Local view for "http://purl.org/linkedpolitics/eu/plenary/1999-11-18-Speech-4-310"
| Predicate | Value (sorted: default) |
|---|---|
| rdf:type | |
| dcterms:Date | |
| dcterms:Is Part Of | |
| dcterms:Language | |
| lpv:document identification number |
"en.19991118.17.4-310"4
|
| lpv:hasSubsequent | |
| lpv:speaker | |
| lpv:spoken text |
"Mr President, Mrs Rühle has produced an excellent report on this subject. I am the newly appointed rapporteur on the EIB, the European Central Bank and the European Bank for Reconstruction and Development.
I agree with the amendments proposed by Mrs Rühle as they express clearly real concerns about the EIB's transparency, efficacy, accountability and conformity with the Community's objectives and policies. I will address briefly each of these concerns.
Firstly, there is widespread concern about the EIB's transparency. My predecessor from the Socialist Group, Mr Freddy Blak, Mrs Rühle, the author of the report, many Members of Parliament and the Court of Auditors have all expressed their opinion about the lack of transparency in the operations of the EIB. Even the World Bank and the East European NGO called Bankwatch have publicly stated this view.
Secondly, let me turn to efficacy. Mrs Rühle states the need to evaluate the effectiveness of EIB operations. I, as the new rapporteur for the Bank, requested Sir Brian Unwin, the President of the EIB, for an initial meeting to set out a framework to assess the efficiency of the Bank. I am sorry to report to this House that Sir Brian has not even bothered to ring me or arrange to meet despite numerous telephone reminders. Such disregard for this new European Parliament will erode, yet again, public respect and confidence in the European Union.
Thirdly, what about public accountability? In May 1999, my predecessor, Mr Blak, Vice-President of CoCobu, asked 26 specific questions about alleged fraud, mismanagement, corruption and cover-up – I mean cover-up – in the Bank's activities, including in treasury operations, over the period 1993-1998. The questions are specific, detailed and relevant. They require a written response from the Bank. I have asked Sir Brian for such a response but, once again, he has chosen to ignore my request. I have been told by Mr Martí, one of his vice-presidents, that the EIB is owned by the Member States and, as such, according to the Treaty, it is not an EU institution obliged to respond to the European Parliament, the Court of Auditors or OLAF. Only matters relating to loans to non-EU countries where the Community gives loan guarantees can be discussed with Members of Parliament.
I ask this House, what are the Member States? Are they not the governments of the people who live, work and pay taxes in the countries that we call Member States? Are we not, as the only elected representatives of the people of these Member States, expected to safeguard the interests of the people who live in the Member States? Does the Treaty specifically forbid the European Parliament from having access to information? Certainly not. Therefore, if the EIB is confident that it functions well and has nothing to hide, why is Sir Brian Unwin, its president, denying access to Parliament, the Court of Auditors and OLAF?
Clearly, the Treaty needs to be amended to specify such access in bold print. I suggest that those involved in the IGC take note. Clearly there is support for this as Ecofin, in its meeting on 8 October in Tampere, reinforced its previous criticisms of the EIB's management and performance by directing it to open its doors to OLAF and the Court of Auditors. I have seen the decision taken by the EIB concerning this directive and according to paragraphs 5 and 6 of the decision taken by the Bank it will not open its doors to OLAF. It is about time this House told the Bank to open its doors to OLAF and the Court of Auditors."@en3
|
| lpv:spokenAs | |
| lpv:translated text |
"Hr. formand, fru Rühle har udarbejdet en fremragende betænkning om dette emne. Jeg er den nyligt udnævnte ordfører om EIB, Den Europæiske Centralbank og Den Europæiske Bank for Genopbygning og Udvikling.
Jeg er enig i de ændringsforslag, som fru Rühle har foreslået, da de tilkendegiver klare bekymringer om EIB's gennemsigtighed, effektivitet, ansvarlighed og overensstemmelse med Fællesskabets mål og politikker. Jeg vil kort komme ind på hver enkelt af disse bekymringer.
For det første er der bred bekymring med hensyn til EIB's gennemsigtighed. Min forgænger fra Den Socialdemokratiske Gruppe, hr. Freddy Blak, fru Rühle, forfatteren til denne betænkning, mange parlamentsmedlemmer og Revisionsretten har alle udtrykt deres mening om den manglende gennemsigtighed i EIB's operationer. Ja, selv Verdensbanken og en østeuropæisk ngo ved navn
har offentligt udtrykt dette synspunkt.
For det andet vil jeg komme ind på effektiviteten. Fru Rühle udtaler, at der er et behov for at evaluere EIB's operationers effektivitet. Jeg bad som den nye ordfører for banken formanden for EIB, sir Brian Unwin, om et indledende møde, hvor vi kunne skitsere rammerne for en vurdering af bankens effektivitet. Jeg er ked af at måtte berette for Parlamentet, at sir Brian ikke engang har gidet at ringe til mig eller aftale et møde på trods af adskillige telefoniske påmindelser. En sådan ignorering af dette nye Europa-Parlament vil endnu en gang erodere offentlighedens respekt og tillid til Den Europæiske Union.
For det tredje, hvad med offentlig ansvarlighed? I maj 1999 stillede min forgænger, hr. Blak, næstformanden for CoCobu 26 konkrete spørgsmål om påstået svindel, dårlig administration, korruption og mørklægning, og her mener jeg mørklægning - af bankens aktiviteter, herunder af likviditetsoperationer, i perioden 1993-1998. Spørgsmålene er konkrete, detaljerede og relevante. De fordrer et skriftligt svar fra banken. Jeg har bedt sir Brian om et sådant svar, men også her har han valgt at ignorere min anmodning. Jeg har fortalt hr. Martí, en af hans næstformænd, at EIB ejes af medlemsstaterne, og at den som sådan ifølge traktaten ikke er en EU-institution, der er forpligtet til at svare Europa-Parlamentet, Revisionsretten eller OLAF. Kun sager i relation til lån til lande uden for EU, hvor Fællesskabet yder lånegarantier, kan drøftes med medlemmer af Parlamentet.
Jeg spørger dette Parlament: Hvad er medlemsstaterne? Er det ikke regeringerne for de folk, som bor, arbejder og betaler skatter i de lande, som vi kalder medlemsstater? Forventes det ikke af os som de eneste valgte repræsentanter for disse folk i disse medlemsstater, at vi beskytter interesserne for de folk, der bor i medlemsstaterne? Forbyder traktaten specifikt Europa-Parlamentet at få adgang til oplysninger? Nej, bestemt ikke. Hvis EIB er overbevist om, at den fungerer godt og ikke har noget at skjule, hvorfor nægter sir Brian Unwin, dens formand, så Parlamentet, Revisionsretten og OLAF adgang?
Traktaten bør helt klart ændres, således at en sådan adgang bliver specificeret med fed skrift. Jeg foreslår, at de, der er involveret i IGC, mærker sig dette. Der er helt klart støtte for dette, idet ØKOFIN-Rådet ved dets møde i Tampere den 8. oktober forstærkede sin tidligere kritik af EIB's administration og funktion ved at beordre den til at åbne sine døre for OLAF og Revisionsretten. Jeg har set den beslutning, der er truffet af EIB om dette direktiv, og ifølge punkt 5 og 6 i bankens beslutning vil den ikke åbne sine døre for OLAF. Det er på høje tid, at dette Parlament siger til banken, at den skulle åbne sine døre for OLAF og Revisionsretten."@da1
"Herr Präsident, Frau Rühle hat einen ausgezeichneten Bericht zu dieser Thematik erarbeitet. Ich bin der neu ernannte Berichterstatter zur EIB, der Europäischen Zentralbank und der Europäischen Bank für Wiederaufbau und Entwicklung.
Ich stimme den von Frau Rühle vorgeschlagenen Änderungsanträgen zu, da sie in aller Deutlichkeit echte Bedenken hinsichtlich der Transparenz, Wirksamkeit, Rechenschaftspflicht und Übereinstimmung mit den gemeinschaftlichen Zielen und Politiken zum Ausdruck bringen. Ich möchte kurz auf die einzelnen Bedenken eingehen.
Erstens wird von vielen die mangelnde Transparenz der EIB beklagt. Mein Vorgänger, Herr Freddy Blak aus der Sozialistischen Fraktion, Frau Rühle, die Verfasserin des vorliegenden Berichts, sowie zahlreiche Abgeordnete des Parlaments und der Rechnungshof haben zur mangelnden Transparenz bei der Tätigkeit der EIB Stellung genommen. Selbst die Weltbank und die osteuropäische NRO Bankwatch haben öffentlich diesen Standpunkt vertreten.
Lassen Sie mich zweitens etwas zur Wirksamkeit sagen. Frau Rühle stellt fest, daß die Wirksamkeit der EIB-Transaktionen evaluiert werden sollte. Als neuer Berichterstatter für die Bank ersuchte ich Sir Brian Unwin, den Präsidenten der EIB, um ein erstes Zusammentreffen, bei dem der Rahmen für die Bewertung der Effizienz der Bank abgesteckt werden sollte. Leider muß ich dem Haus mitteilen, daß es Sir Brian trotz zahlreicher telefonischer Mahnungen nicht für nötig hielt, mich anzurufen oder ein Treffen zu vereinbaren. Eine derartige Mißachtung des neuen Europäischen Parlaments wird die Achtung und das Vertrauen der Öffentlichkeit in die Europäische Union nur erneut unterminieren.
Und wie steht es drittens um die Rechenschaftspflicht gegenüber der Öffentlichkeit? Im Mai 1999 stellte mein Vorgänger, Herr Blak, der Vizepräsident von CoCobu, 26 konkrete Fragen zum Vorwurf des Betrugs, des Mißmanagements, der Korruption und der Vertuschung und ich meine Vertuschung im Hinblick auf die Geschäftstätigkeit der Bank, einschließlich der Gelddisposition, während des Zeitraums 1993 bis 1998. Die Fragen sind konkret, detailliert und sachbezogen. Sie sind von der Bank schriftlich zu beantworten. Ich habe Sir Brian um eine Antwort gebeten, doch er zog es erneut vor, meine Bitte zu ignorieren. Herr Martí, einer seiner Vizepräsidenten, teilte mir mit, die EIB gehöre den Mitgliedstaaten und sei deshalb gemäß Vertrag keine EU-Institution, die verpflichtet sei, dem Europäischen Parlament, dem Rechnungshof oder dem OLAF Auskunft zu geben. Lediglich Angelegenheiten im Zusammenhang mit Darlehen für Nicht-EU-Länder, für die die Gemeinschaft Kreditbürgschaften übernimmt, könnten mit Abgeordneten des Parlaments diskutiert werden.
Ich frage dieses Haus: Wer sind die Mitgliedstaaten? Sind das nicht die Regierungen der Menschen, die in den Ländern, die wir Mitgliedstaaten nennen, leben, arbeiten und Steuern zahlen? Erwartet man nicht von uns, den einzigen gewählten Vertretern der Menschen in diesen Mitgliedstaaten, daß wir deren Interessen vertreten? Verbietet der Vertrag dem Europäischen Parlament ausdrücklich den Zugang zu diesen Informationen? Ganz gewiß nicht. Wenn die EIB also fest davon überzeugt ist, daß sie ordnungsgemäß arbeitet und nichts zu verbergen hat, wieso verweigert ihr Präsident, Sir Brian Unwin, dem Parlament, dem Rechnungshof und dem OLAF dann den Zugang?
Es liegt auf der Hand, daß der Vertrag muß dahingehend geändert werden muß, daß er diesen Zugang ausdrücklich vorsieht. Ich schlage vor, daß diejenigen, die an der Regierungskonferenz teilnehmen, sich das vormerken. Dieser Standpunkt wird eindeutig auch von anderer Seite unterstützt. So bekräftigte der Rat Wirtschafts- und Finanzfragen auf seiner Tagung am 8. Oktober in Tampere erneut seine Kritik an der Unternehmensführung und an der Leistung der EIB und wies sie an, ihre Türen für das OLAF und den Rechnungshof zu öffnen. Ich habe die Entscheidung gesehen, die die EIB im Hinblick auf diese Anweisung getroffen hat. Nach Absatz 5 und 6 der von der Bank getroffenen Entscheidung wird diese dem OLAF keinen Zugang gewähren. Es ist an der Zeit, daß dieses Haus die Bank anweist, ihre Türen für das OLAF und den Rechnungshof zu öffnen."@de7
"(EN) Señor Presidente, la Sra. Rühle ha preparado un excelente informe sobre esta cuestión. Permítanme que me presente: soy el nuevo ponente recientemente designado para las cuestiones relativas al BEI, el Banco Central Europeo y el Banco Europeo de Reconstrucción y Desarrollo.
Estoy de acuerdo con las enmiendas propuestas por la Sra. Rühle, que expresan preocupaciones claras y reales acerca de la transparencia, la eficacia y la rendición de cuentas del BEI y acerca de su conformidad con los objetivos y las políticas de la Comunidad. Trataré brevemente de cada una de esas preocupaciones.
En primer lugar hay una preocupación muy extendida acerca de la transparencia del BEI. Mi predecesor del Grupo Socialista, Sr. Freddy Blak, la Sra. Rühle que es la autora del informe, muchos diputados del Parlamento y el Tribunal de Cuentas han expresado su opinión acerca de la falta de transparencia en las operaciones del BEI. Incluso el Banco Mundial y una organización no gubernamental de Europa Oriental, Bankwatch, han expuesto públicamente esa opinión.
En segundo lugar, hablemos de la eficacia. La Sra. Rühle dice que es necesario que evaluemos la eficacia de las operaciones del BEI. En mi calidad de nuevo ponente para las cuestiones relacionadas con el Banco, pedí a Sir Brian Unwin, Presidente del BEI, que me recibiera para que en una primera reunión pudiéramos fijar el marco que me permitiera determinar la eficiencia del Banco. Lamento tener que comunicar al Parlamento que Sir Brian ni siquiera se molestó en telefonearme o en citarme a pesar de que le llamé varias veces por teléfono. Esa falta de consideración para el nuevo Parlamento Europeo perjudicará una vez más la confianza y el respeto público en la Unión Europea.
En tercer lugar, ¿qué se puede decir de la responsabilidad pública? En mayo de 1999, mi predecesor, el Sr. Blak, Vicepresidente de la Comisión de Control Presupuestario, formuló 26 preguntas concretas acerca de presuntos fraudes, mala gestión, corrupción y encubrimiento –he dicho “encubrimiento” -en las actividades del Banco, operaciones de caja incluidas, a lo largo del período 1993-1998. Las preguntas eran concretas, detalladas y pertinentes. Requerían una respuesta del Banco por escrito. Pedí a Sir Brian que las contestara y también en este caso ha preferido ignorar mi petición. Me dijo el Sr. Martí, uno de sus vicepresidentes, que el BEI es propiedad de los Estados miembros y que, por lo tanto, según el Tratado no es una institución de la Unión Europea que tenga la obligación de contestar al Parlamento Europea, al Tribunal de Cuentas o a OLAF. Sólo se pueden discutir con diputados del Parlamento las cuestiones referentes a préstamos a países que no son de la UE, en los que la Comunidad garantiza el préstamo concedido.
Permítame el Parlamento que le pregunte: ¿qué son los Estados miembros? ¿No son los gobiernos de las personas que viven, trabajan y pagan impuestos en los países que denominamos Estados miembros? En nuestra calidad de únicos representantes electos del pueblo de esos Estados miembros, ¿no se espera de nosotros que protejamos los intereses de las personas que viven en los Estados miembros? ¿Acaso prohibe concretamente el Tratado que el Parlamento Europeo tenga acceso a la información? Seguro que no. Por lo tanto, si el BEI está seguro de que funciona bien y de que no tiene nada que ocultar, ¿por qué Sir Brian Unwin, su Presidente, niega el acceso a este Parlamento, al Tribunal de Cuentas y a OLAF?
Es evidente que hay que modificar el Tratado para dejar bien sentado que ese acceso es un derecho. Sugiero que los que participan en las cuestiones relativas a la Conferencia Intergubernamental tomen nota de ello. Es evidente que contamos con apoyo exterior pues Ecofin, en su reunión del 8 de octubre en Tampere, reforzó sus anteriores críticas de la gestión y de los resultados del BEI al darle instrucciones para que abra sus puertas a OLAF y al Tribunal de Cuentas. He podido ver la decisión adoptada por el BEI acerca de esa directiva y según los apartados 5 y 6 de la decisión adoptada por el Banco no se abrirán sus puertas a OLAF. Ya es hora de que este Parlamento diga al Banco que abra sus puertas a OLAF y al Tribunal de Cuentas."@es12
"Arvoisa puhemies, parlamentin jäsen Rühle on laatinut erinomaisen mietinnön tästä aiheesta. Olen vastikään nimitetty EIP:n, Euroopan keskuspankin sekä Euroopan jälleenrakennus- ja kehityspankin esittelijä.
Olen samaa mieltä parlamentin jäsen Rühlen ehdottamista tarkistuksista, sillä niissä ilmaistaan selkeästi todelliset huolet EIP:n avoimuudesta, tehokkuudesta, vastuullisuudesta ja yhdenmukaisuudesta yhteisön tavoitteiden ja politiikkojen kanssa. Käsittelen lyhyesti kutakin näistä huolista.
Ensiksikin meillä on laajalle levinnyt huoli EIP:n avoimuudesta. Edeltäjäni sosialistiryhmästä, parlamentin jäsen Freddy Blak, mietinnön esittelijä Rühle, monet parlamentin jäsenet ja tilintarkastustuomioistuin ovat kaikki ilmaisseet näkemyksensä EIP:n toiminnoista puuttuvasta avoimuudesta. Jopa Maailmanpankki ja itäeurooppalainen kansalaisjärjestö nimeltä Bankwatch ovat julkisesti ilmaisseet tämän näkemyksen.
Toiseksi puhuisin tehokkuudesta. Parlamentin jäsen Rühle toteaa tarpeen arvioida EIP:n toimintojen tehokkuutta. Pyysin pankin uutena esittelijänä, pyysin Sir Brian Unwinilta, EIP:n johtajalta, alustavaa tapaamista, jossa asetettaisiin kehykset pankin tehokkuuden arvioimiseksi. Olen pahoillani joutuessani ilmoittamaan parlamentille, että Sir Brian ei ole edes vaivautunut soittamaan minulle tai järjestämään tapaamista kanssani lukuisista puhelimitse tehdyistä muistutuksista huolimatta. Tuollainen piittaamattomuus uutta Euroopan parlamenttia kohtaan heikentää jälleen kerran yleisön kunnioitusta ja luottamusta Euroopan unionia kohtaan.
Kolmanneksi entä julkinen vastuullisuus? Toukokuussa 1999 edeltäjäni, parlamentin jäsen Blak, talousarvion valvontavaliokunnan varapuheenjohtaja, esitti 26 täsmällistä kysymystä petosepäilyistä, huonosta hallinnosta, korruptiosta ja salailuista tarkoitan siis salailuista pankin toiminnoissa, joihin kuuluvat kassaoperaatiot, ajanjaksona 1993 - 1998. Kysymykset ovat täsmällisiä, yksityiskohtaisia ja merkittäviä. Niihin vaaditaan kirjallista vastausta pankilta. Olen pyytänyt Sir Brianilta sellaista vastausta, mutta jälleen kerran hän on päättänyt olla välittämättä pyynnöstäni. Martí, yksi hänen varapuheenjohtajistaan, on kertonut minulle, että jäsenvaltiot omistavat EIP:n, eikä se siten perustamissopimuksen mukaisesti ole sellainen EU:n toimielin, joka on velvollinen vastaamaan Euroopan parlamentille, tilintarkastustuomioistuimelle tai OLAFille. Ainoastaan niistä kysymyksistä, jotka koskevat EU:n ulkopuolisille maille annettuja lainoja, joille yhteisö antaa lainatakuita, voidaan keskustella parlamentin jäsenten kanssa.
Kysyn tältä parlamentilta seuraavaa: mitä jäsenvaltiot ovat? Eivätkö ne ole niiden ihmisten hallituksia, jotka elävät, tekevät työtä ja maksavat veroja niissä maissa, joita kutsumme jäsenvaltioiksi? Eikö meidän odoteta näiden jäsenvaltioiden ihmisten ainoina valittuina edustajina, turvaavan niiden ihmisten etuja, jotka asuvat jäsenvaltioissa? Kieltääkö perustamissopimus nimenomaisesti Euroopan parlamentilta pääsyn tutkimaan tietoja? Ei todellakaan. Näin ollen jos EIP luottaa siihen, että se toimii hyvin eikä sillä ole mitään salattavaa, miksi sen puheenjohtaja Sir Brian Unwin, kieltää parlamentilta, tilintarkastustuomioistuimelta ja OLAFilta tiedonsaannin?
Perustamissopimusta on epäilemättä tarkistettava, jotta voitaisiin määrittää tuonkaltainen tiedonsaanti mustaa valkoisella. Ehdotan, että ne, jotka ovat mukana HVK:ssa, panisivat asian merkille. Tätä epäilemättä kannatetaan, kun Ecofin vahvisti kokouksessaan Tampereella 8. lokakuuta aikaisemmin esittämäänsä kritiikkiä EIP:n hallinnosta ja aikaansaannoksista kehottamalla sitä avaamaan ovensa OLAFille ja tilintarkastustuomioistuimelle. Olen nähnyt EIP:n tekemän päätöksen, joka koskee tätä direktiiviä, ja pankin tekemän päätöksen 5 ja 6 kohdan mukaan, se ei aio avata oviaan OLAFille. Tämän parlamentin on aika sanoa pankille, että sen on avattava ovensa OLAFille ja tilintarkastustuomioistuimelle."@fi5
"Monsieur le Président, Mme Rühle a rédigé un excellent rapport sur ce sujet. Je viens d'être nommé rapporteur de la BEI, de la Banque centrale européenne et de la Banque européenne pour la reconstruction et le développement.
Je soutiens les amendements proposés par Mme Rühle car ils expriment clairement des préoccupations réelles quant à la transparence, l'efficacité, la responsabilité et la conformité de la BEI en ce qui concerne les objectifs et les politiques communautaires. J'aborderai brièvement chacune de ces préoccupations.
Premièrement, l'on s'inquiète beaucoup de la transparence de la BEI. Mon prédécesseur du groupe socialiste, M. Freddy Blak, Mme Rühle, l'auteur du rapport, de nombreux députés ainsi que la Cour des comptes ont tous exprimé leur avis quant au manque de transparence dans les opérations de la BEI. Même la Banque mondiale et l'ONG d'Europe orientale appelée Bankwatch ont publiquement formulé cet avis.
Deuxièmement, permettez-moi d'aborder la question de l'efficacité. Mme Rühle fait état du besoin d'évaluer l'efficacité des opérations de la BEI. En tant que nouveau rapporteur de la Banque, j'ai sollicité auprès de Sir Brian Unwin, le président de la BEI, un premier entretien afin de fixer un cadre d'évaluation de l'efficacité de la Banque. Je suis au regret d'informer l'Assemblée que Sir Brian n'a même pas pris la peine de me téléphoner ou de me fixer rendez-vous et ce, en dépit de nombreux rappels téléphoniques. Un tel dédain pour le nouveau Parlement européen érodera encore plus le respect et la confiance dans l'Union européenne.
Troisièmement, qu'en est-il de la responsabilité publique ? En mai 1999, mon prédécesseur M. Blak, vice-président de la CoCobu, a posé 26 questions spécifiques concernant allégations de fraude, mauvaise gestion, corruption et tentatives d'étouffement d'affaires (j'ai bien dit tentatives d'étouffement d'affaires) dans les activités de la Banque, y compris ses opérations de trésorerie, au cours de la période 1993-1998. Les questions sont spécifiques, détaillées et pertinentes. Elles exigent une réponse écrite de la Banque. J'ai demandé ces réponses à Sir Brian mais, une fois encore, il a choisi d'ignorer ma demande. M. Martí, l'un de ses vice-présidents, m'a dit que la BEI appartenait aux États membres et que, en tant que telle et selon le Traité, elle ne constituait pas une institution européenne responsable devant le Parlement européen, la Cour des comptes ou l'OLAF. Seules les matières concernant des prêts à des pays hors UE pour lesquels la Communauté octroyait des garanties de prêts pouvaient être discutées avec les députés européens.
Je demande à cette Assemblée : que sont les États membres ? Ne sont-ils pas les gouvernements des personnes qui vivent, travaillent et paient des impôts dans les pays que nous appelons États membres ? Ne sommes-nous pas censés, en tant que seuls représentants élus des peuples de ces États membres, sauvegarder les intérêts des habitants de ces mêmes États membres ? Le Traité interdit-il spécifiquement au Parlement européen d'avoir accès à l'information ? Certainement pas. Si la BEI pense qu'elle fonctionne bien et n'a rien à cacher, pourquoi son président, Sir Brian, refuse-t-il cet accès au Parlement, à la Cour des comptes et à l'OLAF ?
Le Traité doit clairement être amendé afin de souligner avec emphase un tel accès. Je suggère que les personnes concernées par la CIG en prennent note. Écofin soutient de toute évidence cela puisque lors de sa réunion du 8 octobre à Tampere, il a renforcé ses précédentes critiques à l'égard des performances et de la gestion de la BEI en lui demandant d'ouvrir ses portes à l'OLAF et à la Cour des comptes. J'ai vu la décision prise par la BEI au sujet de cette directive et, aux termes des paragraphes 5 et 6 de la décision prise par la Banque, elle n'ouvrira pas ses portes à l'OLAF. Il est grand temps que notre Assemblée demande à la Banque d'ouvrir ses portes à l'OLAF et à la Cour des comptes."@fr6
"Signor Presidente, la onorevole Rühle ha fornito un'eccellente relazione sull'argomento. Sono appena stato nominato relatore sulla Banca europea per gli investimenti, la Banca centrale europea e la Banca europea per la ricostruzione e lo sviluppo.
Appoggio gli emendamenti presentati dalla onorevole Rühle dal momento che essi esprimono serie preoccupazioni sulla trasparenza, sull'efficienza, sull'obbligo della Banca europea per gli investimenti di rendere conto del proprio operato e sulla sua conformità con gli obiettivi e le politiche comunitarie. Mi soffermerò brevemente su queste preoccupazioni.
In primo luogo dirò qualcosa a proposito della diffusa perplessità sulla trasparenza di questa Istituzione. Il mio predecessore del gruppo PSE, l'onorevole Blak, l'autrice di questa relazione, la onorevole Rühle, molti eurodeputati e la Corte dei conti hanno espresso la loro opinione in merito alla mancanza di trasparenza delle operazioni svolte dalla Banca europea per gli investimenti. Persino la Banca mondiale e l'organizzazione non governativa dell'Europa orientale
hanno espresso la loro opinione.
In secondo luogo, in merito all'efficienza, la onorevole Rühle ha sottolineato che è necessario verificare le operazioni eseguite dalla Banca. Io, come nuovo relatore per la Banca, ho chiesto a Sir Brian Unwin, il presidente della Banca europea per gli investimenti, di fissarmi un primo incontro per stabilire un quadro di valutazione dell'efficienza della Banca. Mi dispiace dover riferire all'Aula che Sir
Brian non si è nemmeno degnato di telefonarmi né di fissarmi un appuntamento, nonostante le mie numerose richieste telefoniche in tal senso. Questa indifferenza nei confronti del nuovo Parlamento europeo andrà ad incidere, ancora una volta, sul rispetto e sull'opinione dei cittadini nei confronti dell'Unione europea.
In terzo luogo mi chiedo cosa ne sia dell'obbligo di rendere conto del proprio operato. Nel maggio 1999 il mio predecessore, onorevole Blak, vicepresidente della commissione per il controllo sui bilanci, ha posto 26 domande specifiche sulle accuse di frode, cattiva gestione, corruzione e occultamento di informazioni - intendo proprio occultamento di informazioni - delle attività della Banca, comprese operazioni di tesoreria, nel periodo 1993-1998. Le domande sono specifiche, particolareggiate e pertinenti e richiedono una risposta scritta da parte della Banca. Ho chiesto a Sir
Brian di farmi avere tale risposta ma, ancora una volta, egli ha deciso di ignorare la mia richiesta. Mi è stato riferito dal vicepresidente Marti che la Banca europea per gli investimenti è di proprietà degli Stati membri e che quindi, in base al Trattato, non è un'Istituzione comunitaria che deve rispondere del proprio operato al Parlamento europeo, alla Corte dei conti e all'OLAF. Solo le questioni relative ai prestiti ai paesi non-comunitari, dove la Comunità fornisce garanzie per i prestiti, possono essere discusse dagli eurodeputati.
Chiedo a quest'Assemblea: cosa sono gli Stati membri? Non sono forse i governi di coloro che vivono, lavorano e pagano le tasse nei paesi che chiamiamo Stati membri? Non spetta forse a noi, come unici rappresentanti eletti dai cittadini degli Stati membri, tutelare gli interessi di coloro che vivono in questi paesi? Il Trattato forse proibisce in modo esplicito al Parlamento europeo di avere accesso alle informazioni? Sicuramente no! Quindi, se la Banca europea per gli investimenti è certa di funzionare bene e di non avere nulla da nascondere, perché Sir Brian Unwin, il suo presidente, nega queste informazioni al Parlamento, alla Corte dei conti e all'OLAF?
Il Trattato dovrà essere corretto e dovrà consentire a lettere maiuscole l'accesso alle informazioni: suggerisco quindi a coloro che lavorano alla conferenza intergovernativa di prenderne nota. Abbiamo il sostegno del Consiglio ECOFIN che, nella riunione tenutasi l'8 ottobre a Tampere, ha rafforzato le critiche precedenti sulla gestione e il rendimento della Banca e le ha chiesto di aprire le proprie porte all'OLAF e alla Corte dei conti. Ho letto la decisione presa dalla Banca in merito a questa direttiva; i paragrafi 5 e 6 della decisione dicono che la Banca non aprirà le proprie porte all'OLAF. E' ora che quest'Aula intimi alla Banca di aprire le proprie porte all'OLAF e alla Corte dei conti."@it9
"Mr President, Mrs Rühle has produced an excellent report on this subject. I am the newly appointed rapporteur on the EIB, the European Central Bank and the European Bank for Reconstruction and Development.
I agree with the amendments proposed by Mrs Rühle as they express clearly real concerns about the EIB's transparency, efficacy, accountability and conformity with the Community's objectives and policies. I will address briefly each of these concerns.
Firstly, there is widespread concern about the EIB's transparency. My predecessor from the Socialist Group, Mr Freddy Blak, Mrs Rühle, the author of the report, many Members of Parliament and the Court of Auditors have all expressed their opinion about the lack of transparency in the operations of the EIB. Even the World Bank and the East European NGO called Bankwatch have publicly stated this view.
Secondly, let me turn to efficacy. Mrs Rühle states the need to evaluate the effectiveness of EIB operations. I, as the new rapporteur for the Bank, requested Sir Brian Unwin, the President of the EIB, for an initial meeting to set out a framework to assess the efficiency of the Bank. I am sorry to report to this House that Sir Brian has not even bothered to ring me or arrange to meet despite numerous telephone reminders. Such disregard for this new European Parliament will erode, yet again, public respect and confidence in the European Union.
Thirdly, what about public accountability? In May 1999, my predecessor, Mr Blak, Vice-President of CoCobu, asked 26 specific questions about alleged fraud, mismanagement, corruption and cover-up – I mean cover-up – in the Bank's activities, including in treasury operations, over the period 1993-1998. The questions are specific, detailed and relevant. They require a written response from the Bank. I have asked Sir Brian for such a response but, once again, he has chosen to ignore my request. I have been told by Mr Martí, one of his vice-presidents, that the EIB is owned by the Member States and, as such, according to the Treaty, it is not an EU institution obliged to respond to the European Parliament, the Court of Auditors or OLAF. Only matters relating to loans to non-EU countries where the Community gives loan guarantees can be discussed with Members of Parliament.
I ask this House, what are the Member States? Are they not the governments of the people who live, work and pay taxes in the countries that we call Member States? Are we not, as the only elected representatives of the people of these Member States, expected to safeguard the interests of the people who live in the Member States? Does the Treaty specifically forbid the European Parliament from having access to information? Certainly not. Therefore, if the EIB is confident that it functions well and has nothing to hide, why is Sir Brian Unwin, its president, denying access to Parliament, the Court of Auditors and OLAF?
Clearly, the Treaty needs to be amended to specify such access in bold print. I suggest that those involved in the IGC take note. Clearly there is support for this as Ecofin, in its meeting on 8 October in Tampere, reinforced its previous criticisms of the EIB's management and performance by directing it to open its doors to OLAF and the Court of Auditors. I have seen the decision taken by the EIB concerning this directive and according to paragraphs 5 and 6 of the decision taken by the Bank it will not open its doors to OLAF. It is about time this House told the Bank to open its doors to OLAF and the Court of Auditors."@lv10
"Mijnheer de Voorzitter, mevrouw Rühle heeft ons een uitmuntend verslag voorgelegd. Ik ben zelf onlangs aangesteld als rapporteur voor de Europese Investeringsbank, de Europese Centrale Bank en de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling.
Ik onderschrijf de amendementen die mevrouw Rühle heeft voorgesteld. Ze geven op heldere wijze uitdrukking aan onze zorgen over de transparantie, doeltreffendheid en aansprakelijkheid van de EIB, en over de mate waarin deze instelling handelt naar de doelstellingen en het beleid van de Gemeenschap. Ik zal deze punten van zorg één voor één kort toelichten.
Ten eerste maken velen zich zorgen om de transparantie van de EIB. Mijn voorganger uit de socialistische fractie, de heer Freddy Blak, mevrouw Rühle, auteur van het verslag, talloze EP-leden en de Rekenkamer hebben allen verwezen naar het gebrek aan transparantie in de activiteiten van de EIB. Zelfs de Wereldbank en Bankwatch, de Oost-Europese NGO, hebben op dit punt publiekelijk hun zorg geuit.
Ten tweede het punt van de doeltreffendheid. Mevrouw Rühle noemde het al noodzakelijk dat de doelmatigheid van de activiteiten van de EIB wordt geëvalueerd. Zelf heb ik, als de nieuwe rapporteur voor deze bank, de president van de EIB, Sir Brian Unwin, verzocht een eerste bijeenkomst te beleggen om de structuur van een dergelijke evaluatie te bespreken. Tot mijn spijt moet ik u echter mededelen dat Sir Brian Unwin niet eens de moeite heeft genomen me te bellen of om anderszins een afspraak te maken, ondanks de vele malen dat ik hem aan mijn verzoek heb herinnerd. Een dergelijke blijk van minachting voor het Parlement zal het respect en vertrouwen van de burgers in de Europese Unie nog verder ondermijnen.
Ten derde het vraagstuk van de openbare verantwoording. In mei 1999 heeft mijn voorganger, de heer Blak, vice-voorzitter van CoCobu, de bank 26 specifieke vragen voorgelegd over beschuldigingen van fraude, corruptie en doofpotaffaires - u hoort het goed: doofpotaffaires - waar de bank mee in verband is gebracht, met inbegrip van transacties in waardepapier, gedurende de periode 1993-1998. Het betreft specifieke, gedetailleerde en relevante vragen, die een schriftelijk antwoord van de bank vereisen. Ik heb Sir Brian om zo'n antwoord verzocht, maar opnieuw heeft hij mijn verzoek genegeerd. Van de vice-predident, de heer Martí, heb ik begrepen dat de EIB het eigendom is van de lidstaten en als zodanig volgens het Verdrag niet als EU-instelling kan worden beschouwd die verantwoording schuldig is aan het Europees Parlement, de Rekenkamer of het OLAF. Alleen vraagstukken betreffende door de Gemeenschap zekergestelde leningen aan niet-lidstaten van de EU kunnen eventueel met EP-leden worden besproken.
Maar ik zou dit Parlement het volgende willen vragen: wat zijn die lidstaten? Zijn dat niet de regeringen van de mensen die wonen, werken en belasting betalen in de landen die we lidstaten noemen? Is het niet onze taak om als de enige gekozen vertegenwoordigers van de burgers van die lidstaten, de belangen van die burgers te beschermen? Wordt het Parlement in het Verdrag specifiek de toegang tot informatie ontzegd? Zeer zeker niet. Als de EIB er daarom van overtuigd is dat ze naar behoren functioneert en niets te verbergen heeft, waarom verschaft het hoofd ervan, Sir Brian Unwin, het Parlement, de Rekenkamer en het OLAF dan geen toegang tot haar gegevens?
Het is duidelijk dat het Verdrag op dit punt moet worden gewijzigd. Ons recht op toegang tot informatie dient er met vetgedrukte letters in te worden opgenomen. Ik adviseer de mensen die bij de IGC betrokken zijn, zich hier rekenschap van te geven. We staan ook niet alleen, want de Raad van ministers van Economische Zaken en Financiën heeft tijdens zijn vergadering van 8 oktober in Tampere zijn kritiek op het bestuur en het functioneren van de EIB aangescherpt door te eisen dat ze haar archieven opent voor het OLAF en de Rekenkamer. Ik heb het besluit van de EIB naar aanleiding van die verordening bestudeerd. In de onderdelen 5 en 6 van haar besluit geeft de bank aan haar deuren gesloten te zullen houden voor het OLAF. Het is hoog tijd dat we hier in het Parlement de EIB duidelijk maken dat ze zowel het OLAF als de Rekenkamer toegang moet verschaffen."@nl2
"Senhor Presidente, a senhora deputada Rühle produziu um relatório excelente sobre este assunto. Fui recentemente designado relator sobre o BEI, o Banco Central Europeu e o Banco Europeu para a Reconstrução e o Desenvolvimento.
Concordo com as alterações propostas pela senhora deputada Rühle, pois expressam, claramente, preocupações reais sobre a transparência, eficácia, responsabilidade e conformidade com os objectivos e políticas comunitários do BEI. Irei falar brevemente sobre cada uma dessas preocupações.
Em primeiro lugar, há uma preocupação geral quanto à transparência do BEI. O meu antecessor do Grupo PSE, Freddy Blak, a senhora deputada Rühle, autora do relatório, muitos deputados deste Parlamento e o Tribunal de Contas manifestaram todos a sua opinião sobre a falta de transparência que se verifica ao nível das operações do BEI. O próprio Banco Mundial e uma ONG da Europa Oriental denominada Bankwatch manifestaram publicamente essa mesma opinião.
Em segundo lugar, relativamente à eficácia, a senhora deputada Rühle afirma a necessidade de se avaliar a eficácia do BEI. Na minha qualidade de novo relator sobre o Banco, pedi a Sir Brian Unwin, Presidente do BEI, um encontro inicial para definirmos um quadro para avaliação da eficiência do Banco. Lamento ter de dizer a esta assembleia que Sir Brian nem sequer se deu ao trabalho de me telefonar ou de marcar um encontro, apesar das inúmeras chamadas que fiz para lhe lembrar o assunto. Este desrespeito pelo novo Parlamento Europeu irá erodir, mais uma vez, o respeito e a confiança do público da União Europeia.
Em terceiro lugar, o que se passa em relação à responsabilidade? Em Maio, o meu antecessor, Freddy Blak, Vicepresidente da Comissão do Controlo Orçamental, apresentou 26 perguntas específicas sobre supostas fraudes, má gestão, corrupção e encobrimento – e é mesmo encobrimento que quero dizer – nas actividades do Banco, nomeadamente, operações de tesouraria, durante o período de 19931998. As perguntas são específicas, pormenorizadas e pertinentes. Exigem uma resposta, por escrito, do Banco. Pedi a Sir Brian que respondesse, mas, mais uma vez, decidiu ignorar o meu pedido. Um dos seus Vicepresidentes, o Sr. Martí, disseme que o Banco é propriedade dos EstadosMembros, e que, como tal, nos termos do Tratado, não é uma instituição da UE com obrigação de responder ao Parlamento Europeu, ao Tribunal de Contas, ou ao OLAF. Só os assuntos relacionados com empréstimos concedidos a países não pertencentes à UE, relativamente aos quais a Comunidade preste garantias, é que podem ser discutidos com deputados do Parlamento.
Pergunto à assembleia: o que são os EstadosMembros? Não serão eles os governos das pessoas que vivem, trabalham e pagam impostos nos países que denominamos EstadosMembros? Não será que nós, como únicos representantes eleitos dos cidadãos desses EstadosMembros, temos o dever de proteger os interesses das pessoas que vivem nos EstadosMembros? Será que o Tratado proíbe especificamente o Parlamento Europeu de ter acesso à informação? De modo nenhum. Portanto, se o BEI está seguro de que funciona bem e não tem nada a esconder, por que razão será que o seu Presidente, Sir Brian Unwin, está a negar acesso ao Parlamento, ao Tribunal de Contas e ao OLAF?
É nítido que o Tratado precisa de ser alterado de modo a especificar esse acesso com todas as letras. Sugiro que aqueles que estão ligados à conferência intergovernamental tomem nota. Esta opinião conta, decerto, com o apoio do Ecofin, que, na sua reunião de 8 de Outubro, em Tampere, reiterou as críticas que fizera anteriormente à gestão e desempenho do BEI, exortando o Banco a abrir as suas portas ao OLAF e ao Tribunal de Contas. Vi a decisão que o BEI tomou sobre esta directiva, e, segundo os parágrafos 5 e 6 dessa decisão, o Banco não tenciona abrir as suas portas ao OLAF. É tempo de esta assembleia dizer ao Banco para abrir as suas portas ao OLAF e ao Tribunal de Contas."@pt11
"Herr talman! Rühle har producerat ett utmärkt betänkande i denna fråga. Jag har nyligen utsetts till föredragande om Europeiska investeringsbanken, Europeiska centralbanken och Europeiska banken för återuppbyggnad och utveckling.
Jag instämmer i de ändringsförslag Rühle har lagt fram, eftersom de ger klart uttryck för en verklig oro för EIB:s öppenhet, effektivitet, ansvar och överensstämmelse med gemenskapens mål och politik. Jag skall ta upp alla dessa punkter kort.
För det första finns det en utbredd oro om EIB:s öppenhet. Min företrädare från socialistgruppen, Freddy Blak, författaren till betänkandet, Rühle, många parlamentsledamöter och revisionsrätten har alla gett uttryck för sin uppfattning att det saknas öppenhet i EIB:s verksamhet. Också Världsbanken och den östeuropeiska icke-statliga organisationen Bankwatch har uttryckt denna åsikt offentligt.
För det andra, låt mig gå över till effektiviteten. Rühle hävdar behovet att utvärdera effektiviteten i EIB:s verksamhet. Jag bad, i egenskap av bankens nye föredragande, EIB:s ordförande Sir Brian Unwin om ett inledande möte för att sätta upp en ram för att kunna fastställa bankens effektivitet. Tyvärr måste jag rapportera för denna kammare att Sir Brian inte ens har brytt sig om att ringa mig eller arrangera ett sammanträffande, trots ett otal telefonpåminnelser. En sådan ringaktning för detta nya Europaparlament kommer att än en gång tära på allmänhetens respekt och förtroende för Europeiska unionen.
För det tredje, hur var det med redovisningsskyldigheten? I maj 1999 ställde min företrädare Blak, vice ordförande i CoCobu, 26 specifika frågor om påstådda bedrägerier, vanstyre, korruption och hemligstämpling av missförhållanden – jag menar just hemligstämpling – i bankens verksamhet, inklusive inom medelsförvaltningen, under perioden 1993-1998. Frågorna är specifika, detaljerade och relevanta. De kräver ett skriftligt svar från banken. Jag har bett Sir Brian om ett sådant svar, men han har återigen valt att ignorera min begäran. Av Martí, en av hans vice ordföranden, har jag fått veta att EIB ägs av medlemsstaterna och att den därmed, enligt fördraget, inte är en EU-institution som måste svara inför Europaparlamentet, revisionsrätten eller OLAF. Endast ärenden som gäller lån till icke EU-länder där gemenskapen ger lånegarantier kan diskuteras med parlamentsledamöter.
Jag frågar denna församling: vad är medlemsstaterna? Är de inte regeringarna över de människor som bor, arbetar och betalar skatt i de länder vi kallar medlemsstater? Förväntas vi inte, såsom de enda valda företrädarna för människorna i dessa medlemsstater ta tillvara de människors som bor i medlemsstaternas intressen? Förbjuder fördraget särskilt Europaparlamentet att ha tillgång till information? Visst inte. Så varför nekar Sir Brian Unwin, EIB:s ordförande, parlamentet, revisionsrätten och OLAF insyn om banken är övertygad om att den fungerar väl och inte har någonting att dölja?
Uppenbarligen måste fördraget ändras så att sådan insyn specificeras med fetstil. Jag föreslår att de som ingår i regeringskonferensen noterar detta. Det finns ett klart stöd för detta eftersom Ekofin-rådet vid sitt möte den 8 oktober i Tammerfors förstärkte sin tidigare kritik av hur EIB styrs och arbetar genom att beordra den att öppna sina dörrar för OLAF och revisionsrätten. Jag har sett det beslut som antogs av EIB med anledning av detta direktiv, och i enlighet med artiklarna 5 och 6 i det beslut som banken tog kommer den inte att öppna sina dörrar för OLAF. Det är dags att denna kammare säger åt banken att öppna dörrarna för OLAF och revisionsrätten."@sv13
|
| lpv:unclassifiedMetadata |
"Bankwatch"1,9
"Khanbhai (PPE-DE )."8,10,3,12
|
Named graphs describing this resource:
The resource appears as object in 2 triples