Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/2000-10-04-Speech-3-330"
| Predicate | Value (sorted: default) |
|---|---|
| rdf:type | |
| dcterms:Date | |
| dcterms:Is Part Of | |
| dcterms:Language | |
| lpv:document identification number |
"en.20001004.13.3-330"4
|
| lpv:hasSubsequent | |
| lpv:speaker | |
| lpv:spoken text |
"Mr President, I am pleased to see so many members of the public here today because, as everyone up there can see, there are very few people down here at this time of night.
Secondly, the Commission's proposal would have the effect of making the appointment of an internal auditor compulsory for all institutions. While this makes sense for an institution with a large operational budget or those with a relatively large administrative budget, such as the European Parliament and the Council, it does not necessarily make sense for the other small institutions which have a financial control staff of no more than four. While these institutions must have the option of appointing an internal auditor, it is sufficient to impose certain minimum audit requirements on the financial controller. It must be clear, however, that this distinction can only apply during a transitional period. When the recasting of the Financial Regulation is completed, hopefully within one to two years, it must apply fully to all institutions.
Some members of the committee have argued that the appointment of an internal auditor should be made compulsory for all institutions at this stage. Of course such a notion has superficial appeal, but if it leads to the appointment of at least 20 additional officials without a clear prospect of direct efficiency gains it should be resisted. It is important, however, that institutions which do not employ an internal auditor take the job of internal audit seriously. I was surprised to discover that in at least one of the smaller institutions no audits were carried out by the financial controller despite the clear requirement to do so in the Financial Regulation.
The third change to the Commission's proposals contained in my report is therefore the spelling out of a minimum reporting requirement. One of the problems Parliament has faced in recent years is a lack of standardised information on financial control from the institutions. I therefore propose that both the financial controller and the internal auditor should produce annual reports detailing their activities.
Finally, institutions must learn from each other instead of constantly reinventing the wheel. My report proposes that the annual internal audit report produced in one institution should be made available to all other institutions to enable them where appropriate to apply the conclusions arrived at elsewhere to their own management and control systems.
As I have already reminded the House, this proposal is only the prelude to a full recasting of the Financial Regulation. Parliament has not yet received the official text of the proposal but we have been able to see a preliminary version of the text and although I hope the full text will be forwarded to Parliament soon I also understand the Commission's wish to ensure that the text is legally and linguistically watertight. It is a very substantial document. Some in Parliament have already referred to it as the "beast", but it is going to be one of the most important items of legislation before us during the term of this Parliament.
One of the key changes advocated by the Commission is the abolition of the system of ex ante financial control. This proposal does not meet with unanimous approval in this Parliament as, the Commissioner well knows. Many Members are concerned that the existing system of financial control will disappear before a new system which now exists only on paper has been proven to work. We have therefore asked the Commission to give us an undertaking that during the transitional period which is about to begin the system of centralised ex ante control will be maintained and will not be affected by the introduction of the internal audit function.
I would ask the Commission to confirm today the undertaking it has already given Parliament in relation to this point. I would, however, like to make my personal point of view very clear. I welcome the proposed change in principle. As the Committee of Independent Experts pointed out last year, most of the irregularities highlighted by the committee stem from decisions approved by the financial controller, that the supposed quality guarantee provided by the approval is a myth and put forward two strong arguments for changing the system. First, ex ante checking, whether it be universal or based on sampling, is unlikely to be a cost-effective process. The effort put into checking all transactions is clearly disproportionate, while sampling is unlikely to have sufficient deterrent effect. The second and fundamental principle is that any retention of ex ante control runs up against the crucial objection that, de facto if not de jure, it displaces responsibility for financial regularity from the person actually managing expenditure to the person approving it.
Although the Court of Auditors has never explicitly backed abolition of centralised ex ante financial control and we have yet to hear its views on the proposal at present before us, it has raised the possibility of moving to a different system. In its 1997 opinion it wrote: "As for completely abolishing the requirement of prior approval, this would not be acceptable unless it were to be replaced by other procedures that provided at least equivalent safeguards and that could also involve financial officials other than the financial controller." The Commission's challenge will be to convince Parliament that it can create those safeguards.
Today's debate marks an important step in the reform process that was initiated by the Prodi Commission just over one year ago. It is the very first legislative proposal to be considered by this House as part of the reform package. The proposal to separate the internal audit function from the ex ante financial control function flows directly from the recommendations formulated last year by the Committee of Independent Experts, which Parliament endorsed in my report of 19 January of this year.
This draft legislation is more important to the future of the Commission than its less than thrilling title suggests. In its first report the Committee of Independent Experts stated that internal control and internal audit were entirely separate – even conflicting – activities, which do not belong in the same department. They reached the conclusion that
control and internal auditing are activities which employ completely different techniques and address completely different concerns. The arrangement whereby they have been kept together within the same DG should be reviewed. Internal auditing must play an effective supporting role in the service of the Commission so that the latter can exercise its responsibilities. With that aim in view, the human resources allocated to internal auditing should be greatly increased. In addition, internal auditing must take its place independently.
The Court of Auditors took the same view in 1997, when it wrote that there was a latent conflict between the power to grant approval – and thus expenditure – and the responsibility for subsequently evaluating the same expenditure in accordance with the criteria for sound financial management.
The Commission's fast-track proposal seeks to implement the recommendation of the Committee of Independent Experts by creating an internal auditor who operates separately and independently from the financial controller. I have no doubt that its implementation will be one of the keys to the success of the reform package announced by Vice-President Kinnock in April.
I am proud of the fact that the Committee on Budgetary Control has been able to agree unanimously on a draft opinion within a very short period of time. Many thanks, therefore, to the other members of the committee for their help and in particular to Mr dell'Alba, whose work as rapporteur for the Committee on Budgets proved invaluable. Let us hope that the Council will now take a leaf out of our book and develop the same sense of urgency.
While our committee welcomes the broad gist of the Commission's proposal, my report presents a number of changes which must be made in order to make the proposed separation of powers work.
I cannot help but feel that in the race to produce a proposal within the time limit set by the Reform White Paper, the Commission failed to focus properly on the detail. The changes proposed by our committee are designed to clarify the Commission's text, to impose certain minimum reporting standards and to tailor the text more closely to the specific circumstances of the different European institutions, all of which are affected by any changes to the Financial Regulation.
First, the division of responsibilities between the financial controller and the new internal auditor must be clarified. It is not enough to state that an internal auditor must be appointed. The Financial Regulation must also contain a job description. Our committee's amendments seek to draw a clear distinction between the role of the financial controller who remains responsible for ex ante financial control, and the internal auditor, who is responsible for ex post control, and in particular reporting on the quality of management and control systems."@en3
|
| lpv:spokenAs | |
| lpv:translated text |
"Hr. formand, det glæder mig at se så mange fra offentligheden her i dag, for som alle kan se, er der er meget få mennesker hernede på dette tidspunkt af aftenen.
For det andet ville Kommissionens forslag bevirke, at udnævnelsen af en intern revisor blev obligatorisk for alle institutioner. Mens dette er rimeligt for en institution med et stort driftsbudget eller med et forholdsvist stort administrationsbudget, f.eks. Europa-Parlamentet og Rådet, er det ikke nødvendigvis hensigtsmæssigt for de andre små institutioner, som kun har fire medarbejdere til at varetage finanskontrollen. Disse institutioner skal have mulighed for at udnævne en intern revisor, men det er tilstrækkeligt at pålægge finansinspektøren visse mindstekrav til revision. Det skal dog være tydeligt, at denne skelnen kun gælder i en overgangsperiode. Når omarbejdningen af finansforordningen er afsluttet, forhåbentlig inden for 1-2 år, skal den gælde fuldt ud for alle institutioner.
En række medlemmer af udvalget har argumenteret for, at udnævnelsen af en intern revisor bør være obligatorisk for alle institutioner på dette tidspunkt. Naturligvis har en sådan opfattelse overfladisk tiltrækning, men hvis den fører til udnævnelse af mindst 20 yderligere embedsmænd uden klare udsigter til direkte effektive mål, bør man modstå den. Det er dog vigtigt, at de institutioner, som ikke ansætter en intern revisor, tager den interne revision alvorligt. Jeg var overrasket over at opdage, at finansinspektøren ikke udførte revision i mindst en af de mindre institutioner trods det klare krav om dette i finansforordningen.
Den tredje ændring i min betænkning til Kommissionens forslag er derfor en præcisering af mindstekravene til rapportering. Et af de problemer, Parlamentet har stået over for i de senere år, er mangelen på standardiserede oplysninger om finanskontrol fra institutionerne. Jeg foreslår derfor, at både finansinspektøren og den interne revisor udarbejder årlige revisionsrapporter om deres aktiviteter.
Endelig skal institutionerne tage ved lære af hinanden i stedet for at blive ved med at opfinde hjulet. Min betænkning indeholder forslag om, at den årlige interne revisionsrapport, der udarbejdes i en institution, stilles til rådighed for alle andre institutioner for at give dem mulighed for i givet fald at drage nytte af de konklusioner, en institution har draget, med henblik på deres egne forvaltnings- og kontrolsystemer.
Som jeg allerede har sagt her i Parlamentet, er dette forslag kun indledningen til en fuldstændig omarbejdning af finansforordningen. Parlamentet har endnu ikke modtaget det officielle forslag, men vi har kunnet se en foreløbig udgave, og selv om jeg håber, at den fulde tekst fremsendes til Parlamentet snart, kan jeg også forstå Kommissionens ønske om at sikre, at teksten er juridisk og sprogligt uangribelig. Det er et meget omfattende dokument. En del i Parlamentet har allerede henvist til det som "udyret", men det bliver et af de vigtigste retsakter i dette Parlaments valgperiode.
En af de primære ændringer, som Kommissionen har slået til lyd for, er afskaffelsen af ordningen med forudgående finanskontrol. Det forslag møder ikke enstemmig godkendelse i Parlamentet, hvilket kommissæren udmærket ved. Mange medlemmer er bange for, at den nuværende ordning med finanskontrol forsvinder, før en ny ordning, som indtil nu kun eksisterer på papir, har vist sig at virke. Vi har derfor anmodet Kommissionen om at give os tilsagn om, at ordningen med centraliseret forudgående finanskontrol fastholdes i den kommende overgangsperiode og ikke påvirkes af indførelsen af den interne revisionsfunktion.
Jeg vil gerne bede Kommissionen i dag bekræfte det løfte, den allerede har givet Parlamentet vedrørende dette. Jeg vil dog også gerne gøre mit personlige synspunkt helt klart. Jeg bifalder principielt den foreslåede ændring. Som Den Uafhængige Ekspertgruppe påpegede sidste år, stammer de fleste uregelmæssigheder, som ekspertgruppen har fremhævet, fra beslutninger, der er godkendt af finansinspektøren. Ekspertgruppen påpegede endvidere, at den formodede kvalitetsgaranti, der ydes med påtegning, er en myte og fremsatte to vægtige argumenter for at ændre systemet. For det første er det usandsynligt, at forudgående kontrol, det være sig universel kontrol eller stikprøvekontrol, er en omkostningseffektiv proces. Indsatsen i forbindelse med kontrol af samtlige transaktioner er uforholdsmæssigt stor, mens stikprøver sandsynligvis ikke har tilstrækkeligt afskrækkende effekt. Det andet og grundlæggende princip er, at bibeholdelsen af forudgående kontrol kommer på tværs af den afgørende indvending om, at det flytter ansvaret for finansiel regelmæssighed, de facto om ikke de jure, fra den person, der forvalter udgifterne til den person, der godkender dem.
Selv om Revisionsretten aldrig udtrykkeligt har bakket op om afskaffelsen af den forudgående finanskontrol, og vi mangler endnu at høre dens synspunkter vedrørende det foreliggende forslag, har den åbnet mulighed for at gå over til et andet system. Revisionsretten skrev i sin udtalelse i 1997: "Det er ikke acceptabelt at afskaffe forudgående påtegning fuldstændigt, hvis der ikke indføres andre, mindst lige så sikre procedurer, der også kan omfatte andre end finansinspektøren." Udfordringen for Kommissionen består i at overbevise Parlamentet om, at den kan skabe de sikre procedurer.
Dagens forhandling markerer et vigtigt skridt i den reformproces, der blev igangsat af Prodi-Kommissionen for lidt over et år siden. Det er det første forslag til retsakt, som skal behandles af Parlamentet som en del af reformpakken. Forslaget om at adskille funktionerne intern revision og forudgående finanskontrol er et direkte resultat af Den Uafhængige Ekspertgruppes henstillinger sidste år, som Parlamentet tilsluttede sig i min betænkning af 19. januar i år.
Det lovgivningsmæssige forslag er vigtigere for Kommissionens fremtid, end dets langt fra spændende titel antyder. I den første beretning angav Den Uafhængige Ekspertgruppe, at intern kontrol og intern revision var fuldstændig adskilte - endog modstridende - aktiviteter, som ikke henhører under samme afdeling. De nåede frem til den konklusion, at forudgående kontrol og intern revision er helt forskellige aktiviteter, såvel med hensyn til teknik som med hensyn til hovedformål. At holde dem samlet inden for et og samme generaldirektorat kræver nærmere overvejelse. Den interne revision bør spille en rolle som effektiv støtte for Kommissionen, så denne kan udføre sine opgaver. Med henblik herpå bør personalebemandingen af den interne revision kraftigt øges, og den bør være uafhængig.
Revisionsretten var af samme mening i 1997, da den skrev, at der var en latent konflikt mellem beføjelsen til at give påtegning og dermed til at godkende en udgift og beføjelsen til senere at efterprøve den samme udgift ud fra principperne for forsvarlig økonomisk forvaltning.
Kommissionens
forslag søger at gennemføre Den Uafhængige Ekspertgruppes henstilling ved at udnævne en intern revisor, der arbejder separat og uafhængigt af finansinspektøren. Jeg er ikke i tvivl om, at gennemførelsen heraf vil være en af nøglerne til succes for den reformpakke, som næstformand Kinnock gav meddelelse om i april.
Jeg er stolt af, at det på meget kort tid er lykkedes Budgetkontroludvalget at nå til enstemmighed om et udkast til udtalelse. De øvrige medlemmer af udvalget skal derfor have stor tak for deres hjælp, og især hr. dell'Alba, hvis arbejde som ordfører for Budgetudvalget viste sig uvurderligt. Lad os håbe, at Rådet følger vores eksempel og også arbejder hurtigt.
Selv om udvalget bifalder Kommissionens forslag som helhed, indeholder min betænkning en række ændringer, der skal foretages for at få den foreslåede adskillelse af beføjelser til at fungere.
I kapløbet om at stille et forslag inden for den angivne frist i hvidbogen om reformen kan jeg dog ikke undgå at føle, at Kommissionen ikke fokuserede nok på detaljerne. Udvalgets foreslåede ændringer skal præcisere Kommissionens forslag, indføre en række minimumsstandarder for rapportering og i højere grad skræddersy det til de specifikke omstændigheder i de enkelte institutioner, som alle påvirkes af ændringer i finansforordningen.
For det første skal ansvarsfordelingen mellem finansinspektøren og den nye interne revisor klarlægges. Det er ikke nok at angive, at der skal udnævnes en intern revisor. Finansforordningen skal også indeholde en jobbeskrivelse. Udvalgets ændringsforslag søger at trække en klar grænse mellem finansinspektøren, der er ansvarlig for den forudgående finanskontrol, og den interne revisor, der er ansvarlig for den efterfølgende kontrol, og især rapportering om kvaliteten af forvaltningen og kontrolordningerne."@da1
"Κύριε Πρόεδρε, είμαι ευτυχής που διαπιστώνω την παρουσία τόσων πολλών πολιτών εδώ σήμερα, σε αντίθεση με την παρουσία ευρωβουλευτών, όπως μπορούν όλοι να διαπιστώσουν, αυτήν την ώρα της νύχτας.
Δεύτερον, η πρόταση της Επιτροπής θα είχε ως αποτέλεσμα να κάνει υποχρεωτικό το διορισμό ενός εσωτερικού οικονομικού ελεγκτή για όλα τα θεσμικά όργανα. Μολονότι αυτό φαίνεται σωστό για ένα θεσμικό όργανο με ένα μεγάλο λειτουργικό προϋπολογισμό ή για ένα με μεγάλο διοικητικό προϋπολογισμό, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο, εν τούτοις δεν είναι αναγκαστικά σωστό για άλλα μικρότερα θεσμικά όργανα στα οποία το οικονομικό ελεγκτικό τους προσωπικό δεν υπερβαίνει τα τέσσερα άτομα. Μολονότι τα θεσμικά αυτά όργανα θα πρέπει να έχουν την επιλογή διορισμού ενός εσωτερικού οικονομικού ελεγκτή, είναι επαρκές να επιβληθούν ορισμένες ελάχιστες υποχρεώσεις ελέγχου στο δημοσιονομικό ελεγκτή. Θα πρέπει να καταστεί σαφές, ωστόσο, ότι η διάκριση αυτή θα ισχύει για μια μεταβατική μόνο περίοδο. Όταν συμπληρωθεί η αναδόμηση του δημοσιονομικού κανονισμού, ελπίζω μέσα σε δύο χρόνια, αυτός θα πρέπει να εφαρμοστεί πλήρως σε όλα τα όργανα.
Ορισμένα μέλη της επιτροπής υποστήριξαν την άποψη ότι η τοποθέτηση ενός εσωτερικού οικονομικού ελεγκτή θα πρέπει να είναι, σ’ αυτή τη φάση, υποχρεωτική για όλα τα όργανα. Ασφαλώς κάτι τέτοιο είναι επιφανειακά ελκυστικό, αλλά εάν θα έχει ως αποτέλεσμα το διορισμό τουλάχιστον 20 ανωτέρων υπαλλήλων χωρίς ξεκάθαρο πλεονέκτημα στη σχέση κόστους / οφέλους, θα πρέπει να απορριφθεί. Δεν παύει όμως να είναι σημαντικό τα όργανα που δε θα διαθέτουν εσωτερικό οικονομικό ελεγκτή να συνεχίσουν να παίρνουν την εργασία του εσωτερικού οικονομικού ελέγχου πολύ σοβαρά. Έμεινα έκπληκτος όταν ανακάλυψα ότι σε ένα τουλάχιστον από τα μικρότερα θεσμικά όργανα δεν διεξάγονταν εσωτερικοί οικονομικοί έλεγχοι από το δημοσιονομικό ελεγκτή παρά τη σαφή πρόβλεψη που υπάρχει στο δημοσιονομικό κανονισμό.
Το τρίτο στάδιο των προτάσεων της Επιτροπής που περιλαμβάνεται στην έκθεσή μου, είναι η διαλεύκανση των ελάχιστων απαιτήσεων σε αναφορές και εκθέσεις. Ένα από τα προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει το Κοινοβούλιο τα τελευταία χρόνια είναι η έλλειψη ενιαίας ενημέρωσης από τα θεσμικά όργανα σχετικά με τον οικονομικό έλεγχο που διεξάγεται σ’ αυτά. Προτείνω επομένως τόσο ο δημοσιονομικός ελεγκτής όσο και ο εσωτερικός οικονομικός ελεγκτής να δημοσιεύουν ετήσιες εκθέσεις στις οποίες θα περιγράφουν τις ενέργειές τους.
Τα όργανα, τέλος, θα πρέπει να διδαχθούν το ένα από το άλλο αντί να προσπαθούν να ανακαλύψουν ξανά τον τροχό. Στην έκθεσή μου προτείνω η ετήσια έκθεση του εσωτερικού οικονομικού ελέγχου κάθε οργάνου να κοινοποιείται και σε όλα τα άλλα έτσι ώστε να είναι σε θέση να εφαρμόσουν, όπου χρειάζεται, τα συμπεράσματα στα οποία έφτασαν κάποιοι άλλοι στα δικά τους συστήματα διαχείρισης και ελέγχου.
Όπως έχω ήδη υπενθυμίσει στο Σώμα, η παρούσα πρόταση αποτελεί την εισαγωγή μόνο στη συνολική αναδόμηση του δημοσιονομικού κανονισμού. Το Κοινοβούλιο δεν έχει λάβει ακόμη το πλήρες κείμενο της προτάσεως αλλά είδαμε μια προκαταρκτική έκδοσή του και μολονότι ελπίζω ότι σύντομα θα λάβουμε το πλήρες κείμενο, κατανοώ την επιθυμία της Επιτροπής το κείμενο να είναι νομικά και λεκτικά άψογο. Το έγγραφο αυτό είναι ουσιαστικό. Ορισμένοι στο Κοινοβούλιο αναφέρονται ήδη σ’ αυτό με την ονομασία “το τέρας”, όμως δεν παύει να είναι το πιο σημαντικό τεμάχιο νομοθεσίας που θα κατατεθεί ενώπιόν μας στη διάρκεια της θητείας αυτού του Κοινοβουλίου.
Μία από τις ουσιαστικές αλλαγές που προτείνει η Επιτροπή είναι η κατάργηση του εκ των προτέρων ελέγχου. Η πρόταση αυτή δεν τυχαίνει της ομόφωνης υποστήριξης του Κοινοβουλίου, όπως καλά γνωρίζει η Επίτροπος. Πολλά από τα Μέλη ανησυχούν μήπως το υφιστάμενο σύστημα δημοσιονομικού ελέγχου καταργηθεί πριν ένα νέο σύστημα, το οποίο επί του παρόντος βρίσκεται μόνο στα χαρτιά, αποδειχθεί ότι μπορεί να λειτουργήσει. Έχουμε συνεπώς ζητήσει από την Επιτροπή να αναλάβει τη δέσμευση ότι κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, η οποία πρόκειται να αρχίσει σε λίγο, το σύστημα του εκ των προτέρων ελέγχου θα διατηρηθεί και δε θα επηρεαστεί από την εισαγωγή του συστήματος του εσωτερικού οικονομικού ελέγχου.
Θα ήθελα να ζητήσω από την Επιτροπή να επιβεβαιώσει σήμερα την υπόσχεση που ήδη έδωσε στο Κοινοβούλιο επ’ αυτού του ζητήματος. Ωστόσο, θα ήθελα να κάνω σαφείς τις προσωπικές μου απόψεις. Καλωσορίζω τις προτεινόμενες αλλαγές ως θέμα αρχής. Καθώς τόνισε πέρσι η επιτροπή των ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων, πολλές από τις ανωμαλίες που διαπίστωσε προέρχονται από αποφάσεις εγκεκριμένες από το δημοσιονομικό ελεγκτή. Η υποτιθέμενη ποιοτική διασφάλιση την οποία χορηγεί η έγκριση δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας μύθος και για τον λόγο αυτό η επιτροπή κατέθεσε δύο ισχυρά επιχειρήματα υπέρ της αλλαγής του συστήματος. Πρώτον, ο προκαταρκτικός έλεγχος είτε συνολικός είτε δειγματοληπτικός δε θα είναι θετικός ως προς τη σχέση κόστους/οφέλους. Η προσπάθεια για έλεγχο όλων των συναλλαγών είναι σαφώς δυσανάλογη, ενώ η δειγματοληψία δε θα έχει επαρκές αποτρεπτικό αποτέλεσμα. Η δεύτερη και θεμελιώδης αρχή είναι ότι η διατήρηση του προκαταρκτικού ελέγχου διαμορφώνει το ουσιαστικό αντεπιχείρημα ότι
αν όχι
μεταφέρει την υπευθυνότητα για χρηστή οικονομική διαχείριση από το πρόσωπο που πράγματι διαχειρίζεται τη δαπάνη στο πρόσωπο που την εγκρίνει.
Μολονότι το Ελεγκτικό Συνέδριο ουδέποτε υποστήριξε σαφώς την κατάργηση του κεντρικού προληπτικού ελέγχου και μολονότι δεν έχουμε ακόμη ακούσει τις απόψεις του επί της παρούσας προτάσεως, έχει επισημάνει τη δυνατότητα μετάβασης σε ένα διαφορετικό σύστημα. Στη γνώμη που διατύπωσε το 1997 ανέφερε: “Όσον αφορά την ολοκληρωτική κατάργηση των απαιτήσεων του προληπτικού ελέγχου, αυτή δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή εκτός εάν πρόκειται να αντικατασταθεί από άλλες διαδικασίες οι οποίες θα δημιουργούσαν τουλάχιστον ισοδύναμους μηχανισμούς διασφάλισης και στις οποίες θα συμμετείχαν δημοσιονομικοί υπάλληλοι διάφοροι του δημοσιονομικού ελεγκτή.” Η πρόκληση που αντιμετωπίζει η Επιτροπή είναι να πείσει το Κοινοβούλιο ότι δημιουργεί αυτούς τους μηχανισμούς διασφάλισης.
Η σημερινή συζήτηση αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στη διαδικασία μεταρρύθμισης την οποία ξεκίνησε η Επιτροπή Πρόντι μόλις πριν από ένα έτος. Αποτελεί την πρώτη νομοθετική πρόταση που εξετάζεται από το Σώμα ως μέρος του πακέτου μεταρρύθμισης. Η πρόταση για το διαχωρισμό της λειτουργίας του εσωτερικού οικονομικού ελέγχου από τον εκ των προτέρων οικονομικό έλεγχο προέρχεται ευθέως από τις προτάσεις στις οποίες κατέληξε πέρσι η επιτροπή των ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων, την οποία εξουσιοδότησε το Κοινοβούλιο ύστερα από την έκθεσή μου της 19ης Ιανουαρίου εκείνου του έτους.
Το παρόν σχέδιο νομοθεσίας είναι περισσότερο σημαντικό για το μέλλον της Επιτροπής από όσο υποδεικνύει ο μάλλον τετριμμένος τίτλος του. Στην πρώτη της έκθεση, η επιτροπή ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων δήλωσε ότι ο εσωτερικός έλεγχος και ο εκ των προτέρων δημοσιονομικός έλεγχος είναι δύο εντελώς ξεχωριστές - ακόμη και συγκρουόμενες – δραστηριότητες οι οποίες δεν ανήκουν στην ίδια διοικητική Διεύθυνση. Η επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο εκ των προτέρων δημοσιονομικός έλεγχος και ο εσωτερικός έλεγχος είναι δυο δραστηριότητες οι οποίες χρησιμοποιούν εντελώς διαφορετικές τεχνικές και καλύπτουν τελείως διαφορετικές ανάγκες. Επομένως, η διευθέτηση σύμφωνα με την οποία υπάγονται στην ίδια Γενική Διεύθυνση θα πρέπει να αναθεωρηθεί. Ο εσωτερικός δημοσιονομικός έλεγχος θα πρέπει να παίζει έναν αποτελεσματικό υποστηρικτικό ρόλο στις υπηρεσίες της Επιτροπής έτσι ώστε αυτή να μπορεί να εκτελεί τις αρμοδιότητές της. Έχοντας υπόψη αυτόν το στόχο, οι ανθρώπινοι πόροι που έχουν κατανεμηθεί στον εσωτερικό έλεγχο θα πρέπει να αυξηθούν κατά πολύ. Επιπλέον, ο εσωτερικός έλεγχος θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί.
Το Ελεγκτικό Συνέδριο είχε την ίδια άποψη το 1997, όταν έγραψε ότι υφίσταται μια υποβόσκουσα διάσταση μεταξύ της ισχύος να εγκρίνει κανείς – και συνεπώς να δαπανά – και της αρμοδιότητας να αξιολογεί κατόπιν την ίδια δαπάνη σύμφωνα με τα κριτήρια της χρηστής δημοσιονομικής διαχείρισης.
Η “ταχεία” πρόταση της Επιτροπής επιζητεί την υλοποίηση των υποδείξεων της επιτροπής ανεξάρτητων εμπειρογνωμόνων, καθιερώνοντας έναν εσωτερικό οικονομικό ελεγκτή ο οποίος λειτουργεί χωριστά και ανεξάρτητα από το δημοσιονομικό ελεγκτή. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η υλοποίηση της πρότασης θα αποτελέσει ένα από τα σημεία επιτυχίας του πακέτου μεταρρύθμισης το οποίο ανηγγέλθη από τον Αντιπρόεδρο Kinnock τον Απρίλιο.
Είμαι υπερήφανος για το γεγονός ότι η Επιτροπή Ελέγχου του Προϋπολογισμού συμφώνησε ομόφωνα επί του σχεδίου γνωμοδότησης σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Συνεπώς, αρμόζουν πολλές ευχαριστίες στα άλλα μέλη της επιτροπής για την υποστήριξή τους και ιδιαίτερα στον κ. dell'Alba, η εργασία του οποίου ως εισηγητή της Επιτροπής Προϋπολογισμών απεδείχθη πολύτιμη. Ας ελπίσουμε ότι το Συμβούλιο θα παραδειγματιστεί από την εργασία μας και θα υιοθετήσει το ίδιο αίσθημα περί του επείγοντος.
Μολονότι η επιτροπή μας καλωσορίζει τις γενικές γραμμές της προτάσεως της Επιτροπής, η έκθεσή μου εισάγει μία σειρά αλλαγών οι οποίες πρέπει να γίνουν ούτως ώστε ο προτεινόμενος διαχωρισμός των εξουσιών να μπορεί να λειτουργήσει.
Δεν μπορώ να αποφύγω την κριτική ότι στη βιασύνη της να εκπονήσει μια πρόταση μέσα στα χρονικά περιθώρια που καθόριζε η Λευκή Βίβλος της Μεταρρύθμισης, η Επιτροπή δεν επεξεργάστηκε καλά τις λεπτομέρειες. Οι αλλαγές που προτείνει η επιτροπή μας έχουν σχεδιαστεί έτσι ώστε να διευκρινίζουν το κείμενο της Επιτροπής, να θέτουν ορισμένες ελάχιστες απαιτήσεις για εκθέσεις ελέγχου και να προσαρμόζουν το κείμενο περισσότερο στις ειδικές συνθήκες των διαφόρων ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, τα οποία επηρεάζονται από τις οποιεσδήποτε αλλαγές στο δημοσιονομικό κανονισμό.
Κατά πρώτον, η διάκριση των αρμοδιοτήτων μεταξύ του δημοσιονομικού ελεγκτή και του νέου εσωτερικού οικονομικού ελεγκτή θα πρέπει να διευκρινιστεί. Δεν αρκεί να λέμε ότι πρέπει να τοποθετηθεί εσωτερικός οικονομικός ελεγκτής. Ο δημοσιονομικός κανονισμός θα πρέπει να συμπεριλάβει περιγραφή της εργασίας του. Οι τροπολογίες τις οποίες έχει καταθέσει η επιτροπή μας επιζητούν να περιγράψουν ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ του δημοσιονομικού ελεγκτή ο οποίος παραμένει υπεύθυνος για τον προληπτικό έλεγχο και του εσωτερικού οικονομικού ελεγκτή ο οποίος θα είναι αρμόδιος για τον κατασταλτικό έλεγχο και ειδικότερα για να αναφέρει σχετικά με την ποιότητα της διοίκησης και των ελεγκτικών συστημάτων."@el8
"(EN) Señor Presidente, me complace ver tanto público hoy porque, como todos los que están arriba pueden ver, hay muy pocas personas aquí abajo a esta hora de la noche.
En segundo lugar, la propuesta de la Comisión tendría como efecto convertir en obligatoria para todas las instituciones la designación de un auditor interno. Esto tiene sentido para una institución con un gran presupuesto operativo o para aquéllas con un presupuesto administrativo relativamente grande, como el Parlamento Europeo y el Consejo, pero no tiene sentido necesariamente para las demás instituciones pequeñas que cuentan con un personal de control de no más de cuatro personas. Aunque estas instituciones deben disponer de la opción de designar a un auditor interno, es suficiente con imponer determinados requisitos mínimos de auditoría al controlador financiero. Debe quedar claro, sin embargo, que esta distinción sólo puede aplicarse durante un período transitorio. Cuando se complete la reforma del Reglamento financiero, esperemos que dentro de uno o dos años, debe aplicarse plenamente a todas las instituciones.
Algunos miembros de la comisión han sostenido que la designación de un auditor interno debería ser obligatoria para todas las instituciones en esta fase. Es una postura, a primera vista, atractiva, pero si va a suponer la designación de al menos 20 funcionarios más sin una perspectiva clara de mejoras directas en la eficacia hay que oponerse a la misma. Es importante, no obstante, que las instituciones que no nombren a un auditor interno se tomen en serio el trabajo de auditoría interna. Me sorprendió descubrir que, al menos en una de las instituciones pequeñas, el controlador financiero no realizaba auditorías a pesar de la exigencia clara de hacerlo que establece el Reglamento financiero.
El tercer cambio en las propuestas de la Comisión que se recoge en mi informe es la definición de un requisito mínimo de información. Uno de los problemas a los que se ha enfrentado el Parlamento en los últimos años ha sido la falta de información normalizada en materia de control financiero de las instituciones. Por consiguiente, propongo que tanto el controlador financiero como el auditor interno elaboren informes anuales detallando sus actividades.
Por último, las instituciones deben aprender las unas de las otras en lugar de volver a inventar constantemente la rueda. Mi informe propone que el informe anual de auditoría interna elaborado en una institución se ponga a disposición de todas las demás instituciones para que puedan, donde corresponda, aplicar las conclusiones alcanzadas en otro lugar a sus propios sistemas de gestión y control.
Como ya le he recordado a la Cámara, esta propuesta es sólo el preludio de una reforma completa del Reglamento financiero. El Parlamento no ha recibido aún el texto oficial de la propuesta, pero hemos podido disponer de una versión preliminar del texto y, aunque espero que el texto final se envíe pronto al Parlamento, entiendo también el deseo de la Comisión de que el texto sea impecable desde el punto de vista jurídico y lingüístico. Es un documento considerable. Algunos parlamentarios ya lo han llamado la "bestia", pero va a ser uno de los elementos legislativos más importantes de los que se nos presenten durante el mandato de este Parlamento.
Uno de los cambios fundamentales defendidos por la Comisión es la supresión del sistema de control financiero
. Esta propuesta no cuenta con la aprobación unánime de este Parlamento como bien sabe la Sra. Comisaria. A muchos diputados les preocupa que el sistema actual de control financiero desaparezca antes de que un nuevo sistema, que ahora sólo existe sobre el papel, haya demostrado que funciona. Por ello, hemos pedido a la Comisión que nos ofrezca un compromiso de que, durante el período transitorio que está a punto de comenzar, se mantendrá el sistema de control centralizado
y no se verá afectado por la introducción del departamento de auditoría interna.
Pediría a la Comisión que confirme hoy el compromiso que ya ha dado al Parlamento en relación con este punto. Me gustaría, sin embargo, dejar muy clara mi opinión personal. Yo apruebo, en principio, el cambio propuesto. El año pasado el Comité de Expertos Independientes señalaba que la mayoría de las irregularidades destacadas por el comité proceden de decisiones aprobadas por el controlador financiero y que la supuesta garantía de calidad que proporciona la aprobación es un mito y esgrimía dos sólidos argumentos para cambiar el sistema. Primero, que la comprobación
ya sea universal o ya basada en muestreo, es improbable que sea un proceso rentable. El esfuerzo realizado para comprobar todas las operaciones es claramente desproporcionado, mientras que el muestreo no es probable que tenga un efecto disuasorio suficiente. El segundo principio fundamental es que toda retención del control
tropieza con la objeción crucial de que
si no
traslada la responsabilidad de la regularidad financiera de la persona que realmente gestiona el gasto a la persona que lo aprueba.
Aunque el Tribunal de Cuentas nunca ha respaldado explícitamente la supresión del control financiero centralizado
y todavía hemos de escuchar su opinión sobre la propuesta que tenemos delante, ha sugerido la posibilidad de pasar a un sistema diferente. En su opinión de 1997 decía: "En cuanto a la supresión total del requisito de aprobación previa, ésta no sería aceptable a no ser que fuera sustituida por otros procedimientos que proporcionaran unas salvaguardas al menos equivalentes y en los que podrían, asimismo, participar funcionarios financieros distintos del controlador financiero." El reto de la Comisión será convencer al Parlamento de que puede establecer esas salvaguardas.
El debate de hoy constituye un paso importante en el proceso de reforma que inició la Comisión Prodi hace algo más de un año. Es la primera propuesta legislativa que va a considerar esta Cámara como parte del paquete de reformas. La propuesta de separar el departamento de auditoría interna del de control financiero
emana directamente de las recomendaciones formuladas el año pasado por el Comité de Expertos Independientes, que el Parlamento ratificó en mi informe del 19 de enero de este año.
La propuesta legislativa es más importante para el futuro de la Comisión de lo que sugiere su poco apasionante título. En su primer informe, el Comité de Expertos Independientes señalaba que el control interno y la auditoría interna eran actividades totalmente separadas - incluso opuestas -, que no han de estar en el mismo departamento. Llegaron a la conclusión de que el control
y la auditoría interna son actividades que emplean técnicas completamente distintas y abordan cuestiones completamente distintas. La disposición por la cual se han mantenido juntas en la misma DG debería ser objeto de revisión. La auditoría interna debe desempeñar un eficaz papel de apoyo en servicio de la Comisión para que esta última pueda ejercer sus responsabilidades. Teniendo en cuenta ese objetivo, los recursos humanos asignados a la auditoría interna deberían aumentarse en gran medida. Asimismo, la auditoría interna ha de tener un lugar independiente.
El Tribunal de Cuentas adoptó este mismo punto de vista en 1997, cuando señaló por escrito que existe un conflicto latente entre el poder para conceder la aprobación - y, por tanto, el gasto - y la responsabilidad de evaluar posteriormente ese mismo gasto de acuerdo con los principios de la adecuada gestión financiera.
La propuesta por la vía rápida de la Comisión pretende llevar a efecto la recomendación del Comité de Expertos estableciendo un auditor interno que trabaje separada e independientemente del controlador financiero. No me cabe ninguna duda de que esta medida será una de las claves del éxito del paquete de reformas que el Vicepresidente Kinnock anunció en abril.
Me enorgullece el hecho de que la Comisión de Control Presupuestario haya sido capaz de llegar a un acuerdo unánime sobre una propuesta de opinión en un período de tiempo muy breve. Muchas gracias, por tanto, a los demás miembros de la comisión por su ayuda y, en particular, al Sr. dell'Alba, cuyo trabajo como ponente de la Comisión de Presupuestos fue de incalculable valor. Esperemos que el Consejo tome ahora ejemplo y tenga la misma percepción de urgencia.
Aunque nuestra comisión aprueba lo esencial de la propuesta de la Comisión, mi informe presenta una serie de cambios que han de efectuarse para que la separación de funciones prevista funcione.
No puedo evitar sentir que en su carrera por elaborar una propuesta dentro del límite de tiempo establecido por el Libro Blanco de la Reforma, la Comisión no atendió apropiadamente a los detalles. Los cambios que propone nuestra comisión tienen como finalidad aclarar el texto de la Comisión, imponer determinados requisitos mínimos de información y ajustar más el texto a las circunstancias específicas de las diferentes instituciones europeas, todas las cuales se ven afectadas por cualquier cambio en el Reglamento Financiero.
En primer lugar, debe aclararse la división de responsabilidades entre el controlador financiero y el nuevo auditor interno. No basta con señalar que hay que nombrar a un auditor interno. El Reglamento financiero debe incluir también una descripción del puesto. Las enmiendas de nuestra comisión pretenden establecer una clara distinción entre la función del controlador financiero, que sigue siendo responsable de control financiero
y la del auditor interno, que es responsable del control
y, en concreto, de informar sobre la calidad de los sistemas de gestión y control."@es12
"Arvoisa puhemies, olen iloinen siitä, että täällä on tänään niin paljon yleisöä, koska, kuten kaikki siellä ylhäällä voivat nähdä, täällä alhaalla on tähän aikaan yöstä hyvin vähän jäseniä.
Toiseksi: komission ehdotuksen seurauksena sisäisen tarkastajan nimittäminen tulisi pakolliseksi kaikissa toimielimissä. Tämä on toki järkevää toimielimissä, joilla on suuri toiminnallinen talousarvio tai joilla on suhteellisen suuri hallinnollinen talousarvio, kuten Euroopan parlamentissa ja neuvostossa, mutta siinä ei välttämättä ole järkeä muissa pienissä toimielimissä, joiden varainhoitohenkilöstöön ei kuulu neljää henkeä enempää. Näillä toimielimillä on oltava mahdollisuus nimittää sisäinen tarkastaja, mutta riittää, että varainhoidon valvojalle asetetaan tietyt tarkastusta koskevat vähimmäisvaatimukset. On kuitenkin tehtävä selväksi, että tätä jaottelua voidaan soveltaa vain siirtymäkauden aikana. Kun varainhoitoasetuksen uudistus saadaan toteutettua toivottavasti vuoden tai kahden vuoden kuluessa, sitä on sovellettava täysimääräisesti kaikkiin toimielimiin.
Jotkut valiokunnan jäsenet ovat olleet sitä mieltä, että sisäisen tarkastajan nimittäminen pitäisi tehdä pakolliseksi kaikissa toimielimissä tässä vaiheessa. Tällainen ehdotus on toki päällisin puolin houkutteleva, mutta se pitäisi torjua, jos se johtaa vähintään 20 uuden virkamiehen nimittämiseen ilman, että siitä olisi selkeää ja välitöntä hyötyä tehokkuuden kannalta. On kuitenkin tärkeää, että nekin toimielimet, joilla ei ole sisäistä tarkastajaa, suhtautuvat vakavasti sisäisen tarkastuksen tehtävään. Olin hämmästynyt havaitessani, että ainakin yhdessä pienemmistä toimielimistä varainhoidon valvoja ei suorittanut tarkastuksia, vaikka varainhoitoasetus selvästikin velvoittaa siihen.
Mietintöni kolmas muutos komission ehdotukseen on näin ollen kertomusten antamista koskevan vähimmäisvaatimuksen täsmentäminen. Yksi parlamentin viime vuosina kohtaamista ongelmista on ollut se, ettei se saa toimielimiltä standardoituja varainhoidon valvontaan liittyviä tietoja. Ehdotankin, että sekä varainhoidon valvoja että sisäinen tarkastaja antaisivat vuosittain kertomuksen, jossa annetaan tietoja heidän toiminnastaan.
Lopuksi: toimielinten on otettava oppia toisiltaan, jotta niiden ei tarvitsisi keksiä uudestaan pyörää. Mietinnössäni ehdotetaan, että yhdessä toimielimessä vuosittain laaditut sisäiset tarkastuskertomukset olisi saatettava kaikkien muiden toimielinten käyttöön, jotta ne voisivat mahdollisuuksien mukaan soveltaa muualla saatuja tuloksia omiin hallinnointi- ja valvontajärjestelmiinsä.
Kuten olen jo muistuttanut parlamentille, tämä ehdotus on vain johdanto varainhoitoasetuksen kokonaisuudistukseen. Parlamentti ei ole vielä saanut ehdotuksen virallista tekstiä, mutta olemme voineet nähdä alustavan version tekstistä, ja vaikka koko teksti toivon mukaan toimitetaan parlamentille pian, ymmärrän myös, että komissio haluaa varmistaa, että teksti on oikeudellisesti ja kielellisesti vedenpitävä. Se on erittäin huomattava asiakirja. Jotkut parlamentin jäsenet ovat jo luonnehtineet sitä "hirviöksi", mutta se tulee olemaan tärkeimpiä lakeja, joita parlamentti käsittelee tällä kaudella.
Yksi komission vaatimista keskeisistä muutoksista on ennakkovalvontajärjestelmän lakkauttaminen. Tällä ehdotuksella ei ole parlamentin yksimielistä hyväksyntää, kuten komission jäsen hyvin tietää. Monet jäsenet ovat huolissaan siitä, että nykyinen varainhoidon valvontajärjestelmä katoaa, ennen kuin uusi järjestelmä, joka nyt on olemassa vain paperilla, osoittautuu toimivaksi. Olemmekin pyytäneet komissiota antamaan meille sitoumuksen, että kohta alkavan siirtymäkauden aikana keskitetty ennakkovalvontajärjestelmä säilytetään ja että sisäisen tarkastuksen tehtävän käyttöönotto ei vaikuta siihen.
Pyytäisin komissiota vahvistamaan tänään sen sitoumuksen, jonka se on jo antanut parlamentille tästä asiasta. Haluaisin kuitenkin tehdä oman kantani erittäin selväksi. Pidän ehdotettua muutosta periaatteessa myönteisenä. Kuten riippumaton asiantuntijakomitea huomautti viime vuonna, suurin osa komitean toteamista säännönvastaisuuksista on saanut varainhoidon valvojan hyväksynnän ja oletus hyväksymismerkinnästä laadun takeena on myytti, ja se esitti kaksi painavaa syytä järjestelmän muuttamiseksi. Ensinnäkin etukäteen tapahtuva tarkistus, olkoonpa se sitten yleistä tai pistokokeisiin perustuvaa, tuskin on kustannustehokasta. Kaikkien toimien tarkistamiseen pantu vaiva on selvästi suhteeton, ja pistokokeilla tuskin on riittävän suurta varoittavaa vaikutusta. Toinen, perustavaa laatua oleva periaate on se, että etukäteen tapahtuvien tarkastusten säilyttäminen törmää siihen ratkaisevaan vastaväitteeseen, että ainakin
ellei
se siirtää vastuun varainhoidon säännönmukaisuudesta menoa varsinaisesti hallinnoivalta henkilöltä sen hyväksyjälle.
Tilintarkastustuomioistuin ei ole koskaan suoraan tukenut keskitetyn ennakkovalvontajärjestelmän lakkauttamista, emmekä ole vielä kuulleet sen kantaa nyt käsittelemäämme ehdotukseen, mutta se on ottanut esille mahdollisuuden siirtyä erilaiseen järjestelmään. Se totesi vuoden 1997 lausunnossaan: "Mitä tulee ennalta annettavan hyväksymismerkinnän täydelliseen poistamiseen, ajatus ei ole kannatettava, ellei hyväksymismerkintää korvata muilla menettelyillä, joiden avulla saadaan vähintään yhtä hyvät takeet ja joissa voisi varainhoidon valvojan lisäksi olla mukana muitakin tahoja." Komission haasteena on saada parlamentti vakuuttuneeksi siitä, että se pystyy antamaan tällaiset takeet.
Tämänpäiväinen keskustelu on tärkeä askel uudistusprosessissa, jonka Prodin komissio aloitti hieman yli vuosi sitten. Tämä on ensimmäinen lainsäädäntöesitys, jota parlamentti käsittelee osana uudistuspakettia. Ehdotus, joka koskee sisäisen tarkastuksen tehtävän erottamista ennakkovalvonnan tehtävästä, on suoraan perua riippumattoman asiantuntijakomitean viime vuonna laatimista suosituksista, joita parlamentti tuki mietinnössäni 19. tammikuuta.
Tämä lainsäädäntöesitys on komission tulevaisuudelle tärkeämpi kuin sen ei niinkään repäisevä otsikko antaa ymmärtää. Riippumaton asiantuntijakomitea totesi ensimmäisessä kertomuksessaan, että sisäinen valvonta ja sisäinen tarkastus olivat täysin erillisiä – jopa vastakkaisia – tehtäviä, jotka eivät kuulu samaan yksikköön. Asiantuntijakomitea teki sen johtopäätöksen, että ennakkovalvonnassa ja sisäisessä tarkastuksessa käytetään aivan erilaisia tekniikkoja ja että niissä puututaan aivan eri asioihin. Olisi tarkistettava järjestelyä, jonka mukaan ne on pidetty samassa pääosastossa. Sisäisen tarkastuksen on tehokkaasti tuettava komission yksikköä niin, että se pystyy hoitamaan velvollisuutensa. Tästä syystä sisäiseen tarkastukseen varattuja henkilöresursseja pitäisi lisätä tuntuvasti. Sisäisen tarkastuksen on myös oltava riippumatonta.
Tilintarkastustuomioistuin omaksui saman kannan vuonna 1997, kun se kirjoitti, että on olemassa piilevä ristiriita hyväksymismerkinnän antamista – eli menon hyväksymistä – koskevan toimivallan ja sen tehtävän välillä, joka koskee saman menon myöhempää arviointia moitteettoman varainhoidon perusteiden kannalta.
Nopeutettua menettelyä käyttäen tehdyssä komission ehdotuksessa pyritään panemaan täytäntöön riippumattoman asiantuntijakomitean suositus luomalla sisäinen tarkastaja, joka toimii erillään ja riippumatta varainhoidon valvojasta. Minulla ei ole epäilystäkään, että suosituksen täytäntöönpano on yksi varapuheenjohtaja Kinnockin huhtikuussa ilmoittaman uudistuspaketin menestyksen avaimista.
Olen ylpeä siitä, että talousarvion valvontavaliokunta on erittäin lyhyessä ajassa kyennyt pääsemään yksimielisyyteen ehdotuksesta. Lausun siis kiitokset muille valiokunnan jäsenille heidän avustaan ja erityisesti jäsen dell'Alballe, joka teki korvaamatonta työtä budjettivaliokunnan lausunnon valmistelijana. Toivokaamme, että neuvosto ottaa nyt meistä mallia ja toimii yhtä nopeasti.
Valiokuntani suhtautuu myönteisesti komission ehdotuksen ydinajatuksiin, mutta mietinnössäni ehdotetaan useita muutoksia, jotka ovat välttämättömiä, jotta ehdotettu toimivallan jako toimisi.
En voi olla ajattelematta, että kun komissio kiirehti laatimaan ehdotuksen uudistusta käsitelleen valkoisen kirjan asettamassa määräajassa, se ei keskittynyt tarpeeksi yksityiskohtiin. Valiokuntani ehdottamien muutosten tarkoituksena on selventää komission tekstiä, säätää kertomusten antamista koskevista vähimmäisvaatimuksista ja mukauttaa teksti entistä paremmin yhteisön eri toimielimien erityisoloihin, sillä varainhoitoasetuksen muutokset koskevat niitä kaikkia.
Ensiksi: varainhoidon valvojan ja uuden sisäisen tarkastajan välistä vastuunjakoa täytyy selventää. Ei riitä, että todetaan, että sisäinen tarkastaja täytyy nimittää. Varainhoitoasetuksen täytyy sisältää myös työnkuvaus. Valiokuntamme tarkistuksissa pyritään erottamaan selvästi toisistaan tehtävät, jotka kuuluvat varainhoidon valvojalle, joka vastaa edelleen ennakkovalvonnasta, ja sisäiselle tarkastajalle, joka vastaa jälkivalvonnasta ja antaa kertomuksia erityisesti hallinnointi- ja valvontajärjestelmien laadusta."@fi5
"Monsieur le Président, je me réjouis de voir un public aussi nombreux aujourd'hui car, comme tout ceux qui sont là haut pourront le voir, nous ne sommes pas nombreux ici à cette heure de la nuit.
Deuxièmement, la proposition de la Commission européenne aurait pour effet d'imposer à toutes les institutions l'obligation de nommer un auditeur interne. Si cela se justifie dans le cas d'une institution disposant d'un budget opérationnel important ou d'un budget administratif relativement volumineux, par exemple le Parlement européen et le Conseil, tel n'est pas nécessairement le cas pour les autres institutions, plus petites, dont l'effectif chargé du contrôle ne dépasse pas les quatre unités. Si ces institutions doivent avoir la possibilité de nommer un auditeur interne, il s'avérera peut-être suffisant d'imposer des exigences minimales en matière d'audit au contrôleur financier. Toutefois, il doit être clair que cette distinction ne pourra être opérée que lors de la période transitoire. Lorsque l'on aura achevé la refonte du règlement financier, dans un ou deux ans j'espère, il devra être totalement applicable à toutes les institutions.
Certains membres de la commission ont avancé qu'à ce stade, il faudrait imposer à toutes les institutions l'obligation de nommer un auditeur interne. Cette idée peut bien entendu sembler intéressante, mais si elle débouche sur la nomination d'au moins 20 fonctionnaires supplémentaires sans qu'il n'y ait clairement de perspective de gains en efficacité directs, il faut la rejeter. Il importe néanmoins que les institutions qui n'ont pas d'auditeur interne considèrent sérieusement la mission d'audit interne. Quelle n'a pas été ma surprise de constater que le contrôleur financier ne procédait à aucun audit dans une des petites institutions au moins, alors que le règlement financier l'exige clairement.
Le troisième amendement aux propositions de la Commission que contient mon rapport est dès lors l'imposition d'exigences minimales en matière d'audit. Un des problèmes auquel le Parlement a été confronté au cours des dernières années est le manque d'informations standardisées sur les contrôles financiers provenant des institutions. Je propose donc que le contrôleur financier et l'auditeur interne produisent tous deux des rapports annuels rendant compte de leurs activités.
Enfin, les institutions doivent apprendre l'une de l'autre au lieu de réinventer constamment la roue. Mon rapport propose que le rapport annuel d'audit interne produit dans une institution soit mis à la disposition de toutes les autres afin de permettre à celles-ci, le cas échéant, d'appliquer les conclusions adoptées à leur propres systèmes de gestion et de contrôle.
Comme je l'ai déjà rappelé à l'Assemblée, cette proposition n'est que le prélude d'une refonte totale du règlement financier. Le Parlement n'a pas encore reçu le texte officiel de la proposition mais nous avons pu en voir une version préliminaire et si j'espère que le texte complet sera bientôt transmis au Parlement, je comprends également le souhait de la Commission d'assurer que le texte est légalement et linguistiquement irréprochable. Il s'agit d'un document très substantiel. D'aucuns au Parlement l'ont déjà surnommé "la bête", mais ce sera l'un des plus importants actes législatifs que nous devrons examiner durant cette législature.
L'un des changements fondamentaux que la Commission prône est l'abolition du système de contrôle financier ex ante. Le commissaire ne l'ignore pas, cette proposition ne fait pas l'unanimité au sein de ce Parlement. Nombre de députés s'inquiètent de la disparition du système actuel de contrôle financier avant même que le bon fonctionnement d'un nouveau système, qui n'existe pour l'instant que sur papier, n'ait été démontré. C'est la raison pour laquelle nous avons demandé à la Commission de s'engager à ce que le système de contrôle centralisé ex ante soit maintenu au cours de la période de transition sur le point de débuter et à ce qu'il ne soit pas affecté par l'introduction de la fonction d'audit interne.
Je voudrais demander à la Commission de confirmer aujourd'hui l'engagement qu'elle a déjà pris devant le Parlement à ce sujet. Je tiens cependant à exprimer très clairement mon point de vue. Je salue le principe du changement proposé. Comme le comité d'experts indépendants l'a souligné l'année dernière, la plupart des irrégularités mises à jour par le comité provenaient de décisions approuvées par le contrôleur financier selon lesquelles la prétendue garantie de qualité fournie par le visa est un mythe et ont avancé deux arguments de poids pour modifier le système. Premièrement, il est peu probable que le contrôle ex ante, qu'il soit pratiqué de manière systématique ou par échantillonnage, s'avère efficace par rapport au coût. L'effort engagé pour contrôler toutes les transactions est à l'évidence disproportionné et l'échantillonnage a peu de chance de produire un effet dissuasif suffisant. Le second principe fondamental tient à ce que tout maintien d'un contrôle ex ante se heurte à l'objection critique selon laquelle, de facto si ce n'est de jure, la responsabilité de la régularité financière se trouve déplacée de la personne gérant effectivement les dépenses vers celle qui les autorise.
Bien que la Cour des comptes n'ait jamais explicitement soutenu l'abolition du contrôle financier ex ante centralisé et que nous devions entendre son avis sur la proposition que nous examinons, elle a soulevé la possibilité d'évoluer vers un système différent. Dans son avis de 1997, elle écrivait "Quant à la suppression complète du visa préalable, elle ne serait pas plus acceptable s'il n'était pas remplacé par d'autres procédures offrant des garanties au moins équivalentes, et pouvant impliquer aussi d'autres acteurs que le contrôleur financier." Le défi que la Commission devra relever consistera à convaincre le Parlement qu'elle est en mesure de créer ces garanties.
Le débat d'aujourd'hui pose un important jalon dans le processus de réforme que la Commission Prodi a entamé il y a un peu plus d'un an. C'est la toute première proposition législative que le Parlement examine dans le cadre du paquet "réforme". La proposition de séparer la fonction d'audit interne de la fonction de contrôle financier ex ante découle directement des recommandations que le comité d'experts indépendants a émises l'année dernière et que le Parlement a soutenues dans mon rapport du 19 janvier de cette année.
Ce projet de résolution législative est plus important pour l'avenir de la Commission que ne le laisse présager son titre peu accrocheur. Dans son premier rapport, le comité d'experts indépendant soulignait que le contrôle interne et l'audit interne constituaient des activités totalement distinctes - même en conflit -, qui n'appartiennent pas au même département. Il en ont conclu que l'audit interne et le contrôle a priori sont des activités dont les techniques et les préoccupations divergent absolument. L'arrangement qui a consisté à les maintenir ensemble au sein de la même DG devrait être reconsidéré. L'audit interne doit jouer un rôle d'appui efficace, au service de la Commission, afin que celle-ci exerce ses responsabilités. Pour cela, les ressources humaines de l'audit interne devraient être fortement accrues. De plus, celui-ci doit fonctionner d'une manière indépendante.
La Cour des comptes en est arrivée aux mêmes conclusions en 1997, lorsqu'elle a écrit qu'un conflit était latent entre le pouvoir de délivrer un visa - et donc d'autoriser une dépense - et la charge d'évaluer ensuite la même dépense selon les critères de la bonne gestion financière.
La proposition
de la Commission vise à mettre en œuvre les recommandations du comité d'experts indépendants en créant un auditeur interne séparé et indépendant du contrôleur financier. Il ne fait à mes yeux nul doute que sa mise en œuvre sera l'un des facteurs clés du succès du paquet "réforme" annoncé par le vice-président Kinnock en avril.
Je suis fier que la commission du contrôle budgétaire ait pu approuver à l'unanimité un projet d'avis dans un laps de temps très court. Je remercie donc vivement les autres membres de la commission de leur aide et en particulier M. dell'Alba, dont le travail de rapporteur pour la commission des budgets s'est avéré très précieux. Espérons que le Conseil prendra exemple sur nous et qu'il agira également avec célérité.
Si notre commission salue l'essentiel de la proposition de la Commission européenne, mon rapport présente quelques modifications nécessaires au bon fonctionnement de la proposition de séparation des pouvoirs.
Je ne puis m'empêcher d'avoir l'impression que dans sa hâte pour produire une proposition dans les délais fixés par le Livre blanc sur la réforme, la Commission a négligé d'aborder correctement les détails. Notre commission a présenté des amendements visant à éclaircir le texte de la Commission européenne, à imposer des exigences minimales en matière d'audit et à adapter le texte aux spécificités des différentes institutions européennes, toutes concernées par tous les changements du règlement financier.
Tout d'abord, la séparation des responsabilité entre le contrôleur financier et le nouvel audit interne doit être clairement définie. Il ne suffit pas de déclarer qu'il faut nommer un auditeur interne. Le règlement financier doit également décrire ses tâches. Les amendements que notre commission a déposés visent à distinguer clairement le rôle du contrôleur financier, qui reste responsable du contrôle financier ex ante, de celui de l'auditeur interne, qui est responsable du contrôle ex post et, en particulier, qui émet un avis sur la qualité des systèmes de gestion et de contrôle."@fr6
"Signor Presidente, sono lieto di vedere un folto pubblico, in quanto, come tutti in tribuna potranno constatare, quaggiù siamo pochissimi a quest’ora della notte.
In secondo luogo, la proposta della Commissione avrebbe l’effetto di rendere obbligatoria per tutte le Istituzioni la nomina di un revisore interno. Mentre ciò ha senso per un’Istituzione dotata di un consistente bilancio operativo o di un bilancio amministrativo relativamente ampio, come il Parlamento europeo e il Consiglio, non è necessariamente opportuno per altre Istituzioni minori dotate di un organico di controllo finanziario non superiore a 4 funzionari. Benché queste Istituzioni debbano avere la facolt� di nominare un revisore interno, è sufficiente imporre alcuni requisiti minimi di
al controllore finanziario. Tuttavia, dev’essere chiaro che questa distinzione si può applicare soltanto per un periodo transitorio. Quando la revisione del regolamento finanziario sar� completata, si spera entro uno o due anni, il sistema dovr� applicarsi pienamente a tutte le Istituzioni.
Alcuni membri della commissione hanno sostenuto che la nomina di un revisore interno, in questa fase, dovrebbe essere resa obbligatoria per tutte le Istituzioni. Indubbiamente, tale concetto è a prima vista allettante, ma è necessario opporvisi in quanto comporta la nomina di almeno 20 funzionari aggiuntivi senza prospettive chiare di benefici diretti in termini di efficienza. Tuttavia, è importante che le Istituzioni che non hanno in organico un revisore interno prendano sul serio tale funzione. Mi ha sorpreso scoprire che, in almeno una delle Istituzioni più piccole, il controllore finanziario non effettuava
nonostante il chiaro obbligo in tal senso contemplato dal regolamento finanziario.
La terza modifica apportata dalla mia relazione alle proposte della Commissione è quindi la definizione di un requisito minimo in materia di relazioni. Uno dei problemi cui il Parlamento ha dovuto far fronte negli ultimi anni è la mancanza di informazioni standardizzate sul controllo finanziario da parte delle Istituzioni. Propongo quindi che sia il controllore finanziario che il revisore interno presentino relazioni annue che illustrino nei dettagli le loro attivit� .
Infine, le Istituzioni devono apprendere l’una dall’altra anziché ricominciare sempre daccapo. La mia relazione propone che la relazione annua di
interno redatta da un’Istituzione venga messa a disposizione di tutte le altre, per consentire loro, se del caso, di applicare le conclusioni raggiunte altrove ai propri sistemi di gestione e di controllo.
Come ho gi� ricordato all’Assemblea, questa proposta costituisce soltanto il preludio ad una revisione completa del regolamento finanziario. Il Parlamento non ha ancora ricevuto il testo ufficiale della proposta, ma abbiamo avuto modo di vederne una versione preliminare e, per quanto speri che il testo integrale venga inoltrato presto al Parlamento, capisco anche che la Commissione desideri verificarne la congruenza giuridica e linguistica. Si tratta infatti di un documento molto corposo: alcuni, in Parlamento, l’hanno gi� battezzato “il bestione”, ma costituir� uno dei nostri principali compiti legislativi durante questa legislatura.
Una delle modifiche fondamentali auspicate dalla Commissione è l’abolizione del sistema del controllo finanziario
. Come il Commissario ben sa, questa proposta non trova il consenso unanime del Parlamento. Molti parlamentari temono infatti che l'attuale sistema di controllo finanziario venga meno prima che si possa verificare l’effettivo funzionamento di quello nuovo, per ora esistente soltanto sulla carta. Abbiamo quindi chiesto alla Commissione di garantirci che, durante il periodo transitorio che sta per iniziare, il sistema del controllo centralizzato
venga mantenuto e non sia pregiudicato dall’introduzione della funzione di
interno.
Chiedo alla Commissione di confermare in quest'occasione l’impegno assunto con il Parlamento al riguardo. Tuttavia, vorrei che il mio punto di vista personale fosse molto chiaro: in linea di massima, sono favorevole alla modifica proposta. Come il Comitato di esperti indipendenti ha sottolineato lo scorso anno, la maggior parte delle irregolarit� da esso evidenziate discendono da decisioni approvate dal controllore finanziario: esso ha sostenuto che la presunta garanzia di qualit� fornita dall’approvazione è un mito ed ha avanzato due solide argomentazioni per modificare il sistema. In primo luogo, è poco probabile che il controllo
che sia universale o a campione, si riveli una procedura efficace in termini di costi. Gli sforzi necessari per verificare tutte le transazioni sono decisamente sproporzionati, mentre è inverosimile che la campionatura abbia un sufficiente effetto dissuasivo. La seconda tesi, peraltro decisiva, è che l’adozione del principio del controllo
si scontra con un’obiezione fondamentale, ossia che
se non
si trasferisce la responsabilit� della regolarit� finanziaria dalla persona che in realt� gestisce la spesa a quella che la approva.
Benché la Corte dei conti non abbia mai esplicitamente appoggiato l’abolizione del controllo finanziario centralizzato
e non ne conosciamo ancora il parere circa la proposta attualmente all’esame, essa ha menzionato la possibilit� di passare ad un sistema diverso. Il suo parere del 1997 recita: “Quanto alla completa abolizione del requisito di previa approvazione, non sarebbe accettabile, a meno che esso venga sostituito da altre procedure che forniscano perlomeno garanzie equivalenti e che possano anche interessare funzionari finanziari diversi dal controllore finanziario.” La sfida che attende la Commissione sta nel convincere il Parlamento della sua capacit� di creare tali meccanismi di garanzia.
Il dibattito odierno segna un passo importante nel processo di riforma avviato dalla Commissione Prodi poco più di un anno fa. Si tratta della prima proposta legislativa in assoluto ad essere presa in esame dall'Assemblea come parte del pacchetto di riforma. La proposta volta a separare la funzione di
interno dal controllo finanziario
discende direttamente dalle raccomandazioni formulate lo scorso anno dal Comitato di esperti indipendenti, approvate dal Parlamento con la mia relazione del 19 gennaio scorso.
Questo progetto legislativo è più importante per il futuro della Commissione di quanto non lasci intendere il suo titolo poco avvincente. Nella sua prima relazione, il Comitato di esperti indipendenti ha affermato che il controllo interno e l’
interno sono due attivit� interamente separate, persino conflittuali, che non fanno capo allo stesso servizio. Esso è giunto alla conclusione che il controllo
e l’
interno sono attivit� che utilizzano tecniche e soddisfano esigenze completamente diverse. L’intesa per cui le si è raggruppate nell’ambito della stessa DG andrebbe riveduta. L’
interno deve svolgere un effettivo ruolo di sostegno al servizio della Commissione, in modo che quest’ultima possa esercitare le proprie responsabilit� . Tenendo presente quest’obiettivo, le risorse umane assegnate all’
interno dovrebbero essere fortemente incrementate. Inoltre, l’
interno deve svolgersi in modo indipendente.
La Corte dei conti ha espresso lo stesso parere nel 1997, allorché ha decretato che vi era un conflitto latente fra la facolt� di approvare - e quindi autorizzare la spesa - e la responsabilit� della valutazione successiva della spesa stessa conformemente ai criteri di una corretta gestione finanziaria.
La proposta
della Commissione mira ad attuare la raccomandazione del Comitato di esperti indipendenti, istituendo un revisore interno che operi separatamente ed indipendentemente dal controllore finanziario. Non ho dubbi che la sua attuazione costituisca una delle chiavi del successo del pacchetto di riforma annunciato dal Vicepresidente Kinnock in aprile.
Sono fiero del fatto che la commissione per il controllo dei bilanci sia riuscita a definire all’unanimit� un progetto di parere, a brevissima scadenza. Ringrazio quindi vivamente per il loro aiuto gli altri membri della commissione, segnatamente l’onorevole dell’Alba, il cui operato come relatore della commissione per i bilanci si è rivelato inestimabile. Speriamo che il Consiglio decida ora di seguire il nostro esempio e dia prova della stessa sollecitudine.
Benché la nostra commissione approvi la sostanza della proposta della Commissione, la mia relazione presenta una serie di modifiche che devono esservi apportate per far sì che la prevista separazione dei poteri funzioni.
Non posso fare a meno di ritenere che, nella fretta di presentare una proposta entro i termini fissati dal Libro bianco sulla riforma, la Commissione abbia trascurato di concentrarsi sui dettagli come avrebbe dovuto. Le modifiche proposte dalla nostra commissione sono volte a chiarire il testo della Commissione, ad imporre requisiti minimi in materia di relazioni e ad adattare maggiormente il testo alle circostanze specifiche delle varie Istituzioni europee, tutte interessate da eventuali modifiche al regolamento finanziario.
In primo luogo, si deve chiarire la ripartizione delle responsabilit� fra il controllore finanziario ed il nuovo revisore interno. Non basta affermare che si deve nominare un revisore interno: il regolamento finanziario deve anche contenere una descrizione dell’incarico. Gli emendamenti della nostra commissione mirano a tracciare una chiara demarcazione fra il ruolo del controllore finanziario, che resta responsabile del controllo finanziario
e quello del revisore interno, responsabile del controllo
ed in particolare dell’
circa la qualit� dei sistemi di gestione e di controllo."@it9
"Mr President, I am pleased to see so many members of the public here today because, as everyone up there can see, there are very few people down here at this time of night.
Secondly, the Commission's proposal would have the effect of making the appointment of an internal auditor compulsory for all institutions. While this makes sense for an institution with a large operational budget or those with a relatively large administrative budget, such as the European Parliament and the Council, it does not necessarily make sense for the other small institutions which have a financial control staff of no more than four. While these institutions must have the option of appointing an internal auditor, it is sufficient to impose certain minimum audit requirements on the financial controller. It must be clear, however, that this distinction can only apply during a transitional period. When the recasting of the Financial Regulation is completed, hopefully within one to two years, it must apply fully to all institutions.
Some members of the committee have argued that the appointment of an internal auditor should be made compulsory for all institutions at this stage. Of course such a notion has superficial appeal, but if it leads to the appointment of at least 20 additional officials without a clear prospect of direct efficiency gains it should be resisted. It is important, however, that institutions which do not employ an internal auditor take the job of internal audit seriously. I was surprised to discover that in at least one of the smaller institutions no audits were carried out by the financial controller despite the clear requirement to do so in the Financial Regulation.
The third change to the Commission's proposals contained in my report is therefore the spelling out of a minimum reporting requirement. One of the problems Parliament has faced in recent years is a lack of standardised information on financial control from the institutions. I therefore propose that both the financial controller and the internal auditor should produce annual reports detailing their activities.
Finally, institutions must learn from each other instead of constantly reinventing the wheel. My report proposes that the annual internal audit report produced in one institution should be made available to all other institutions to enable them where appropriate to apply the conclusions arrived at elsewhere to their own management and control systems.
As I have already reminded the House, this proposal is only the prelude to a full recasting of the Financial Regulation. Parliament has not yet received the official text of the proposal but we have been able to see a preliminary version of the text and although I hope the full text will be forwarded to Parliament soon I also understand the Commission's wish to ensure that the text is legally and linguistically watertight. It is a very substantial document. Some in Parliament have already referred to it as the "beast", but it is going to be one of the most important items of legislation before us during the term of this Parliament.
One of the key changes advocated by the Commission is the abolition of the system of ex ante financial control. This proposal does not meet with unanimous approval in this Parliament as, the Commissioner well knows. Many Members are concerned that the existing system of financial control will disappear before a new system which now exists only on paper has been proven to work. We have therefore asked the Commission to give us an undertaking that during the transitional period which is about to begin the system of centralised ex ante control will be maintained and will not be affected by the introduction of the internal audit function.
I would ask the Commission to confirm today the undertaking it has already given Parliament in relation to this point. I would, however, like to make my personal point of view very clear. I welcome the proposed change in principle. As the Committee of Independent Experts pointed out last year, most of the irregularities highlighted by the committee stem from decisions approved by the financial controller, that the supposed quality guarantee provided by the approval is a myth and put forward two strong arguments for changing the system. First, ex ante checking, whether it be universal or based on sampling, is unlikely to be a cost-effective process. The effort put into checking all transactions is clearly disproportionate, while sampling is unlikely to have sufficient deterrent effect. The second and fundamental principle is that any retention of ex ante control runs up against the crucial objection that, de facto if not de jure, it displaces responsibility for financial regularity from the person actually managing expenditure to the person approving it.
Although the Court of Auditors has never explicitly backed abolition of centralised ex ante financial control and we have yet to hear its views on the proposal at present before us, it has raised the possibility of moving to a different system. In its 1997 opinion it wrote: "As for completely abolishing the requirement of prior approval, this would not be acceptable unless it were to be replaced by other procedures that provided at least equivalent safeguards and that could also involve financial officials other than the financial controller." The Commission's challenge will be to convince Parliament that it can create those safeguards.
Today's debate marks an important step in the reform process that was initiated by the Prodi Commission just over one year ago. It is the very first legislative proposal to be considered by this House as part of the reform package. The proposal to separate the internal audit function from the ex ante financial control function flows directly from the recommendations formulated last year by the Committee of Independent Experts, which Parliament endorsed in my report of 19 January of this year.
This draft legislation is more important to the future of the Commission than its less than thrilling title suggests. In its first report the Committee of Independent Experts stated that internal control and internal audit were entirely separate – even conflicting – activities, which do not belong in the same department. They reached the conclusion that
control and internal auditing are activities which employ completely different techniques and address completely different concerns. The arrangement whereby they have been kept together within the same DG should be reviewed. Internal auditing must play an effective supporting role in the service of the Commission so that the latter can exercise its responsibilities. With that aim in view, the human resources allocated to internal auditing should be greatly increased. In addition, internal auditing must take its place independently.
The Court of Auditors took the same view in 1997, when it wrote that there was a latent conflict between the power to grant approval – and thus expenditure – and the responsibility for subsequently evaluating the same expenditure in accordance with the criteria for sound financial management.
The Commission's fast-track proposal seeks to implement the recommendation of the Committee of Independent Experts by creating an internal auditor who operates separately and independently from the financial controller. I have no doubt that its implementation will be one of the keys to the success of the reform package announced by Vice-President Kinnock in April.
I am proud of the fact that the Committee on Budgetary Control has been able to agree unanimously on a draft opinion within a very short period of time. Many thanks, therefore, to the other members of the committee for their help and in particular to Mr dell'Alba, whose work as rapporteur for the Committee on Budgets proved invaluable. Let us hope that the Council will now take a leaf out of our book and develop the same sense of urgency.
While our committee welcomes the broad gist of the Commission's proposal, my report presents a number of changes which must be made in order to make the proposed separation of powers work.
I cannot help but feel that in the race to produce a proposal within the time limit set by the Reform White Paper, the Commission failed to focus properly on the detail. The changes proposed by our committee are designed to clarify the Commission's text, to impose certain minimum reporting standards and to tailor the text more closely to the specific circumstances of the different European institutions, all of which are affected by any changes to the Financial Regulation.
First, the division of responsibilities between the financial controller and the new internal auditor must be clarified. It is not enough to state that an internal auditor must be appointed. The Financial Regulation must also contain a job description. Our committee's amendments seek to draw a clear distinction between the role of the financial controller who remains responsible for ex ante financial control, and the internal auditor, who is responsible for ex post control, and in particular reporting on the quality of management and control systems."@lv10
"Mijnheer de Voorzitter, het doet me deugd dat er vandaag zoveel belangstellenden op de publieke tribune zijn, want zoals iedereen daarboven kan vaststellen zijn er op dit moment van de avond maar weinig afgevaardigden aanwezig.
Ten tweede zou uit het voorstel van de Commissie volgen dat er voor alle instellingen verplicht een interne auditor moet worden aangesteld. Dat mag zinvol zijn voor een instelling met een ruime operationele begroting of een – relatief gezien – ruime administratieve begroting, zoals het Europees Parlement of de Raad, maar dat betekent nog niet dat zulks ook geldt voor kleinere instellingen met niet meer dan vier personeelsleden voor de financiële controle. Deze instellingen moeten de keuze krijgen of ze een interne auditor willen benoemen of niet, maar eigenlijk volstaat het om de financiële controleur een aantal minimumeisen voor de audit op te leggen. Ik moet er overigens wel op wijzen dat dit onderscheid alleen tijdens de overgangsfase gemaakt mag worden. Zodra de hervorming van het Financieel Reglement is voltooid, wat naar ik hoop binnen één of twee jaar het geval zal zijn, moet het hervormde Reglement onverminderd voor alle instellingen gelden.
Een aantal leden van onze commissie heeft betoogd dat de benoeming van een interne auditor reeds in dit stadium verplicht moet worden gesteld voor alle instellingen. Dat klinkt aantrekkelijk, maar als het leidt tot de benoeming van ten minste twintig extra ambtenaren zonder dat daar enige efficiëntiewinst tegenover komt te staan, moeten we dit idee laten varen. Het is intussen wel van belang dat de instellingen die geen interne auditor benoemen de interne audit serieus nemen. Ik heb met verbazing kennis genomen van het feit dat in ten minste één van de kleinere instellingen geen audit werd uitgevoerd door de financiële controleur, ofschoon het Financieel Reglement dat toch duidelijk voorschrijft.
Het derde amendement dat volgens mijn verslag op de voorstellen van de Commissie moet worden gemaakt behelst dan ook een nauwkeurige omschrijving van de minimumvereisten voor rapportage. Eén van de problemen waar het Parlement de afgelopen jaren mee te maken heeft gehad is het gebrek aan standaardinformatie over de financiële controle door de instellingen. Ik stel daarom voor dat zowel de financiële controleur als de interne auditor jaarlijks verslag doen van hun bezigheden.
Ten slotte wijs ik erop dat instellingen van elkaar moeten leren in plaats van telkens weer het wiel uit te vinden. In mijn verslag stel ik voor dat het jaarlijkse interne auditverslag zoals dat bij één instelling wordt opgesteld, verspreid wordt aan de overige instellingen. Dan hebben deze de gelegenheid om de elders bereikte conclusies toe te passen op hun eigen beheers- en controlesystemen.
Ik heb het Parlement er al op gewezen dat dit voorstel moet worden gezien als een opmaat voor een werkelijke hervorming van het Financieel Reglement. Het Parlement heeft de officiële tekst van het voorstel nog niet ontvangen, maar we hebben een voorlopige versie van de tekst gezien. Ik hoop dat het Parlement de volledige tekst zo spoedig mogelijk zal ontvangen. We moeten echter begrijpen dat de Commissie graag wil dat de tekst in zowel juridisch als taalkundig opzicht aan alle eisen voldoet. Het is geen klein document. Een aantal afgevaardigden heeft het reeds “het monster” genoemd, maar dat neemt niet weg dat het één van de belangrijkste wetgevingvoorstellen is dat we dit parlementaire jaar te behandelen zullen krijgen.
Eén van de belangrijkste veranderingen die door de Commissie worden voorgesteld is de afschaffing van het systeem van financiële controle vooraf. Dat voorstel wordt door dit Parlement niet unaniem aanvaard, en de commissaris weet dat. Veel afgevaardigden zijn bang dat het bestaande systeem van financiële controle wordt afgeschaft om plaats te maken voor een nieuw systeem dat alleen op papier bestaat en waarvan niemand weet of het werkt. We hebben de Commissie daarom verzocht ons de verzekering te geven dat gedurende de overgangsperiode – die nu gaat beginnen – het systeem van een gecentraliseerde controle vooraf gehandhaafd kan blijven, en dat die controle geen hinder zal ondervinden van de introductie van een interne audit.
Ik zou de Commissie willen vragen of zij vandaag diezelfde belofte – die zij reeds ten overstaan van het Parlement heeft gedaan – zou willen herhalen en bevestigen. Ik zou echter ook mijn eigen standpunt duidelijk willen maken. In principe ben ik voorstander van de voorgestelde wijziging. Het comité van onafhankelijke deskundigen heeft vorig jaar aangegeven dat het merendeel van de onregelmatigheden die door het comité zijn vastgesteld te maken heeft met de door de financieel controleur goedgekeurde besluiten, en dat de vooronderstelde kwaliteitsgarantie dus een mythe is. Er zijn daarbij twee sterke argumenten aangevoerd voor wijziging van het systeem. Allereerst zou controle vooraf – of die nu algemeen is dan wel steekproefsgewijs geschiedt – vermoedelijk niet efficiënt zijn afgezet tegen de eraan verbonden kosten: de tijd en energie die er in het nagaan van alle transacties gestoken zou moeten worden staan in geen verhouding tot het te behalen doel. Steekproeven zouden naar alle waarschijnlijkheid niet het gewenste afschrikkende effect hebben. Het tweede en doorslaggevende argument is echter dat handhaving van enige vorm van controle vooraf in feite geen stand houdt tegen het fundamentele bezwaar dat met een dergelijk systeem de verantwoordelijkheid voor financiële onregelmatigheden
dan wel
overgeheveld wordt van degene die verantwoordelijk is voor het beheer van de uitgaven op degene die deze zelfde uitgaven goedkeurt.
De Rekenkamer heeft zich nooit expliciet uitgesproken vóór een gecentraliseerde financiële controle vooraf. We moeten dus nog maar afwachten wat haar mening is over het voorstel dat nu voor ons ligt. De Rekenkamer heeft echter wel gewezen op de mogelijkheid dat we zouden kunnen overstappen op een ander systeem. In haar advies van 1997 stelde de Rekenkamer het volgende: “de volledige afschaffing van het voorafgaande visum zou evenmin aanvaardbaar zijn, tenzij dit visum wordt vervangen door andere procedures die tenminste evenveel zekerheid bieden en waarbij ook anderen dan de financieel controleur betrokken kunnen zijn.” De uitdaging voor de Commissie bestaat erin het Parlement ervan te overtuigen dat zij deze zekerheid kan verschaffen.
Het vandaag gevoerde debat is een belangrijke stap in het hervormingsproces dat door de Commissie van de heer Prodi een jaar geleden in gang is gezet. We hebben hier te maken met het eerste wetgevingsvoorstel dat als onderdeel van het hervormingspakket aan dit Parlement wordt voorgelegd. Het voorstel om de interne audit gescheiden te houden van de financiële controle
vloeit voort uit de aanbevelingen die vorig jaar door het comité van onafhankelijke deskundigen zijn geformuleerd. Deze aanbevelingen zijn opgenomen in mijn verslag van 19 januari van dit jaar en toen door dit Parlement aangenomen.
Deze ontwerpwetgeving is voor de toekomst van de Commissie veel belangrijker dan de weinig inspirerende titel doet vermoeden. In het eerste verslag van het comité van onafhankelijke deskundigen werd gesteld dat interne controle en interne audit twee verschillende functies zijn. Sterker nog, ze zouden elkander niet verdragen. Ze zouden dus niet op dezelfde plaats ondergebracht mogen worden. De deskundigen kwamen tot de conclusie dat een
controle en een interne audit twee heel verschillende activiteiten vertegenwoordigen, met verschillende methoden en verschillende prioriteiten. Ze zijn echter wel ondergebracht bij hetzelfde DG en overwogen moest worden of er in die situatie geen verandering moest komen. De interne audit moet een belangrijke, ondersteunde rol kunnen spelen, die erop gericht moet zijn de Commissie te helpen zich van haar taken te kwijten. De interne audit zou daarom meer personeel toegewezen moeten krijgen. Bovendien zou de interne audit onafhankelijk moeten plaatsvinden.
De Rekenkamer was dezelfde mening toegedaan toen ze in 1997 aangaf dat er een latent conflict bestond tussen de bevoegdheid goedkeuring te verlenen – waaronder goedkeuring voor het uitgavenbeleid – en de plicht om diezelfde uitgaven later te beoordelen volgens de criteria van gezond financieel beheer.
Het voorstel van de Commissie is erop gericht de aanbeveling van het comité van onafhankelijke deskundigen snel te implementeren door het instellen van een interne auditor die gescheiden en onafhankelijk van de financiële controleur zou kunnen werken. Ik ben er zeker van dat de implementatie van deze maatregel in beslissende mate zal bijdragen tot het slagen van het hervormingspakket zoals dat door de ondervoorzitter van de Commissie, Neil Kinnock, in april is aangekondigd.
Ik ben er trots op dat de Commissie begrotingscontrole binnen zulk een kort tijdsbestek bij unanimiteit een besluit heeft kunnen nemen over een ontwerpadvies. Ik dank daarom de andere leden van deze commissie allerhartelijkst, en wel in het bijzonder de heer Dell’Alba, wiens werk als rapporteur voor de Begrotingscommissie van onschatbare waarde is geweest. Laat ons nu dus hopen dat de Raad ons voorbeeld volgt en dezelfde doortastendheid en vaart aan de dag legt.
Onze commissie staat
achter het voorstel van de Commissie. In mijn verslag worden echter wel een aantal wijzigingen gesuggereerd teneinde de voorgestelde scheiding van bevoegdheden ook werkelijk te laten functioneren.
Er is nogal wat haast gemaakt om binnen de in het Witboek voor hervorming gestelde termijn een voorstel te formuleren, en ik kan me niet onttrekken aan de indruk dat de Commissie daarom niet genoeg oog voor de details heeft gehad. De door onze commissie voorgestelde wijzigingen zijn bedoeld om de tekst van de Commissie duidelijker te maken, om bepaalde minimumnormen voor rapportage vast te leggen en tenslotte om de tekst beter aan te passen aan de specifieke omstandigheden zoals die voor de verschillende Europese instellingen gelden. Wijziging van het Financieel Reglement heeft namelijk gevolgen voor al die instellingen.
Allereerst dienen de verantwoordelijkheden van de financiële controleur en de nieuwe interne auditor duidelijker te worden vastgelegd. Het volstaat niet op te merken dat er een interne auditor moet worden benoemd. Het Financieel Reglement behoort ook een taakomschrijving te omvatten. De door onze commissie voorgestelde amendementen beogen een duidelijk onderscheid aan te leggen tussen de rol van de financiële controleur – die verantwoordelijk blijft voor de financiële controle vooraf – en de interne auditor die verantwoordelijk zal zijn voor de controle achteraf. De interne auditor zal ook – en dat is minstens even belangrijk – verslag uitbrengen over de kwaliteit van de beheers- en controlesystemen."@nl2
") Senhor Presidente, apraz-me ver tantos membros do público aqui hoje, uma vez que, como todos podem ver daí de cima, cá em baixo está um número reduzido de pessoas a esta hora da noite.
Em segundo lugar, a proposta da Comissão teria o efeito de tornar obrigatória para todas as Instituições a nomeação de um auditor interno. Se isto faz sentido para uma instituição com um orçamento operacional avantajado, ou para aquelas que têm um orçamento administrativo relativamente grande, tal como o Parlamento Europeu e o Conselho, não o faz necessariamente para as outras instituições mais pequenas que têm um grupo de funcionários de controlo financeiro que não vai além de quatro pessoas. Embora estas instituições devam ter a opção de nomear um auditor interno, é suficiente impor certos requisitos mínimos em matéria de auditoria ao auditor financeiro. Deve, contudo, ficar claro que esta distinção só se pode aplicar durante um período de transição. Quando a reformulação do Regulamento Financeiro estiver completa, dentro de dois anos, segundo esperamos, ela deverá aplicar-se totalmente a todas as Instituições.
Alguns membros da comissão contrapuseram que a nomeação de um auditor interno deveria ser desde já obrigatória para todas as Instituições. Claro que tal ideia tem uma certa atracção superficial, mas se leva à nomeação de pelo menos mais 20 funcionários sem uma perspectiva clara de que daí advenham ganhos directos em termos de eficiência, não deverá ser seguida. É, contudo, importante que as Instituições que não empregam um auditor interno levem a sério a tarefa da auditoria interna. Surpreendeu-me verificar que, em pelo menos uma das Instituições mais pequenas, não foi feita nenhuma auditoria pelo auditor financeiro, apesar da exigência clara nesse sentido contida no Regulamento Financeiro.
A terceira modificação às propostas da Comissão contida no meu relatório é, por conseguinte, a exposição detalhada de um requisito mínimo de prestação de informações. Um dos problemas que o Parlamento tem enfrentado nos últimos anos é uma ausência de informações normalizadas sobre controlo financeiro por parte das Instituições. Proponho, assim, que tanto o auditor financeiro como o auditor interno apresentem relatórios anuais detalhados as suas actividades.
Por último, as Instituições devem aprender umas com as outras em vez de estarem sempre a descobrir a pólvora. O meu relatório propõe que o relatório anual de auditoria interna de uma instituição seja posto à disposição de todas as outras para lhes permitir aplicar, sempre que for apropriado, as conclusões alheias aos seus próprios sistemas de gestão e controlo.
Como já recordei à assembleia, esta proposta é apenas o prelúdio de uma reformulação integral do Regulamento Financeiro. O Parlamento ainda não recebeu o texto oficial da proposta, mas foi-nos permitido ver uma versão preliminar do texto e, apesar de eu esperar que o texto integral seja enviado ao Parlamento em breve, também compreendo o desejo da Comissão de se assegurar que o texto seja, do ponto de vista jurídico e linguístico, absolutamente perfeito. Trata-se de um documento de peso. Algumas pessoas no Parlamento já se lhe referiram como a “besta”, mas vai ser um dos pontos mais importantes da legislação presente a este Parlamento até ao fim da legislatura.
Uma das alterações fulcrais advogadas pela Comissão é a abolição do sistema de controlo financeiro
. Esta proposta não conta com a aprovação unânime deste Parlamento, como a senhora Comissária bem sabe. Muitos deputados preocupam-se com o eventual desaparecimento do actual sistema de controlo financeiro, antes que um sistema novo, que até agora tem apenas existência no papel, possa provar a sua funcionalidade. Pedimos portanto à Comissão que assuma o compromisso de que, durante o período de transição que está prestes a iniciar-se, o sistema de controlo centralizado
será mantido e não será afectado pela introdução da função de auditoria interna.
Gostaria de pedir à Comissão que confirmasse hoje o compromisso que já assumiu perante o Parlamento no que respeita a este aspecto. Gostaria, contudo, de tornar o meu ponto de vista pessoal muito claro. Em princípio, acolho de bom grado a alteração proposta. Tal como o Comité de Peritos Independentes sublinhou no ano passado, a maior parte das irregularidades destacadas pelo comité provêm de decisões aprovadas pelo auditor financeiro, a suposta garantia de qualidade dada pela aprovação é um mito, e são apresentados dois argumentos de peso para modificar o sistema. Primeiro, a verificação
quer seja universal quer seja baseada numa amostragem, não será provavelmente um processo com uma boa relação custoeficácia. O esforço posto na verificação de todas as transacções é claramente desproporcionado, enquanto a amostragem dificilmente terá um poder dissuasivo suficiente. O segundo princípio, e o fundamental, é que qualquer retenção do controlo
esbarra com a objecção crucial de que
se não mesmo
ele vai deslocar as responsabilidades da regularidade financeira da pessoa que realmente gere as despesas para a que as aprova.
Apesar de o Tribunal de Contas nunca ter aprovado explicitamente a abolição de controlo financeiro
centralizado, e de termos ainda que ouvir a sua opinião sobre a proposta que temos à nossa frente, ele levantou a possibilidade da mudança para um sistema diferente. No seu parecer de 1997, escreveu: “Quanto à abolição total do requisito da aprovação prévia, isso seria inaceitável, a menos que ele fosse substituído por outros processos que dessem pelo menos as mesmas salvaguardas e que envolvessem também a participação de funcionários do sector financeiro que não o auditor financeiro”. O desafio da Comissão será convencer o Parlamento de que pode criar essas salvaguardas.
O debate de hoje marca um importante avanço no processo de reforma iniciado pela Comissão Prodi, há pouco mais de um ano. É a primeira proposta legislativa a ser apreciada por esta assembleia como parte do conjunto de reformas. A proposta de separação da função de auditoria interna da função de controlo financeiro
provém directamente das recomendações formuladas o ano passado pelo Comité de Peritos Independentes, que o Parlamento subscreveu no meu relatório de 19 de Janeiro do corrente ano.
Este projecto de legislação é mais importante para o futuro da Comissão do que o seu pouco impressionante título sugere. No seu primeiro relatório, o Comité de Peritos Independentes declarava que a auditoria interna e o controlo interno eram duas actividades completamente separadas, e mesmo incompatíveis, que não devem pertencer ao mesmo departamento. Chegaram à conclusão que o controlo
e a auditoria interna são actividades que empregam técnicas completamente diferentes e que têm a ver com questões completamente diferentes. O acordo nos termos do qual se mantiveram juntas na mesma DG deveria ser revisto. A auditoria interna deve ter um papel de apoio efectivo ao serviço da Comissão, de modo a permitir que esta última exerça as suas responsabilidades. Com esse fim em vista, os recursos humanos afectados à auditoria interna deveriam ser amplamente aumentados. Para além disso, a auditoria interna deve tornar-se independente.
O Tribunal de Contas expressou o mesmo parecer em 1997, quando escreveu que havia um conflito latente entre o poder de conceder aprovação – e por conseguinte, despesas – e a responsabilidade pela avaliação subsequente dessas mesmas despesas, de acordo com critérios de gestão financeira sólida.
A proposta de decisão rápida da Comissão procura implementar a recomendação do Comité de Peritos Independentes, criando um auditor interno que trabalha em separado e independentemente do auditor financeiro. Não tenho qualquer dúvida que a sua implementação será uma das chaves do sucesso do conjunto de reformas anunciado pelo Vice-Presidente Kinnock em Abril.
Sinto orgulho em afirmar que a Comissão do Controlo Orçamental conseguiu chegar a um acordo unânime sobre uma proposta de parecer num período de tempo bastante curto. Agradeço, portanto, aos restantes membros da Comissão pela sua ajuda e, em particular, ao senhor deputado dell’Alba, cujo trabalho como relator para a Comissão dos Orçamentos provou ser inestimável. Esperemos que o Conselho siga agora o nosso exemplo e dê provas do mesmo sentido de urgência.
Muito embora a nossa comissão se congratule com a proposta da Comissão nas suas linhas gerais, o meu relatório apresenta um certo número de alterações que devem ser feitas para que a separação de poderes proposta resulte.
Não posso deixar de considerar que na sua corrida para apresentar uma proposta dentro do prazo estabelecido pelo Livro Branco da Reforma, a Comissão não deu enfoque suficiente aos detalhes. As alterações propostas pela nossa comissão têm por objectivo clarificar o texto da Comissão, impor algumas normas mínimas de apresentação de resultados e adequar melhor o texto às circunstâncias específicas das diferentes Instituições europeias, todas elas afectadas por quaisquer alterações ao Regulamento Financeiro.
Primeiro: a partilha de responsabilidades entre o auditor financeiro e o novo auditor interno deve ser clarificada. Não é suficiente dizer que se deve nomear um auditor interno. O Regulamento Financeiro deverá também conter uma descrição do cargo. As alterações da nossa comissão procuraram estabelecer uma distinção clara entre o papel do auditor financeiro, que permanece responsável pelo controlo financeiro
e o auditor interno que é responsável pelo controlo
e em especial por apresentar relatórios sobre a qualidade dos sistemas de gestão e controlo."@pt11
"Herr talman! Jag är glad att så många personer från allmänheten här i dag för alla där uppe kan se finns det mycket få personer närvarande här nere vid denna tid på kvällen.
För det andra skulle kommissionens förslag göra att det skulle bli obligatoriskt att tillsätta en internrevisor för alla institutioner. Detta verkar klokt för en institution med en stor driftsbudget eller de med en relativt stor administrativ budget, som Europaparlamentet och rådet, men skulle inte nödvändigtvis verka klokt för andra små institutioner som har en personalstyrka för budgetkontroll på bara fyra personer. Medan dessa institutioner måste kunna välja att tillsätta en internrevisor är det tillräckligt att införa vissa minimikrav om revision för styrekonomen. Det måste dock klargöras att denna åtskillnad bara kan tillämpas under en övergångsperiod. När omarbetningen av budgetförordningen är avslutad, förhoppningsvis inom ett till två år, måste den tillämpas fullt ut av alla institutioner.
Några medlemmar i utskottet har förordat att tillsättningen av en internrevisor bör göras obligatorisk för alla institutioner i detta skede. Naturligtvis kan en sådan uppfattning vara tilltalande men om det leder till tillsättning av minst 20 fler tjänstemän utan uppenbar förhoppning om direkta effektivitetsvinster bör det motarbetas. Det är dock viktigt att institutioner som inte anställer en internrevisor hanterar internrevisionen på allvar. Jag blev förvånad att upptäcka att i minst en av de mindre institutionerna gjordes inga revisioner av styrekonomen, trots det tydliga kravet på att så skall ske enligt budgetförordningen.
Den tredje ändringen av kommissionens förslag i mitt betänkande är därför ett minimikrav om rapportering. Ett av de problem som parlamentet har haft under senare år är bristen på standardiserad information om budgetkontroll från institutionerna. Jag föreslår därför att både styrekonomen och internrevisorn skall lägga fram en årsrapport om sin verksamhet.
Till sist måste institutionerna lära av varandra i stället för att hela tiden hitta egna vägar att lösa problem. I mitt betänkande föreslås att den årliga internrevisionsrapport som läggs fram i en institution bör göras tillgänglig till alla andra institutioner så att de vid behov kan använda slutsatser från andra håll i sin egen förvaltning och för sina kontrollsystem.
Jag har redan påmint kammaren att detta förslag bara är inledningen till en full omarbetning av budgetförordningen. Parlamentet har inte ännu mottagit den officiella texten till förslaget men vi har kunnat se en preliminär version av texten och även om jag hoppas att den fullständiga texten snart skall överlämnas till parlamentet vet jag att kommissionen önskar vara säker på att texten är rättsligt och språkligt hållbar. Det är ett mycket omfattande dokument. Några i parlamentet har redan kallat det för ”monstret” men det skall bli en av de viktigaste lagstiftningsakter som vi får se under detta parlaments mandat.
En av de viktigaste förändringar som kommissionen förordade är avskaffandet av systemet med förhandskontroll. Detta förslag får inte enhälligt stöd i detta parlamentet, som kommissionären väl känner till. Många ledamöter är oroade att det nuvarande systemet med budgetkontroll skall försvinna innan ett nytt system, som i dag bara finns på papper, har visat sig fungera. Vi har därför begärt att kommissionen skall ge ett löfte om att under övergångsperioden, som snart skall börja, systemet med central förhandskontroll bibehålls och inte påverkas av införandet av internrevisionsfunktionen.
Jag skulle vilja be att kommissionen i dag bekräftar det löfte som den redan har gett parlamentet i denna fråga. Jag vill dock gärna ordentligt klargöra min personliga åsikt. Jag är i princip positiv till ändringen. Som kommittén av oberoende experter påpekade förra året baseras de flesta oegentligheter som kommittén belyser på beslut som godkänts av styrekonomen att den skenbara kvalitetsgaranti som godkännandet ger är en myt och lägger fram två kraftfulla argument för att förändra systemet. För det första blir förhandskontroll, vare sig total eller grundad på stickprov, troligen inte en kostnadseffektiv process. Arbetsinsatsen att kontrollera alla transaktioner är helt uppenbart en dålig avvägning medan stickprov förmodligen inte ger tillräcklig avskräckande effekt. Den andra och grundläggande principen är att varje fasthållande vid förhandskontroll kolliderar med den avgörande invändningen att den, faktiskt om inte formellt, flyttar ansvaret för ekonomisk regelmässighet från den person som verkligen handhar kostnader till den person som godkänner dem.
Även om revisionsrätten aldrig uttryckligt stött avskaffandet av centraliserad förhandskontroll och vi fortfarande väntar att höra dess synpunkter på det förslag vi har framför oss, har den fört fram möjligheten att ändra till ett annat system. I sitt yttrande 1997 skrev den: ”Vad gäller att helt avskaffa kravet på förhandskontroll är detta inte godtagbart såvida det inte ersätts av andra förfaranden som ger minst likvärdig säkerhet och det skulle även kunna innefatta andra budgetansvariga tjänstemän än styrekonomen.” Utmaningen för kommissionen kommer att vara att övertyga parlamentet att den kan skapa denna säkerhet.
Dagens debatt markerar ett viktigt steg i den reformprocess som inleddes av Prodis kommission för lite över ett år sedan. Det är det allra första lagstiftningsförslag som denna kammare tar ställning till som en del av reformpaketet. Förslaget att skilja funktionen för internrevision från funktionen förhandskontroll baseras direkt på rekommendationerna som formulerades av kommittén av oberoende experter som parlamentet godkände i mitt betänkande den 19 januari i år.
Detta förslag till lagstiftning är viktigare för kommissionens framtid än dess allt annat än spännande titel antyder. I dess första betänkande fastslog kommittén av oberoende experter att internkontroll och internrevision var helt åtskilda – till och med motstridiga – aktiviteter, som inte tillhör samma avdelning. De drog slutsatsen att förhandskontroll och internrevision är aktiviteter som använder helt olika teknik och handlar om helt olika saker. Den ordning genom vilken de har hållits kvar inom samma generaldirektorat bör ses över. Internrevision måste spela en effektiv, stödjande roll i kommissionens tjänst så att kommissionen kan utöva sina befogenheter. Med den målsättningen i sikte bör de personalresurser som tilldelats internrevisionen ökas avsevärt. Vidare måste internrevisionen ges en oberoende ställning.
Revisionsrätten hade samma åsikt 1997 när den skrev att det fanns en latent konflikt mellan befogenheten att bevilja ett godkännande – och därmed kostnad – och ansvaret att därefter bedöma samma kostnad i enlighet med kriterierna för en sund ekonomisk förvaltning.
Kommissionens snabbspårförslag avser att lägga fram rekommendationen från kommittén av oberoende experter och tillsätta en internrevisor som arbetar åtskild och oberoende från styrekonomen. Jag har inga tvivel om att dess genomförande kommer att vara nyckeln till framgång för det reformpaket som vice ordförande Kinnock meddelande i april.
Jag är stolt över det faktum att budgetkontrollutskottet har kunnat bli enhälligt överens om ett förslag till yttrande inom en mycket kort tid. Jag tackar därför de övriga medlemmarna i utskottet för deras hjälp och i synnerhet herr dell'Alba, vilkens arbete som föredragande för budgetutskottet var ovärderligt. Låt oss hoppas att rådet nu kommer att ta ett blad ur vår bok och visa samma skyndsamhet.
Medan utskottet är positivt till det väsentliga i kommissionens förslag finns i mitt betänkande ett antal ändringar som måste göras för att få förslaget om åtskilda befogenheter att fungera.
Jag känner tyvärr att i brådskan att lägga fram ett förslag inom den tidsgräns som fastslås i reformvitboken lyckades kommissionen inte att fokusera ordentligt på de närmare detaljfrågorna. De ändringar som vårt utskott föreslår är avsedda att klarlägga kommissionens text, att införa vissa minimistandarder för rapportering och att utforma texten mer detaljerat för de olika europeiska institutionernas speciella förhållanden, vilka alla påverkas av varje förändring av budgetförordningen.
För det första måste uppdelningen av ansvarsområdet mellan styrekonomen och den nya internrevisorn klargöras. Det är inte tillräckligt att fastslå att en internrevisor måste tillsättas. Budgetförordningen måste också innehålla en arbetsbeskrivning. I vårt utskotts ändringsförslag försöker man göra en klar åtskillnad mellan styrekonomens roll, som förblir ansvarig för förhandskontroll, och internrevisorn som ansvarar för efterkontroll och i synnerhet rapportering om kvalitet hos ledning och i kontrollsystem."@sv13
|
| lpv:unclassifiedMetadata |
"(EN"11
"a priori"2,10,12,11,3,9
"ante"11
"audit"9,9
"de"11
"de facto"5,2,8,12,11,9
"de jure"5,2,8,12,9
"ex"11
"ex ante"2,12,11,9
"ex post"12,11,9
"fast-track"1,9,6
"jure"11
"van Hulten (PSE )."8,10,12,3
|
Named graphs describing this resource:
The resource appears as object in 2 triples