Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/2001-10-23-Speech-2-253"
| Predicate | Value (sorted: default) |
|---|---|
| rdf:type | |
| dcterms:Date | |
| dcterms:Is Part Of | |
| dcterms:Language | |
| lpv:document identification number |
"en.20011023.12.2-253"4
|
| lpv:hasSubsequent | |
| lpv:speaker | |
| lpv:spoken text |
". – Herr Präsident! Ich schlage Ihnen heute die Entlastung der Kommission für den sechsten, siebten und achten Entwicklungsfonds für das Haushaltsjahr 1999 vor. Wir mussten diese Entlastung im Frühjahr leider vertagen, da ich als Berichterstatterin von der Kommission nur unzureichende Informationen bekam. Inzwischen liegen diese Informationen vor, und ich möchte mich ausdrücklich bei der Kommission für die gute Zusammenarbeit bedanken. Ich kann heute ohne Einschränkungen und ohne Bedenken die Entlastung empfehlen.
Ich hoffe allerdings und erwarte auch, dass die gute Zusammenarbeit, die wir seit dem Frühjahr mit der Kommission hatten, auch bei der künftigen Berichterstattung innerhalb des Entwicklungsfonds weiterbesteht, weil gute Zusammenarbeit Not tut, um die Probleme in diesem Bereich gemeinsam zu lösen.
Dennoch ist mein Bericht noch sehr kritisch. Er bezieht sich nämlich auf das Jahr 1999, und 1999 war das erste Haushaltsjahr, für das die neue Kommission voll verantwortlich war. Volle Verantwortung heißt aber nicht, dass der Kommission die Fehler der Vergangenheit angelastet werden können. Wir alle wissen, dass Reformen Zeit brauchen, und wir sehen, dass die notwendigen Schritte eingeleitet sind. Trotzdem möchte ich noch einmal kurz gefasst die Kritik wiederholen. Es geht um die Frage der Implementierung – beispielsweise lag die Schere zwischen Mittelbindungen und tatsächlich geleisteten Zahlungen 1999 bei 2,69 Milliarden Euro gegenüber 1,27 Milliarden Euro. Ähnliches trifft leider auch auf die Implementierung der Entschuldungsinitiative für die ärmsten Länder der Welt zu. Ich weiß natürlich, dass dies auch Ausdruck einer allgemeinen Krise der Entwicklungshilfe ist, dass es hier nicht nur um den Entwicklungsfonds und nicht nur um die Arbeit der Kommission geht, sondern dass alle Mitgliedstaaten und die Kommission und das Parlament gemeinsam über neue Ansätze in der Entwicklungspolitik nachdenken müssen.
Das Problem ist ein mangelnder politischer Wille, großzügig Hilfen zu geben, und gleichzeitig fehlende Instrumente, um die verfügbaren Gelder wirksam zu implementieren. Das ist kurz gefasst das Problem. Ich möchte mich angesichts der vorgerückten Zeit jetzt nicht in Einzelheiten verlieren, sondern möchte betonen, dass die Ansätze der Kommission, um dieses Problem zu beheben, in die richtige Richtung gehen. Stärkung der Delegationen vor Ort, bessere Ausrüstung und Vorbereitung, kurz, mehr Kompetenz vor Ort. Ich möchte in diesem Zusammenhang allerdings auch an das Parlament appellieren. Wir hatten im Haushaltsausschuss längere Auseinandersetzungen über den Bedarf an mehr Personal, gerade für die Delegationen, und gerade der Haushaltskontrollausschuss hat auch auf den Haushaltsausschuss Druck ausgeübt, diese Stellen zur Verfügung zu stellen und hier kein falsches politisches Spiel zu treiben, ein Spiel, das in die Richtung geht, dass die Kommission zuerst Reformergebnisse liefern muss und wir erst dann Personal zubilligen können. Das ist natürlich absurd, weil zuallererst dieses Personal in den Delegationen vor Ort gebraucht wird, damit die Reformen überhaupt greifen können.
Auch die weiteren Reformbemühungen, die sich in dem internen Auditingbericht der Kommission wiederfinden, sind wichtig und müssen zwischen Kommission und Parlament ausführlich diskutiert werden. Ich möchte allerdings kurz gefasst noch ein paar Erwartungen, anknüpfend an den Bericht des Rechnungshofes, aussprechen, von denen ich hoffe, dass künftig die Entlastung und die Zusammenarbeit zwischen Parlament und Kommission davon geprägt sind.
Als ganz wesentlichen Punkt brauchen wir einmal eine kontinuierliche Bewertung der Verwirklichung der vorgesehen Schritte zur Reform der öffentlichen Verwaltung in den AKP-Staaten. Wir brauchen die Überwachung der in den Schlüsselsektoren Gesundheit und Bildung erreichten Fortschritte mit Hilfe aussagekräftiger Indikatoren, beispielsweise Erhöhung der Zahl der Lehrer oder Ärzte, also mehr Qualitätskontrolle anstatt einer quantitativen Kontrolle. Das würde auch bedeuten, dass sich der Entlastungsprozess beim Parlament selber verändern müsste. Das heißt, wir müssten auch mehr eine Untersuchung in Richtung Qualitätskontrolle vornehmen und keine Skandalisierung von Einzelheiten betreiben; ferner müssten wir eine jährliche Prüfung der Rechnungsführung und der Wirtschaftlichkeit der Mittelverwaltung auf der Grundlage von Stichproben durchführen und als letzten Punkt klar definierte Sanktionen anhängen, beispielsweise Kürzung oder Einstellung von Zahlungen für den Fall, dass die verabredeten Reformschritte nicht eingehalten werden. Wenn wir diese Maßnahmen gemeinsam treffen, dann denke ich, dass wir zusammen einen wichtigen Schritt hin zu einer besseren Ausgestaltung der Entwicklungshilfe setzen und dass wir damit auch bei den Steuerzahlerinnen und Steuerzahlern der Europäischen Union mehr Überzeugungskraft besitzen und mehr Bereitschaft schaffen, die notwendigen Gelder zu bewilligen. Denn die aktuelle Krise seit dem 11. September zeigt, wie wichtig Entwicklungshilfe ist. Sie wird ein ganz zentraler Faktor sein. Andererseits ist die EU inzwischen weltweit der größte Geber von Entwicklungshilfe. Deshalb brauchen wir dringend diese gemeinsame Reform!"@de7
|
| lpv:spokenAs | |
| lpv:translated text |
".
Κύριε Πρόεδρε, σας προτείνω σήμερα την απαλλαγή της Επιτροπής από την ευθύνη εκτέλεσης των εργασιών του έκτου, έβδομου και όγδοου Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάπτυξης για το οικονομικό έτος 1999. Δυστυχώς την άνοιξη υποχρεωθήκαμε να αναβάλουμε τη συγκεκριμένη απαλλαγή, επειδή ως εισηγήτρια δεν είχα λάβει από την Επιτροπή επαρκείς πληροφορίες. Εν τω μεταξύ, οι πληροφορίες αυτές είναι πλέον διαθέσιμες, και θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά την Επιτροπή για την αγαστή συνεργασία. Σήμερα μπορώ χωρίς επιφυλάξεις και ενδοιασμούς να συστήσω την απαλλαγή.
Ελπίζω ωστόσο και προσδοκώ ότι η αγαστή αυτή συνεργασία, την οποία έχουμε από την άνοιξη με την Επιτροπή, θα συνεχιστεί και κατά τη μελλοντική υποβολή εκθέσεων στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάπτυξης, επειδή μια τέτοια συνεργασία είναι απαραίτητη προκειμένου να επιλυθούν από κοινού τα προβλήματα στο συγκεκριμένο τομέα.
Εντούτοις, η έκθεσή μου εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά επικριτική. Και τούτο διότι αναφέρεται στο έτος 1999, το πρώτο οικονομικό έτος, για το οποίο η νέα Επιτροπή φέρει ακέραια την ευθύνη. Το γεγονός ότι φέρει ακέραια την ευθύνη δεν σημαίνει ωστόσο ότι μπορούν να καταλογιστούν στην Επιτροπή λάθη του παρελθόντος. Όλοι μας γνωρίζουμε ότι οι μεταρρυθμίσεις χρειάζονται χρόνο, και διαπιστώνουμε ότι έχουν δρομολογηθεί ήδη οι απαιτούμενες ενέργειες. Παρ’ όλα αυτά θα ήθελα να επαναλάβω εν συντομία ακόμα μια φορά την κριτική μου. Πρόκειται για το ζήτημα της εφαρμογής – για παράδειγμα η διαφορά μεταξύ των πιστώσεων ανάληψης υποχρεώσεων και των πληρωμών που όντως πραγματοποιήθηκαν το 1999 ήταν 2,69 δισεκατομμύρια ευρώ έναντι 1,27 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το ίδιο συμβαίνει επίσης με την εκτέλεση της πρωτοβουλίας διαγραφής των χρεών των φτωχότερων χωρών του κόσμου. Γνωρίζω ασφαλώς ότι οι αριθμοί αυτοί αποτελούν έκφραση μιας γενικότερης κρίσης της αναπτυξιακής βοήθειας, καθώς και ότι στην περίπτωση αυτή το θέμα δεν είναι μόνο το Ταμείο Ανάπτυξης και η εργασία της Επιτροπής, αλλά το ότι όλα τα κράτη μέλη, η Επιτροπή και το Κοινοβούλιο πρέπει από κοινού να σκεφθούν νέες προσεγγίσεις σχετικά με την αναπτυξιακή πολιτική.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει επαρκής πολιτική βούληση για προσφορά γενναιόδωρης οικονομικής βοήθειας, ενώ συγχρόνως υπάρχει έλλειψη μέσων προκειμένου να αξιοποιηθούν αποτελεσματικά οι διαθέσιμοι πόροι. Αυτό είναι εν ολίγοις το πρόβλημα. Στο σημείο αυτό, επειδή η ώρα έχει περάσει, δεν θα ήθελα να αναλωθώ σε λεπτομέρειες, αλλά θα ήθελα να υπογραμμίσω με έμφαση, ότι οι προσεγγίσεις της Επιτροπής για την επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ενίσχυση των αντιπροσωπειών επί τόπου, καλύτερος εξοπλισμός και προετοιμασία, κοντολογίς, περισσότερες αρμοδιότητες επί τόπου. Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτό θα ήθελα να απευθύνω έκκληση στο Κοινοβούλιο. Στην Επιτροπή Προϋπολογισμών υπήρξαν έντονες αντιπαραθέσεις σχετικά με την ανάγκη για επιπλέον προσωπικό, κυρίως για τις αντιπροσωπείες, ενώ και η Επιτροπή Ελέγχου του Προϋπολογισμού άσκησε πίεση στην Επιτροπή Προϋπολογισμών προκειμένου να διατεθούν οι θέσεις αυτές και να μην υπάρξει στο συγκεκριμένο ζήτημα κάποιο εσφαλμένο πολιτικό παιχνίδι, ένα παιχνίδι, σύμφωνα με το οποίο η Επιτροπή θα πρέπει πρώτα να αποφέρει κάποια αποτελέσματα στη μεταρρύθμιση, προκειμένου να είμαστε σε θέση στη συνέχεια να εγκρίνουμε το προσωπικό. Αυτό ασφαλώς είναι παράλογο, επειδή καταρχάς το προσωπικό αυτό χρειάζεται στις αντιπροσωπείες επί τόπου για να μπορέσουν σε τελική ανάλυση να εφαρμόσουν τις μεταρρυθμίσεις.
Επίσης οι περαιτέρω μεταρρυθμιστικές προσπάθειες, οι οποίες αναφέρονται εκ νέου στην εσωτερική έκθεση λογιστικού ελέγχου της Επιτροπής, είναι σημαντικές και πρέπει να συζητηθούν διεξοδικά ανάμεσα στην Επιτροπή και το Κοινοβούλιο. Θα ήθελα ωστόσο εν συντομία να θίξω ορισμένες ακόμη προσδοκίες, σε συνέχεια της έκθεσης του Ελεγκτικού Συνεδρίου, οι οποίες ελπίζω ότι μελλοντικά θα διέπουν την απαλλαγή αλλά και τη συνεργασία ανάμεσα στο Κοινοβούλιο και την Επιτροπή.
Ένα άκρως σημαντικό σημείο είναι ότι χρειαζόμαστε συνεχή αξιολόγηση της υλοποίησης των προβλεφθέντων μέτρων για τη μεταρρύθμιση της δημόσιας διοίκησης στις χώρες ΑΚΕ. Χρειαζόμαστε τον έλεγχο της επιτευχθείσας προόδου στους ζωτικούς τομείς της υγείας και της περίθαλψης με τη βοήθεια αξιόπιστων δεικτών, για παράδειγμα τον δείκτη της αύξησης του αριθμού των καθηγητών ή των ιατρών, δηλαδή χρειαζόμαστε περισσότερο ποιοτικό και όχι ποσοτικό έλεγχο. Αυτό θα σήμαινε εξάλλου ότι θα έπρεπε να τροποποιηθεί η διαδικασία απαλλαγής στο ίδιο το Κοινοβούλιο. Αυτό σημαίνει ότι θα έπρεπε επίσης να επιχειρήσουμε μια έρευνα περισσότερο προς την κατεύθυνση του ποιοτικού ελέγχου και να μην προκαλούνται σκάνδαλα για λεπτομέρειες. Επιπλέον, θα πρέπει να διεξάγουμε ετήσιο έλεγχο της λογιστικής διαχείρισης και της οικονομικότητας της διαχείρισης των πόρων βάσει δειγματοληπτικών ελέγχων, ενώ ως τελευταίο σημείο θα πρέπει να επιβάλουμε σαφώς προσδιορισμένες κυρώσεις, όπως για παράδειγμα περικοπή ή αναστολή των πληρωμών σε περίπτωση μη τήρησης των συμφωνηθέντων μεταρρυθμιστικών μέτρων. Εάν λάβουμε από κοινού τα μέτρα αυτά, τότε θεωρώ ότι θα έχουμε όλοι προβεί σε ένα σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση μιας καλύτερης διαμόρφωσης της αναπτυξιακής βοήθειας και ότι με τον τρόπο αυτό θα αποκτήσουμε μεγαλύτερη πειθώ έναντι των φορολογουμένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ συγχρόνως θα υπάρχει μεγαλύτερη ετοιμότητα για έγκριση των απαραίτητων κονδυλίων. Άλλωστε η παρούσα κρίση της 11ης Σεπτεμβρίου αποδεικνύει το πόσο σημαντική είναι η αναπτυξιακή βοήθεια. Πρόκειται άλλωστε να αναδειχθεί σε έναν άκρως κομβικό παράγοντα. Εξάλλου η ΕΕ αποτελεί εν τέλει το μεγαλύτερο χρηματοδότη παγκοσμίως σε σχέση με την αναπτυξιακή βοήθεια. Ως εκ τούτου, χρειαζόμαστε επειγόντως αυτή την κοινή μεταρρύθμιση!"@el8
"Mr President, I am today proposing that the Commission should be given discharge in respect of the financial management of the sixth, seventh and eighth European Development Funds for the 1999 financial year. Unfortunately, we had to postpone the discharge in the spring, because I as rapporteur had received insufficient information from the Commission. This information is now available and I would like to specifically thank the Commission for its cooperation. I can recommend discharge today without any reservations.
Nevertheless, I hope and indeed expect that the fruitful cooperation which we have had with the Commission since the spring will continue when it comes to future reporting relating to the Development Fund, because such cooperation is needed to jointly solve problems in this area.
However, my report is still a very critical one. It refers to 1999, and 1999 was the first budget year for which the new Commission was fully responsible. However, full responsibility does not mean that the Commission can be blamed for the mistakes of the past. We all know that reforms take time and we can see that the necessary measures have been initiated. Despite that, I would like to briefly reiterate my criticism. It is implementation that is at stake here. For example, there was a gap between commitments at EUR 2.69 billion and payments actually made in 1999 at EUR 1.27 billion. Unfortunately, the same also applies to the implementation of the debt relief initiative for the poorest countries in the world. I am, of course, aware that this reflects the general crisis in development aid, and that this situation is not unique to the Development Fund or to the Commission's work, and that all the Member States, together with the Commission and the Parliament, need to consider new approaches to development policy.
The problem is a failure of political will to provide aid on a generous scale, combined with a lack of instruments to effectively implement the available funds. That is the problem in a nutshell. In view of the lateness of the hour, I do not want to go into great detail, but I would like to emphasise that the Commission's approach to solving this problem is a step in the right direction. It involves strengthening local delegations, providing them with better equipment and preparation, in short, making local delegations more competent. However, I would also like to make an appeal to Parliament in this context. In the Committee on Budgets, we had protracted debates on the need for higher staffing levels, particularly for delegations, and the Committee on Budgets put pressure on the Committee on Budgetary Control to make these posts available and not to play spurious political games with a view to making the Commission deliver reforms before we approve staff changes. This is absurd of course, because these posts in local delegations are needed above all else so that reforms can be made in the first place.
The further efforts at reform described in the Commission's internal audit report are also important and need to be discussed in detail between the Commission and the Parliament. I would like though to briefly mention a couple of expectations following on from the report of the Court of Auditors. I hope that in future these will be the hallmark of the discharge process and of cooperation between the Parliament and Commission.
One important point is that we need an ongoing assessment of progress in implementing measures to reform public administration in the ACP States. We need to monitor progress achieved in the key sectors of health and education, using meaningful indicators such as the increase in the number of teachers or doctors, thus providing more qualitative checks instead of quantitative checks. This would also mean the discharge process in the Parliament itself having to change. In order words, we would have to shift our examination towards quality control and refrain from making a great hue and cry about points of detail. We would also have to carry out an annual audit of accounting and sound management of resources on the basis of samples and, lastly, apply clearly defined sanctions – such as the reduction or suspension of payments – in cases where the agreed reform measures are not complied with. If we implement these measures together, then I believe that we will be jointly taking an important step towards enhancing the structure of development aid, and that we will be better placed to convince the EU's taxpayers and to secure approval for the necessary expenditure. I say this because the situation prevailing since 11 September has demonstrated how important development aid is. It will be a pivotal factor. Furthermore, the EU has now become the world's largest provider of development aid. That is why we urgently need this joint reform."@en3
". – (DE) Señor Presidente, propongo la aprobación de la gestión de la Comisión en el sexto, séptimo y octavo fondo de desarrollo para el presupuesto de 1999. En primavera tuvimos que aplazar lamentablemente esta aprobación de la gestión ya que como ponente recibí de la Comisión sólo informaciones insuficientes. Entretanto, estas informaciones ya han llegado y deseo expresar mi agradecimiento a la Comisión por la positiva cooperación mostrada. Hoy puedo recomendar la aprobación de la gestión sin limitaciones ni objeciones.
Espero que la positiva cooperación que mantenemos desde la primavera con la Comisión prosiga también en las futuras ponencias dentro del fondo para el desarrollo, ya que es necesaria una buena cooperación para solucionar conjuntamente los problemas en este campo.
Sin embargo, mi informe es también muy crítico. Se refiere al año 1999 y este año fue el primer ejercicio presupuestario del que fue plenamente responsable la nueva Comisión. Pero plena responsabilidad no significa que se puedan achacar a la Comisión los errores del pasado. Todos sabemos que las reformas necesitan tiempo y vemos que se han dado los primeros pasos necesarios. No obstante, voy a repetir brevemente la crítica. Se trata de la cuestión de la aplicación. Por ejemplo, la diferencia entre los compromisos y los pagos realizados realmente en 1999 fue de 2.690 millones de euros frente a 1.270 millones. Algo similar ocurre con la aplicación de la iniciativa para la eliminación de la deuda de los países más pobres del mundo. Naturalmente, sé que esto es también reflejo de una crisis general en la ayuda para el desarrollo y que aquí no se trata solamente del fondo para el desarrollo ni del trabajo de la Comisión, sino que todos los Estados miembros, la Comisión y el Parlamento tienen que recapacitar conjuntamente sobre nuevos enfoques en la política de desarrollo.
El problema es una deficiente voluntad política para proporcionar ayudas generosamente y, al mismo tiempo, la ausencia de instrumentos para emplear eficazmente los fondos disponibles. Dicho brevemente, este es el problema. En vista de lo avanzado de la hora no voy a perderme en detalles sino que quiero subrayar que los enfoques de la Comisión para solucionar este problema apuntan en la dirección correcta. Fortalecimiento de las delegaciones
mejor equipamiento y preparativos, en breve, más competencia
. En este contexto, quiero apelar al Parlamento. En la Comisión de Presupuestos hemos mantenido largos debates sobre la necesidad de más personal para las delegaciones. La Comisión de Control Presupuestario ha ejercido presión sobre la Comisión de Presupuestos para poner a disposición estos puestos y no practicar aquí un juego político erróneo, un juego por el que se exige que la Comisión proporcione primero unos resultados de reforma y sólo entonces autoricemos el personal. Naturalmente, esto es absurdo pues este personal se necesita muy al principio
para que las reformas puedan llevarse a cabo.
Los demás esfuerzos de reforma que se reflejan en el informe interno de la auditoría de la Comisión son también importantes y tienen que ser discutidos a fondo entre la Comisión y el Parlamento. Sin embargo, deseo expresar algunas esperanzas relacionadas con el informe del Tribunal de Cuentas y espero que en el futuro la aprobación de la gestión y la cooperación entre el Parlamento y la Comisión se vean beneficiadas de ello.
Un punto totalmente esencial es que necesitamos una valoración continua de los pasos previstos para la reforma de la administración pública en los Estados ACP. Necesitamos la supervisión de los avances logrados en los sectores clave de la salud y la formación con ayuda de unos indicadores eficaces, por ejemplo, el aumento de la cifra de profesores o de médicos, es decir, más control de calidad en lugar de un control cuantitativo. Esto significaría también que se debería modificar el proceso de aprobación de la gestión en el mismo Parlamento. Es decir, deberíamos realizar más un análisis en dirección a un control de calidad y no perdernos en detalles. Además, deberíamos llevar a cabo un control anual de la contabilidad y de la racionalidad económica de la administración de los créditos sobre la base de pruebas aleatorias y como último punto, imponer unas sanciones claramente definidas, por ejemplo, el recorte o suspensión de pagos para el caso de que los pasos de reforma acordados no se lleven a cabo. Si adoptamos conjuntamente estas medidas, entonces creo que daremos un importante paso hacia una mejor configuración de la ayuda al desarrollo y de este modo tendremos más capacidad de convencimiento entre las y los contribuyentes de la Unión Europea y existirá una mayor disposición para que se autoricen los fondos necesarios. Pues la crisis actual desde el 11 de septiembre muestra lo importante que es la ayuda al desarrollo. Será un factor central. Por otro lado, la UE es entretanto el mayor donante de ayuda para el desarrollo en todo el mundo. Por ello necesitamos urgentemente esta reforma conjunta."@es12
".
Arvoisa puhemies, ehdotan teille tänään vastuuvapauden myöntämistä komissiolle kuudennen, seitsemännen ja kahdeksannen kehitysrahaston varainhoidosta varainhoitovuonna 1999. Meidän oli keväällä valitettavasti lykättävä vastuuvapauden myöntämistä, koska minä esittelijänä sain komissiolta ainoastaan riittämättömiä tietoja. Tällä välin tiedot on saatu käyttöön, ja haluan kiittää komissiota lämpimästi hyvästä yhteistyöstä. Voin tänään varauksetta suositella vastuuvapauden myöntämistä.
Toivon kuitenkin ja odotankin, että hyvä yhteistyö, jota me keväästä lähtien olemme komission kanssa tehneet, jatkuu myös tulevien kehitysrahastoa koskevien mietintöjen laatimisen yhteydessä, sillä hyvä yhteistyö on välttämätöntä, jotta tämän alan ongelmat voidaan yhdessä ratkaista.
Mietintöni on kuitenkin hyvin kriittinen. Se koskee nimittäin vuotta 1999, ja 1999 oli ensimmäinen varainhoitovuosi, josta uusi komissio oli kokonaan vastuussa. Koko vastuu ei kuitenkaan tarkoita, että komission syyksi voidaan panna menneisyydessä tehdyt virheet. Me kaikki tiedämme, että uudistuksiin tarvitaan aikaa, ja näemme, että tarpeellisiin toimenpiteisiin on ryhdytty. Siitä huolimatta haluan vielä kerran lyhyesti kerrata kritiikin. Kyse on toteuttamisesta – esimerkiksi maksusitoumusten (2,69 miljardia euroa) ja toteutuneiden maksujen (27 miljardia euroa) välinen ero oli vuonna 1999 todella suuri. Tilanne on valitettavasti samankaltainen maailman raskaimmin velkaantuneita köyhiä maita koskevan aloitteen toteuttamisen kohdalla. Tiedän tietenkin, että tämä on osoitus myös kehitysavun yleisestä kriisistä, että tässä ei ole kyse ainoastaan kehitysrahastosta eikä ainoastaan komission työstä, vaan että kaikkien jäsenvaltioiden, komission ja parlamentin on yhdessä pohdittava kehitysyhteistyöpolitiikan uusia lähestymistapoja.
Ongelma on se, että puuttuu poliittista tahtoa antaa suurehkoja tukia, ja samalla puuttuvat välineet käytettävissä olevien varojen tehokkaaseen käyttämiseen. Tämä on lyhyesti ilmaistuna ongelmamme. En halua nyt mennä yksityiskohtiin, koska kello on jo paljon, vaan haluan painottaa, että komission lähestymistavat tämän ongelman ratkaisemiseksi ovat oikeansuuntaisia. Lähetystöjen aseman vahvistaminen paikan päällä, paremmat varusteet ja valmistelut, lyhyesti: enemmän asiantuntemusta paikan päällä. Haluan kuitenkin tässä yhteydessä vedota myös parlamenttiin. Me kävimme budjettivaliokunnassa pitkähköjä väittelyitä lisähenkilökunnan tarpeesta, nimenomaan lähetystöjen kohdalla, ja nimenomaan talousarvion valvontavaliokunta painosti myös budjettivaliokuntaa asettamaan nämä virat käyttöön ja olemaan pelaamatta likaista poliittista peliä, joka menee siihen suuntaan, että komission on ensin toimitettava uudistustuloksia, ja me voimme vasta sitten myöntää henkilökuntaa. Se on tietenkin järjetöntä, koska aivan ensiksi tarvitaan tätä henkilökuntaa lähetystöissä paikan päällä, jotta uudistuksilla ylipäänsä voi olla vaikutusta.
Myös muut uudistuspyrkimykset, jotka esitellään komission sisäisessä tarkastuskertomuksessa, ovat tärkeitä, ja niistä on keskusteltava perusteellisesti komission ja parlamentin kesken. Haluan kuitenkin vielä lyhyesti ilmaista joitakin odotuksia, ja viittaan tilintarkastustuomioistuimen kertomukseen, joista toivon, että ne tulevaisuudessa sävyttävät vastuuvapauden myöntämistä sekä parlamentin ja komission välistä yhteistyötä.
Aivan olennaista on arvioida jatkuvasti julkisten varojen hallinnoinnin uudistamiseksi suunniteltujen toimien toteuttamista AKT-valtioissa. Meidän on valvottava tärkeimmillä aloilla eli terveydenhuollossa ja koulutuksessa saavutettua edistystä edustavilla indikaattoreilla – kuten opettajien ja lääkäreiden määrän lisääminen – eli lisättävä laadunvalvontaa määrällisen valvonnan sijaan. Se tarkoittaisi myös, että vastuuvapausmenettelyn itse parlamentissa pitäisi muuttua. Meidän pitäisi siis myös tehdä ennemmin laadunvalvonnan kaltaisia tutkimuksia eikä harjoittaa yksityiskohtien skandalisoimista. Lisäksi meidän pitäisi tarkistaa vuosittain tilinpäätöskäytäntö ja varojen hyvä hallinnointi otantatutkimusten perusteella ja lopulta määrätä selvästi määriteltyjä sanktioita, kuten maksujen alentaminen tai lakkauttaminen, tapauksissa, joissa ei noudateta sovittuja uudistustoimia. Jos toteutamme nämä toimenpiteet yhdessä, uskon, että otamme yhdessä tärkeän askeleen kohti kehitysavun parempaa järjestämistä ja että siten myös Euroopan unionin veronmaksajat hyväksyvät toimemme paremmin ja saamme aikaan enemmän halukkuutta tarvittavien varojen hyväksymiseen. Sillä tämänhetkinen, syyskuun 11. päivänä alkanut kriisi osoittaa, miten tärkeää kehitysapu on. Se tulee olemaan hyvin keskeinen tekijä. Toisaalta EU on tällä hetkellä maailman suurin kehitysavun antaja. Siksi tarvitsemme kipeästi tätä yhteistä uudistusta!"@fi5
".
Monsieur le Président, je vous propose aujourd’hui la décharge à donner à la Commission sur la gestion financière des sixième, septième et huitième Fonds européens de développement pour l’exercice 1999. Nous avons malheureusement dû ajourner cette décharge au printemps, car j’avais reçu, en tant que rapporteur, des informations trop insuffisantes de la part de la Commission. Je dispose à présent de ces informations et je souhaite exprimer mes remerciements à la Commission pour cette coopération fructueuse. Je peux aujourd’hui conseiller la décharge sans restriction et sans réserve.
D’ailleurs, j’espère et je compte aussi sur le fait que cette fructueuse coopération, que nous avons eue avec la Commission, en ce début d’année, se prolonge pour les prochains rapports dans le cadre des Fonds de développement, car il est nécessaire de bien coopérer pour régler ensemble les problèmes dans ce secteur.
Pourtant mon rapport reste encore très critique. Il se base en effet sur l’année 1999, et 1999 était le premier exercice pour lequel la nouvelle Commission était totalement responsable. Responsabilité totale ne veut pas dire que les erreurs du passé puissent lui être reprochées. Nous savons tous que les réformes ont besoin de temps pour se mettre en place et nous voyons que les premiers pas indispensables ont été faits. Je souhaiterais pourtant résumer la situation et rappeler encore une fois les critiques. Il s’agit de la question de la mise en œuvre ; par exemple, la fourchette était très large entre les moyens engagés à hauteur de 2,69 milliards d’euros et les sommes, pour un montant de 1,27 milliard d’euros, effectivement versées en 1999. Le même problème se pose malheureusement pour la mise en œuvre de l‘initiative pour la réduction de la dette des pays les plus pauvres du monde. Je sais bien sûr que c’est aussi l’expression d’une crise générale de l’aide au développement et que ce ne sont pas seulement les Fonds de développement ou le travail de la Commission qui sont en cause, mais que nous devons, tous ensemble, les États membres, la Commission et le Parlement, réfléchir à une nouvelle approche de la politique d’aide au développement.
Le problème est que nous manquons d’une véritable volonté politique pour distribuer des aides généreuses, mais également d’instruments efficaces pour utiliser les sommes disponibles. C’est, pour faire court, le problème tel qu’il nous est posé. Vu l’heure avancée, je ne souhaite pas me perdre en détails, mais je souhaite souligner que les propositions de la Commission, pour résoudre ce problème, vont dans le bon sens : renforcement des délégations sur place, meilleur équipement, meilleure préparation, bref, plus de compétence. Dans ce contexte, je voudrais d’ailleurs en appeler au Parlement. Nous avons eu, à la commission des budgets, de longues discussions sur les besoins en personnel notamment dans les délégations, et justement la commission du contrôle budgétaire a fait pression sur la commission des budgets pour qu’elle mette ces postes à disposition sans faire de surenchère politique qui consisterait à obliger d’abord la Commission à livrer des résultats concrets en matière d’avancement des réformes afin que nous puissions lui accorder le personnel nécessaire. C’est naturellement absurde puisque c’est en premier lieu de ce personnel sur place que nous avons besoin pour la mise en place des réformes.
Les autres efforts de réforme qui se trouvent dans le rapport d’audit interne de la Commission sont également importants et doivent être discutés en détail entre la Commission et le Parlement. Je voudrais d’ailleurs rapidement faire part de quelques attentes, en relation avec le rapport de la Cour des comptes, qui, je l’espère, marqueront à l’avenir la coopération entre le Parlement et la Commission en matière de décharge.
Nous avons besoin, et c’est un point très important, d’une évaluation en continu de la réalisation des objectifs prévus dans le cadre de la réforme de l’administration publique dans les pays ACP. Nous avons besoin d’un suivi des progrès accomplis dans les secteurs clés de l’éducation et de la santé, à l’aide d’indicateurs plus expressifs, comme l’augmentation du nombre d’enseignants ou de médecins, donc un contrôle plus axé sur le qualitatif que sur le quantitatif. Cela voudrait aussi dire que le processus de décharge au Parlement devrait lui-même être modifié. C’est-à-dire que nous devrions aussi entreprendre des enquêtes plus orientées vers un contrôle de qualité et ne pas nous scandaliser pour des détails. À plus long terme, nous devrions effectuer un contrôle annuel de la comptabilité et de la rentabilité de l’administration moyenne sur la base d’échantillons et, en dernier lieu, ajouter des sanctions clairement définies, comme la réduction ou la suspension des paiements pour le cas où les réformes prévues n’ont pas été réalisées. Je pense que, si nous prenons ces mesures ensemble, nous faisons un pas important vers une meilleure architecture de l’aide au développement, gagnons en crédibilité auprès des contribuables de l’Union européenne et créons les conditions favorables à l’octroi des sommes nécessaires. Car la crise qui sévit depuis le 11 septembre montre à quel point l’aide au développement est importante. Elle va devenir un facteur tout à fait central. D’un autre côté, l’UE est le plus gros distributeur à l'échelle mondiale d’aide au développement. C’est pourquoi nous avons besoin, de toute urgence, d’une réforme commune !"@fr6
"Signor Presidente, raccomando oggi il discarico alla Commissione per la gestione finanziaria del sesto, settimo e ottavo fondo europeo di sviluppo per l'esercizio 1999. In primavera abbiamo purtroppo dovuto rinviarne la concessione perché, quale relatrice, avevo ottenuto solo informazioni insufficienti da parte della Commissione. Nel frattempo tali informazioni sono state fornite, e desidero ringraziare espressamente la Commissione per la valida collaborazione. Oggi posso raccomandare il discarico, senza remore né limitazione alcuna.
Ciò nondimeno, spero e mi aspetto che la buona collaborazione instauratasi in primavera con la Commissione possa continuare anche durante le prossime relazioni sul fondo di sviluppo, in quanto essa è assolutamente indispensabile per risolvere insieme i problemi di questo settore.
I toni della mia relazione sono tuttavia estremamente critici. Essa si riferisce infatti all'anno 1999, il primo esercizio di cui la nuova Commissione assume la piena responsabilità, anche se questo non significa che le si debbano imputare gli errori del passato. Sappiamo bene che le riforme richiedono tempo e constatiamo che sono state avviate le operazioni necessarie, ciò nonostante desidero illustrare in breve le mie critiche che vertono sulla questione dell'attuazione. Nel 1999 i fondi impegnati ammontavano a 2,69 miliardi di euro, a fronte di pagamenti effettivi pari a 1,27 miliardi di euro. Analogo, purtroppo, è lo stato di attuazione dell'iniziativa per la riduzione del debito dei paesi più poveri. Sono naturalmente consapevole che la situazione rispecchia anche una crisi generale dell'assistenza allo sviluppo e non è pertanto imputabile solo al Fondo di sviluppo e al lavoro dell'Esecutivo. Sono tutti gli Stati membri, insieme alla Commissione e al Parlamento, a dover valutare il modo di impostare la politica di sviluppo su nuove basi.
Il problema è l'assenza della volontà politica di aiutare generosamente, associata alla mancanza degli strumenti necessari per investire efficacemente i fondi disponibili. In sintesi, questo è il problema! Data l'ora avanzata, non desidero perdermi nei dettagli, preferendo sottolineare che l'impostazione con cui la Commissione intende risolvere il problema è quella giusta: rafforzare le delegazioni locali, migliorare gli strumenti e la preparazione. Maggiori competenze
insomma. A tale proposito desidero però lanciare un appello anche al Parlamento. In sede di commissione per i bilanci abbiamo condotto lunghe e controverse discussioni sul maggiore fabbisogno di personale da destinarsi, in particolare, alle delegazioni. E’ stata la commissione per il controllo dei bilanci ad esercitare pressioni sulla commissione per i bilanci affinché approvasse i nuovi posti in organico per evitare un gioco politico sbagliato, imponendo come condizione preliminare all'approvazione del nuovo personale che la Commissione presentasse i risultati della riforma. Sarebbe stato assurdo perché il personale supplementare è necessario
alle delegazioni, proprio per consentire che le riforme attecchiscano.
Anche gli altri tentativi di riforma che figurano nella relazione di
interno della Commissione sono importanti e devono essere oggetto di un ampio dibattito tra la Commissione e il Parlamento. Riallacciandomi alla relazione della Corte dei conti, desidero tuttavia esprimere in breve alcuni auspici nella speranza che la loro realizzazione caratterizzi le future procedure di discarico, nonché la collaborazione tra il Parlamento e la Commissione.
Uno degli elementi fondamentali è la necessità di una continua valutazione dell'attuazione dei previsti processi di riforma delle amministrazioni pubbliche dei paesi ACP. E’ indispensabile sorvegliare i progressi conseguiti nei settori decisivi - sanità e istruzione - avvalendosi di indicatori significativi, quali l'incremento del numero degli insegnanti o dei medici, e passando da un semplice controllo quantitativo a un maggiore controllo qualitativo. Ciò comporterebbe anche una modifica della procedura di discarico in seno al Parlamento perché anche la nostra analisi dovrebbe essere maggiormente incentrata sul controllo di qualità, evitando di trasformare semplici dettagli in grandi scandali. Con frequenza annuale dovremmo inoltre svolgere una verifica a campione dei conti e dell'economicità della gestione delle risorse; da ultimo, dovremmo comminare sanzioni chiaramente definite, ad esempio la riduzione o l'interruzione dei pagamenti in caso di mancata attuazione delle riforme concordate. Con l'adozione congiunta di siffatte misure, possiamo compiere insieme un passo importante per arrivare ad una migliore impostazione concreta della politica di sviluppo, assumendo anche maggiore credibilità agli occhi dei contribuenti europei e aumentandone la disponibilità a sostenere le spese necessarie. La crisi intervenuta dopo l'11 settembre dimostra infatti l'importanza dell'assistenza allo sviluppo, che assumerà un ruolo determinante. Non dimentichiamo peraltro che l'Unione europea è il più grande donatore nel campo dello sviluppo. Per questi motivi la riforma che dobbiamo attuare insieme è urgente e necessaria!"@it9
"Mr President, I am today proposing that the Commission should be given discharge in respect of the financial management of the sixth, seventh and eighth European Development Funds for the 1999 financial year. Unfortunately, we had to postpone the discharge in the spring, because I as rapporteur had received insufficient information from the Commission. This information is now available and I would like to specifically thank the Commission for its cooperation. I can recommend discharge today without any reservations.
Nevertheless, I hope and indeed expect that the fruitful cooperation which we have had with the Commission since the spring will continue when it comes to future reporting relating to the Development Fund, because such cooperation is needed to jointly solve problems in this area.
However, my report is still a very critical one. It refers to 1999, and 1999 was the first budget year for which the new Commission was fully responsible. However, full responsibility does not mean that the Commission can be blamed for the mistakes of the past. We all know that reforms take time and we can see that the necessary measures have been initiated. Despite that, I would like to briefly reiterate my criticism. It is implementation that is at stake here. For example, there was a gap between commitments at EUR 2.69 billion and payments actually made in 1999 at EUR 1.27 billion. Unfortunately, the same also applies to the implementation of the debt relief initiative for the poorest countries in the world. I am, of course, aware that this reflects the general crisis in development aid, and that this situation is not unique to the Development Fund or to the Commission's work, and that all the Member States, together with the Commission and the Parliament, need to consider new approaches to development policy.
The problem is a failure of political will to provide aid on a generous scale, combined with a lack of instruments to effectively implement the available funds. That is the problem in a nutshell. In view of the lateness of the hour, I do not want to go into great detail, but I would like to emphasise that the Commission's approach to solving this problem is a step in the right direction. It involves strengthening local delegations, providing them with better equipment and preparation, in short, making local delegations more competent. However, I would also like to make an appeal to Parliament in this context. In the Committee on Budgets, we had protracted debates on the need for higher staffing levels, particularly for delegations, and the Committee on Budgets put pressure on the Committee on Budgetary Control to make these posts available and not to play spurious political games with a view to making the Commission deliver reforms before we approve staff changes. This is absurd of course, because these posts in local delegations are needed above all else so that reforms can be made in the first place.
The further efforts at reform described in the Commission's internal audit report are also important and need to be discussed in detail between the Commission and the Parliament. I would like though to briefly mention a couple of expectations following on from the report of the Court of Auditors. I hope that in future these will be the hallmark of the discharge process and of cooperation between the Parliament and Commission.
One important point is that we need an ongoing assessment of progress in implementing measures to reform public administration in the ACP States. We need to monitor progress achieved in the key sectors of health and education, using meaningful indicators such as the increase in the number of teachers or doctors, thus providing more qualitative checks instead of quantitative checks. This would also mean the discharge process in the Parliament itself having to change. In order words, we would have to shift our examination towards quality control and refrain from making a great hue and cry about points of detail. We would also have to carry out an annual audit of accounting and sound management of resources on the basis of samples and, lastly, apply clearly defined sanctions – such as the reduction or suspension of payments – in cases where the agreed reform measures are not complied with. If we implement these measures together, then I believe that we will be jointly taking an important step towards enhancing the structure of development aid, and that we will be better placed to convince the EU's taxpayers and to secure approval for the necessary expenditure. I say this because the situation prevailing since 11 September has demonstrated how important development aid is. It will be a pivotal factor. Furthermore, the EU has now become the world's largest provider of development aid. That is why we urgently need this joint reform."@lv10
"Mijnheer de Voorzitter, ik stel vandaag voor om kwijting te verlenen aan de Commissie voor het zesde, zevende en achtste Ontwikkelingsfonds in het begrotingsjaar 1999. We moesten deze kwijting in het voorjaar helaas uitstellen omdat ik als rapporteur van de Commissie slechts ontoereikende informatie had verkregen. Nu is die informatie er wel, en ik zou de Commissie uitdrukkelijk willen bedanken voor de goede samenwerking. Ik beveel u zonder enig voorbehoud aan om de kwijting te verlenen.
Ik hoop en verwacht echter ook dat de goede samenwerking, die we sinds het voorjaar met de Commissie hebben, ook zal blijven bestaan bij het uitwerken van de verslagen over het Ontwikkelingsfonds. Slechts dan kunnen we de problemen in deze sector samen oplossen.
Toch is mijn verslag heel kritisch. Het gaat namelijk over het jaar 1999, en 1999 was het eerste begrotingsjaar waarvoor de nieuwe Commissie volledig verantwoordelijk was. Volledige verantwoording betekent echter niet dat de Commissie aansprakelijk kan worden gesteld voor de fouten uit het verleden. We weten allemaal dat voor hervormingen tijd nodig is, en we zien dat de nodige stappen zijn gezet. Toch wil ik nog even kort herhalen wat de kritiek was. Het gaat om de uitvoering van het beleid. Er bestond in 1999 een enorme kloof tussen de 2,69 miljard euro betalingsverplichtingen en de 1,27 miljard euro daadwerkelijk verrichte betalingen. Dat geldt in zekere zin helaas ook voor de uitvoering van het kwijtscheldingsinitiatief voor de armste landen ter wereld. Ik weet natuurlijk dat dit ook een resultaat is van de algemene crisis in de ontwikkelingshulp. Het gaat hier niet alleen om het Ontwikkelingsfonds en niet alleen om het werk van de Commissie. De lidstaten, de Commissie en het Parlement moeten samen nadenken over nieuwe concepten voor het ontwikkelingsbeleid.
Het probleem is het gebrek aan politieke wil om ruimhartig steun te geven. Bovendien ontbreken de instrumenten om het beschikbare geld op een efficiënte manier te beheren. Dat is het probleem in een notendop. Het is al laat, dus wil ik niet op alle details ingaan, maar ik wil wel benadrukken dat de voorstellen van de Commissie om dit probleem op te lossen de juiste kant op gaan. De delegaties in het buitenland moeten meer personeel en meer geld krijgen, zodat ze ter plaatse echt iets kunnen bereiken. Ik zou in dit verband echter ook een beroep op het Parlement willen doen. In de Begrotingscommissie hebben we lang gediscussieerd over de vraag of er meer personeel nodig is, met name voor de delegaties, en vooral de Commissie begrotingscontrole heeft ook druk uitgeoefend op de Begrotingscommissie om die posten beschikbaar te stellen. Anders spelen we een vals politiek spel dat erop neer komt dat de Commissie eerst de resultaten van de hervorming op tafel moet leggen en we pas dan het personeel ter beschikking zullen stellen. Dat is natuurlijk absurd, omdat de delegaties in het buitenland eerst dat personeel moeten hebben voordat de hervormingen resultaten kunnen opleveren.
Ook de verdere hervormingen die in het verslag van de interne auditdienst van de Commissie worden genoemd zijn belangrijk en moeten nog uitvoerig worden besproken door de Commissie en het Parlement. Ik wil echter nu al reageren op het verslag van de Rekenkamer en uitleggen wat ik verwacht voor de kwijting in de toekomst en voor de samenwerking tussen het Parlement en de Commissie.
Een essentieel punt is bijvoorbeeld dat we permanent moeten evalueren wat de verwachte stappen voor de hervorming van de overheid in de ACS-landen opleveren. We moeten aan de hand van relevante indicatoren vaststellen welke vooruitgang er is geboekt in de sleutelsectoren gezondheidszorg en onderwijs. We kunnen bijvoorbeeld meten hoeveel leraren en artsen erbij zijn gekomen. We kunnen zo de kwaliteit in plaats van de kwantiteit meten. Dat zou ook betekenen dat we de kwijtingsprocedure in het Parlement zelf zouden moeten veranderen. We moeten bijvoorbeeld meer de nadruk leggen op de kwaliteitscontrole, en niet van details schandalen maken. Bovendien moeten we zorgen voor een jaarlijkse controle van de boekhouding en van de rentabiliteit van het financieel beheer aan de hand van steekproeven. Tenslotte moeten we duidelijk gedefinieerde sancties opleggen in de vorm van vermindering of staking van de betalingen voor het geval dat de overeengekomen hervormingsstappen niet worden uitgevoerd. Als we die maatregelen samen nemen denk ik dat we een belangrijke stap zetten op weg naar een betere ontwikkelingshulp. Dan hebben we goede argumenten voor de belastingbetaler in de Europese Unie, die dan eerder bereid zal zijn het nodige geld ter beschikking te stellen. De huidige crisis sinds 11 september toont namelijk aan hoe belangrijk ontwikkelingshulp is, en dat die ook steeds belangrijker wordt. Bovendien is de EU intussen de grootste donor van ontwikkelingshulp. Daarom is het de hoogste tijd voor deze hervorming!"@nl2
"Senhor Presidente, proponho-vos hoje a quitação a dar à Comissão pela gestão do sexto, sétimo e oitavo Fundos Europeus de Desenvolvimento no exercício de 1999. Na Primavera, tivemos infelizmente de adiar esta quitação, uma vez que, como relatora, recebi informações insuficientes da parte da Comissão. Entretanto, já disponho destas informações e gostaria de expressar o meu agradecimento à Comissão pela positiva cooperação demonstrada. Hoje posso recomendar a quitação sem restrições e sem reservas.
De resto, espero que a positiva cooperação que mantemos desde a Primavera com a Comissão prossiga também nos futuros relatórios no quadro do Fundo de Desenvolvimento, já que é necessária uma boa cooperação para solucionar em conjunto os problemas neste sector.
Não obstante, o meu relatório continua ainda muito crítico. Refere-se ao ano 1999, e 1999 foi o primeiro exercício pelo qual a nova Comissão foi totalmente responsável. Contudo, responsabilidade total não significa que se possam assacar à Comissão os erros do passado. Todos sabemos que as reformas precisam de tempo e vemos que os primeiros passos indispensáveis foram efectuados. Apesar disso, gostaria de resumir a situação e recordar uma vez mais as críticas. Trata-se da questão da implementação. Por exemplo, a diferença entre as autorizações e os pagamentos efectivamente realizados em 1999 foi de 2 690 milhões de euros contra 1 270 milhões. O mesmo problema se coloca, infelizmente, com a implementação da iniciativa para a redução da dívida dos países mais pobres do mundo. Naturalmente, sei que isto é também reflexo de uma crise geral na ajuda para o desenvolvimento e que, aqui, não estão apenas em causa o Fundo para o Desenvolvimento nem o trabalho da Comissão, mas que todos, em conjunto, os Estados-Membros, a Comissão e o Parlamento devemos reflectir sobre novas abordagens na política de desenvolvimento.
O problema é uma deficiente vontade política de proporcionar ajudas generosas e, ao mesmo tempo, a ausência de instrumentos para aplicar eficazmente as verbas disponíveis. Para resumir, este é o problema. Atendendo ao avançado da hora, não vou alongar-me em pormenores, mas queria sublinhar que as propostas da Comissão para solucionar este problema apontam na direcção certa. Reforço das delegações no terreno, melhor equipamento, melhor preparação, em suma, mais competência no terreno. Neste contexto, queria apelar ao Parlamento. Na Comissão dos Orçamentos mantivemos longos debates sobre a necessidade de mais pessoal para as delegações. A Comissão do Controlo Orçamental fez pressão sobre a Comissão dos Orçamentos para pôr estes lugares à disposição e não fazer nenhum jogo político incorrecto, que consistiria em obrigar primeiro a Comissão a fornecer resultados concretos em matéria de avanço das reformas, para lhe podermos então conceder o pessoal necessário. Isto é absurdo, naturalmente, pois é em primeiro lugar deste pessoal no terreno que precisamos para pôr em prática as reformas.
Os outros esforços de reforma que se encontram reflectidos no relatório de auditoria interna da Comissão são também importantes e devem ser discutidos em pormenor entre a Comissão e o Parlamento. Gostaria aliás, rapidamente, de deixar expressas algumas esperanças relativamente ao relatório do Tribunal de Contas, que, espero, marcarão futuramente a cooperação entre o Parlamento e a Comissão em matéria de quitação.
Temos necessidade, e esse é um ponto absolutamente essencial, de uma avaliação contínua dos objectivos previstos para a reforma da administração pública nos Estados ACP. Temos necessidade de um acompanhamento dos progressos alcançados nos sectores-chave da saúde e da educação, com ajuda de indicadores eficazes, por exemplo, o aumento no número de professores ou de médicos, isto é, um controlo de carácter mais qualitativo do que quantitativo. Isto significaria também que se deveria modificar o processo de quitação no próprio Parlamento. Ou seja, deveríamos efectuar análises mais orientadas para o controlo de qualidade e não nos perdermos em pormenores; além disso, deveríamos efectuar um controlo anual da contabilidade e da racionalidade económica da gestão das dotações com base em amostras aleatórias e, em último lugar, impor sanções claramente definidas, por exemplo, a redução ou a suspensão de pagamentos para os casos em que as reformas previstas não tenham sido realizadas. Penso que, se tomarmos estas medidas em conjunto, daremos um importante passo para uma melhor organização da ajuda ao desenvolvimento e, deste modo, ganharemos credibilidade junto dos contribuintes da União Europeia e criaremos as condições favoráveis para a concessão dos fundos necessários. De facto, a actual crise criada desde 11 de Setembro mostra até que ponto a ajuda ao desenvolvimento é importante. Será um factor absolutamente central. Por outro lado, a UE é entretanto o maior doador à escala mundial de ajuda ao desenvolvimento. É por isso que necessitamos, com urgência, desta reforma comum!"@pt11
"Herr talman! Jag föreslår i dag att man beviljar kommissionen ansvarsfrihet för den sjätte, sjunde och åttonde utvecklingsfonden för budgetåret 1999. Vi tvingades tyvärr flytta fram detta beviljande av ansvarsfrihet i våras, eftersom jag som föredragande bara fått otillräcklig information av kommissionen. Nu föreligger denna information, och jag vill uttryckligen tacka kommissionen för det goda samarbetet. Jag kan i dag utan inskränkningar och utan betänkligheter rekommendera att man beviljar ansvarsfrihet.
Jag hoppas dock och jag förväntar mig också att det goda samarbete, som vi haft med kommissionen alltsedan i våras, också består vid kommande föredragning av betänkanden om utvecklingsfonderna, eftersom ett bra samarbete är nödvändigt för att vi gemensamt skall kunna lösa problemen på detta område.
Ändå är mitt betänkande också mycket kritiskt. Det hänför sig nämligen till år 1999, och 1999 var det första budgetår som den nya kommissionen var fullt ansvarig för. Men fullt ansvar betyder inte att kommissionen kan belastas med fel från det förgångna. Vi vet alla att det behövs tid för reformer, och vi ser att man påbörjat de nödvändiga stegen. Trots detta vill jag än en gång helt kortfattat upprepa kritiken. Det gäller genomförandet – exempelvis var år 1999 skillnaden mellan de ekonomiska åtagandena och de faktiskt genomförda betalningarna 2,69 miljarder euro gentemot 1,27 miljarder euro. Något liknande gäller tyvärr också genomförandet av initiativet om skuldlättnad för världens fattigaste länder. Jag vet naturligtvis att detta också är ett uttryck för en allmän kris inom utvecklingshjälpen, och att det här inte bara handlar om utvecklingsfonden och inte bara om kommissionens arbete, utan att alla medlemsstater tillsammans med kommissionen och parlamentet måste fundera över nya ansatser inom utvecklingspolitiken.
Problemet är bristande politisk vilja att lämna generös hjälp, och samtidigt brist på instrument för att på ett effektivt sätt använda de pengar som står till buds. Detta är problemet, helt kortfattat. Jag vill nu med tanke på hur sena vi är inte förlora mig i detaljer, utan jag vill påpeka att kommissionens ansatser för att häva detta problem går åt rätt håll. Stärkande av delegationerna lokalt, bättre utrustning och förberedelser, helt kort: mer lokalt ansvar. Men jag vill i detta sammanhang också vädja till parlamentet. Vi hade i budgetutskottet långa dispyter om behovet av mer personal, särskilt för delegationerna, och just budgetkontrollutskottet utövade också press på budgetutskottet för att ställa dessa tjänster till förfogande och här inte bedriva något politiskt falskspel, ett spel som går ut på att kommissionen först måste komma med reformresultat och att vi först då kan bevilja personal. Det är naturligtvis absurt, eftersom först och främst denna personal behövs i de lokala delegationerna, så att reformerna överhuvud taget kan fungera.
Även de fortsatta reformansträngningarna, som återfinns i kommissionens interna revisionsrapport, är viktiga och måste diskuteras utförligt av kommissionen och parlamentet. Jag vill dock helt kort uttala ett par förväntningar, som anknyter till revisionsrättens rapport, och hoppas att beviljandet av ansvarsfrihet och samarbetet mellan parlamentet och kommissionen i framtiden kommer att präglas av dessa.
En helt väsentlig punkt är att vi behöver en kontinuerlig bedömning av hur de planerade stegen för att reformera den offentliga förvaltningen i AVS-länderna förverkligas. Vi behöver en övervakning av de framsteg som gjorts i nyckelsektorerna hälsa och utbildning, med hjälp av tydliga indikatorer, exempelvis ökningen av antalet lärare eller läkare, alltså kvalitetskontroll i stället för kvantitativ kontroll. Det skulle också betyda att själva processen för att bevilja ansvarsfrihet måste ändras i parlamentet. Det betyder att vi också snarare måste göra kvalitetskontroller och inte överdriva detaljerna; vidare måste vi genomföra en årlig granskning av räkenskaperna och ekonomin när det gäller förvaltningen av medlen, på grundval av stickprov, och som en sista punkt tillfoga klart definierade sanktioner, exempelvis att skära ned eller inställa betalningarna för den händelse att de överenskomna reformstegen inte genomförs. Om vi gemensamt beslutar om dessa åtgärder, då tror jag att vi tillsammans tar ett viktigt steg mot en bättre utformning av utvecklingshjälpen och att vi därigenom också får lättare att övertyga Europeiska unionens skattebetalare, och skapar större beredvillighet för att bevilja de pengar som behövs. Ty den aktuella krisen sedan den 11 september visar hur viktig utvecklingshjälpen är. Den kommer att vara en helt central faktor. Å andra sidan är EU nu den största givaren av utvecklingshjälp i världen. Därför behöver vi omgående denna gemensamma reform!"@sv13
|
| lpv:unclassifiedMetadata |
"audit"9,9
|
Named graphs describing this resource:
The resource appears as object in 2 triples