van mening dat de EU deze doelstellingen ruim vóór die datum zou moeten bereiken en hij deed de plechtige belofte dat hij voortvarend zou optreden tegen illegale en niet-gereglementeerde visserijpraktijken.
Ik vind het dan ook merkwaardig en zelfs verbijsterend dat de Commissie in juni heeft ingestemd met een compromis van de Raad dat het in feite mogelijk maakt TAC’s, ofwel totaal toegestane vangsten, en quota van kracht te laten zijn voor diepzeebestanden. De heer Arias Cañete, die destijds de Spaanse fungerend voorzitter van de Raad was, beschouwde dit weliswaar als een van de hoogtepunten van het Spaanse voorzitterschap, maar niettemin moeten wij daar nog eens goed naar kijken.
De wetenschap met betrekking tot diepzeebestanden is nog niet ten volle ontwikkeld. Wij weten echter dat deze vissoorten op grote diepte leven – meer dan twaalfhonderd meter diep – en we weten dat zij een trage ontwikkeling hebben: zij zijn pas geslachtsrijp als zij minstens 25 jaar zijn. We weten eveneens dat zij zich uiterst langzaam voortplanten en dat er ongeveer 87 verschillende vissoorten op deze grote diepten leven, waarvan er slechts ongeveer acht eetbaar of verhandelbaar zijn. Zoals we weten heeft dit tot gevolg dat regelmatig circa negentig procent van alle vissen die de vissers in deze wateren vangen dood in zee teruggegooid wordt. Van elke honderd ton vis die gevangen wordt, wordt negentig ton dood teruggegooid in het water.
De heer Holmes wijst er al met grote nadruk op in zijn verslag: het voor het eerst vaststellen van TAC’s en quota voor deze diepzeebestanden is vragen om een ramp. TAC’s en quota zijn er de grondoorzaak van dat momenteel in de EU ieder jaar twee miljoen ton goede, verse vis dood in zee gedumpt wordt. TAC’s en quota beperken alleen de hoeveelheid vis die aan land wordt gebracht, niet de hoeveelheid vis die gevangen wordt. Als dit Parlement morgen stemt vóór het vaststellen van TAC’s en quota voor deze diepzeebestanden, dan kan ik u met enige zekerheid voorspellen dat deze waardevolle visserij misschien wel al binnen vijf jaar vernietigd zal zijn.
Zoals de heer Holmes in zijn verslag onderstreept is het beperken van de inspanning, het beperken van het aantal dagen dat een vaartuig op zee mag zijn, de enige manier om deze visserij op een duurzame wijze te reguleren. Als een vissersvaartuig niet op zee is, dan wordt er niet gevist en als er niet gevist wordt, worden er geen vissen gevangen. Dit is de enige logische en realistische manier om tot een duurzame diepzeevisserij te komen. Om die reden heeft deze aanpak ook de voorkeur van de wetenschappers en de visserijgemeenschappen wier toekomst afhankelijk is van het overleven van deze bestanden.
Voorts is het van essentieel belang dat wij stringente controlemaatregelen treffen ten aanzien van het type vistuig dat bij deze diepzeevisserij wordt gebruikt. Zeegnetten van soms wel honderd kilometer lengte worden op enorme diepten uitgegooid over de zeebodem, vastgezet en vervolgens dagenlang achtergelaten terwijl de trawler terugkeert naar de haven. Zij kunnen gigantische schade veroorzaken onder deze uiterst kwetsbare soorten. Soms scheuren deze netten ook nog eens los en blijven zij tientallen jaren ‘spookvissen’. Deze netten moeten verboden worden.
Evenzo kunnen zogenaamde “rock hoppers”, die over obstakels op de zeebodem heen stuiteren om te voorkomen dat netten blijven haken, enorme schade toebrengen aan kwetsbare koralen en diepzeeheuvels die een essentieel onderdeel zijn van het mariene ecosysteem. Wij kunnen niet toestaan dat dergelijke niet-duurzame praktijken ongehinderd doorgaan. Het behoeft geen betoog dat deze ideeën niet populair zijn bij die lidstaten wier houding ten opzichte van de visserij gebaseerd is op kortetermijndenken en het streven naar snelle winst. Zij laten zich niets gelegen liggen aan het mariene milieu, noch aan duurzaamheid, noch aan de enorme sociaal-economische gevolgen die het zal hebben als wij deze visserijen laten instorten.
Ik dring er daarom met klem op aan dat dit Parlement de geamendeerde voorstellen die de heer Holmes in zijn verslag adviseert overneemt en ik beveel dit verslag aan bij het Parlement."@nl2
"Coube-me o privilégio de apresentar este relatório em nome do meu colega da Comissão das Pescas, Michael Holmes. Os senhores deputados saberão, porventura, que o senhor deputado Holmes foi recentemente submetido a uma importante intervenção cirúrgica, e estou certo de que a assembleia se associará a mim para lhe expressarmos os nossos votos de pronta recuperação.
Gostaria de começar por felicitar o senhor deputado Holmes pelo excelente trabalho que desenvolveu na elaboração do presente relatório. A problemática que hoje nos ocupa insere-se num contexto de acentuado declínio de unidades populacionais de peixes nas águas da União Europeia. De resto, na Cimeira Mundial sobre o Desenvolvimento Sustentável, recentemente realizada em Joanesburgo, o problema da sobreexploração dos recursos haliêuticos nas águas internacionais foi reconhecido por países de todo o mundo. Estes países comprometeram-se a limitar as suas actividades de pesca a níveis sustentáveis e a adoptar medidas susceptíveis de, até 2015, assegurarem a recuperação das unidades populacionais em declínio. Esta posição foi plenamente apoiada pelo senhor Comissário Fischler, que, aliás, expressou o ponto de vista de que a UE deveria alcançar os referidos objectivos muito antes daquela data e comprometer-se a empreender acções decisivas de combate às práticas ilegais e não regulamentadas no domínio da pesca.
Daí que me pareça estranho, e até mesmo surpreendente, que, no passado mês de Junho, a Comissão tenha manifestado o seu acordo em relação a um compromisso do Conselho que, em termos práticos, prepara o terreno para a fixação de um total admissível de capturas (TAC) e de quotas aplicáveis às espécies de profundidade. Embora o ministro Arias Cañete, então Presidente em exercício do Conselho, tenha considerado este como um dos pontos altos da Presidência espanhola, creio que a questão tem de ser analisada mais aprofundadamente.
Os conhecimentos científicos relativos às espécies de peixes da fundura ainda não estão plenamente desenvolvidos. Sabe-se, em todo o caso, que são espécies que habitam a grandes profundidades – mais de 1 200 metros – e que têm um crescimento lento, não atingindo a idade reprodutora até, pelo menos, aos 25 anos. Também se sabe que têm uma capacidade de reprodução muito baixa e que são cerca de 87 as diferentes espécies de peixes que nadam em conjunto a essas grandes profundidades, das quais apenas cerca de 8 são comestíveis e têm valor comercial. Em consequência, é sabido que os pescadores que operam nestas águas rejeitam normalmente cerca de 90% de todas as suas capturas, lançando de novo ao mar o pescado morto.
Como o senhor deputado Holmes assinala veementemente no seu relatório, a fixação, pela primeira vez, de TAC e de quotas relativamente a estas unidades populacionais da fundura pode ter consequências adversas. Os TAC e as quotas estão na origem dos dois milhões de toneladas de pescado bom e fresco actualmente devolvido ao mar, já sem vida, todos os anos na UE. Os TAC e as quotas apenas controlam o que é desembarcado, não o que é capturado. Se, amanhã, esta assembleia votar a favor da aplicação de totais admissíveis de captura e de quotas a estas unidades populacionais da fundura, então poderei prever, com alguma certeza, que estes valiosos recursos haliêuticos serão destruídos, porventura, dentro do curto espaço de cinco anos.
Como sublinha igualmente o relatório Holmes, a única forma de regular este tipo de pesca de modo a assegurar a sua sustentabilidade é mediante uma redução dos esforços de pesca, do número de dias em que os navios são autorizados a exercer a sua actividade fora do porto. Se um navio pesqueiro não sair para o mar, não pesca; se não pescar, o peixe não é capturado. Esta é a única abordagem lógica e realista para conseguir uma exploração sustentável das unidades populacionais da fundura. É por essa razão que esta é também a abordagem defendida pelos cientistas e pelas comunidades piscatórias, cujo futuro depende da sobrevivência destas espécies.
Além disso, é fundamental aplicar controlos rigorosos ao tipo de artes de pesca utilizadas na pesca de profundidade. As redes de emalhar são colocadas a enormes profundidades no fundo do mar, estendendo-se ao longo de distâncias que chegam a atingir 100 quilómetros, e são depois deixadas fixas durante dias a fio, enquanto a embarcação-mãe regressa ao porto. Podem causar danos incomensuráveis a estas espécies altamente vulneráveis. Por vezes, acontece que estas redes se desprendem, prosseguindo a partir daí uma pesca-fantasma que pode durar décadas. Estas redes devem ser proibidas.
De igual modo, os arraçais para fundo duro, que transpõem os obstáculos no fundo do mar para impedir que as redes fiquem indevidamente presas, podem causar enormes danos a corais delicados e a outras formações no fundo do mar que constituem uma parte essencial do ecossistema marinho. Não podemos permitir a manutenção, sem qualquer tipo de controlo, destas práticas anti-ecológicas. Escusado será dizer que estas ideias não contam com o aval daqueles Estados-Membros cuja atitude em relação à actividade da pesca assenta numa filosofia de ganância e lucro a curto prazo. Estes países não têm qualquer preocupação pelo ambiente marinho e a sua sustentabilidade, nem tão-pouco se preocupam com o impacto socioeconómico brutal que adviria se permitíssemos o esgotamento destes recursos.
Insto, pois, o Parlamento a aceitar a proposta alterada com base nas recomendações contidas no relatório do senhor deputado Holmes, e recomendo o relatório à assembleia."@pt11
"Jag har äran att presentera detta betänkande på min kollega från fiskeriutskottet, Michael Holmes vägnar. Ledamöterna kanske är medvetna om att Holmes nyligen har genomgått en större operation och jag är säker på att kammaren förenar sig med mig i att önska honom ett snabbt tillfrisknande.
För det första vill jag gratulera Holmes till hans utmärkta arbete med att sammanställa detta betänkande. Vi behandlar detta ämne mot bakgrund av ett fiskebestånd som håller på att kollapsa i hela Europeiska unionen. Vid det senaste världstoppmötet för hållbar utveckling i Johannesburg erkände förvisso länder från hela världen frågan om överfiske i internationella vatten. De åtog sig att begränsa fisket till godtagbara nivåer och att vidta åtgärder för att återupprätta fiskebeståndet till 2015, en ståndpunkt som till fullo stöddes av kommissionär Fischler. Han uttryckte förvisso åsikten att EU borde uppnå dessa mål långt före det datumet och han utlovade bestämda åtgärder mot olagligt och oreglerat fiske.
Det är därför som jag finner det vara besynnerligt och till och med förvånande att kommissionen gick med på rådets kompromiss i juni, vilken fullständigt banar väg för en tillämpning av totala tillåtna fångstmängder (TAC) och kvoter på djuphavsbestånd. Även om detta bedömdes vara en av huvudpunkterna för det spanska ordförandeskapet enligt Arias Cañete, rådets tjänstgörande ordförande vid det tillfället, kräver det en närmare granskning.
Djuphavsbeståndet är inte till fullo utvecklat inom det vetenskapliga området. Vi vet emellertid att dessa fiskar lever på oerhört djupa vatten – mer än 1 200 meter – och vi vet att de mognar långsamt, att de inte är fortplantningsdugliga förrän vid en ålder av minst 25 år. Vi känner också till att de har en mycket låg fortplantningsförmåga och att det förekommer ungefär 87 olika fiskarter som simmar tillsammans i dessa oerhört djupa vatten, av vilka endast omkring åtta stycken är ätliga eller säljbara. Till följd av detta vet vi att fiskare inom dessa vatten regelbundet dumpar omkring 90 procent av all den fisk som de fångar tillbaka i havet. Av varje 100 ton fångad fisk, kastas 90 ton död fisk tillbaka i vattnet.
Att för första gången tillämpa TAC och kvoter för dessa djuphavsbestånd, som Holmes kraftfullt poängterar i sitt betänkande, kan framkalla en katastrof. TAC och kvoter är den grundläggande orsaken till att två miljoner ton ätbar, färsk fisk årligen dumpas i havet inom EU. TAC och kvoter kontrollerar endast vad som landar, inte vad som fångas. Om kammaren i morgon röstar för en tillämpning av TAC och kvoter för dessa djuphavsbestånd, då kan jag med tillit förutspå att detta värdefulla fiske kommer att tillintetgöras, kanhända inom så kort tid som fem år.
Som det poängteras i Holmes betänkande, är en begränsning av fiskeansträngningen den enda möjligheten att reglera detta fiske på ett hållbart sätt, genom att ett fartygs fiskedagar till sjöss begränsas. Om ett fiskefartyg inte befinner sig till sjöss så fiskar det inte, och om det inte fiskar så fångas inte fisken. Det är det enda logiska och realistiska sättet att uppnå ett hållbart djuphavsfiske. Det är också därför som detta tillvägagångssätt uppmuntras av forskare och av fiskesamfunden vilkas framtid dessa bestånds överlevnad är beroende av.
Dessutom är det nödvändigt att vi tillämpar stränga kontroller över vilken typ av fiskeredskap som används inom djuphavsfisket. Drivgarn sprids ut på enorma djup på havsbotten, ibland sträcker de sig upp till 100 kilometer, och de lämnas sedan förankrade i dagar under den tid då moderfartyget återvänder till hamnen. De kan åsamka omfattande skada på dessa ytterst sårbara arter. Ibland kan dessa nät även bryta sig loss och fortsätta ett ”spökfiske” under årtionden. Dessa nät borde förbjudas.
På liknande sätt kan så kallade ”rock hoppers”, vilka hoppar över hinder på havsbotten för att undvika att näten skall revas, orsaka enorma skador på ömtålig korall och undervattensberg vilka utgör en livsviktig del av det marina ekosystemet. Vi kan inte tillåta att sådana ohållbara metoder okontrollerat får fortsätta. Självfallet är inte dessa idéer populära i de medlemsstater vars inställning till fiske grundar sig på en kortsiktig profitjaktsfilosofi. De bekymrar sig inte för den marina miljön, för hållbarheten, och inte heller för den omfattande socioekonomiska inverkan som kommer att bli följden om vi tillåter dessa fiskevatten att kollapsa.
Därför uppmanar jag kammaren att godta de ändringsförslag som Holmes har föreslagit i sitt betänkande och jag rekommenderar betänkandet till kammaren."@sv13
|
| lpv:unclassifiedMetadata |
"Stevenson (PPE-DE ),"5,10,3
"rock hoppers"6
|
Named graphs describing this resource:
The resource appears as object in 2 triples